ตอนที่แล้วบทที่ 185 ทิ้งร่ม
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 187 ตาบอดตามกระแส

บทที่ 186 พวกเธอกำลังคบกันอยู่หรือ?


บทที่ 186 พวกเธอกำลังคบกันอยู่หรือ?

เจียงลู่ซีโยนร่มทิ้ง ทำให้ฝนทั้งหมดสาดลงมาโดนตัวเธอทันที

เฉินเฉิงรีบคว้ามือเธอดึงเข้ามาในร้าน แต่เจียงลู่ซีดูท่าทางดื้อดึง ครั้งแรกที่ดึงเธอเข้าไป เขาไม่สามารถพาเธอเข้ามาในร้านเครื่องเขียนได้ ต้องดึงแรงขึ้นอีกครั้งถึงจะพาเธอเข้ามาได้สำเร็จ

“เธอเป็นอะไรของเธอ?” เฉินเฉิงขมวดคิ้วถาม

“ปล่อยมือ” เจียงลู่ซีจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ความเย็นชานี้ต่างจากตอนที่โรงเรียนเมื่อตอนที่เขาจับมือเธอ นี่คือความเย็นชาที่แท้จริง เป็นความเย็นชาที่เต็มไปด้วยความห่างเหิน

เฉินเฉิงรู้สึกสับสนไปชั่วขณะ เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ ๆ เธอถึงได้มีท่าทางแบบนี้ ถ้าเป็นครั้งก่อน ๆ เขายังพอเดาได้ว่าทำไมเธอถึงโกรธ แต่ครั้งนี้เขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าเธอโกรธเรื่องอะไร

“ปล่อยมือให้เธอออกไปตากฝนหรือไง?” เฉินเฉิงถาม

“ไม่ต้องมายุ่ง” เจียงลู่ซีตอบ

เฉินเฉิงจับมือเธอแน่นขึ้นโดยไม่สนใจคำพูดของเธอ เขาตั้งใจจะเคลียร์ให้เข้าใจก่อนที่จะปล่อยให้เธอออกไป ข้างนอกฝนตกหนักมาก หากเธอไม่มีร่มและออกไปตากฝน ตัวเธอคงเปียกชุ่มไปหมด ก่อนหน้านี้ที่เขาไม่ได้อยู่ด้วย เธออาจเคยต้องวิ่งฝ่าฝนกลับไป แต่ตอนนี้เขาจะไม่ปล่อยให้เธอต้องเปียกฝนแน่นอน แต่เขาก็อยากรู้ว่าอะไรทำให้เธอโกรธขนาดนี้

“ปล่อยมือ” เจียงลู่ซีจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา

“ไม่ปล่อย” เฉินเฉิงตอบ

นักเรียนที่อยู่ในร้านเครื่องเขียนหันมามองด้วยความสนใจ เมื่อเห็นเช่นนั้น เจียงลู่ซียิ่งทั้งอายและโกรธ เธอก้มหน้าลงกัดที่มือเขาแรง ๆ

แต่เฉินเฉิงไม่ขยับหลบแม้แต่น้อย แม้จะรู้สึกเจ็บจากรอยกัดที่ทำให้เลือดซึมออกมาเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงจับมือเธอไว้แน่น

เจียงลู่ซีมองรอยกัดบนมือของเขาด้วยความตกใจเล็กน้อย

“ทำไมไม่หลบ?” เจียงลู่ซีถามเขาด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ

“หลบเพื่อปล่อยเธอออกไปตากฝนเหรอ?” เฉินเฉิงมองเธอถามกลับ

“ฉันไม่ไปแล้ว” เจียงลู่ซีตอบ

เมื่อได้ยินคำนี้ เฉินเฉิงจึงยอมปล่อยมือเธอแล้วหันไปมองแผลบนมือของตัวเองพร้อมกับพูด “เธอเป็นลูกหมาหรือไง?”

เจียงลู่ซีรีบวิ่งออกไปนอกร้านทันที

“พูดแล้วไม่รักษาสัญญา” เฉินเฉิงพูดเสียงไม่พอใจ

“ฉันจะไปซื้อพลาสเตอร์ยา” เจียงลู่ซีตอบ

เฉินเฉิงถือร่มเดินตามออกไป ส่วนเด็กนักเรียนในร้านต่างหันมามองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น แล้วรีบซื้อของให้เสร็จและพากันกลับไปที่โรงเรียนอย่างรวดเร็ว

เรื่องนี้เป็นข่าวใหญ่แน่นอน เจียงลู่ซีกัดเฉินเฉิง แล้วยังจับมือกันอีก หากเอาเรื่องนี้ไปบอกที่โรงเรียน จะกลายเป็นข่าวใหญ่ทันที

ร้านสะดวกซื้อที่อยู่ข้าง ๆ ร้านเครื่องเขียนมีพลาสเตอร์ขาย เจียงลู่ซีเดินเข้าไปในร้านแล้วใช้เงินทั้งหมดที่มีซื้อมาหลายแผ่น เมื่อเฉินเฉิงเดินตามเข้ามา เธอยื่นพลาสเตอร์ให้เขา

“เธอกัดฉัน แล้วยังจะให้ฉันติดเองอีกหรือ?” เฉินเฉิงมองเธอพลางถาม

เจียงลู่ซีเม้มปากแล้วฉีกพลาสเตอร์ออก จากนั้นเธอค่อย ๆ แปะลงบนมือเขาอย่างระมัดระวัง

“บอกมา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เฉินเฉิงถาม

“เมื่อกี้ฉันเจอเฉินชิง” เจียงลู่ซีตอบ

เฉินเฉิงคิดครู่หนึ่งก่อนจะถาม “เรื่องร่มนี่ใช่ไหม?”

เฉินเฉิงไม่ใช่คนโง่ เมื่อได้ยินว่าเธอเจอเฉินชิง เขาก็พอจะเดาได้ว่าปัญหามาจากตรงไหน ตั้งแต่ครั้งก่อนที่เฉินชิงโทรมาหาและเขาปฏิเสธไป เฉินเฉิงก็พอจะเข้าใจว่าเฉินชิงอาจจะเริ่มชอบเขาขึ้นมาบ้างแล้ว แต่เขารู้ตัวดีว่าตอนนี้เขาชอบใคร และอยากใช้ชีวิตกับใครไปตลอดชีวิต

เมื่อเฉินชิงมาหาเจียงลู่ซี และเธอก็โยนร่มให้เขา ยอมตากฝนมากกว่าจะใช้ร่มที่เขาเคยให้เฉินชิงใช้ ปัญหามันน่าจะอยู่ที่ร่มนี่เอง

เจียงลู่ซีเงียบไม่ตอบ

“นึกว่าเรื่องใหญ่อะไร ถ้าเป็นเพราะร่มก็พูดมาตรง ๆ ก็ได้” เฉินเฉิงพูดพลางโยนร่มทิ้ง แล้วซื้อร่มใหม่จากร้านสะดวกซื้อแทน เขากางร่มและบอก “ไปเถอะ”

“อืม” เจียงลู่ซีเดินตามเขาออกมาจากร้าน

เมื่อเดินออกจากร้าน เจียงลู่ซีก็เดินกลับไปหยิบร่มที่เขาทิ้งไว้ขึ้นมา

“เธอไม่ชอบไม่ใช่เหรอ แล้วจะหยิบมันมาทำไม?” เฉินเฉิงถาม

“ฉันไม่ได้ไม่ชอบ และเมื่อกี้ฉันก็ไม่ได้โกรธเพราะร่มนี้” เจียงลู่ซีตอบ “ร่มนี้โยนทิ้งไปทำไม ขายเศษเหล็กยังได้เงินอยู่”

เฉินเฉิง “…”

เจียงลู่ซีเดินไปพร้อมกับเฉินเฉิงอย่างเงียบ ๆ

“มือเธอยังเจ็บอยู่ไหม?” เดินไปสักพัก เจียงลู่ซีก็ถามเสียงเบา

“แล้วเธอคิดว่าไง?” เฉินเฉิงมองเธอถามกลับ

“ขอโทษ” เจียงลู่ซีเอ่ยขอโทษอย่างเบา ๆ

“เหมือนลูกหมาจริง ๆ” เฉินเฉิงตอบ

“เมื่อกี้เธอหลบก็ได้นี่นา!” เจียงลู่ซีพูดขึ้น

“เธอจะอยากไม่สบายหรือไง?” เฉินเฉิงถามกลับด้วยสีหน้าจริงจัง

เจียงลู่ซีไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าเขาปล่อยมือไปเมื่อครู่ เธอคงจะวิ่งกลับโรงเรียนไปโดยไม่มีร่มแน่นอน

“จะเป็นแผลเป็นไหม?” เจียงลู่ซีถามอย่างกังวล

“เธอคิดว่าเหมือนในนิยายหรือหนังเหรอ โดนผู้หญิงกัดแล้วต้องมีแผลเป็น?” เฉินเฉิงตอบ “ไม่เป็นไรหรอก มีแค่รอยฟันกับรอยช้ำ เดี๋ยวก็หายเอง”

“แล้วไปเรียนมากัดคนจากไหนเนี่ย?” เฉินเฉิงถามพร้อมรอยยิ้ม

“ในร้านมีนักเรียนหลายคน เธอจับมือฉันแล้วไม่ยอมปล่อย พอขอให้ปล่อยเธอก็ไม่ยอม เลยต้องทำแบบนั้น” เจียงลู่ซีตอบ

จริง ๆ แล้ว ถ้าแค่มีคนเห็น เธอคงไม่ถึงขั้นต้องกัดเขา แต่ตอนนั้นเธอรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความไม่พอใจนี้มาจากไหน การที่เขาจับมือเธอแล้วไม่ยอมปล่อยทำให้เธอเผลอกัดเขาไป

“ตอนนี้คนอื่น ๆ ก็คงรู้กันหมดแล้ว พอกลับไปที่ห้องเรียนเรื่องคงลือไปทั่ว เธอคิดจะทำยังไง?”

เฉินเฉิงถาม

“ลือก็ลือไปสิ เราไม่ได้มีอะไร” เจียงลู่ซีตอบ

“อืม” เฉินเฉิงพยักหน้า

“อืมอะไร?” เจียงลู่ซีหันมามองเขา

“ก็ไม่อืมแล้วจะให้ตอบอะไรล่ะ?” เฉินเฉิงถามกลับ

“อ๋อ” เจียงลู่ซีตอบสั้น ๆ ก่อนจะเงียบไป

เฉินเฉิงยิ้มแล้วส่ายหัว เขารู้ว่าเจียงลู่ซีคงไม่เข้าใจว่าเรื่องจะใหญ่แค่ไหน เมื่อพวกเขากลับมาถึงห้องเรียน เฉินเฉิงหยิบหนังสือฟิสิกส์ออกมาแล้วใช้เวลาช่วงบ่ายทบทวนฟิสิกส์ต่อ แต่เฉินชิงที่นั่งใกล้ ๆ สังเกตเห็นร่มที่เฉินเฉิงเพิ่งซื้อมาใหม่

“เฉินชิง เป็นอะไรหรือเปล่า?” หวังเยียนถามเมื่อเห็นเธอทำหน้าสงสัย

“ไม่มีอะไร” เฉินชิงส่ายหน้า

เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเฉินเฉิงและเจียงลู่ซีแพร่กระจายไปทั่วโรงเรียนภายในไม่กี่ชั่วโมง บางคนที่เคยได้ยินเพียงข่าวลือมาก่อน ก็เริ่มตั้งคำถามว่าทั้งสองคนกำลังมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่

ช่วงบ่ายหลังเลิกเรียน เจิ้งฮว่าครูประจำชั้นเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพูดว่า

“เฉินเฉิง เจียงลู่ซี พวกเธอสองคนไปพบครูที่ห้องพักครูหน่อย”

สิ้นคำสั่งนั้น นักเรียนหลายคนในห้องก็หันมองกันด้วยความตื่นเต้น

“ถ้าครูถาม เธอก็บอกไปว่าเป็นฉันที่บังคับจับมือเธอ แล้วเธอก็กัดเพื่อจะให้ฉันปล่อย” เฉินเฉิงพูด

เจียงลู่ซีเงียบไม่ตอบอะไร

เมื่อพวกเขาเดินตามเจิ้งฮว่าไปถึงห้องพักครู เจิ้งฮว่าก็ถามขึ้นด้วยเสียงจริงจัง

“ตอนเที่ยงนี้ มีนักเรียนบอกว่าเฉินเฉิงจับมือเธอ แล้วเธอก็ต้องกัดมือเขาเพื่อให้ปล่อย เรื่องจริงใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ค่ะ” เจียงลู่ซีส่ายหน้าตอบ “เฉินเฉิงไม่ได้บังคับจับมือฉัน”

เฉินเฉิงอึ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองเธอ ขณะที่เจิ้งฮว่าดูจะโล่งใจไปบ้าง

“ถ้าอย่างนั้นทำไมเธอถึงยอมให้เขาจับมือ? หรือว่าพวกเธอสองคนกำลังคบกันอยู่?” เจิ้งฮว่าถามพร้อมทำหน้าจริงจัง

0 0 โหวต
Article Rating
2 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด