บทที่ 254 คนเรา ต้องพึ่งพาตัวเอง

บทที่ 254 คนเรา ต้องพึ่งพาตัวเอง

ห้องจัดเลี้ยงบนชั้น 77 ของโรงแรมจุนตู้

"หัวหน้า มีเครื่องตรวจจับอินฟราเรด ถ้าเราเอาปืนเข้าไปจะทำยังไงดี?" เฉินหย่าหลุนถามด้วยคิ้วขมวด

ไป่อันหนีถูกแม่ของเธอ ไป๋เชี่ยนหนี่ หลอกไปทำงานที่เกาะไต้หวัน หลี่เอ้อร์จึงต้องจับคู่ทำงานกับเฉินหย่าหลุนแทน

"ส่งปืนมาให้ฉัน" หลี่เอ้อร์ยื่นมือออกไป

เฉินหย่าหลุนใส่ชุดราตรีออกงาน จึงไม่สามารถซ่อนปืนไว้ได้ ปืนของเธอจึงถูกเก็บไว้ในกระเป๋าถือใบเล็กที่ถืออยู่ในมือ

"หัวหน้า คุณจะซ่อนไว้ได้จริงเหรอ?" เฉินหย่าหลุนถามด้วยความกังวล

ระบบรักษาความปลอดภัยของงานแสดงเครื่องประดับที่โรงแรมจุนตู้นั้นเข้มงวดเกินความคาดหมาย

หลี่เอ้อร์สวมชุดสูทที่หลี่อี้ให้เขาเมื่อนานมาแล้ว แต่เนื่องจากรูปร่างของเขาตอนนี้มีกล้ามเนื้อขึ้นมากกว่าก่อน ทำให้ชุดที่เคยหลวมกลับกระชับพอดี ดูสมบูรณ์แบบ แต่ด้วยชุดที่ฟิตขนาดนี้ เฉินหย่าหลุนอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะซ่อนปืนไว้ที่ไหน

หลี่เอ้อร์คว้ากระเป๋าถือจากมือเฉินหย่าหลุนไป และทำให้มันหายไปต่อหน้าต่อตาของเธออย่างรวดเร็ว

“นี่มันฝีมือกังฟูจีนชัด ๆ!”

เฉินหย่าหลุนถึงกับกรอกตาใส่หลี่เอ้อร์ เธอบ่นพึมพำเบา ๆ "นี่มันลูกเล่นแบบมายากลมากกว่า"

เมื่อหลี่เอ้อร์ผ่านการตรวจรักษาความปลอดภัย เขาก็พบคนรู้จักเก่า

เล่อฮุ่ยเจิน เธอกำลังคุยหัวเราะกับหลงเว่ย ทันใดนั้นเธอก็หันมามองหลี่เอ้อร์

แว่นตาขอบทองของหลี่เอ้อร์สะดุดตา แต่ทรงผมกลางศีรษะแบบมันเยิ้มของเขาก็ทำให้ดูน่าหมั่นไส้

"หึ!" เล่อฮุ่ยเจินฮึดฮัดเบา ๆ แล้วหันกลับไปคุยกับหลงเว่ยต่อ เธอจำหลี่เอ้อร์ไม่ได้

"หัวหน้า! หม่าจวิ้นกับอาหงก็เข้ามาแล้ว" เฉินหย่าหลุนพยักพเยิดไปทางตู้เก็บเหล้าเป็นสัญญาณบอกหลี่เอ้อร์

“อืม!”

หม่าจวิ้นกับหุ้ยอิงหงไม่ได้ปลอมตัวอะไรเป็นพิเศษ หลี่เอ้อร์จึงจำพวกเขาได้ในทันที

เฉินหย่าหลุนได้กระเป๋าถือของเธอกลับมา เธอมองข้างใบหน้าของหลี่เอ้อร์ด้วยความทึ่ง ในใจคิดว่าไม่น่าเชื่อว่ากลเม็ดมายากลแบบนี้จะหลอกเครื่องตรวจจับอินฟราเรดได้

ขณะนั้นเอง เสียงแจ้งเตือนจากระบบของหลี่เอ้อร์ก็ดังขึ้น

‘เป้าหมายภารกิจปรากฏตัวแล้ว!’

หลี่เอ้อร์ค่อย ๆ มองไปรอบ ๆ แต่รอบตัวเขามีคนเป็นสิบ ใครกันแน่ที่เป็นเป้าหมาย?

"หัวหน้า ได้ยินว่าเครื่องประดับชิ้นนี้เป็นของซาร์นิโคลัสที่สอง มงกุฎชิ้นแรกในตู้จัดแสดงนั่นใช่ไหมคะ!" เฉินหย่าหลุนพูดด้วยตาที่เป็นประกาย มองไปยังเครื่องประดับในตู้กระจก ซึ่งไม่ว่าใครก็ยากจะต้านทานเสน่ห์ของอัญมณีเหล่านี้ได้

หลี่เอ้อร์มองดูผู้คนในงาน มีผู้หญิงหลายคนที่ยืนล้อมอยู่แถวหน้าสุด แต่จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่มีปฏิกิริยาไม่ปกติ หลี่เอ้อร์จำได้ว่าเธอคือพนักงานต้อนรับคนที่เขาเคยเจอในลิฟต์ก่อนหน้านี้

ขณะนี้ จูเฟยกำลังยืนอยู่ข้างชายหนุ่มผมยาวที่ดูดีคนหนึ่ง

‘หมอ!’

หลี่เอ้อร์ยิ้มออกมา เขาแน่ใจ 99.99% ว่าชายคนนั้นคือ “หมอ” ที่เขากำลังตามหา

"เฮ้! หลี่เจี๋ย ‘หมอ’ โผล่มาแล้ว ฉันจะช่วยนายล้างแค้นเอง ไม่ต้องขอบใจนะ!" หลี่เอ้อร์ติดต่อหลี่เจี๋ยที่กำลังอยู่ในลานจอดรถใต้ดินทันที

แต่หลี่เจี๋ยไม่มีเวลาฟังข้อความจากหลี่เอ้อร์

ในลานจอดรถใต้ดิน

รถตู้คันใหญ่สองคันแล่นเข้ามาในลานจอดรถ

โจวซิงซิงยืนขวางหน้ารถตู้คันแรก แล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มาทำอะไร?”

"ส่งของ!" คนขับรถส่งของตอบกลับอย่างยิ้มแย้มแต่ด้วยท่าทีแปลก ๆ ยียวนมากกว่าโจวซิงซิงเสียอีก

"ส่งของอะไร?" โจวซิงซิงถามอย่างไม่สบอารมณ์ แม้ว่าเขาจะทำตัวทะเล้นเองเป็นประจำ แต่ถ้าอีกฝ่ายทำแบบเดียวกันเขาก็จะไม่พอใจ

คนขับรถส่งของยิ้มและตอบว่า “ส่งกระสุน”

"ระวัง!"

สิ้นคำพูดของคนขับรถ หลี่เจี๋ยก็เตะโจวซิงซิงจนกระเด็นไปด้านข้างทันที

"ปัง ปัง!"

เสียงปืนสองนัดดังขึ้นในอ้อมกอดของโจวซิงซิง

“หลบไป!”

หลี่เจี๋ยถีบโจวซิงซิงจนล้มลงไปทับคนร้ายที่ปลอมตัวเป็นคนส่งของ คนร้ายยิงใส่ท้องของโจวซิงซิงสองนัด

โจวซิงซิงอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพลิกตัวไปคว้าปืนจากด้านหลังออกมาอย่างรวดเร็ว

โจรที่ถูกโจวซิงซิงกดไว้ใต้ตัวนั้นคือ "กระต่าย" น้องชายแท้ ๆ ของ "หมอ" เขาเองก็ตกใจไม่น้อย เพราะเพิ่งจะยิงเข้าที่ท้องของโจวซิงซิงไปสองนัด แต่คนตรงหน้ากลับไม่มีท่าทีเจ็บปวดอะไรเลย

"ปัง!"

"กระต่าย" ลั่นไกอีกนัด

โจวซิงซิงกลอกตา ทำท่าจะทำเป็นแกล้งตาย แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อนัดก่อนหน้านี้ตัวเองไม่แสดงอาการเจ็บ นี่ถ้าจะตายเพราะกระสุนในนัดนี้ก็ดูจะไร้เหตุผลไปหน่อย

"กระต่าย" มองการแสดงของโจวซิงซิงด้วยความงุนงง ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะเจอ รปภ.ที่สวมเสื้อกันกระสุน

โจวซิงซิงทำหน้าดุดัน ก่อนจะใช้หน้าผากของเขาชนเข้าที่หัวของ "กระต่าย" อย่างแรง

"ปัง!"

โจวซิงซิงกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บ ส่วน "กระต่าย" ก็เจ็บจนเห็นดาวระยิบระยับเต็มตา

ในตอนนี้มือขวาของโจวซิงซิงคว้าปืนได้แล้ว

"ระวังนะ!" หลี่เจี๋ยเห็นโจรที่นั่งอยู่ฝั่งผู้โดยสารกำลังพุ่งเข้ามา เขาจึงรีบคว้าเก้าอี้ฟาดใส่คนร้าย แล้วรีบหลบเข้าไปในป้อมยาม

โจวซิงซิงได้ยินคำเตือนของหลี่เจี๋ย รีบพลิกตัวไปอีกด้าน ขณะถอยหลังพร้อมยิงออกไป

"ปัง ปัง!"

กระสุนนัดแรกของโจวซิงซิงพลาดเป้า แต่นัดที่สองยิงเข้าเป้าท้องของ "กระต่าย" ขณะที่โจวซิงซิงสวมเสื้อกันกระสุน แต่ "กระต่าย" กลับไม่ได้สวม

"อ๊าก!" กระต่ายร้องด้วยความเจ็บปวด ขณะยิงสวนกลับไปและตะโกนลั่นว่า "พวกมันจับได้แล้ว ฆ่ามันให้หมด!"

โจวซิงซิงและหลี่เจี๋ยรีบหลบกลับเข้าไปในป้อมยาม

"ปังปังปังปัง!"

โจรอีกยี่สิบกว่าคนที่กรูกันลงมาจากรถบรรทุกสองคันเริ่มยิงถล่มใส่ป้อมยามในทันที ป้อมยามถูกยิงพรุนเต็มไปด้วยรอยกระสุนในเวลาเพียงไม่กี่วินาที

"ซ่างปัง ไปดูข้างในหน่อย!" กระต่ายเอามือกดบาดแผลที่ท้องของตัวเอง พลางออกคำสั่งให้ซ่างปัง

"ไม่จำเป็น!" ซ่างปังพูดพร้อมหยิบระเบิดลูกหนึ่งออกมาและโยนเข้าไปในป้อมยามผ่านหน้าต่าง

"อย่า! แกมันบ้า!" กระต่ายพยายามจะห้ามซ่างปัง แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

"บึ้ม!"

ป้อมยามเล็ก ๆ ทั้งหลังพังทลายลงทันที คนข้างในคงไม่รอดชีวิตแน่นอน

กระต่ายมีสีหน้าสับสนอยู่ครู่หนึ่ง เพราะการที่ รปภ.ธรรมดาจะมีปืนมันช่างผิดปกติเหลือเกิน

"พี่ใหญ่ ผมสงสัยว่ามีตำรวจอยู่ที่นี่ แผนของเราอาจจะถูกเปิดเผยแล้ว" กระต่ายรีบรายงานสถานการณ์ให้หมอที่อยู่บนชั้นบนทราบ

"มีคนอยู่กี่คน?" หมอถามเบา ๆ ขณะถือโทรศัพท์ไว้ข้างหนึ่ง อีกมือยกแก้วไวน์ชนกับแขกคนหนึ่งอย่างสุภาพ

"มีแค่สองคนเท่านั้น!" กระต่ายเองก็รู้สึกแปลกใจ ถ้าหากเป็นตำรวจจริง ๆ คงจะวางแผนอย่างรัดกุมกว่านี้

หมอคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจอย่างรวดเร็ว "ไม่น่าจะใช่ตำรวจ ปฏิบัติการต่อไป แต่อย่าประมาท ทุกคนปรับแผนตามสถานการณ์ ให้พึ่งพาตัวเอง ฉันจะรอพวกนายอยู่บนนี้"

หลี่เอ้อร์กำลังค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้ "หมอ" เป้าหมายของเขามีเพียง "หมอ" คนเดียว ส่วนพวกโจรคนอื่นจะหนีไปไหนก็ไม่ใช่เรื่องของเขา

"หมอ" วางสาย แล้วส่งสัญญาณให้จูเฟยว่าแผนการเริ่มขึ้น โดยไม่รู้เลยว่าอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามาหาเขาอย่างเงียบ ๆ