บทที่ 274 ห้ามใครขยับ

บทที่ 274 ห้ามใครขยับ

เสียงปืนดัง “ปัง ปัง ปัง ปัง”

จอห์นนี่ หวัง กำลังถูกหม่า จวิน และเจียงลั่งไล่ตามอย่างหนัก จนกระทั่งหลี่เซียนอิงเข้ามาสมทบทำให้จอห์นนี่ไม่มีโอกาสที่จะหันกลับมาสู้ ต้องพุ่งเป้าหมายไปที่การหนีเพียงอย่างเดียว ทว่าก็เกือบจะสามารถฝ่าวงล้อมของพวกตำรวจออกไปได้

“หัวหน้า ตำรวจพวกนั้นมันบ้าหรือไง มันไม่กลัวเราระเบิดไปพร้อมกันเลยหรือ?” ลูกน้องคนหนึ่งที่โดนยิงได้รับบาดเจ็บพูดอย่างเคืองแค้น

จอห์นนี่ หวัง หันกลับมามองลูกน้องคนนั้นด้วยสายตาดุดัน แม้ปากเขาจะพูดว่าอยากสู้ตายแต่ในใจลึกๆ เขารู้ดีว่าทุกคนย่อมกลัวตาย ไม่มีใครอยากจบชีวิตตัวเองหากไม่ถึงคราวจำเป็นจริงๆ

ถ้าเขาตั้งใจจะสู้ตายตั้งแต่ต้น เขาสามารถกดสวิตช์ระเบิดตั้งแต่แรกแล้ว จะไปยุ่งยากทำไม ตรงกันข้ามเขายังคงหาทางหนีเอาชีวิตรอดอยู่

“หัวหน้า ผมว่าเรายอมแพ้ดีกว่า อย่างมากก็ติดคุกสิบกว่าปี ไหนๆ ฮ่องกงก็ใกล้จะถูกส่งกลับไปจีนแล้ว” ลูกน้องอีกคนเสนอออกมาด้วยความท้อแท้

การโจมตีอย่างบ้าระห่ำของหม่า จวิน ทำให้ลูกน้องของจอห์นนี่รู้สึกหมดหวัง อีกทั้งเจียงลั่งยังซุ่มยิงคอยโจมตีจากระยะไกลอย่างต่อเนื่อง ทำให้พวกเขาไม่สามารถตั้งหลักได้เลย

“ปัง!”

จอห์นนี่ หวัง ชักปืนขึ้นแล้วยิงลูกน้องที่เสนอให้มอบตัวล้มลงอย่างตกตะลึง คำพูดที่ทำลายขวัญกำลังใจนั้นไม่ควรหลุดออกมาในเวลานี้ ลูกน้องที่เหลือถูกข่มขวัญจนไม่มีใครกล้าคิดเรื่องยอมแพ้อีก

เจียงลั่งเผยตัวออกมายิงสองนัด ก่อนจะหลบกลับเข้าไป เขารู้สึกสบายใจเมื่อได้ร่วมมือกับหม่า จวิน มากกว่าตอนร่วมงานกับหยวนเฮ่าหยุน ที่มักจะบุกพรวดพราดโดยไม่สนใจใคร ทำให้เขาต้องระวังทั้งตัวเองและคนอื่น จนแทบจะไม่มีโอกาสได้ยิง

“ปัง ปัง ปัง”

ลูกน้องของจอห์นนี่ หวังยังคงยิงสวนกลับขณะวิ่งหนี หม่า จวิน ถูกยิงสองนัดเข้าที่หน้าอก แต่เขายิ้มเยาะเพราะใส่เสื้อกันกระสุนราวกับรถถังที่ไม่มีใครหยุดได้ เขาชู AK47 และกระหน่ำยิงใส่ลูกน้องที่คอยปกป้องการหนีของจอห์นนี่จนพรุนเป็นรังผึ้ง นอนตายอย่างน่าสังเวช

หลี่เซียนอิงที่ไล่ตามมาต่อด้วยการยิงสองนัดเสริมให้มั่นใจว่าอีกฝ่ายตายสนิท เจียงลั่งได้แต่กลืนน้ำลายและมองศพพวกนั้นด้วยความสงสาร

“เร็วเข้า หัวหน้าสั่งแล้ว ให้จัดการจอห์นนี่ หวัง และยึดอุปกรณ์จุดระเบิดมาให้ได้” หลี่เซียนอิงตะโกนสั่ง หม่า จวินและเจียงลั่งจึงรีบวิ่งตามไป

ที่ด้านนอกโรงพยาบาล

เมื่อเย่เต๋อเสียนมาถึง เฉาดาฮว่าที่ดูจะกระตือรือร้นเกินไปได้ส่งเจ้าหน้าที่ทุกนายเข้าไปในพื้นที่จนเกือบหมด ตอนนี้จึงมีนักข่าวอยู่หน้างานมากกว่าตำรวจเสียอีก ฟางเจี๋ยเซี่ยรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล จึงหันไปมองขอความช่วยเหลือจากหลี่เอ้อร์ แต่หลี่เอ้อร์ยังคงยืนมองสถานการณ์ด้วยความสงบ ราวกับไม่ได้สังเกตว่ามีอะไรผิดปกติ

คำสั่งเร่งช่วยเหลือของเฉาดาฮว่าก็ไม่ได้ผิดอะไร แถมยังได้ผลดีด้วย ตำรวจช่วยกันพาตัวประกันที่ได้รับบาดเจ็บออกมาจากโรงพยาบาลเรื่อยๆ และยังมีตำรวจจากสถานีฝั่งตะวันตกที่คอยช่วยเหลือ ฟางเจี๋ยเซี่ยเห็นเฉิงซื่อหลินอุ้มทารกออกมาในอ้อมแขน

“ห้องคลอดยังมีทารกเล็กๆ อีกมาก ต้องจัดเจ้าหน้าที่เพิ่มไปช่วยด้วยค่ะ” เฉิงซื่อหลินส่งทารกในมือให้พยาบาลแล้วรีบรายงานเย่เต๋อเสียน เธอมีสายตาแหลมคม มองแวบเดียวก็รู้ว่าใครเป็นผู้บังคับบัญชา

“ดี รีบไปช่วยเข็นรถเข็นที่อยู่ข้างรถพยาบาลเข้าไปด้วย” เฉาดาฮว่าพยักหน้าและเรียกฟางเจี๋ยเซี่ยให้มาช่วย เฉาดาฮว่าถือว่าเป็นคนที่มีหัวคิดใช้ประโยชน์จากรถเข็นเล็กๆ ของโรงพยาบาล เพราะถ้าช่วยแบบที่เฉิงซื่อหลินทำอยู่ จะอุ้มเด็กได้กี่คนกันเชียว

“ฉันเป็นสารวัตรอาวุโสฝ่ายสืบสวนคดีอาชญากรรมฝั่งตะวันตก เผิงซินเจี้ยน ลูกน้องของฉันอยู่ไหน?” เผิงซินเจี้ยนถามเฉาดาฮว่าด้วยสีหน้ากังวล เขาจำได้ว่าตนส่งหวงฉีฟาให้คอยควบคุมสถานการณ์ด้านนอก

“ท่านสารวัตร ผมอยู่ตรงนี้” หวงฉีฟารีบวิ่งกระตือรือร้นมาหาเมื่อเห็นเผิงซินเจี้ยน

“เป็นสารวัตรอาวุโสแล้วใหญ่หรือไง กลับไปช่วยคนในโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” เย่เต๋อเสียนพูดเย้ยเสียงเย็น

เผิงซินเจี้ยนหันมาเห็นเย่เต๋อเสียนก็ตอบรับด้วยท่าทางอึกอัก “ท่านผู้อำนวยการเย่ ไม่คิดว่าจะมาเอง ยังมีตัวประกันอีกมากในโรงพยาบาล ผมจะจัดการช่วยเหลือทันที”

“บึ้ม——！”

เสียงระเบิดดังสนั่นอีกครั้งจากในโรงพยาบาล

“เซียนอิง ยังจัดการจอห์นนี่ หวัง ไม่เสร็จอีกเหรอ?” หลี่เอ้อร์ถามด้วยความเป็นห่วง

ในเวลานั้น หลี่เซียนอิง หม่า จวิน และเจียงลั่งได้จัดการลูกน้องของจอห์นนี่ หวัง ไปจนหมดแล้ว แต่จู่ๆ พวกเขาก็พบว่าจอห์นนี่ หวังหายไปอย่างไร้ร่องรอย เจ้าหมอนั่นหนีหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“หัวหน้า ดูเหมือนพวกเราจะปล่อยให้จอห์นนี่ หวัง หลุดไปแล้ว” หม่า จวิน ตรวจดูศพของลูกน้องจอห์นนี่ หวัง แต่ก็ไม่พบเขา

“หลุดไปได้?” หลี่เอ้อร์ตกใจ

“แย่แล้ว จอห์นนี่ หวัง น่าจะปะปนอยู่กับตัวประกันหนีออกไปแล้วแน่ๆ”

เจียงลั่งเป็นคนที่คิดได้เร็วที่สุด เขาแย่งวิทยุสื่อสารในมือหม่า จวินไปแล้วตะโกนเสียงดัง “หลี่เซ่อ จอห์นนี่ หวัง แอบหนีมากับกลุ่มตัวประกันแน่ หน้าตาฝรั่งปลอมๆ แบบเขาหาง่ายจะตาย!”

หลี่เอ้อร์ “…”

จอห์นนี่ หวังหนีออกไปได้อีกครั้ง ราวกับมีอำนาจพิเศษของตัวร้ายคุ้มครอง หลี่เอ้อร์มองสำรวจกลุ่มตัวประกันที่วิ่งออกจากโรงพยาบาล และเขาก็พบจอห์นนี่ หวังที่ปะปนอยู่ในฝูงชน ก้มหน้าทำทีว่าตื่นตระหนกตามคำบอกของเจียงลั่งที่แม่นยำ หลี่เอ้อร์มองหาชายหน้าฝรั่งปลอมๆ นั่นและพบจอห์นนี่ หวังทันที

จอห์นนี่ หวังเงยหน้าขึ้นมาพอดี และทั้งสองก็สบตากัน จอห์นนี่ หวังที่เคยเจอฝีมือปืนของหลี่เอ้อร์มาแล้วรีบชิงลงมือก่อน เขาตั้งใจจะจับเผิงซินเจี้ยนเป็นตัวประกัน แต่เมื่อได้ยินว่าเย่เต๋อเสียนมียศสูงกว่า จึงเปลี่ยนเป้าหมายมาที่เย่เต๋อเสียนแทน

จอห์นนี่ หวังจ่อปืนที่หัวของเย่เต๋อเสียน

“ห้ามใครขยับ!” จอห์นนี่ หวังตะโกนเสียงดัง

ทุกคนหยุดนิ่งไปตามคำสั่ง

หลี่เอ้อร์ยกปืนเล็งไปที่จอห์นนี่ หวัง ซึ่งรีบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเย่เต๋อเสียนอย่างรวดเร็ว

“หลี่เอ้อร์ อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม ฉันมีตัวจุดระเบิดแบบแรงกดอยู่ในมือ ถ้านายยิงฉัน ทุกคนในโรงพยาบาลจะต้องตายไปพร้อมกับฉัน” จอห์นนี่ หวังยกมือซ้ายที่ถืออุปกรณ์จุดระเบิดขึ้นสูง เตือนหลี่เอ้อร์เสียงดัง ความฉลาดเจ้าเล่ห์ของเขานั้นสามารถคาดการณ์ได้ว่าหลี่เอ้อร์กำลังมองหาช่องยิงเขาอยู่

“อย่าเพิ่งทำอะไรหุนหัน! ทุกคนห้ามขยับ!” เฉาดาฮว่าตะโกนด้วยความตกใจจนใบหน้าซีดเขียว

“ตัวจุดระเบิดแบบแรงกดเหรอ?” หยวนเฮ่าหยุนที่เพิ่งเข้ามาในพื้นที่พูดขึ้น “ฉันไม่เชื่อ!”

“ฉันเชื่อ! ฉันเชื่อ!” เฉาดาฮว่าตะโกนใส่หยวนเฮ่าหยุนด้วยความลนลาน “แกเป็นใครกัน อย่ามาทำให้วุ่นวาย!”