บทที่ 82 ความสงบแห่งเฟิงฮัว

“กลางวันแสกๆ กลับกล้าข่มเหงคนอื่นต่อหน้าต่อตา! ข้าไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้ผ่านไปแน่!”

ทันทีที่เสียงพูดจบ เหล่าผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างพากันเปิดทางให้ ชายหนุ่มหน้าขาวที่ดูราวกับเซียนในอาภรณ์ขาว รูปลักษณ์หล่อเหลาอ่อนโยน รอยยิ้มเจือด้วยความหยิ่งยโส แสดงให้เห็นว่าเขาเพลิดเพลินกับการเป็นจุดสนใจของผู้คนเป็นอย่างยิ่ง

จินเป่าเอ๋อที่ได้ยินเสียงคุ้นเคยก็หันกลับมาอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อน... ผู้มาใหม่ไม่ใช่ใครอื่น แต่คือหลี่ฉิงจิ่ว!

“จิน…พี่จิน?!”

เสียงร้องด้วยความตื่นเต้นหลุดออกมา หลี่ฉิงจิ่วจ้องมองอย่างตะลึง ก่อนแสดงความยินดีอย่างล้นหลาม เดินเข้ามาใกล้จินเป่าเอ๋อด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจ!

ยังไม่ทันที่จินเป่าเอ๋อจะตอบสนอง สีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนจากดีใจเป็นความเศร้าและไม่พอใจ แทบจะระบายความรู้สึกออกมาในทันที

“เจ้าคนไร้หัวใจ! กล้าทิ้งข้าไปตามลำพัง เจ้ารู้ไหมว่าข้ารู้สึกอย่างไรบ้าง ข้าหาเจ้ามาตลอดทั้งปี! หนึ่งปีเต็มๆ!!”

ท่าทางที่แทบจะเรียกได้ว่ากึ่งบ่นกึ่งน้อยใจนั้น ทำเอาคนที่มองอยู่แทบจะหลุดขำ แต่ก็อดสงสารไม่ได้ รู้สึกทั้งอยากหัวเราะและอยากเข้าใจในเวลาเดียวกัน…

แมวขาวตัวน้อยที่อยู่บนบ่าของจินเป่าเอ๋อหันไปมองหลี่ฉิงจิ่วด้วยสายตาดูถูก สำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า…หน้าตาก็ธรรมดา พลังยุทธ์ก็ต่ำ น่าจะโง่เง่าอีกด้วย สิ่งที่ดูเหมือนจะดีเพียงอย่างเดียวคือ อย่างน้อยก็ยังเป็นคนมีชีวิตชีวาอยู่

พอมองเท่านี้ก็รู้แล้วว่าตาของจินเป่าเอ๋อคงไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดนั้น

จินเป่าเอ๋อเอามือกุมหน้าผากอย่างเหนื่อยหน่าย ตอนแรกที่ไม่พาเขามาด้วยเพราะนางชอบเดินทางคนเดียว แถมหลี่ฉิงจิ่วยังเป็นคนโอ้อวดเจิดจรัสเกินไป ที่สำคัญกว่านั้นคือ ท่าทางร้องไห้ขี้แยของเขาแบบนี้!

“พอเถอะ! คราวหน้าข้าจะบอกเจ้าแน่นอน เลิกบ่นได้แล้ว เจ้าไม่อายคนอื่นหรือ?”

น้ำเสียงของนางแฝงด้วยความอบอุ่นและเป็นห่วง แตกต่างจากท่าทีเย็นชาเป็นปกติ จนแมวขาวตัวน้อยที่เคยไม่แยแสกับสิ่งรอบข้างถึงกับตาเบิกกว้าง

ดูเหมือนว่าคนผู้นี้จะมีความหมายมากกับจินเป่าเอ๋อ เจ้าแมวตัวน้อยจึงระแวดระวังขึ้นในทันทีทันใด! มังกรตัวนั้นยังไม่ทันได้จัดการ ก็โผล่มาอีกหนึ่ง เด็กหนุ่มหน้าอ่อนนี่อีกแล้วงั้นหรือ?

ในสายตาของผู้คนที่มองอยู่ เหตุการณ์นี้แสดงความหมายไปอีกแบบ...

เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเย็นชา กำลังปลอบประโลมชายหนุ่มที่สูงกว่าเขา ดูเหมือนทั้งคู่มีสายใยแห่งมิตรภาพแน่นแฟ้น สะท้อนถึงความผูกพันที่รอวันกลับมาเจอกันอีกครั้ง…

ความรักความแค้นระหว่างชายหนุ่มหล่อเหลาและชายหนุ่มหยิ่งยโสได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว! เรื่องราวความรักที่เข้มข้นจะเป็นการทรยศต่อศีลธรรม หรือเพียงแค่การพลิกผันของวิถีโลกกันแน่?

แม้ทั้งคู่จะเดินจากไปนานแล้ว เสียงซุบซิบและเล่าขานเรื่องราวในย่านนั้นยังคงดังก้องไปไกล

ที่โรงเตี๊ยม หลี่ฉิงจิ่วเงียบขรึมบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เขาสืบรู้มาให้จินเป่าเอ๋อฟัง

“ชัดเจนว่านี่เป็นการจงใจเล็งมาที่เจ้า! ตั้งแต่เจ้าชนะอันดับหนึ่งในการประลองของเจ็ดสำนักใหญ่ ใครๆในโลกเซียนก็ต่างรู้ว่าจินเป่าเอ๋อมีสายเลือดบริสุทธิ์ พรสวรรค์อันล้ำเลิศ อายุเพียงสิบหกก็เข้าสู่ขั้นจินตันแล้ว ตอนนี้ในวัยสิบเจ็ดเจ้าก็ถึงขั้นปรมาจารย์ฮวาชิน ข้าเองก็ยังอดอิจฉาเจ้าไม่ได้เลยตอนที่รู้!”

หลี่ฉิงจิ่วขณะที่พูด ความรู้สึกซับซ้อนบนใบหน้าของเขายิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อนึกถึงตอนที่พวกเขาเพิ่งรู้จักกันใหม่ๆ ตอนนั้นจินเป่าเอ๋อเป็นเพียงผู้ฝึกตนขั้นหลอมปราณ

แต่ผ่านไปไม่ถึงสามปี ตอนนี้นางกลับทะยานไปถึงขั้นฮวาชิน หรือหลอมจิต… ความเร็วในการฝึกฝนเช่นนี้นับว่าน่ากลัวอย่างแท้จริง!

จินเป่าเอ๋อกลับไม่ได้สนใจคำพูดของเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ในหัวนางครุ่นคิดถึงตัวตนของหญิงชราคนนั้นที่เป็นผู้ทำนายเรื่องลึกลับนี้ ในชาติที่แล้ว นางไม่เคยได้ยินว่ามีบุคคลเช่นนี้ปรากฏตัวขึ้นเลย หรือบางที นี่อาจเป็นบุคคลที่มาจากนอกแผ่นดินใหญ่?

คืนนั้น ร่างในชุดดำสองร่างแอบลอบเข้าไปในจวนเจ้าเมืองอย่างเงียบงัน...

“นี่ เจ้าคิดว่าทำแบบนี้ดีแล้วเหรอ? ถ้าโดนจับได้…”

ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกสายตาเย็นชาของคนข้างๆ จ้องใส่

“กลัวหรือ? ถ้ากลัวก็กลับไป!”

ได้ยินดังนั้น เขาจึงปิดปากเงียบในทันที

ไม่นานนัก ทั้งคู่ก็ใกล้จะถึงห้องพักส่วนตัวของเจ้าเมือง…

“โอ้โห จวนเจ้าเมืองนี่ช่างร่ำรวยเสียจริง ใหญ่กว่าที่พักของบิดาข้าตั้งหลายเท่า!”

แต่จินเป่าเอ๋อกลับยืนนิ่งอยู่ที่ประตู ใบหน้าของนางแสดงถึงความกังวลที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“อย่าขยับ!”

หลี่ฉิงจิ่วหันมามองด้วยความงุนงง

“มีอะไรหรือ?”

พูดพลางเดินไปข้างหน้าอีกสองก้าว บรรยากาศรอบข้างยังคงเงียบสงบ แต่จินเป่าเอ๋อกลับขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ มันเหมือนกับว่า...

ทุกอย่างราบรื่นเกินไป! ใช่แล้ว! ราบรื่นเกินไป!

นางเพิ่งมาถึงเมืองเฟิงฮัวก็เจอหลี่ฉิงจิ่วเข้าโดยบังเอิญ และได้รับรู้สาเหตุทั้งหมดโดยไม่ต้องสอบถามเพิ่มเติม แถมยังสามารถลอบเข้าจวนเจ้าเมืองได้อย่างง่ายดาย กลางดึกแต่กลับไม่มีทหารยามเลยสักคน ในจวนเจ้าเมืองที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ พวกนางกลับหาเส้นทางมาถึงห้องพักของเจ้าเมืองได้เร็วเกินไป แล้วยังสามารถเดินเข้ามาได้ง่ายๆ แบบนี้?

ความรู้สึกไม่ดีแล่นเข้ามาในใจ นางมองหลี่ฉิงจิ่วที่เดินเข้าไปภายในห้องด้วยท่าทางตื่นเต้น มองไปรอบ อย่างไร้กังวล ราวกับทุกย่างก้าวนั้นปลอดภัย แต่ในใจนางกลับรู้สึกถึงอันตรายอย่างยิ่งยวด

“เจ้ากำลังทำอะไร รีบเข้ามาสิ! ไม่อย่างนั้นจะถูกจับได้นะ!”

หลี่ฉิงจิ่วที่เข้าไปอยู่กลางห้องหันกลับมาเห็นจินเป่าเอ๋อยังยืนนิ่งอยู่ที่ประตู ก็ตะโกนเรียกอย่างเร่งร้อน

จินเป่าเอ๋อขมวดคิ้ว รู้สึกเหมือนเข้าใจบางอย่างแล้ว

“หลี่ฉิงจิ่ว…”

นางเอ่ยเรียก ชายหนุ่มที่อยู่ไม่ไกลนั้นชะงักไปและหันมามองด้วยสีหน้าสงสัย

“อะไรหรือ…”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ แท่งน้ำแข็งพุ่งตรงไปปักที่หัวใจของเขา! เลือดไหลหยดลงสู่พื้น หลี่ฉิงจิ่วตัวซีดเผือด จ้องมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ ร่างของเขาค่อยๆ ล้มลงไปด้านหลัง

“เจ้า…พี่จิน…ทำไม…”

แต่จินเป่าเอ๋อกลับก้าวถอยหลังสองก้าว พอดีกับที่ออกมายืนพ้นจากประตู มองเขาด้วยสายตาเย็นชา แสงจันทร์สีเงินส่องกระทบเงาของนาง ทำให้ยากที่จะมองเห็นสีหน้าชัดเจน

“การแสดงของเจ้าก็ใช้ได้เลยนะ เกือบจะหลอกข้าได้อยู่แล้ว!”

คำพูดสั้นๆ แต่ทำให้สีหน้าของหลี่ฉิงจิ่วซีดเผือด เขากัดฟันกล่าวด้วยความคับแค้น

“เจ้าพูดอะไร? การแสดงอะไร? เจ้าบ้าหรือไร? ข้าคือหลี่ฉิงจิ่วนะ!”

ในตอนนี้ จินเป่าเอ๋อเกือบจะแน่ใจแล้วว่า เขาไม่ใช่ตัวจริง!

“ฮึ เจ้าช่างรู้เรื่องระหว่างข้ากับหลี่ฉิงจิ่วดีนัก น่าจะเป็นเพราะ...เจ้าได้จับตัวเขาไว้ใช่ไหม”

เมื่อได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้นก็หมดหวังเสียใจ รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้าก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ดวงตาเปล่งประกายชื่นชม

“เจ้าฉลาดไม่เบานี่ ข้าคิดว่าการแสดงนี้จะสำเร็จเสียอีก”

ชายตรงหน้าที่มีใบหน้าเหมือนหลี่ฉิงจิ่ว พอเขายืนขึ้นก็ไม่ปิดบังพลังของตนอีกต่อไป คลื่นอำนาจขั้นแปลงร่างแผ่พุ่งออกมาปกคลุมรอบด้าน บรรยากาศเต็มไปด้วยความดุดันและมั่นคงอย่างทรงพลังจนทำให้ผู้คนรู้สึกเกรงขาม!

“เจ้าคือเจ้าเมืองเฟิงฮัวอันหรือ”

ภายใต้แสงจันทร์ จินเป่าเอ๋อพยักหน้าช้าๆ ใบหน้าเย็นชาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง พลังของผู้ฝึกตนขั้นฮวาชินแพร่กระจายออกมาไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ทำให้ทั้งสองฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อ!

พลังที่นางปล่อยออกมาทำให้ชายตรงหน้าประหลาดใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความละโมบ

“ตอนแรกข้าได้ยินว่าเจ้าบรรลุขั้นฮวาชินได้ตั้งแต่อายุสิบเจ็ด ข้าก็ยังลังเลอยู่บ้าง แต่ตอนนี้เห็นด้วยตา ไม่เสียทีที่มีพรสวรรค์สายบริสุทธิ์ น่าตกตะลึงจริงๆ! ดีมาก! ฮ่าๆ! เช่นนี้คำพูดนั้นก็คงเป็นจริง หากข้ากลืนกินแก่นพลังของเจ้า การทะยานสู่สวรรค์คงจะอยู่แค่เอื้อม!”

จินเป่าเอ๋อรับฟังอย่างละเอียด พลางวิเคราะห์ในใจทันที สิ่งที่เขาพูดทำให้นางยิ่งมั่นใจว่า ข่าวลือเกี่ยวกับนางนั้นต้องมีใครบางคนในจวนเจ้าเมืองเป็นผู้ปล่อยออกมา และสิ่งที่เขากล่าวถึงก่อนหน้านี้ ส่วนใหญ่คงจะเป็นเรื่องจริง!