บทที่ 56 งูยักษ์

บทที่ 56 งูยักษ์

ตอนนี้ฟางจือสิงเป็นฝ่ายได้เปรียบ ใครโผล่มาเขาก็จะยิงทันที

ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ~

จู่ๆ ก็มีเสียงธนูแหวกอากาศดังขึ้น

ลูกธนูพุ่งเข้ามาปะทะกับก้อนหินก่อนจะกระเด็นออกไป ไม่ได้เข้าใกล้ฟางจือสิงเลย

“พวกมันยิงแบบไร้ทิศทางอะไรกัน?”

ฟางจือสิงรู้สึกแปลกใจ หันกลับไปมองเห็นร่างคนหลายคนกำลังวิ่งออกมาจากป่าฝั่งนั้น

มีห้าคน!

พวกเขามีร่างกายแข็งแรง แต่งกายด้วยชุดรัดกุม สลับซ้ายขวาหลบหลีกไปตามก้อนหิน ด้วยท่วงท่างูแฉลบ เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว

หนึ่งในนั้นถือโล่สีดำทรงวงรีขนาดใหญ่ป้องกันหน้า ซึ่งสะท้อนประกายเย็นเฉียบของโลหะ

ขณะเดียวกัน ลูกธนูก็ยังคงตกลงมาไม่หยุด ทำให้ฟางจือสิงไม่สามารถโผล่หน้าออกมาได้

“พวกมันจะเข้าประชิดตัวเราแล้ว!”

เสี่ยวโก่วขนลุกซู่ คาดการณ์ว่านี่จะเป็นการสู้กันแบบห้าต่อหนึ่งแน่ๆ

ทั้งห้าคนเข้าใกล้เรื่อยๆ ในเวลาไม่กี่อึดใจ พวกมันก็มาถึงระยะสิบกว่าเมตร

ฟางจือสิงยิ้มเย็น หยิบธนูขึ้นมาเล็งไปทางหนึ่งแบบไม่เจาะจง ยิงธนูออกไปอย่างรวดเร็ว

ภายในสองวินาทียิงไปสี่ดอก โดยมีการเว้นจังหวะเล็กน้อย

ลูกธนูพุ่งเป็นเส้นโค้งไปทางด้านหน้า และ ด้านข้าง พุ่งใส่เป้าหมายเดียว

“อ๊าก!”

ชายคนหนึ่งที่เคลื่อนไหวได้รวดเร็วเหลือบมองเห็นลูกธนูสองดอกพุ่งมาทางเขา เขาหลบซ้ายขวาไปมา และรอดพ้นจากมันไปได้อย่างหวุดหวิด

จากนั้นเขาก็วิ่งต่อไป

แต่ทันใดนั้น ลูกธนูอีกดอกหนึ่งพุ่งเข้าจากด้านข้างปักเข้าที่ต้นขาของเขา เขาสะดุดล้มลงพร้อมกับธนูดอกสุดท้ายที่พุ่งปักเข้าที่ลำคอ ทำให้เขาล้มฟุบไป

เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาเป็นคนที่วิ่งนำหน้าสุด และ การที่เขาถูกธนูทำให้คนอีกสี่คนที่ตามมาเห็นทั้งหมด

แต่กลับไม่มีใครชะงักเลย กลับยิ่งกระตุ้นให้พวกเขาวิ่งเข้ามาเร็วขึ้นกว่าเดิม

ฟางจือสิงมองไปที่ชายผู้ถือโล่

น่าเสียดายที่เขาไม่มีธนูหนัก ซึ่งจะใช้ทักษะระเบิด [เจาะเกราะ] ได้ หากมี เขาจะยิงทะลุโล่ และ สังหารชายคนนั้นได้ทันที

ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ฟางจือสิงยิงธนูออกไปอีกสองดอก คราวนี้เล็งไปที่ศัตรูคนหนึ่งเพียงคนเดียว

“มาแล้ว ระวังตัว!”

คนทั้งสี่ตะโกนเตือนกัน พร้อมกับเฝ้าจับตามองวิถีของลูกธนู

“พุ่งมาทางข้า!”

ชายที่ถูกจับตาไว้รู้สึกตึงเครียด เขากระโดดขึ้นไปยืนบนหินก้อนหนึ่ง จากนั้นดีดตัวออกไปหลบลูกธนูสองดอกได้สำเร็จ

เขายิ้มอย่างยินดี

ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากฟางจือสิงเพียงแค่สามเมตร

ฟางจือสิงวางธนูลง และ พุ่งออกมาจากหลังหิน

“มาเถอะ มาสู้กัน!”

ชายคนนั้นยิ้มเหี้ยมพร้อมกับกำหมัดแน่น กล้ามเนื้อแขนปูดโปนอย่างน่ากลัว

ฟางจือสิงรักษาท่าทีสงบ ยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งสองมือขยับเล็กน้อย

ทันใดนั้น ความเย็นแวววาวก็พุ่งออกมา

“ทักษะการระเบิด: การขว้าง!”

ด้วยแรงระเบิดที่ห่อหุ้มไว้ มีดสั้นสองเล่มพุ่งด้วยความเร็วสูงจนถึงเป้าหมายในชั่วพริบตา

ฉึก! ฉึก!

ร่างชายคนนั้นชะงัก เขามีมีดสั้นสองเล่มปักลึกอยู่ที่หน้าอก เลือดไหลทะลักออกมา

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ร่างกายเสียการควบคุมก่อนจะล้มลงข้างก้อนหิน เลือดไหลนองหน้าอก

จากห้าคน ล้มลงไปแล้วสองคน!

แต่คนที่เหลืออีกสามก็เข้ามาใกล้ฟางจือสิงแล้วเช่นกัน

ในขณะเดียวกัน นักยิงธนูที่อยู่ไกลก็หยุดยิง เพราะพวกเขาไม่สามารถแน่ใจได้ว่าจะไม่เผลอยิงเพื่อนร่วมทีม

เสี่ยวโก่วเห็นเช่นนั้นลังเลเล็กน้อย ก่อนจะส่งเสียงบอก

“ข้ายังมีสามชีวิต สามารถใช้ทักษะระเบิดสายเลือดได้สองครั้งเพื่อช่วยเจ้า รับมือศัตรูได้สองคน”

ฟางจือสิงไม่ได้ตอบอะไร ในขณะนั้นเองมีคนพุ่งเข้าหาเขา

คนที่เข้ามาคือชายร่างกำยำสีผิวบรอนซ์ มัดผมยาว ร่างกายแข็งแรงถือโล่ไว้ข้างตัว

"เจ้ารึ?"

ชายร่างกำยำผมยาวหันสายตามาที่ฟางจือสิง ใบหน้าฉายแววประหลาดใจ เขาเคยเฝ้าดูฝีมือการยิงธนูของฟางจือสิง และ คาดว่าน่าจะเป็นนักยิงธนูอาวุโสที่ฝีมือฉกาจ แต่กลับกลายเป็นชายหนุ่มอายุไม่ถึงยี่สิบด้วยซ้ำ

หนุ่มขนาดนี้แต่กลับเชี่ยวชาญการยิงธนูได้ถึงขั้นน่ากลัว ช่างเป็นอัจฉริยะจริงๆ!

"ไปตายซะ!"

ชายร่างยักษ์ผมยาวเปี่ยมด้วยความอาฆาต เหนี่ยวโล่สีดำขึ้นแล้วพุ่งตรงเข้าหาฟางจือสิง

ฟางจือสิงกลับแอบยิ้มในใจ เขาไม่ลังเลที่จะพุ่งสวนออกไป

ย่ำเท้า บิดตัว ยกไหล่!

"ทักษะระเบิด: พิงภูเขาเหล็ก!"

ฟางจือสิงเหวี่ยงร่างเข้าใส่โล่สีดำราวกับเงาของเขาพุ่งเข้าชนอย่างรุนแรง

ราวกับวัวกระทิงสองตัวกระแทกกันอย่างดุดัน

เคร้ง!

เสียงปะทะดังสนั่น หวั่นไหว

"หืม!?"

ชายร่างกำยำสั่นสะท้าน แรงพุ่งของเขาหยุดชะงักลงทันที โล่ที่ถืออยู่บุบลึกเข้าไป อีกทั้งแรงปะทะยังทำให้โล่กระเด็นขึ้นสูง เผยให้เห็นลำตัวที่โล่งโจ้งของเขา

หลังจากกระแทกแล้ว ฟางจือสิงรู้สึกว่าไหล่ซ้ายของตนชาจนแทบไม่รู้สึก แต่เขาฝืนทรงตัวไว้พร้อมกับคว้าด้ามมีดด้วยมือขวา

"ทักษะระเบิด: เฉือนขาว!"

ฉัวะ! ฉัวะ!

ฟางจือสิงชักมีดออกมาฟันขวางไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว ราวกับแสงเย็นวาบพาดผ่าน

ชายร่างกำยำผมยาวสะดุ้ง ลนลานยกโล่ขึ้นป้องกันแล้วฟาดลงกับพื้น

เคร้ง!

มีดปะทะเข้ากับโล่จนเกิดประกายไฟกระจายออกมา ใบมีดสั่นสะท้าน รอยมีดแตกออกบางส่วน ขณะที่โล่ก็แตกออกเป็นสองส่วนพร้อมเสียงแหลมสูง

ชายผมยาวตะลึง ใบหน้าเปลี่ยนสี ถอยหลังไปหลายก้าว

ฟางจือสิงกวาดตามองมีดล่าสัตว์ที่แตกหัก และ โยนมันทิ้งโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ

ชายผมยาวเองก็มองดูโล่ที่เหลือเพียงครึ่งเดียวซึ่งบุบอย่างน่ากลัว และ โยนมันลงกับพื้นเงียบๆ

ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงร้องโหยหวนจนต้องเงยหน้าขึ้น และ ตาเบิกกว้าง

เขาเห็นหมาป่าตัวหนึ่งสูงครึ่งตัวคน กำลังขย้ำแขนของพวกพ้องคนหนึ่ง และ ฉีกทึ้งอย่างดุร้าย

พวกพ้องของเขานอนกรีดร้องอยู่กับพื้น ขณะที่พยายามใช้หมัดทุบศีรษะของหมาป่าตัวนั้น

ชายร่างกำยำผมยาวทำหน้างุนงง เมื่อหันไปมองอีกทางก็พบว่าพวกพ้องอีกคนหนึ่งกำลังถูกหมาป่าตัวสูงเท่ากันไล่ตามอยู่เช่นกัน

ชายคนนั้นวิ่งหนีด้วยความกลัวพยายามหนีหัวซุกหัวซุน

แปลกประหลาดก็คือ หมาป่าทั้งสองตัวเหมือนกันราวกับแกะ

“เจ้าพวกหมาป่านี่มาจากไหนกัน?”

ชายร่างกำยำรู้สึกประหลาด และ ไม่สบายใจ ความคิดชักจะซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ

ฟางจือสิงหายใจหนัก สีหน้าซีดเผือด การใช้ทักษะระเบิดต่อเนื่องทำให้เขาเสียพลังไปมาก

ความเจ็บปวดกระจายไปทั่วร่าง ไหล่ซ้ายของเขาน่าจะถูกกระแทกจนกระดูกเคลื่อนหรืออาจจะหักด้วยซ้ำ ความเจ็บปวดแผ่กระจายจนแทบทนไม่ไหว

มือขวาที่จับมีดไว้ก็เจ็บจากแรงกระแทกจนสั่นไม่หยุด

เขายืนยันแล้วว่าชายร่างกำยำผมยาวมีพลังในระดับด่านงูใหญ่ หรือ พญางู

ระดับพลังของเขาน่าจะอยู่ในขั้นแรกของด่านงูใหญ่!

แม้ฟางจือสิงจะมีพลังในระดับเดียวกันนี้ แต่เขาใช้ทักษะระเบิดไปหลายครั้ง พลังงานจึงถดถอยจนตามชายร่างกำยำไม่ทันแล้ว

“เจ้าเด็กเวร ไม่ว่าข้าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ต้องฆ่าเจ้าให้ได้วันนี้!”

ชายผมยาวตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว กล้ามเนื้อทั้งตัวโป่งพองราวกับร่างกายขยายใหญ่ขึ้น เขาพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

“ทักษะระเบิด: ตะครุบหมี!”

ชายร่างกำยำเคลื่อนไหวอย่างว่องไว กระโดดขึ้นสูง แยกนิ้วมือออกเป็นกงเล็บขยุ้ม ราวกับอุ้งมืออันทรงพลังของหมีที่กวาดลงมาอย่างรวดเร็ว และ รุนแรง

ฟางจือสิงถอยหลังไม่หยุด แต่หลังของเขาก็ชนเข้ากับก้อนหิน และ ไม่มีทางถอยอีกแล้ว

เขากลิ้งตัวหลบไปด้านข้าง

ฉัวะ! ฉัวะ!

อุ้งมือหมีของชายร่างกำยำขูดผ่านก้อนหินจนเป็นรอยกรงเล็บลึก และ ด้วยแรงนั้นก็ปัดเข้าใส่แผ่นหลังของฟางจือสิง

เสียงเสื้อผ้าฉีกขาดดังขึ้น

หลังของฟางจือสิงมีรอยแผลลึกสามรอย เลือดพุ่งกระจายออกมาจนชุ่มไปทั่วหลัง..

......