บทที่ 20: การล่าไวท์คริมสัน (5) เริ่มปะทะ

รอยยิ้มกว้างค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของไทร์ ก่อนที่เขาจะกลายเป็นเสียงหัวเราะเบาๆ

และสุดท้ายก็ระเบิดออกมาเป็นเสียงหัวเราะเต็มที่ “ฮ่าๆ… สมบูรณ์แบบ แกสมบูรณ์แบบที่จะเป็นสัตว์เลี้ยงตัวแรกของฉัน”

เขาประกาศด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

ฮันโซเลิกคิ้วด้วยความไม่เชื่อ ‘หมอนี่ไม่กลัวเลยหรือ?’ เขาคิดอย่างสงสัย

ถึงแม้ว่าเสือร้ายตรงหน้าจะมีพลังและลักษณะที่น่าหวาดกลัว จนทำให้คนทั่วไปตกใจกลัวแทบขาดใจ

แต่ไทร์กลับรู้สึกตื่นเต้น ยิ่งสิ่งมีชีวิตแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ยิ่งดีสำหรับเขา

“ฉันจะไม่ล้มเหลว” ไทร์ประกาศ ขณะพุ่งตัวไปข้างหน้าด้วยความมุ่งมั่น “ฉันจะทำให้มันเชื่องและแก้ไขความผิดพลาดของฉัน”

เสือไม่รอช้าที่จะเคลื่อนไหวเมื่อเห็นจิตสังหารของไทร์ เด็กหนุ่มไม่ได้แสดงความกลัวเลย ทำให้เสือเห็นว่าเป็นการท้าทายอย่างชัดเจน

‘การปะทะกันโดยตรงคงไม่พอ…. ฉันรู้อยู่แล้ว’ ไทร์ครุ่นคิด ขณะที่เสือพุ่งเข้าใส่เขาด้วยความเร็วดั่งสายฟ้าแลบ

มันไม่สนใจฮันโซที่อยู่ข้างหน้า กรงเล็บของมันตวัดผ่านอากาศพร้อมเสียงคำราม

ไทร์กลิ้งหลบไปข้างๆ อย่างช่ำชอง รู้สึกถึงลมที่กรงเล็บเฉียดผ่านผิวของเขา

พื้นหญ้าใต้ฝ่าเท้าของไทร์ถูกบดอัดจนแน่น ขณะที่เขาดีดตัวหนีออกไปด้วยความเร่งรีบที่ถูกกระตุ้นด้วยอะดรีนาลีน

‘ฉันต้องโจมตีจุดอ่อนของมันและค่อยๆ ทำให้มันอ่อนแรงลง’ ไทร์คิด ขณะรู้สึกเจ็บแปลบที่ด้านข้างลำตัว

เขาใช้มือแตะจุดที่เจ็บก่อนจะพบว่าฝ่ามือเปื้อนเลือดสีเข้ม

โดยที่เขาไม่ทันสังเกต เสือได้เฉี่ยวผ่านข้างลำตัวเขาไปเล็กน้อย

สัตว์ร้ายยังคงตามล่าเขา กระโจนขึ้นฟ้าด้วยสองกรงเล็บที่ยื่นออกมาหาไทร์

ไทร์หันกลับไปมองเสือที่กำลังเข้าหาเขาด้วยหางตา

‘ดีมาก!’ เขาคิดพร้อมกับหยุดวิ่งทันทีและฝังส้นเท้าลงกับพื้น

ไทร์ฝึกเคลื่อนไหวนี้มาหลายครั้งกับสัตว์นักล่าตัวอื่นๆ

เมื่อใดก็ตามที่มันโจมตีด้วยสองมือและอยู่กลางอากาศ มันจะถูกบังคับให้เคลื่อนไหวไปข้างหน้าเท่านั้น

และยังยากที่จะโจมตีเป้าหมายอื่นที่ไม่อยู่ในระยะที่ตั้งใจไว้

เนื่องจากมันยื่นสองกรงเล็บออกมา ทำให้ไม่มีการโจมตีสำรอง

เมื่อหยุดนิ่ง ไทร์ก็กระโดดถอยหลังแทน

ฮันโซขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวนี้ ตอนแรกเขารู้สึกกังวล

แต่แววตามั่นใจของไทร์ทำให้เขาเชื่อว่าเด็กหนุ่มรู้ดีว่ากำลังทำอะไร

ไทร์พุ่งลอดใต้ร่างใหญ่ของเสือที่อยู่กลางอากาศ ยืนทรงตัวด้วยการใช้มือยันพื้น

เก็บขาเข้าหาตัวเหมือนสปริง และดีดตัวออกไปด้วยความเร็วและพลังเต็มที่ เตะเข้าที่ท้องของเสืออย่างจัง

‘ขาไม่ใช่สิ่งที่ควรดูถูก มนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดสามารถยกได้กว่า 4,000 ปอนด์ด้วยขาเพียงอย่างเดียว!’ ไทร์คิดในใจ

ขณะที่ผลักเสือให้ลอยขึ้นและหมุนไปข้างหลัง

เสือเริ่มเสียสมดุลในแรงเหวี่ยง แต่กลับลงสู่พื้นด้วยท่าทางปกติและหันกลับมาด้วยเจตนาร้าย

พูดง่ายๆ คือ มันแค่ทำให้มันโกรธมากขึ้นเท่านั้น

แต่ไทร์ไม่ได้ผิดหวังนัก เขายิ้มเล็กน้อย ‘ตอนนี้มันเข้าใจแล้วว่าฆ่าฉันไม่ได้ง่ายๆ ตามใจชอบ’ เขารู้ดีว่าการต่อสู้ครั้งนี้เป็นการต่อสู้ทางจิตใจด้วยเช่นกัน

ไม่ใช่แค่เพื่อให้เสือเคารพเขา แต่ยังเพื่อพิสูจน์ให้ตัวเองเห็นว่าเขาคู่ควรกับการต่อสู้นี้

ฮันโซหัวเราะเบาๆ ‘เยี่ยมไปเลย เด็กน้อย ฉันคงไม่ต้องเข้าไปแทรกแซงตอนนี้แล้ว’

ไทร์ดีดตัวขึ้น วิ่งหนีจากสัตว์ร้ายไปยังกลุ่มหินขนาดใหญ่ เสือกระโดดตามโดยไม่ลังเล ไล่ตามติดอยู่ด้านหลังอีกครั้ง

‘คาถาก้าวพริบตายังมีคูลดาวน์ 5 วินาที ฉันไม่สามารถใช้มันพร่ำเพรื่อได้ ฉันต้องมีก้าวพริบตาอยู่เสมอ เพราะเสือมันเร็วกว่าฉัน ฉันไม่มีทางหนีรอดไปได้ถ้าไม่มีคาถานี้ ฉันต้องใช้ความเร็วจากก้าวพริบตา ไม่ใช่ใช้การวิ่งที่เร็วกว่าเสือ….. แต่ถ้ามันมองไม่เห็นล่ะ’

ไทร์กระโดดหลบหลังหินก้อนใหญ่ที่มีหินชนิดเดียวกันล้อมรอบอยู่หลายสิบก้อน—เสืออยู่ห่างไปเพียงไม่กี่ฟุต

อย่างที่เขาคาดการณ์ไว้ สัตว์ร้ายพยายามใช้กรงเล็บโจมตีไทร์โดยไม่วิ่งอ้อมหิน

แต่เมื่อกรงเล็บมันโจมตีหินแตกเป็นเสี่ยงๆ มันพบว่าไม่มีอะไรอยู่ที่นั่น

จู่ๆ ไทร์กระโดดออกมาจากหลังหินอีกก้อนที่อยู่ถัดจากก้อนแรก—เขาใช้หอกพุ่งเข้าไปที่กลางฝ่ามือของเสือ ทะลุเข้าไปลึกถึงหนึ่งฟุต

เขาใช้คาถาก้าวพริบตาจากหินก้อนแรกไปยังหินอีกก้อนที่อยู่ขวา แม้ว่าจะมีความเสี่ยงที่เสือจะมองเห็นการเคลื่อนไหวของเขา

แต่ในสถานการณ์ที่กำลังตึงเครียดเช่นนี้ ไทร์มั่นใจในโอกาสของเขา

ไทร์ใช้ค่าสถานะแข็งแกร่งถึง 30 แต้มร่วมกับฟันของจระเข้กลาสแบค ทำให้สามารถแทงทะลุฝ่ามือของเสือได้สำเร็จ

เมื่อมันถูกตรึงไว้กับหิน ไทร์ปล่อยหอกและกระโดดถอยหลัง หันหลังแล้วเริ่มวิ่งหนีทันที

‘นี่จะตัดเส้นประสาทบางส่วนออก… กรงเล็บขวาของมันจะใช้งานได้ไม่ดีอีกต่อไป โดยเฉพาะถ้ามัน—’ ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ในแผนของเขา

เสือดึงมือออกจากหินอย่างรวดเร็ว ทำให้หอกฉีกผ่านฝ่ามือจนแหลก

แม้กรงเล็บของมันจะถูกฉีกออก แต่หอกยังคงตรึงอยู่ในหิน เปื้อนเลือด เนื้อ และหนัง

เสือคำรามด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่ได้หยุดการไล่ล่า มันเดินกะโผลกกะเผลกเล็กน้อยหลังจากโดนโจมตีแต่ละครั้ง

ไทร์ยังคงเคลื่อนไหวต่อ วิ่งวนรอบกลุ่มหิน

‘เหลือแค่ข้างเดียว… อาจพอชะลอให้ฉันสะกดจิตมันได้ แต่ฉันอยากระวังมากกว่านี้—’ ตอนนั้นเอง เสือกระโจนมาลงห่างจากเขาเพียง 15 ฟุต

ไทร์หยุดวิ่งในทันที ใช้หอกดันตัวถอยหลังเล็กน้อย

‘เวรเอ้ย! ฉันไม่ควรละเลยความฉลาดของมัน มันเริ่มคาดเดาการเคลื่อนไหวไม่ได้แล้ว’

ในจังหวะเดียวกันนั้น เสือพุ่งไปทางซ้าย กระโดดชนหินและพุ่งตรงมาที่ไทร์ด้วยกรงเล็บซ้าย

ไทร์สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะยกหอกขึ้นเพื่อป้องกันตัว ขณะที่เขาหันศีรษะหลบด้านข้าง

‘ฉันจะใช้คาถาก้าวพริบตาไปยังจุดที่ห่างออกไปสิบฟุตหลังหินอีกก้อน!’ เขาตะโกนในใจอย่างเร่งรีบ

[คาถาก้าวพริบตายังคงอยู่ในช่วงคูลดาวน์…]

‘เวรเอ้ย…’