บทที่ 84 ต้องการให้นางเป็นราชินีแห่งเหล่าสัตว์อสูร

“เอานางไปขังไว้ในห้องลับ! รอให้ข้าฟื้นตัว ข้าจะเฝ้าดูนางถูกกลืนพลังกับตาตัวเอง!”

สิ้นคำสั่ง เฟิงฮัวอันจ้องมองหญิงชราด้วยสายตาข่มขู่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เชื่อใจนางเสียทีเดียว! หญิงชราก้มศีรษะทำความเคารพอย่างนอบน้อม ราวกับว่านางจงรักภักดีอย่างแท้จริง

ในขณะเดียวกัน จินเป่าเอ๋อรู้สึกเหมือนหัวแทบระเบิด!

“ทำไมเจ้าไม่ให้ข้าอัดไอ้เจ้าตัวเหม็นนั้นสักที? กล้าดียังไงถึงมาตัดหนวดข้า ข้าจะเอาคืนจนมันต้องตาย!”

เสือขาวตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยความสง่างามกำลังคำรามด้วยความโกรธ หนวดสองเส้นที่ถูกตัดไปทำให้มันดูขบขันอย่างมาก และยิ่งทำให้มันโมโหเข้าไปใหญ่!

จินเป่าเอ๋อสำรวจบริเวณรอบๆ ก่อนจะพูดอย่างจนใจ

“ตอนนี้ยังฆ่าคนผู้นั้นไม่ได้ ข้ายังไม่พบหลี่ฉิงจิ่วเลย เจ้าใจเย็นไว้เถอะ หนวดของเจ้าสักพักเดี๋ยวมันก็ขึ้นใหม่ใช่ไหม? ถึงไม่มีหนวด เจ้าก็ยังเป็นสัตว์อสูรที่ดูดีที่สุดแล้ว”

เสือขาวที่กำลังโมโหหันขวับมามอง พอได้ยินคำชมร่างใหญ่ของมันก็ดูสั่นเล็กน้อย มันเงยหน้าขึ้นด้วยความภูมิใจ จ้องมองฟากฟ้าในมิติฟ้าอย่างสงสัย

“เจ้าพูดจริงหรือ”

จินเป่าเอ๋อถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะเสริมคำชมอีกสองสามคำด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล

“แน่นอนว่าจริงสิ! ข้าเคยโกหกเจ้าด้วยหรือ? ข้าเคยเจอสัตว์อสูรมามากมาย แต่เจ้าเป็นตัวที่ดูดีที่สุด! ร่างกายแข็งแกร่ง ทรงพลัง ดุดันและมีอำนาจอย่างแท้จริง! ในบรรดาสัตว์อสูร เจ้าคือสัตว์ที่ดูดีที่สุด!”

หากเทียนซูเห็นสีหน้าของนางตอนนี้ คงรู้ทันทีว่าใบหน้านางเรียบนิ่ง สายตาเฉยเมย ไม่ได้จริงจังใดๆ เลย มีแต่คำเยินยอแบบขอไปที

เมื่อฟังคำพูดของจินเป่าเอ๋อ เสือขาวตัวใหญ่ก็รู้สึกเขินอาย เงยหน้าขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ

“หึ…เจ้าก็พอมีสายตาที่ดี! เช่นนั้น ข้าจะไว้ชีวิตไอ้แก่ตัวนั้นอีกสักสองสามวัน!”

ในใจมันเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นอย่างไม่อาจระงับ ร่างใหญ่วิ่งลุยดอกไม้ในมิติฟ้า บางครั้งก็กลิ้งไปมาด้วยความสุขจนทำลายต้นไม้ไปหลายต้น

'นางคงจะบอกรักข้าแล้วใช่ไหม นางคงชอบข้าอย่างแน่นอน! อา...ข้าก็เป็นถึงราชาสัตว์อสูร ถ้านางชอบข้าก็บอกออกมาตรงๆ ก็สิ้นเรื่อง ไม่ต้องอายหรอก!'

คิดได้ดังนั้น เทียนซูรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่อง หากนางยังทำตัวเชื่อฟัง ข้าจะยอมรับนางเป็นราชินีแห่งเหล่าสัตว์อสูร! แล้วเราจะมีลูกตัวเล็กๆ มากมาย…ฮ่าๆ!

ขณะที่จินเป่าเอ๋อกับเทียนซูคุยกันเพลินๆ ทั้งคู่ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีบางอย่างในมิติฟ้ากำลังเกิดขึ้น…ที่มุมหนึ่งของดินแดนนั้น ลมปราณมหาศาลรวมตัวกันเป็นเกลียวพลิ้วไหวอยู่ ทันทีที่จินเป่าเอ๋อกล่าวคำชม ก้นหอยแห่งพลังนั้นก็พลันหยุดหมุนและเริ่มปั่นป่วนราวกับโกรธจัด!

เจ้านกฟีนิกซ์น้อยของนางที่ได้รับพลังจากหลงหลีซิง ตอนนี้ได้เติบโตขึ้นจนมีขนาดกว่าหนึ่งเมตรแล้ว ปีกทองแดงแดงสดของมันแผ่ประกายเจิดจ้า ขนนกบางเส้นแซมด้วยสีดำอ่อน เนื่องจากได้รับพลังแห่งมังกรจากหลงหลีซิง ที่โดดเด่นที่สุดคือขนหงอนสีทองที่หัวของมัน…

ทันใดนั้น ฟีนิกซ์น้อยถูกพลังบางอย่างเตะกระเด็นออกจากเกลียวพลัง ก่อนจะตกลงมาปะทะหน้าเสือขาวอย่างจัง!

“โฮก!”

“จิ๊บๆ!”

ทั้งสองมองหน้ากันอย่างหงุดหงิด กลิ่นอายพลังของอีกฝ่ายทำให้พวกมันต่างจามออกมาด้วยความรังเกียจ

ในที่สุด ก้นหอยแห่งพลังจึงกลับมาเป็นปกติ แต่ไข่มุกสีขาวที่อยู่ตรงกลางกลับหมุนเร็วขึ้น ดูเหมือนมันต้องการดูดซับพลังให้เสร็จสิ้นแล้วจะออกมาให้เร็วที่สุด…

ด้านจินเป่าเอ๋อเองไม่ทันได้สังเกตสถานการณ์ภายในมิติฟ้า เพราะตอนนี้นางถูกหญิงชรานำตัวไปยังห้องกว้างแห่งหนึ่ง ตรงกลางห้องมีเตาหลอมขนาดใหญ่วางอยู่ รอบๆ เต็มไปด้วยสมุนไพรและยาเม็ดต่างๆ ชัดเจนว่า พวกเขารู้อยู่แล้วว่านางจะมาที่นี่ และได้เตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว รอให้นางเดินเข้ามาติดกับดักนี้เอง

ช่างน่าหวาดหวั่นยิ่งนัก! การที่นางจากสำนักเพียวเหมี่ยวมาที่นี่เป็นความคิดชั่วขณะ แต่ศัตรูกลับรู้ล่วงหน้าและวางแผนกับดักไว้ทุกอย่าง ดูเหมือนว่าพวกเขารู้จักนางดีเหลือเกิน…เป็นใครกัน?

ในความเงียบสงบ นางค่อยๆ ลืมตาขึ้น เผชิญหน้ากับดวงตาขาวโพลนคู่หนึ่ง…

ในชั่วพริบตา ภาพดวงตาที่คล้ายกันนั้นก็ผุดขึ้นมาในสมองของนาง นางรู้สึกตกใจชั่วขณะ… ผู้เฒ่าฝังวิญญาณ? เขาไม่ใช่ว่าตายไปแล้วหรือ?

หญิงชราราวกับจับความคิดของนางได้ เสียงหัวเราะแหบพร่าปนความเคียดแค้นดังขึ้น

“ยัยเด็กสารเลว! เจ้าตื่นแล้วรึ? ฮ่าๆ ดูท่าทางเจ้าจะจำอะไรบางอย่างได้บ้างแล้ว”

ผ่านการป้องกันของค่ายกล หญิงชราดูเหมือนไม่หวาดกลัวว่าจินเป่าเอ๋อจะโจมตี สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความสะใจที่ได้ล้างแค้น

“เจ้าได้ฆ่าพี่ชายของข้า วันนี้ข้าจะหลอมเจ้าให้กลายเป็นวิญญาณสังเวยเพื่อให้พี่ชายของข้าได้พักผ่อนอย่างสงบ!”

จินเป่าเอ๋อค่อยๆ ลุกขึ้น ใบหน้าดูอ่อนแอ แต่แววตาของนางเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน

“วิญญาณสงบหรือ? หึ ข้าว่าข้าจำได้ว่า…พี่ชายเจ้าคงไม่ได้ไปสู่สุคติเสียแล้วนะ?”

ทันทีที่นางพูดจบ สายตาแฝงด้วยความเคียดแค้นของหญิงชราจ้องมองนางอย่างแรงกล้า ไอสีดำรอบตัวหญิงชราพลุ่งพล่าน ราวกับประกาศถึงความโกรธแค้นในใจของนาง

“ยัยเด็กปากเก่ง! ข้าอยากเห็นนักว่า พอเจ้าเข้าไปอยู่ในเตาหลอมนี้ เจ้าจะยังกล้าพูดแบบนี้อีกหรือเปล่า!”

ญิงชราพูดจบก็หันหลังกลับ เตรียมตัวเริ่มการหลอมยา วัตถุดิบและสมุนไพรทั้งหมดถูกจัดเตรียมไว้แล้ว แต่นางยังตรวจสอบอย่างละเอียดอีกครั้ง

จินเป่าเอ๋อใช้โอกาสนี้สำรวจรอบๆ ค่ายกลป้องกันที่กักขังนางนั้นเป็นค่ายกลเฉพาะสำหรับผู้ฝึกตนขั้นฮวาชิน ไม่ยากเกินไปที่จะทำลาย เพียงแต่ผนังรอบข้างดูเหมือนจะทำจากวัสดุพิเศษ ทำให้นางไม่สามารถรับรู้พลังจากภายนอกได้

นางไม่รู้ว่าหลี่ฉิงจิ่วถูกขังไว้ที่ไหน คิดแล้วดวงตาของจินเป่าเอ๋อสะท้อนความกังวลและความเคียดแค้น

หากเขาตาย…นางจะเอาชีวิตของเฟิงฮัวอันเป็นการตอบแทน!

เพื่อหลีกเลี่ยงการทำให้ศัตรูสงสัย นางค่อยๆปล่อยเจ้าแมวขาวออกมาและสื่อสารกับมันทางจิต

“เทียนซู ไปสำรวจรอบๆ และช่วยข้าหาบุคคลที่มีลักษณะเหมือนกับคนที่เจ้าเมืองปลอมตัว หากหาเจอแล้วค่อยแจ้งข้า!”

เจ้าแมวขาวที่เพิ่งถูกปล่อยออกมายังไม่ทันได้ดีใจ ก็มองหน้าจินเป่าเอ๋อด้วยแววตาต่อต้านและแอบหึงเล็กน้อย คิดในใจว่าให้ออกมาแล้วกลับให้ช่วยตามหาชายคนอื่น นางไม่คิดถึงความรู้สึกของมันบ้างหรือ?

เมื่อเห็นว่าเจ้าแมวไม่ยอมขยับ ยืดตัวขึ้นอย่างดื้อรั้น หนวดเล็กๆ กระตุกด้วยความโกรธ จินเป่าเอ๋อจึงจับมันตรงคอแล้วโยนออกไปทันทีเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต

เทียนซูถึงกับตะลึง! ดวงตาโตกลมจ้องมองด้วยความตกใจ คิดว่าตนเองเป็นถึงราชาสัตว์อสูรผู้สง่างาม วันนี้กลับถูกมนุษย์สาวจับโยนออกไป! แบบนี้เขาไม่อายหรือ?

แต่...หึๆ นี่แหละแบบอย่างของหญิงสาวที่เขาชอบ! ช่างร้ายกาจเสียจริง!

เสียงลมเบาๆ ทำให้หญิงชราหันกลับมามองด้วยความระวัง แต่เห็นเพียงจินเป่าเอ๋อนั่งอยู่คนเดียว สายตาของนางจึงมีแววระแวงเล็กน้อย

“ยัยเด็กสารเลว ข้าแนะนำว่าอย่าดิ้นรนให้เปล่าประโยชน์ ค่ายกลป้องกันนี้ถูกออกแบบมาสำหรับพลังน้ำแข็งของเจ้า อย่าคิดใช้เล่ห์กลใดๆ!”

จินเป่าเอ๋อไม่สนใจคำขู่นั้น นั่งขัดสมาธิบนแท่นหินเพื่อฟื้นฟูพลังวิญญาณ

แม้ในการต่อสู้กับเฟิงฮัวอันที่ผ่านมา นางจะไม่ได้ใช้พลังทั้งหมด แต่ก็ไม่อาจประมาทพลังของเขาได้ หากต้องสู้กันอย่างจริงจัง คงยากที่จะตัดสินชัยชนะ