ตอนที่ 139 พี่ชายของฉันเป็นสุดยอดปรมาจารย์(ฟรี)
ร่างนั้นคือหลี่หยวน
หลังจากได้รับคำเชิญจากอาจารย์ใหญ่ เขาก็รีบไปที่โรงเรียน
ตอนแรก เขาอยากจะเข้าทางประตู แต่เขาไม่ได้กลับมาหลายเดือนแล้ว มันดูแปลกๆ เขาจึงปีนกำแพงเหมือนเมื่อก่อน
"ไม่รู้ว่าคุณครูเป็นยังไงบ้าง...”
หลี่หยวนพูดพลางเดินไปที่ลานกว้าง
ตอนที่เขาเรียนอยู่ คุณครูทุกคนทุ่มเทมาก โดยเฉพาะอาจารย์ประจำชั้นมัธยมปลายปีที่ 3 เขาเสียดายที่หลี่หยวนมีพรสวรรค์ด้านวิทยายุทธ์ แต่ไม่มีเงินซื้อสมุนไพร
นอกจากช่วยสมัครขอทุนแล้ว เขายังอยากให้หลี่หยวนยืมเงินหลายครั้ง แต่หลี่หยวนก็ไม่เคยรับ
ระหว่างทาง...
ร่างเล็กๆ วิ่งมาจากถนนข้างหลัง เธอปีนกำแพงเตี้ยของโรงเรียนและวิ่งไปที่ลานกว้าง
ตอนที่วิ่งผ่านหลี่หยวน...
เธอรู้สึกว่าร่างนั้นดูคุ้นๆ เธอจึงหันกลับมามอง
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ "พี่หลี่หยวน... โอ๊ย!”
หลี่หยวนใช้พลังจิตพยุงเด็กสาวที่สะดุดก้อนหิน
เขายิ้ม “อี้ฟาน เราไม่เจอกันหลานเดือนแล้วนะ ทำไมเธอยังซุ่มซ่ามแบบนี้?”
เด็กสาวที่ชื่ออี้ฟานเป็นน้องสาวของหลี่หยวนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธออายุน้อยกว่าเขาหนึ่งปี ตอนนี้เรียนอยู่มัธยมปลายปีที่ 3
เธอไม่มีพรสวรรค์ด้านวิทยายุทธ์ แต่สนใจวิทยาศาสตร์การสร้างอาวุธ
"พี่หลี่หยวน มาทำอะไรที่นี่ค่ะ!”
ฝานอี้ฟานไม่สนใจคำตำหนิของหลี่หยวน
เธอกระโดดไปข้างหน้าเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ ดวงตาของเธอเป็นประกาย
"อาจารย์ใหญ่เชิญพี่มา พอดีวันนี้พี่ว่างเลยมา”
หลี่หยวนพูดจบ
เขามองดูกำแพงเตี้ย "ตอนนี้เป็นเวลาเรียน ทำไมเธอถึงแอบออกมา?”
"ฉันซื้อนี่มา”
ฝานอี้ฟานหยิบลูกอมหลากสีออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ท "เช้านี้ฉันไม่มีเรียน ได้ยินว่าพี่หลี่หยวนจะมา ฉันเลยไปซื้อลูกอม พี่เคยซื้อให้ฉันกิน”
ฝานอี้ฟานหันไปมองกำแพงเตี้ยแล้วยิ้ม "พี่หลี่หยวนสอนฉันปีนกำแพงเองนะ!”
หลี่หยวนคิดหนัก
เขาสั่งสอน "อย่าทำอีกนะ ตั้งใจเรียน...”
หลี่หยวนหยุดพูด
เขาหยิบลูกอมขึ้นมา แกะห่อและกิน
ตอนเด็กๆ ...
คุณปู่ผู้อำนวยการและคนใจดีคนอื่นๆ ก็ชอบบอกให้เขาตั้งใจเรียน ถ้าเรียนเก่ง อนาคตอยากทำอะไรก็ได้
มันมีประโยชน์ไหม? ไม่มีประโยชน์
มันยังทำให้เด็กต่อต้าน เพราะเด็กทุกคนชอบเล่น โดยเฉพาะหลังจากเรียนหนักมาทั้งอาทิตย์
การตั้งใจเรียนเป็นสิ่งที่ดี
แต่เราไม่สามารถพูดหรือสอนด้วยวิธีที่รุนแรงได้
แต่ต้องเป็นแบบอย่างที่ดี
อาจารย์ใหญ่เชิญหลี่หยวนมาบรรยายก็เพื่อจุดประสงค์นี้
"ไปที่ลานกว้างกันเถอะ”
หลี่หยวนกินลูกอมพลางลูบหัวฝานอี้ฟาน
ระหว่างทาง เขาก็นึกอะไรขึ้นได้และหยุด
ฝานอี้ฟานเงยหน้าขึ้น หลับตาลงอย่างสบายใจ ยิ้มให้หลี่หยวน
หลี่หยวนก็ยิ้ม
พวกเขาทั้งสองเดินไปที่ลานกว้างพร้อมกัน
...
เดินไปได้ร้อยกว่าเมตร...
พอเลี้ยวผ่านอาคารเรียน...
ลานกว้างของโรงเรียนก็ปรากฏขึ้น มีคนมากมาย นอกจากครูและนักเรียน นักข่าว และช่างภาพแล้ว
โรงเรียนอื่นๆ ที่ได้รับข่าวก็พานักเรียนดีเด่นมาฟังการบรรยาย
"ทุกคนรอพี่อยู่นะ พี่หลี่หยวน”
ฝานอี้ฟานยิ้ม
"ไปด้วยกัน”
หลี่หยวนพยักหน้า เขาเริ่มคิดคำพูดสำหรับการบรรยาย
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้
ร่างหนึ่งกระโดดออกมาจากพุ่มไม้
เป็นเด็กหนุ่มหน้าสิว
เขาตะโกนบอกฝานอี้ฟาน "อี้ฟาน ถ้าไม่รีบกลับไป การบรรยายจะเริ่มแล้วนะ”
ฝานอี้ฟานขมวดคิ้ว
โดยไม่สนใจหรือไม่ตอบ เธอกับหลี่หยวนเดินไปลานกว้างต่อ
เด็กหนุ่มคนนั้นเดินตามมา ดวงตาของเขาจ้องมองหลี่หยวน "อี้ฟาน นี่ใคร?”
"เกี่ยวอะไรกับนาย?” ฝานอี้ฟานดูไม่พอใจ
เธอจงใจกอดแขนหลี่หยวน
ในความคิดของเธอ หลี่หยวนคือพี่ชาย กอดแขนก็ไม่แปลก
ถ้าทำแบบนี้แล้วไล่แมลงวันน่ารำคาญตัวนั้นไปได้ก็คงจะดี
เด็กหนุ่มเห็นทั้งสองกอดกัน
เขากระโดดขึ้น ชี้หน้าหลี่หยวน "นายอยู่ห้องไหน? ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า? ถ้าแน่จริง ไปเจอกันที่สนามเด็กเล่นหลังฟังการบรรยาย!”
โรงเรียนมีนักเรียนมากกว่าพันคน
ถึงแม้ว่าตอนเรียนหลี่หยวนจะเรียนเก่ง แต่มันก็แค่พอประมาณ อย่างมากก็มีแต่เพื่อนร่วมชั้นที่รู้จักเขา
เขาไม่มีทางรู้จักทุกคน
แน่นอน ถ้าตอนนี้เขาบอกชื่อ เด็กหนุ่มคนนั้นคงจะทรุดลงกับพื้นด้วยความกลัว
มีคนกลุ่มใหญ่เดินมาจากประตูโรงเรียน
ผู้นำคืออาจารย์ใหญ่ ขนาบข้างด้วยรองอาจารย์ใหญ่สองคน อาจารย์ฝ่ายปกครอง และคุณครูอีกหลายคน
พอเห็นแบบนั้น เด็กหนุ่มคนนั้นก็ตกใจ
เขาตะโกนบอกฝานอี้ฟาน "รีบไป อาจารย์ใหญ่มาแล้ว ถ้าท่านเห็นเราแอบออกมา เราซวยแน่!”
ฝานอี้ฟานไม่ขยับ
เธอไม่โง่ เธอรู้นี่เป็นแผนต้อนรับหลี่หยวน
อาจารย์ใหญ่กับคนอื่นๆ รออยู่ที่ประตูโรงเรียน
แต่มีคนเห็นหลี่หยวนปีนกำแพง พวกเขาจึงรีบวิ่งมา
อาจารย์ใหญ่พาคนกลุ่มใหญ่เดินเข้ามา "คุณหลี่หยวน ทำไมไม่บอกล่วงหน้าว่าจะมา ทางเราจะได้ต้อนรับ”
"ไม่ต้องเกรงใจครับ อาจารย์ใหญ่ เรียกผมว่าหลี่หยวนก็พอครับ”
หลี่หยวนจับมือกับอาจารย์ใหญ่และคนอื่นๆ
จากนั้น เขาก็มองดูครูหัวล้านคนหนึ่งแล้วยิ้ม "คุณครูหยาน ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
คุณครูหยานคืออาจารย์ประจำชั้นของเขา
เขารักนักเรียนมาก หลังเลิกเรียน เขาก็มักจะพูดคุยกับนักเรียนอย่างเป็นกันเอง
คุณครูหยานจับมือกับหลี่หยวน
เขาไม่รู้จะพูดอะไรดี จึงตบไหล่หลี่หยวน "เก่งมาก!”
หลี่หยวนยิ้ม เขายืนตัวตรง ทำความเคารพคุณครูหยาน
จากนั้น หลี่หยวนกับอาจารย์ใหญ่ก็เดินไปที่เวที
เด็กหนุ่มที่แอบอยู่หลังแปลงดอกไม้ยื่นหน้าออกมา สีหน้าของเขาแข็งทื่อ หลังของเขาเปียกไปด้วยเหงื่อเย็น
คุณหลี่หยวน?
อาจารย์ใหญ่เรียกเขาด้วยความสุภาพขนาดนี้
คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหลี่หยวนคนนั้น
แล้วเขาทำอะไรลงไป?
กล้าหาเรื่องกับสุดยอดปรมาจารย์และนายพลที่อายุน้อยที่สุดในจีน?
ถึงแม้ว่ามันจะไม่น่าเป็นไปได้
แต่เขาก็รู้ดีว่าแค่หลี่หยวนมอง เขาก็กลายเป็นเถ้าถ่านได้
"ถ้าเจอฝานอี้ฟานอีก ต้องหลบให้ไกล ถ้าหลบไม่ได้ ก็ต้องยืนชิดกำแพง รอจนกว่าเธอจะไป!”
เด็กหนุ่มคิดในใจ เขาจะไม่กล้ายั่วฝานอี้ฟานอีก
...
ร่างหนึ่งปรากฏขึ้น
ลานกว้างที่เต็มไปด้วยเสียงดังก็เงียบสงัด
ไม่ว่าจะเป็นชาย หญิง เด็ก หรือผู้ใหญ่
ไม่ว่าจะเป็นนักเรียน ครู นักข่าว หรือผู้ปกครอง
ทุกคนต่างก็จ้องมองชายหนุ่มในชุดทหารที่เดินขึ้นเวที
