บทที่ 66: งานเลี้ยงสามวันสามคืน [ฟรี]

ความเงียบถูกแทนที่ด้วยเสียงโห่ร้องดังกึกก้อง เสียงเชียร์จากทุกคนที่อยู่ที่นั่น ชาวบ้านหลายคนมาพร้อมหอกและอาวุธที่หาได้จากบ้านเมื่อเห็นไฟจากไกลๆ บางคนหวังจะฉวยโอกาสในสถานการณ์นี้

แต่ดูเหมือนจะไม่จำเป็น! ทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว

"เฮ้ นามิ เกิดอะไรขึ้น? พวกนี้เป็นใคร?" เก็นโซ คนที่เปรียบเสมือนพ่อในชีวิตของนามิก้าวออกมาและต้องการคำอธิบาย เขาเป็นคนแรกที่มาที่นี่และพยายามโจมตีลูกเรือของอาลอง เพราะเขารู้ดีว่าโจรสลัดพวกนี้โหดร้ายและทรงพลังแค่ไหน และนามิต้องวิ่งวุ่นพยายามช่วยทุกคนมาตลอด

และตอนนี้จู่ๆ อาลองและลูกเรือก็พ่ายแพ้ ตั้งแต่ประตูทางเข้าพวกเขาเห็นลูกเรือถูกเผาจนดำนอนเกลื่อนพื้น และมีทหารเรือปนอยู่ด้วย

พวกเขาสงสัยมาตลอดว่าทหารเรือต้องมีข้อตกลงอะไรกับอาลอง และวันนี้ก็พิสูจน์แล้ว แต่ทั้งหมดนั้นไม่สำคัญเมื่อพวกเขาเห็นร่างของอาลองที่ฮาจิลากออกมาอย่างยากลำบาก มีรูโหว่ขนาดใหญ่ที่ไหล่และเลือดไหลไม่หยุด

"ทำไมมนุษย์เงือกคนนี้ยังมีชีวิตอยู่? ฆ่ามันซะ!"

"ใช่ ใช่ ฆ่ามัน ฆ่าโจรสลัดมนุษร์เงือกให้หมด"

"อย่าให้ใครหนีรอด"

ฮาจิที่กำลังลากร่างครึ่งตายของอาลองสั่นสะท้าน เขาเข้าใจความโกรธของผู้คนรอบข้าง พวกเขาก่อความโหดร้ายที่พูดไม่ออกในหมู่บ้าน และสมควรได้รับผลกรรมที่ตามมา

ผู้คนวิ่งเข้าหาฮาจิเพื่อจะฆ่าเขา แต่เคนบินมาขวางระหว่างผู้คนกับฮาจิทันที นามิและคนอื่นๆ แปลกใจที่เคนเข้ามาขวาง

"คุณ เขาเป็นมนุษร์เงือก เหมือนคนอื่นๆ เขาก็ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน ฉันว่านามิคงเล่าให้ฟังแล้ว"

"นามิเล่าทุกอย่างแล้ว แต่ฉันหวังว่าพวกคุณจะยกเว้นฮาจิ เราต้องการมนุษร์เงือกสักคนที่จะพาพวกเลวๆ พวกนี้ไปให้พ้นๆ" เคนพูด

"ใช่ ใช่ แล้วก่อนไปก็ทำอาหารให้พวกเราด้วย" ลูฟี่จู่ๆ ก็นึกถึงจุดประสงค์หลักในการตามฮาจิ ดวงตาของเขากลายเป็นทาโกะยากิอีกครั้ง โซโรเดินเข้ามาตีหัวเขาทันที

"จัดลำดับความสำคัญให้ถูกสิ ไอ้กัปตันโง่นี่"

"เขาคิดว่าฮาจิจะทำอาหารให้พวกเราหลังจากที่เราทำแบบนี้เหรอ?" แม้แต่อุซปก็ไม่เข้าใจว่าทำไมลูฟี่ถึงลืมทุกอย่างเมื่อเรื่องอาหารมาเยือน

ผู้คนยิ่งสับสนกับเรื่องนี้ เพื่อนพวกนี้ที่นามิพามาดูจะแข็งแกร่งมากและจัดการโจรสลัดมนุษร์เงือกได้ แต่กลับปกป้องคนที่พวกเขาเพิ่งต่อสู้ด้วย

พวกนี้เป็นอะไรกัน?

"ฮาจิ รีบไปซะ ฉันช่วยนายจากคนพวกนี้ไม่ได้หรอก" เคนพูด ฮาจิมีความสัมพันธ์ที่ดีและเคยช่วยโจรสลัดหมวกฟางในภายหลัง อีกทั้งยังรู้จักเรย์ลีห์และแชกกี้ ปล่อยเขาไปคงดีกว่า

และแน่นอน เหมือนลูฟี่ เขาก็อยากลองทาโกะยากิของฮาจิเหมือนกัน แต่ไม่ได้พูดออกมาดังๆ ฮาจิที่เพิ่งได้รับคำเตือนจากเคนมองเขาด้วยสายตาขอบคุณ เขาเตรียมใจตายแล้ว แต่ศัตรูกลับออกมาช่วย

เขาไม่เคยเจอสถานการณ์แปลกๆ แบบนี้ในชีวิต หลังจากนำลูกเรือที่เกือบตายขึ้นเรือเล็กของเขา เขาก็ว่ายน้ำลากเรือหนีไป ชาวบ้านยังไม่พอใจที่ปล่อยพวกนั้นไปง่ายๆ แต่ก็เห็นว่าอาลองอาจไม่รอดด้วยบาดแผลใหญ่ขนาดนั้น

หลังจากฮาจิและลูกเรือหายลับตาชาวบ้าน ทุกคนก็เฉลิมฉลองด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข พวกเขาเป็นอิสระจากอาลองและการปกครองอันโหดร้ายแล้ว นามิทรุดลงนั่งกับพื้น เธอไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นวันที่อาลองและลูกเรือถูกจัดการอย่างรุนแรงแบบนี้

เธอร่ำไห้

อาลองแทบไม่มีโอกาสตอบโต้และถูกรังแกจากสามคน บาดแผลในใจที่เธอแบกมาตั้งแต่เด็กถูกชะล้างออกไป มันเหลือเชื่อสำหรับเธอ สิ่งที่ตามมาคืองานเลี้ยงใหญ่

งานเลี้ยงที่ยาวนานถึงสามวัน!

เคนเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน แต่คิดว่ามันคงเกินจริงไปหน่อย แต่สิ่งที่หมู่บ้านแสดงให้เห็นเกินความคาดหมายของเขา งานเลี้ยงสามวันสามคืนมันน่าตะลึงจริงๆ ไม่มีใครนอน ไม่มีใครไปทำงาน

มีแต่กิน เต้น ร้องเพลง และทำเรื่องโง่ๆ สารพัด ลูฟี่ยุ่งอยู่กับการกินเนื้อที่ซันจิทำ โซโรยุ่งอยู่กับไวน์และเบียร์ อุซปสร้างเวทีให้ตัวเองและตะโกนหลังจากขึ้นไป

"ขอเล่าเรื่องราวอันยิ่งใหญ่ของกัปตันอุซป ผู้ที่สังหารอาลองด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว... กัปตันอุซปผู้นั้นก็คือข้านี่เอง!!" และน่าประหลาดใจที่ชาวบ้านเชื่อเขา หลายคนเห็นว่าอุซปสร้างธนูจากอนุภาคแสงและยิงอาลองที่อยู่ใต้น้ำ

เคนส่ายหัวกับเรื่องนี้ ไม่ค่อยมีใครเข้าหาเขาเพราะหลายคนเห็นว่าเขาปกป้องฮาจิ จึงไม่ค่อยกระตือรือร้นกับเพื่อนคนนี้ที่นามิพามา

"ชื่อเคนใช่ไหม?" เก็นโซเดินมานั่งข้างเคนที่ตอนนี้นั่งอยู่บนหลังคาบ้านและมองผู้คนข้างล่างที่กำลังสนุกสนาน เขากำลังกินแอปเปิ้ลอยู่

"ใช่ ขอโทษที่ปล่อยพวกนั้นไป" เคนพูด เก็นโซส่ายหัวเพราะเขาไม่สนใจ พวกเขาได้มากกว่าที่ขอ อาลองพ่ายแพ้อย่างหนักและนั่นก็พอแล้ว