บทที่ 9: คาถาสะกดจิต

ดวงตาของไทร์เบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวอย่างที่สุด

ราวกับเห็นผี ปากของเขาอ้าค้างเผยให้เห็นฟันที่ขบกันแน่นด้วยความกลัว

ขณะร่วงลงมา เขาพยายามคว้ากิ่งไม้รอบๆ ตัว

แต่แรงปะทะจากแต่ละการชนทำให้เขาหลุดจากเส้นทางราวกับก้อนน้ำหนักที่ไร้ชีวิต ดิ้นรนอย่างไร้ทางสู้

ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เขาต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เขาสูดลมหายใจเข้าลึก หลับตาแน่นและคิดกับตัวเองว่า

‘เวรเอ๊ย! ฉันเริ่มจะชอบโลกนี้แล้ว แต่ไม่มีทางเลือก... เคลื่อนย้ายระหว่างดาวเคราะห์—’

เขาหยุดตัวเองทันทีเมื่อคิดขึ้นได้ ‘เดี๋ยวสิ! ฉันยังมีคาถาอีกบท คาถาสะกดจิต...’

‘ฉันต้องการวัตถุทรงกลม! จะหาได้จากที่ไหนตอนนี้ คิดสิ! คิดสิ ให้ตายเถอะ!’

ตอนนี้ เขาอยู่ห่างจากงาของหมูป่าเพียงแค่หนึ่งฟุตเท่านั้น หัวใจเต้นรัวดั่งกลองศึก

‘ลูกแก้วจากหมาป่าดิน! แต่เดี๋ยวก่อน... ไม่มีทางเอื้อมถึงทันเวลา’

ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากงาเพียงแค่ 5 นิ้ว หมูป่าตัวนั้นก็เตรียมพร้อมรออยู่แล้ว มีไอพุ่งออกจากจมูกของมัน

4 นิ้ว... 3... 2...

และในตอนนั้นเอง ไทร์เกิดความคิดขึ้นมา

‘ของทรงกลม… ใช่แล้ว! ฉันมีมาตลอดนี่นา! สะกดจิต!’ เขาพูดในใจ

ขณะจ้องมองเข้าตาของหมูป่าด้วยความตั้งใจแน่วแน่ และเริ่มขยับดวงตาไปทางซ้ายและขวา

ในเสี้ยววินาทีที่เขาทำท่านี้ เขาตะโกนในใจว่า ‘เบี่ยงงาไปด้านข้าง!’

ตาของหมูป่าเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินหม่นทันที มันหันหัวอย่างแรงและขุดงาลงดิน

ไทร์ตกลงกระแทกพื้นดังสนั่น แรงจนทำให้เขาไอด้วยความเจ็บ

แต่ด้วยความมุ่งมั่นอย่างเต็มที่ เขาดันตัวเองลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

“ฮ่าๆๆ! ไม่ใช่วันนี้โว้ย พวกเวรเอ๊ย!” เขาตะโกนออกมา พร้อมชูนิ้วกลางทั้งสองข้างขึ้นไปบนฟ้า

เงื่อนไขการใช้คาถาสะกดจิตคือการขยับวัตถุทรงกลมหน้าดวงตาของเป้าหมายจากซ้ายไปขวา

ซึ่งลูกตาของตัวเองก็ถือเป็นวัตถุที่เหมาะสมอย่างยิ่ง

แน่นอนว่าการที่ลืมเรื่องนี้ไปนั้นง่ายมาก เพราะดวงตาเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายตัวเอง

“เฮ้อ!” ไทร์ถอนหายใจ “แต่แบบนี้มันใกล้เกินไปจริงๆ ถ้าฉันไม่คิดได้ว่าจะใช้ดวงตา

ฉันคงตายไปแล้ว และที่เกือบจะใช้คาถาเคลื่อนย้ายระหว่างดาวเคราะห์…

บางทีฉันไม่น่าพึ่งตัวเองมากเกินไปนัก แต่เอาเถอะ ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฮ่าๆ!” เขาเอามือเท้าเอวแล้วหัวเราะอย่างภูมิใจในตัวเอง

แต่แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นสไลม์ที่เกาะอยู่บนต้นไม้ ความโกรธพลันพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที “ไอ้ตัวน่ารำคาญ! กลายเป็นว่าแกเป็นภัยตัวจริงที่สุดในบรรดาพวกมัน... แต่ก็ขอบใจที่ทำให้ฉันได้บทเรียนล้ำค่า ต่อไปนี้ ฉันจะไม่ประมาทอะไรในโลกนี้อีกแล้ว มีเหตุผลมากมายที่ฉันต้องอยู่ที่นี่ และการตัดสินใจโง่ๆ แบบนั้นจะไม่มีอีกเด็ดขาด”

เขาหันกลับไปเผชิญหน้ากับหมูป่า แม้จะใช้คาถาสะกดจิตไปแล้ว แต่ไทร์ยังคงระวังตัวอยู่

เพราะท้ายที่สุดแล้ว มันคือหมูป่าร่างยักษ์ที่ดูคล้ายปีศาจ และเพิ่งพยายามฆ่าเขาเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้

เขาค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้ ทันใดนั้นหมูป่าก็ถอนงาขึ้นจากพื้นและเหวี่ยงมาทางใบหน้าของไทร์

โชคดีที่เขายืนอยู่ห่างจากระยะโจมตีไปนิดเดียว ไม่อย่างนั้นคงมีแผลเป็นใหญ่อยู่บนหน้าซะแล้ว

“คาถาสะกดจิตหมดฤทธิ์แล้วเหรอ!?” เขาตะโกนด้วยความสับสน พลางถอยหลังหลายก้าว

“เข้าใจละ... มันอยู่ได้ไม่นาน หวังว่าพลังนี้จะดีขึ้นเมื่อฉันเก่งเรื่องออร่า หรือเก่งเรื่องคาถามากขึ้น”

แม้ว่าไทร์จะยังตื่นตัวอยู่ แต่ความกลัวก็ลดน้อยลงกว่าเดิมมาก

“ฉันเอาชนะแกได้ครั้งหนึ่งแล้ว และฉันก็ทำได้อีก” เขาพูดด้วยความมั่นใจ

ขณะจ้องเขม็งไปที่สัตว์ร้ายทันทีที่สบตากัน เขาเคลื่อนดวงตาจากซ้ายไปขวาอย่างช้าๆ อีกครั้ง

ดวงตาหมูป่าเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอมน้ำเงินอีกครั้ง

“หมอบลงไปนอนคว่ำซะ”

หมูป่าไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว มันทำตามคำสั่งของไทร์ทันที

เมื่อเห็นเช่นนั้น ไทร์รีบพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับไม้แหลมในมือ ทิ่มลงไปในใต้ท้องของหมูป่าที่อ่อนนุ่ม

เลือดสีแดงสดพุ่งกระจายทั่วใบหน้าและตัวของเขา

แต่เขาก็ยังคงโจมตีไม่ยั้งด้วยความบ้าคลั่งจากอะดรีนาลีนที่หลั่งออกมา

หลังจากแทงไม้อีกหลายครั้ง จนร่างของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดและเครื่องใน การต่อสู้ก็สิ้นสุดลง

‘เลือดสีแดง... มันยากที่จะชินกว่าพวกสีเขียว’ ไทร์คิดในใจ ขณะมองดูภาพอันน่าสยดสยองเบื้องล่าง พลางหอบหนัก

[คุณสังหารหมูป่าโบอาร์แล้ว]

[คุณเลเวลอัพ!]

[คุณเลเวลอัพ!]

[คุณเลเวลอัพ!]

‘ขึ้นสามเลเวลเชียวเหรอ!? แล้วมันก็ค่อนข้างง่ายที่จะฆ่าพวกมันโดยใช้คาถาสะกดจิต

แต่ก็ยังมีความเสี่ยงที่จะโดนซุ่มโจมหรือโดนจู่โจมเมื่อไม่ทันตั้งตัว

ถ้าฉันพลาดแค่ครั้งเดียว หรือถ้าเจอกับพวกมันหลายตัว ฉันจะถูกฆ่าอย่างง่ายดาย ยังไงก็ต้องระวังตัวให้มากกว่านี้’

เขาหันไปที่สไลม์ที่เกาะอยู่บนต้นไม้ แต่คราวนี้มันหายไปแล้ว

เขามองไปรอบๆ และเห็นเจ้าตัวเล็กกำลังพยายามหนีไปอีกด้านของต้นไม้

มันเคลื่อนที่ช้าๆ ร่างลื่นๆ ของมันไถลไปตามพื้นดิน

“คิดจะหนีไปไหนกัน?” ไทร์ร้องออกมา พลางยกไม้ในมือขึ้น เขาเล็งอย่างระมัดระวัง ดวงตาหรี่ลงเมื่อโฟกัสไปที่เป้าหมาย

ในจังหวะเดียวกัน ไทร์เหวี่ยงไม้แหลมไปยังสไลม์ด้วยพลังสุดตัว อาวุธพุ่งทะลวงผ่านแสงและเงาของป่า

มันทะลุเข้าไปกลางตัวเจ้าสัตว์ร้าย ปักลงดินพร้อมเสียงดัง “ตึง” ที่น่าพอใจ สไลม์สั่นไหวครู่หนึ่งก่อนจะนิ่งไป

“เข้ากลางเป้า” ไทร์พูดด้วยรอยยิ้มพอใจ พลางมองดูสิ่งมีชีวิตที่นิ่งสนิทอยู่กับพื้น

[คุณสังหารสไลม์แล้ว]

[คุณเลเวลอัพ!]

[เลเวลปัจจุบัน: 10]

[ยินดีด้วย! คุณผ่านเงื่อนไขในการได้รับคาถาใหม่แล้ว]

“ในที่สุด... คราวนี้มันจะเป็นอะไรนะ? ขอให้เป็นอะไรที่ทรงพลังหน่อยเถอะ...”