บทที่ 53 การหนีตาย

บทที่ 53 การหนีตาย

คนเรามีสติปัญญา ไม่ควรยืนอยู่ใต้กำแพงอันตราย!

เมื่อรู้ว่าความเสี่ยงกำลังมาเยือน การนั่งรอให้ตัวเองตายย่อมไม่ใช่ทางออก การเอาตัวรอดต้องมาก่อนสิ่งใด

ฟางจือสิง และ สุนัขคู่ใจออกจากห้องโดยสาร

ทันใดนั้น ซุนกงจ่างก็ก้าวออกมาจากห้องโดยสารของเขาพร้อมกับอุ้มกล่องใบใหญ่ไว้ในอ้อมแขน

เมื่อเขาหันมาเห็นฟางจือสิงที่กำลังสะพายสัมภาระ ทั้งคู่สบตากัน

ซุนกงจ่างมีสีหน้าเรียบเฉย ไม่พูดอะไรแล้วรีบหันหลังเดินไปอย่างรวดเร็ว

ฟางจือสิงเดินตาม

ทั้งคู่ และ สุนัขมาถึงดาดฟ้าเรือพร้อมกัน

ในขณะนั้นเอง เรือก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เสียง “ปัง!” ดังขึ้นจากที่ใดสักแห่ง

ฟางจือสิงยื่นหัวมองออกไป เห็นว่าข้างซ้ายของตัวเรือมีรูขนาดใหญ่ที่เป็นแผลยาว เงาของหางงูใหญ่โผล่ออกมานอกเรือ และ กำลังเลื้อยเข้ามาอย่างช้าๆ

เสียงน้ำไหลซู่ๆ ขณะที่น้ำจากแม่น้ำซึมเข้ามาทางรอยแยกนั้น!

เสี่ยวโก่วพูดด้วยความตกใจ “โอ้โห นั่นมันสัตว์ประหลาดน้ำใช่ไหม?”

ฟางจือสิงขมวดคิ้ว และ มองกลับไป

เพียงเห็นว่าซุนกงจ่างที่อุ้มกล่องอยู่ เหยียบเท้าแล้วกระโดดลงจากดาดฟ้าเรือ ทิ้งตัวลงสู่แม่น้ำ และ ว่ายไปยังฝั่ง

ระยะจากเรือใหญ่ถึงฝั่งประมาณยี่สิบเมตร!

เมื่อเห็นดังนั้น ฟางจือสิงก็สะพายสัมภาระ จับ สุนัขในอ้อมแขนแล้วกระโดดลงตามไป

ตูม! น้ำในแม่น้ำกลืนกินพวกเขาไป

ฟางจือสิงเตะขาให้ตัวเองโผล่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำพร้อมปล่อยสุนัขไป

เสี่ยวโก่วก็ว่ายน้ำเองได้ สี่ขาค่อยๆ ถีบไปในน้ำ มุ่งหน้าไปยังฝั่ง

ฟางจือสิงว่ายน้ำท่ากบ

เพราะพกของหนักมากมาย เช่น มีดล่าสัตว์ มีดสั้น ธนู และ เหรียญเงิน ทั้งหมดเป็นโลหะที่ถ่วงเขาลงในน้ำ ทำให้ต้องใช้แรงมากในการขยับตัว

ทั้งคน และ หมา ว่ายน้ำอย่างสุดกำลัง

ไม่นานนัก พวกเขาก็ตามซุนกงจ่างทันได้ อาจเป็นเพราะกล่องใหญ่ที่เขาแบกดูจะหนักกว่า

เสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกดังขึ้นจากทางด้านหลัง

หลายคนที่เห็นท่าไม่ดี ต่างพากันกระโดดลงจากเรือเพื่อเอาชีวิตรอด

มีทั้งคนที่กระโดดซ้าย กระโดดขวา ว่ายน้ำไปยังฝั่งตรงข้ามกันไปคนละทาง

ประมาณหนึ่งนาทีครึ่งต่อมา ฟางจือสิง และ เสี่ยวโก่วก็ว่ายน้ำมาถึงฝั่งได้สำเร็จ

พวกเขาไต่ขึ้นมานั่งหอบอยู่บนโคลนริมฝั่ง หายใจหนัก มองไปที่กลางแม่น้ำ

เรือลำนั้นเอียงอย่างมาก ท้ายเรือจมลงในน้ำ ส่วนหัวเรือยกขึ้นเล็กน้อย

บนดาดฟ้าเรือมีเงาคนวิ่งวุ่นไปมา

มีคนดิ้นรนตะเกียกตะกายในน้ำ บ้างพยายามว่ายน้ำเอาชีวิตรอดอย่างเต็มที่

ปัง! ปัง! ปัง!

ทันใดนั้นเสียงระเบิดดังลั่น ดาดฟ้าเรือระเบิดเกิดเป็นรูใหญ่ สัตว์ประหลาดน้ำโผล่ขึ้นมา อ้าปากกว้างงับร่างครึ่งบนของคนหนึ่งไว้ ลำไส้ห้อยลงมา และ เลือดสาดกระจายน่าสยดสยอง

“คุณพระ! เจ้าสัตว์ประหลาดน้ำตัวนี้เป็นอสูรระดับไหนกัน?”

เสี่ยวโก่วอ้าตาค้างด้วยความตกตะลึง

ฟางจือสิงไม่รู้ เขากวาดสายตาดู และ เห็นซุนกงจ่างอยู่ไม่ไกล ห่างออกไปเจ็ดแปดเมตร เขากำลังแบกกล่องใบใหญ่อยู่และไต่ขึ้นฝั่ง

เขาก็หมดแรงเหมือนกัน นอนหงายบนพื้นโคลน หน้าอกกระเพื่อมหนัก

เสียงดังกึกกักดังขึ้นเป็นระยะจากกล่องใบนั้น เหมือนมีบางสิ่งในนั้นพยายามจะออกมา

ซุนกงจ่างรีบลุกขึ้น และ เอาตัวแนบกับกล่อง ปากขยับอย่างรวดเร็วเหมือนพูดอะไรบางอย่าง

ไม่นานกล่องใบนั้นก็เงียบลง

ซุนกงจ่างถอนหายใจยาว จากนั้นเขาหันไปมองรอบๆ และ พบว่าฟางจือสิงกำลังจ้องเขาอยู่

“หืม?” ซุนกงจ่างจ้องเขม็งมาที่ฟางจือสิงด้วยสายตาเย็นชา มีความดุดัน และ คำเตือนแฝงอยู่ในแววตานั้น

ฟางจือสิงสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงความหวาดกลัว เขาเบนสายตาออกมาอย่างสงบ จากนั้นก็ลุกขึ้น ยืนบิดเสื้อ และ สัมภาระที่เปียกน้ำเพื่อรีดน้ำออก

“ไปกันเถอะ!”

ฟางจือสิงสะพายสัมภาระ เดินเลียบฝั่งแม่น้ำไปทางทิศใต้

ไม่นานนัก ทั้งเขา และ เสี่ยวโก่วก็เดินผ่านซุนกงจ่าง

ทั้งสองฝ่ายไม่ได้มีการพูดคุยกัน ไม่มีแม้กระทั่งการสบตา เดินสวนกันไปเงียบๆ

“อืมฮือ~”

จากในกล่องใบใหญ่มีเสียงคร่ำครวญดังออกมาเบาๆ เสียงนั้นเบา และ แผ่วจนแทบฟังไม่ออก และ ไม่อาจยืนยันได้ว่าเป็นเสียงคร่ำครวญจริงหรือไม่

ฟางจือสิงรู้ดีถึงคำกล่าวที่ว่า "ความอยากรู้อยากเห็นฆ่าแมว" เขาจึงไม่คิดจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

เขากับซุนกงจ่างต่างทำตัวราวกับไม่รู้จักกัน และ ไม่สนใจซึ่งกัน และ กัน ซึ่งแบบนี้ก็นับว่าดีที่สุดแล้ว

โดยไม่รู้ตัว ทั้งคน และ หมาค่อยๆ เดินห่างออกไป

ระหว่างทาง ฟางจือสิงหันกลับไปมอง และ พบว่าเรือลำนั้นจมลงไปหมดแล้ว เหลือเพียงเสากระโดงที่เอียงอยู่บนผิวน้ำ

ไม่รู้ว่ามีคนเสียชีวิตไปมากเท่าไร และ มีคนหนีรอดมาได้กี่คน

สายตาของฟางจือสิงว่างเปล่า ตั้งแต่มาอยู่ที่โลกนี้ได้ไม่ถึงสองเดือน เขาก็เริ่มชินชากับการพบเจอความเป็นความตายเหล่านี้ จนกลายเป็นความรู้สึกด้านชา

“พี่ชาย รอผมด้วย” จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกมาจากด้านหลัง

ฟางจือสิงหันกลับมาด้วยความสงสัย

เพียงเห็นชายหนุ่มสองคนที่เปียกโชกเดินเร่งเข้ามาหา

“อ้อ เป็นพวกนายเอง!”

ฟางจือสิงจำได้ว่าเคยเห็นชายหนุ่มสองคนนี้มาก่อน พวกเขาคือศิษย์ของสำนักเทียนซานเหมินที่เขาเคยเอาชนะมาได้ก่อนหน้านี้

หนึ่งในนั้นคือชายหนุ่มหน้าดำคล้ำคล้ายสีผลพุทรา ส่วนอีกคนเป็นหนุ่มที่แข็งแกร่งสูงหกฉื่อ (ประมาณ 180 ซม.)

“พวกนายก็รอดมาได้” ฟางจือสิงพยักหน้าให้พวกเขา

ชายหนุ่มหน้าดำคล้ำยังคงรู้สึกหวาดหวั่น ใบหน้าซีดเซียว ส่ายหัวถอนหายใจ

“ให้ตายเถอะ ฉันเกือบไม่รอดแล้ว”

“ถ้าโชคแย่กว่านี้อีกนิดเดียว พวกเราคงจบชีวิตอยู่บนเรือนั่นแล้ว” หนุ่มที่แข็งแกร่งพูดอย่างโล่งอก

ฟางจือสิงถามว่า “แล้วพวกนายจะเอายังไง จะไปกับฉันไหม?”

ชายหนุ่มหน้าดำคล้ำตอบทันที “ไปด้วยสิ ระหว่างทางจะได้ช่วยดูแลกัน”

หนุ่มที่แข็งแกร่งก็พยักหน้าแสดงความเห็นด้วยอย่างชัดเจน

ฟางจือสิงพยักหน้าแล้วยกมือคารวะ “เรายังไม่ได้แนะนำตัวกัน ข้าชื่อฟางจือสิง”

ชายหนุ่มหน้าดำคล้ำแนะนำตัวอย่างจริงจัง “ฉันชื่อหลินจื่อกวง ส่วนเขาชื่อหม่าอวี่ถัง”

ฟางจือสิงถามต่อ “พวกนายรู้ไหมว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน และห่างจากเมืองชิงหลินแค่ไหน?”

หลินจื่อกวงรีบล้วงมือเข้าไปในเสื้อ หยิบผ้าผืนหนึ่งออกมา และ กางมันออก

ฟางจือสิงมองดู แล้วก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ

นั่นคือแผนที่!

หลินจื่อกวงชี้ไปที่เส้นใหญ่เส้นหนึ่งบนแผนที่แล้วกล่าวอย่างจริงจัง “พวกเราอยู่ตรงนี้ ส่วนเมืองชิงหลินอยู่ที่นี่ อาจต้องเดินไปอีกสักระยะ ถ้าใกล้ก็ราวสามสิบถึงสี่สิบหลี่ (ประมาณ 15-20 กม.) ถ้าไกลหน่อยก็หกสิบถึงเจ็ดสิบหลี่ (ประมาณ 30-35 กม.)”

ฟางจือสิงเข้าใจดี ด้วยกำลังขาของนักสู้เช่นพวกเขา ระยะทางเท่านี้ไม่ถือว่าไกลอะไรนัก

พวกเขาทั้งสามคน และ หนึ่งสุนัขเริ่มออกเดินทางร่วมกัน

ฟางจือสิงมองย้อนกลับไปเป็นระยะ แต่ก็ไม่เห็นซุนกงจ่าง บางทีเขาอาจไม่ได้เดินตามแนวแม่น้ำมาทางนี้

ปล่อยเขาไป ฟางจือสิงเริ่มพูดคุยกับหลินจื่อกวงเพื่อสืบถามเกี่ยวกับสำนักเทียนซานเหมิน

หลินจื่อกวง และ พวกเขาเป็นเพียงศิษย์ระดับล่างสุดของสำนักเทียนซานเหมิน ในสำนักยังมีหัวหน้าศิษย์ หัวหน้าฝ่าย รองประมุข และประมุข

“สำนักเทียนซานเหมินของเราครอบครองพื้นที่ในเมืองชิงหลินถึงสองในสาม ส่วนพื้นที่ที่เหลือเป็นของสำนักประตูเสือดำ แต่ฐานที่มั่นของสำนักประตูเสือดำอยู่ที่เมืองซวี่หลิน ดังนั้นเรื่องต่างๆ ในเมืองชิงหลิน ส่วนใหญ่เป็นสำนักเทียนซานเหมินที่ดูแลจัดการ”

หลินจื่อกวงเล่าอย่างคล่องแคล่ว

ฟางจือสิงถามต่อ “แล้วที่พวกนายฝึกอยู่ในสำนักเทียนซานเหมินนั้น ได้รับยาวิเศษบำรุงร่างกายไหม?”

“ได้สิ!”

หลินจื่อกวงพยักหน้า แต่ก็อธิบายเพิ่มว่า “แต่ว่ายาวิเศษบำรุงร่างกายไม่ใช่ของฟรี ต้องแลกด้วยคะแนนสะสม เช่น ถ้าภารกิจคุ้มกันครั้งนี้สำเร็จ เราจะได้ยาวิเศษบำรุงร่างกายคนละห้าเม็ดเป็นรางวัล”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลินจื่อกวงก็ถามอย่างสงสัยว่า “พี่ฟาง นายไม่ได้เป็นศิษย์สำนักเทียนซานเหมินจริงๆ ใช่ไหม?”

ฟางจือสิงตอบเลี่ยงๆ “ข้าฝึกวิชาต่อสู้กับปรมาจารย์ท่านหนึ่ง ท่านสอนวิชาภูเขาเหล็กให้ข้า ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีสำนักเทียนซานเหมิน จนกระทั่งได้เจอพวกเจ้า”

.........