บทที่ 57 เลื่อนขั้น
บทที่ 57 เลื่อนขั้น
พลังจากกรงเล็บหมีรุนแรง บ้าคลั่ง หนักแน่น ทำให้เกิดกระแสลมที่แรงขึ้น
ร่างของฟางจือสิงถูกกระแทกปลิว หมุนลอยกลางอากาศครึ่งรอบ ก่อนตกกระแทกลงบนก้อนหิน ศีรษะโขกเข้ากับหินจนเสียงดังสนั่น
เขากลิ้งตัวลุกขึ้นมา เลือดสดไหลทะลักออกมาไม่หยุด ไหลจากหน้าผากจนชโลมเต็มใบหน้า
บาดแผลฉีกที่กลางหลังส่งความเจ็บแสบจนเขาหายใจแทบไม่สะดวก
ใบหน้าของฟางจือสิงบิดเบี้ยว และ ดุดัน เลือดซึมถึงมุมปาก เขาเลียเลือดที่มุมปาก ดวงตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง และ อำมหิต
ชายร่างใหญ่ผมยาวได้ทีหลังโจมตีสำเร็จ จึงมีแรงฮึกเหิม ก้าวเท้าเข้ามาอย่างมุ่งมั่น มือกรงเล็บเตรียมพร้อมอีกครั้ง
ทันใดนั้น เขาสังเกตเห็นว่าฟางจือสิงเอื้อมมือไปหยิบลูกธนูจากกระบอกธนู แล้วขว้างมันออกมา
[ทักษะพิเศษ · ขว้าง]
ลูกธนูสามารถใช้เป็นอาวุธลับได้งั้นหรือ?!
ชายร่างใหญ่ผมยาวตกใจ ตาเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนจะตอบสนองทันที ย่อตัว และ หันศีรษะเบี่ยงหลบ
ลูกธนูเฉียดผ่านแก้มของเขาไป เพียงแค่ทำให้ผิวหนังเป็นแผลเล็กน้อย
"อ๊า~"
ชายร่างใหญ่ผมยาวร้องออกมาเสียงดัง ใบหน้าเปลี่ยนสีด้วยความตกใจ
เขาก้มลงมอง พบว่ามีลูกสุนัขตัวหนึ่งกัดอยู่ที่ข้อเท้าขวาของเขา เขี้ยวมันคมกริบกัดลึกลงไปจนฉีกเนื้อเป็นชิ้น
ทันใดนั้น เจ้าลูกสุนัขกระโดดวิ่งหนีหายเข้าไปในกองหินระเกะระกะ
ชายร่างใหญ่ผมยาวรู้สึกงุนงง ไม่ทันได้สังเกตว่าลูกสุนัขตัวนั้นโผล่มาจากไหน
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่ว ขาขวาของชายร่างใหญ่ผมยาวแทบจะไม่สามารถรับน้ำหนักตัวได้ ร่างกายโอนเอนเริ่มโซเซ
เขาตกใจกลัวในใจ รู้สึกเหมือนเอ็นร้อยหวายอาจถูกกัดขาดแล้ว
นี่เป็นบาดแผลที่ร้ายแรงมาก อาจทำให้อนาคตในเส้นทางยุทธของเขาพังทลาย
ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งหวาดกลัว รีบย้ายร่างพิงหิน ยกเท้าขวาขึ้นตรวจสอบ
ตรงข้อเท้า เลือดสดไหลออกมาไม่หยุด
ยิ่งไปกว่านั้น บาดแผลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียวดำอย่างรวดเร็ว และ ลามไปทั่ว
"มีพิษงั้นหรือ?!"
ชายร่างใหญ่ผมยาวหนาวเยือก ขนลุกชันขึ้นทันที เหงื่อเย็นไหลซึมออกมา
คาดไม่ถึงจริง ๆ ที่เพียงความประมาทเล็กน้อย กลับทำให้เขาตกเป็นเป้าการโจมตีของลูกสุนัขตัวหนึ่ง และได้รับบาดเจ็บหนักจนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้
ในฉับพลัน แสงเย็นเยียบวาบขึ้นมา
ชายร่างใหญ่ผมยาวหยุดหายใจ ชูแขนขึ้นโดยสัญชาตญาณ ใช้กรงเล็บปัดลูกธนูออก
เขาเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าก็ปรากฏแววหวาดกลัวขึ้นทันที
ฟางจือสิงกำลังใช้สองมือพร้อมกัน หยิบลูกธนูออกมาจากกระบอกอย่างไม่ยั้ง เหมือนมันไม่มีค่า ขว้างใส่เขาไม่หยุด
"อ้า นี่เจ้า..."
ชายร่างใหญ่ผมยาวรู้สึกกระวนกระวายใจ เขาพยายามยกมือทั้งสองป้องกันการโจมตี แต่เมื่อพยายามจะขยับตัว ก้าวเท้าขวาลงพื้น ก็เจ็บจนแทบล้ม ต้องพิงหินอีกครั้ง
ฟางจือสิงบ้าคลั่ง ขว้างลูกธนูไปที่ขาของชายร่างใหญ่ผมยาวโดยเฉพาะ
ไม่นานนัก ลูกธนูก็ปักเข้าที่หัวเข่าขวาของชายร่างใหญ่ผมยาว
“อ๊าก!” “อ๊าก!” “อ๊าก!”
ชายร่างใหญ่ผมยาวในที่สุดก็ทนไม่ไหว ทรุดตัวนั่งลงกับพื้น
ฟางจือสิงยังคงขว้างลูกธนูออกไปเรื่อย ๆ จนลูกธนูหมดกระบอก
เมื่อมองไปที่ชายร่างใหญ่ผมยาว เขานั่งนิ่งสนิท ร่างถูกลูกธนูปักเต็มจนดูเหมือนเม่น
ฟางจือสิงรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก ล้มตัวลงนอนกับพื้น หายใจหอบอย่างหนัก ความเจ็บปวดแผ่ซ่านทั่วร่างกาย
เขากัดฟันอดทน หันศีรษะไปมองอีกฝั่ง
ตรงนั้น เขาเห็นสุนัขตัวเล็ก และ โจรน้ำอีกคนล้มฟุบอยู่ด้วยกัน
โจรน้ำหน้าซีดคล้ำ ฟองขาวไหลออกจากปาก นอนชักกระตุก มือซ้ายจับก้อนหินที่เปื้อนเลือดไว้
สุนัขตัวเล็กนอนอยู่บนร่างเขา กัดแขนของเขาแน่น หัวสุนัขเปื้อนเลือดจากการถูกหินทุบ
ทั้งสองนิ่งสนิทเหมือนจะสิ้นชีพไปพร้อมกัน
ฟางจือสิงหันหลังกลับ เดินไปข้างหน้าอีกไม่กี่ก้าว มองไปรอบ ๆ ในพื้นที่ด้านหลัง
เขาเห็นว่าสุนัขตัวเล็กอีกตัวกำลังไล่ตามโจรน้ำคนสุดท้าย
“ฟางจือสิง ข้าใกล้จะไม่ไหวแล้ว!” ทันใดนั้น สุนัขตัวเล็กส่งเสียงเข้ามาในจิตใจ
ฟางจือสิงเหลือบมองไปยังช่องหินใกล้ ๆ เห็นหัวสุนัขตัวหนึ่งโผล่ออกมา ใช่แล้ว มันคือสุนัขตัวเล็กนั่นเอง
“พลังระเบิดสายเลือดของข้ารักษาไว้ได้ไม่นานนัก อีกไม่นานร่างแยกจะหายไป” สุนัขตัวเล็กกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน
ฟางจือสิงเข้าใจทันที ดวงตาเป็นประกาย
จากนั้น เขากัดฟันแน่น ลุกขึ้นเดินไปที่ร่างโจรน้ำคนแรกที่เขายิงตาย คว้าแขนเขาลากมา
ต่อมาคือโจรน้ำคนที่สองที่เขาสังหารด้วยมีดสั้น
คนที่สามคือลินจือกวง
คนที่สี่คือสุนัขตัวเล็ก และ โจรน้ำที่มันกัดตาย
ร่างไร้วิญญาณเหล่านี้ถูกลากมาวางรวมกันกับร่างชายร่างใหญ่ผมยาวหลังหิน
สุนัขตัวเล็กมองด้วยสีหน้าประหลาดใจ ถามว่า
“เจ้ากำลังทำอะไร?”
ฟางจือสิงตอบ “ศพทั้งห้านี้เป็นนักสู้ ทั้งสี่คนอยู่ในขั้นกวนลี่ หรือ ด่านงูเล็ก และหนึ่งในนั้นอยู่ในขั้นตั้นป๋า หรือ ด่านงูใหญ่(พญางู) ขณะที่ร่างแยกของเจ้าเป็นสัตว์วิเศษ”
สุนัขตัวเล็กทำหน้าสงสัย “แล้วไง?”
ฟางจือสิงไม่ตอบ แต่จ้องมองที่แผงระบบ
เพียงชั่วครู่ แผงระบบก็สว่างวาบขึ้น
[4. เนื้อสัตว์วิเศษระดับ 1 จำนวน 600 จิน หรือเม็ดเนื้อระดับ 1 ชั้นสูง จำนวน 365 เม็ด (พร้อมแล้ว ต้องการดำเนินการหรือไม่?)]
“โอ้โห เป็นไปได้ยังไง?!”
สุนัขตัวเล็กตะลึง “ระบบอันทรงพลังนี้ แยกความต่างระหว่างนักสู้กับสัตว์วิเศษไม่ได้เลยรึ? หรือว่านี่คือบั๊กของระบบอีกอย่าง?”
ฟางจือสิงแสยะยิ้ม “มนุษย์มักจะแยกตนเองออกจากสัตว์ แต่ความจริงแล้ว มนุษย์ก็เป็นสัตว์เช่นกัน”
สุนัขตัวเล็กเข้าใจในทันที
ฟางจือสิงไม่รอช้า สั่งการในใจ “ดำเนินการ”
ทันใดนั้น ร่างศพทั้งห้า และ สุนัขตัวเล็กเริ่มหดแห้งลงอย่างรวดเร็ว
เนื้อสดบนร่างกายกลายเป็นสีเทา และ เน่าเปื่อย สลายกลายเป็นกองขี้เถ้า และถูกลมพัดกระจายออกไป
[4. เนื้อสัตว์วิเศษระดับ 1 จำนวน 600 จิน หรือเม็ดเนื้อระดับ 1 ชั้นสูง จำนวน 365 เม็ด (สำเร็จแล้ว)]
[เงื่อนไขที่จำเป็นในการฝึกฝนทักษะวิชาภูเขาเหล็ก ชั้นที่สองระดับสูงสุดครบถ้วน ต้องการเลื่อนระดับหรือไม่?]
“ใช่!”
ในชั่วขณะนั้น กระแสความร้อนรุนแรงได้แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของฟางจือสิงจากความว่างเปล่า
เขานั่งขัดสมาธิ ปิดตาลงโดยธรรมชาติ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ทำให้เขาเข้าสู่สภาวะลึกซึ้งที่ยากจะอธิบาย ราวกับฝันและตื่นไปพร้อมกัน
ในห้วงฝันนั้น เขาเห็นตนเองมุ่งมั่นฝึกฝน "วิชาภูเขาเหล็ก" ชั้นที่สองอย่างขยันขันแข็ง ฝึกฝนวันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า ทำให้ความเข้าใจในเคล็ดวิชาเพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ
กาลเวลาผ่านไปดุจแสงตะวัน และ ดวงจันทร์หมุนเวียนไม่สิ้นสุด พลังฝีมือของเขาก้าวหน้าไม่หยุด จากขั้นต้นของระดับด่านงูใหญ่ เติบโตสู่ขั้นกลาง ขั้นปลาย และสุดท้ายไปถึงขั้นสมบูรณ์แบบ
ฟางจือสิงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ
“แคร่ก แคร่ก แคร่ก…”
เสียงแปลกประหลาดดังก้องออกมาจากในร่าง คล้ายเสียงการคั่วถั่วกระเด็นกระดอน
กระดูกของเขาขยายใหญ่ และ หนาแน่นขึ้นอย่างรวดเร็ว ความหนาแน่นของกระดูกเพิ่มขึ้นอย่างน่าทึ่ง
กล้ามเนื้อของเขาพองแน่นขึ้น ความหนาแน่นของกล้ามเนื้อพัฒนาอย่างมาก กล้ามเนื้อของเขามีเส้นสายแข็งแรง ราวกับถูกตัดแต่งด้วยคมดาบและขวาน
ความสูงของเขาพุ่งสูงขึ้นกว่าเดิมถึงสองชุ่น ทำให้เขาสูงถึง 178 เซนติเมตร
ไหล่ของเขากว้างขึ้น อกหนาขึ้น รูปร่างแข็งแกร่ง และ สมส่วน
“ฮู้~”
ฟางจือสิงพ่นลมหายใจขุ่นยาวออกมา ลุกขึ้นยืน คว้าธนูขึ้นมา
ดึงธนู ปล่อยลูกศร!
ฟิ้ว!
ลูกศรพุ่งเป็นเส้นโค้งแปลกประหลาด ยิงไปปักอย่างแม่นยำที่หัวไหล่ของโจรน้ำคนสุดท้าย
“พรวด!”
ชายคนนั้นร้องโหยหวน ล้มกระแทกลงบนก้อนหิน แล้วค่อย ๆ ร่วงหล่นลง
ในเกือบจะเวลาเดียวกัน ร่างแยกของสุนัขตัวเล็กก็ถึงขีดจำกัด และ สลายหายไปอย่างเป็นธรรมชาติ..
..........
