บทที่ 81 คำขอระดับปรมาจารย์อีกครั้ง
เมื่อโบร์ชตื่นขึ้นมาจากอาการมึน ๆ เดินมาที่ลานหลังบ้าน เขาพบว่า วีอานั่งอยู่บนตักของเวย์นและยิ้มหวาน ขณะที่กำลังเล่นไพ่กวินท์กับเทีย
อย่างสนุกสนาน ทั้งสามดูสนิทสนมกันมากราวกับกลายเป็นเพื่อนสนิทไปแล้วในช่วงบ่ายที่ผ่านมา
โบร์ชถึงกับทำหน้าแปลก ๆ เพราะเขารู้ดีว่าวีอาและเทียเป็นองครักษ์ของเขา แม้ว่าทั้งสองจะดูร่าเริงและไร้พิษภัยเหมือนเด็กสาวทั่วไป แต่จริง ๆ แล้วพวกเธอคือเหล่านักรบหญิงแห่งเซอร์ริเคียที่ทั้งแข็งแกร่งและงดงาม
ตั้งแต่เดินทางจากเซอร์ริเคียมาถึงอาณาจักรเทมเมอเรีย ระหว่างทางมีชายหลายสิบคนที่บังอาจแซวหรือยั่วยุเพราะถูกใจในรูปร่างเย้ายวนของพวกเธอ ซึ่งจบลงด้วยการที่พวกเขาโดนเฉือนจนเหลือเพียงร่างไร้วิญญาณ หากไม่ใช่เพราะโบร์ชคอยห้ามปราม จำนวนศพคงมากกว่านี้หลายเท่า
เคยมีครั้งหนึ่งที่กลุ่มนักเลงจากโคโดวินพยายามเข้ามารังแกพวกเธอโดยใช้จำนวนคนที่มากกว่า แต่วีอาและเทียใช้ดาบเซอร์ริเคียนไล่ฆ่าพวกเขาไปกว่าครึ่ง ก่อนที่กองทัพของเมืองจะต้องออกมาล้อมจับ ทั้งหมดจบลงที่โบร์ชแปลงร่างเป็นมังกรพาพวกเธอบินออกไป
พวกเธอจึงมีมาตรฐานในการเลือกคนที่จะสนิทด้วยสูงมาก เว้นเสียแต่คน ๆ นั้นจะมีฝีมือเหนือกว่าและมีรูปลักษณ์ถูกใจ ไม่เช่นนั้นคงยากที่ใครจะได้ความสนิทสนมเช่นนี้
เมื่อโบร์ชมองเห็นไพ่กวินท์ในมือเวย์น เขาก็รู้สึกสนใจทันที
เวย์นจึงเรียกให้โบร์ชมานั่งใกล้ ๆ พร้อมโชว์ไพ่กวินท์ที่ออกแบบอย่างประณีต พร้อมกล่าวชื่นชมว่า
“ท่านมาถูกเวลาแล้วโบร์ช ข้ากำลังสอนเทียและวีอาเล่นเกมที่เรียกว่ากวินท์ เกมนี้เริ่มเป็นที่นิยมในหมู่ชาวเหนือและแม้แต่ทางใต้ก็เริ่มเล่นกันแล้ว ข้ารับรองว่ามันสนุกมาก”
“มาเล่นด้วยกันไหม?”
โบร์ชตาลุกวาว เขาหยิบไพ่กวินท์ขึ้นมาดูอย่างสนใจ
“แน่นอน ข้าไม่มีทางปฏิเสธสิ่งใหม่ ๆ ได้แน่ บอกกติกาข้ามาเลย”
เนื่องจากโบร์ชมีอายุยืนยาวในฐานะมังกรทอง เขาจึงชอบเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ อยู่เสมอ หลังจากที่ได้ยินกติกา เขาก็ย้ายไปนั่งตรงข้ามเวย์นอย่างกระตือรือร้น ขณะที่วีอายิ้มกล้า ๆ และจุ๊บเบา ๆ ที่ริมฝีปากเวย์น ก่อนจะหัวเราะและวิ่งกลับไปหาที่นั่งข้างเทีย ทั้งสองคุยกันหัวเราะคิกคัก ดูสนุกสนานไม่หยุด
ช่วงเวลาเล่นไพ่กวินท์เต็มไปด้วยความครึกครื้น ในฐานะนักเล่นกวินท์ระดับสูงที่เคยชนะมาหลายร้อยครั้ง เวย์นมีไพ่พื้นฐานมากมายสำหรับแจกให้ทุกคนได้เล่นกัน ครึ่งบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง โบร์ชเสียไปถึงสี่ร้อยเหรียญทองแต่กลับไม่ได้สนใจและยังคงเล่นต่ออย่างสนุกสนาน แม้กระทั่งตอนที่เวย์นเข้าไปทำอาหารมื้อเย็น โบร์ชก็ยังเล่นไพ่กับสองสาวต่อ ไม่หยุดแม้แต่น้อย
หลังจากความสนุกสนานช่วงบ่ายและอาหารมื้อค่ำแสนอร่อย ความสนิทสนมของพวกเขาก็เพิ่มมากขึ้นอีก บรรยากาศในมื้อค่ำเป็นกันเองและอบอุ่นยิ่งกว่ามื้อเที่ยงที่ผ่านมา ทุกคนคุยกันอย่างเปิดเผยมากขึ้น
หลังมื้ออาหาร โบร์ชดูเหมือนจะตัดสินใจได้แล้ว เขาเคลียร์คอแล้วมองไปที่เวย์น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“สหายเวย์น ข้าต้องขออภัยที่พูดเรื่องนี้กะทันหัน แต่ข้ามีคำขอที่อยากให้เจ้าช่วย”
เวย์นยิ้มและพยักหน้าอย่างให้กำลังใจ
“ได้สิ โบร์ช เพื่อนกันก็ต้องช่วยเหลือกันเป็นธรรมดา บอกข้ามาเถิดว่าท่านต้องการให้ข้าช่วยอะไร หากมันไม่ขัดกับหลักการของข้า ข้ายินดีช่วยเต็มที่”
โบร์ชยิ้มอย่างดีใจ เขาก้าวไปกอดเวย์นอย่างอบอุ่นแล้วกล่าวว่า
“เป็นเช่นนี้ ในภูเขาใกล้กับเมืองโฮโลเบอร์มีมังกรเขียวที่ได้รับบาดเจ็บ เธอมีความสำคัญต่อข้ามาก ข้าจำเป็นต้องปกป้องเธอ”
“แต่ข่าวเรื่องเธอแพร่ออกไปแล้ว บรรดานักล่ามังกรเริ่มเคลื่อนไหวไปที่นั่นแล้ว รวมถึงพวกขุนนางที่สนใจในชื่อเสียงจากการล่ามังกร ก็กำลังนำกองกำลังขึ้นไปยังภูเขา”
“ดังนั้น มังกรตัวนั้นกำลังตกอยู่ในอันตราย ข้าต้องการให้เจ้าไปช่วยปกป้องเธอร่วมกับข้า”
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น
**ภารกิจใหม่ [ปกป้องมังกรเขียว มิลกา ตาบเรค] ระดับปรมาจารย์**
ทันทีที่เวย์นได้ยินว่าเป็นภารกิจระดับปรมาจารย์ เขาก็กดรับภารกิจในทันที
อย่างไรก็ตาม เขายังคงรักษาท่าทีอย่างจริงจัง แกล้งทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะถามว่า
“เพื่อนรัก ข้ามีเพียงคำถามเดียวเกี่ยวกับคำขอนี้”
“มังกรตัวนั้นเป็นมังกรชั่วร้ายที่คอยทำร้ายผู้คนหรือไม่?”
“หากเป็นเช่นนั้น ข้าคงไม่สามารถช่วยเหลือท่านได้”
เมื่อเห็นว่าเวย์นดูเหมือนจะไม่ปฏิเสธคำขอ โบร์ชก็ยิ้มกว้างแล้วตบอกตัวเองและยืนยันว่า
“ไม่ต้องกังวลเลย สหาย มังกรตัวนี้เป็นมังกรที่มีจิตใจดี เธออาศัยอยู่ในถิ่นทุรกันดารและเป็นแม่ที่เพิ่งออกไข่”
“แต่เป็นเพราะขุนนางที่ละโมบได้รู้ข่าวเรื่องไข่มังกรของเธอ พวกนั้นจึงรวบรวมคนเพื่อล่ามังกรตัวนี้”
“ปัญหาคือเมื่อออกไข่ แม่มังกรจะไม่ยอมทิ้งรังไปไหน เธอจึงต้องเสี่ยงอันตรายเพื่อปกป้องลูกของเธอ”
“ความกล้าหาญและความรักของแม่มังกรนี้เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การเคารพ”
เวย์นแสดงท่าทางประทับใจและพยักหน้าอย่างหนักแน่น ก่อนจะกล่าวว่า
“ตกลง โบร์ช ข้าจะรับภารกิจนี้”
“ข้าจะพาเพื่อนนักล่าปีศาจของข้าไปด้วย เขาเป็นนักล่าปีศาจที่เก่งกาจและมีชื่อเสียงในแถบเหนือ”
“ท่านอาจจะเคยได้ยินชื่อเขาในนาม ‘ไวท์วูล์ฟ’”
โบร์ชตอบกลับด้วยความยินดีทันที
“ไวท์วูล์ฟ เกรอลท์อย่างนั้นหรือ? ข้าเคยได้ยินชื่อเสียงของเขา ในหลายที่ต่างเล่าขานเรื่องของเขา”
เวย์นยืนยันแล้วกล่าวต่อ
“ใช่แล้ว เขาคืออาจารย์นักล่าปีศาจของข้า”
“แต่ก่อนจะเริ่มภารกิจนี้ ข้าคิดว่าข้าควรอธิบายให้ชัดเจน”
“ภารกิจนี้เกี่ยวพันกับขุนนางและกลุ่มคนจากหลายฝ่าย ซึ่งอาจจะมีจอมเวทมาเกี่ยวข้องด้วย พวกเขามีเป้าหมายเพื่อล่ามังกรและจะเป็นศัตรูกับเรา”
“เราคงไม่สามารถสู้กับทุกคนพร้อมกันได้ และในฐานะนักล่าปีศาจ ข้าไม่อาจฆ่าพวกมนุษย์หรือนักล่ามังกรเพียงเพื่อปกป้องมังกรได้”
“ดังนั้น ท่านและสองสาววีอากับเทียควรฟังคำแนะนำของเราทุกอย่าง ไม่อย่างนั้นเราอาจไม่เพียงแค่ปกป้องมังกรเขียวไม่ได้ แต่เราอาจเอาชีวิตไม่รอดด้วย”
โบร์ชพิจารณาสักครู่ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย
“ไม่มีปัญหาเลย เวย์น ท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญ เราควรเชื่อฟังท่าน”
เวย์นพยักหน้าอย่างพอใจและอธิบายต่อว่า
“ที่จริงแล้วก็ไม่ต้องกังวลมาก พวกนักล่ามังกรเหล่านั้นไม่ได้มีจุดมุ่งหมายเดียวกันทั้งหมด”
“บางคนต้องการเงิน บางคนต้องการชื่อเสียง บางคนต้องการชิ้นส่วนจากมังกร บางคนมีเหตุผลแปลก ๆ ที่เราไม่เข้าใจ”
“ส่วนเป้าหมายของเราคือการปกป้องมังกรเขียวและลูกของเธอ ดังนั้นหากเราเล่นไพ่ให้ดี ก็มีโอกาสที่เราจะสามารถแบ่งแยกและหาทางเจรจาได้”
“รายละเอียดเพิ่มเติมเราค่อยคุยกันเมื่อไปถึงโฮโลเบอร์ เมืองนั้นยังอีกสักระยะกว่าจะมีการ
เคลื่อนไหวจริงจัง เราจะเตรียมตัวให้พร้อมแล้วออกเดินทางทันที”
(จบบท)###
