บทที่ 5
ทุกหมัดและเตะที่ชายหนุ่มปล่อยออกมานั้นเต็มไปด้วยพลังอันมหาศาล กระสุนทะลุผ่านร่างของเขาแต่ไม่ก่อให้เกิดผลใดๆเลย ยิ่งบารอนสตรักเกอร์มองดู ความสุขและความคลั่งไคล้ในใจของเขาก็ยิ่งเพิ่มขึ้น
“สมบูรณ์แบบ สมบูรณ์แบบ” เขาพึมพำ “พละกำลัง ความเร็ว เมื่อไฮดราสามารถผลิตนักรบแบบนี้จำนวนมากได้ ยุคแห่งการครองโลกของเราก็จะเริ่มขึ้น”
เสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ขณะคว้าคอเสื้อของลูกน้อง "หาตัวเขาให้พบ! ไล่ล่าเขาไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ตาม ฉันต้องการข้อมูลการทดลองของเขา ฉันอยากเห็นร่างกายของเขานอนอยู่บนโต๊ะทดลอง!"
ดวงตาของสตรักเกอร์เต็มไปด้วยความดุร้ายและตื่นเต้นจนเส้นเลือดขึ้นสีแดงเต็ม เขาตะโกนเสียงดังอย่างคลั่งไคล้
"ครับ บารอน!" ลูกน้องตอบด้วยความตกใจเมื่อเห็นความคลั่งไคล้ของเขา ก่อนจะรีบหันหลังและจากไป
บารอนสตรักเกอร์รินไวน์หนึ่งแก้วและยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มองดูประตูปราสาทที่เปิดออก เขาสังเกตเห็นขบวนรถบรรทุกทหารและเครื่องบินที่เตรียมออกบิน ขณะจิบไวน์ เขากระซิบ "ไฮดราจงเจริญ!" แล้วดื่มไวน์ที่เหลือทั้งหมดในอึกเดียว
...
เมืองเยกาเตรินเบิร์ก เมืองหลวงของแคว้นสเวียร์ดลอฟสค์ในรัสเซีย เป็นศูนย์กลางอุตสาหกรรม การขนส่ง การค้า วิทยาศาสตร์และวัฒนธรรม เมืองอุตสาหกรรมแห่งนี้กำลังพัฒนาอย่างรวดเร็ว แม้ประชากรยังคงมีความหนาแน่นต่ำ
รถบรรทุกไม้คันหนึ่งขับเข้ามาในเมืองและเมื่อไม่มีใครสนใจ ลีออนก็แอบกระโดดลงจากรถและเดินเข้าสู่ถนนลับที่เงียบสงบ
เช่นเดียวกับหลาย ๆ คนจากประเทศยุโรปตะวันออกในเวลานั้น ลีออนพูดภาษารัสเซียได้ จึงไม่มีปัญหาในการสื่อสาร นั่นคือเหตุผลที่เขามาเยกาเตรินเบิร์กเพียงลำพัง
ในขณะที่หิมะตกหนัก ลีออนเดินไปตามถนนการค้า เสื้อคลุมขนสัตว์ขนาดใหญ่และหมวกของเขาทำให้เขาดูโดดเด่น แต่ในยุคนี้เศรษฐกิจของรัสเซียยังคงลำบาก ผู้คนส่วนใหญ่จึงสนใจเพียงการเอาชีวิตรอดมากกว่าจะสนใจคนแปลกหน้า
ลีออนพบร้านค้าแห่งหนึ่งบนถนนการค้าและซื้อเสื้อผ้าที่พอดีกับตัวเขา ในขณะนั้น เขายังสอบถามเกี่ยวกับปีปัจจุบัน
มันคือปี 2005
ไม่แปลกใจเลยที่ในช่วงเวลานี้ รูเบิลยังมีอำนาจซื้อสูง ลีออนนำรูเบิลติดตัวมาจำนวนมาก พร้อมทั้งกองธนบัตรดอลลาร์สหรัฐไว้สำรอง เผื่อสถานการณ์ฉุกเฉิน เขายังมีเวลาอีกเจ็ดปีก่อนเหตุการณ์การต่อสู้ในนิวยอร์กและนั่นเพียงพอสำหรับเขาในการเติบโต
ในปี 2005 รัสเซียอยู่ในช่วงการฟื้นฟูทางเศรษฐกิจ แต่สินค้ายังคงมีความหลากหลายจำกัด เมื่อลีออนพบร้านขายรถ เขาไม่ได้เลือกซื้อรถขับเคลื่อนสี่ล้อหรือรถบรรทุกแต่กลับเลือกที่จะซื้อรถบ้าน (RV)
อย่างไรก็ตาม การซื้อรถบ้านไม่ได้ราบรื่นนัก ปัญหาหลักคืออายุของลีออน เจ้าของร้านคิดว่าเขาล้อเล่นและเกือบไล่เขาออก โชคดีที่ลีออนมีเงินสดติดตัว เมื่อเขาดึงเงินดอลลาร์สหรัฐออกมาจำนวนมาก เจ้าของร้านก็เปลี่ยนท่าทีทันที
สำหรับเจ้าของร้าน เงินทำให้เขากลายเป็นผู้ใหญ่ในทันที เรื่องอายุและใบขับขี่กลายเป็นเรื่องเล็กน้อย เจ้าของร้านไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นอีกต่อไป เขาจัดการเติมน้ำมันจนเต็มถังและเพิ่มถังน้ำมันสำรองให้กับรถบ้านและด้วยการโบกมืออย่างอารมณ์ดี ลีออนก็ขับรถออกไป
ก่อนออกจากเมือง ลีออนซื้อเสื้อผ้าและเสบียงจำนวนมาก ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น ไม่มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดใดๆ นี่ทำให้ลีออนแปลกใจเล็กน้อย มันยืนยันสิ่งที่เขาสงสัยอยู่แล้ว การมีเงินทำให้เรื่องต่างๆง่ายขึ้น แม้กระทั่งสำหรับเด็กอายุสิบสามที่มาซื้อของมากมายขนาดนี้
...
เมื่อเขาเสร็จสิ้นการเดินทาง กลับมาถึงเวลาก็เกือบค่ำแล้ว
เมื่อลีออนกลับมาถึงกระท่อมไม้ วานด้าและเด็กคนอื่นๆได้ยินเสียงรถ พวกเขาแอบมองออกมาทางหน้าต่างอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นลีออนลงจากรถและเปิดประตู พวกเขาก็เปิดประตูกระท่อมออกอย่างดีใจ
"เราสามารถออกเดินทางได้แล้ว" ลีออนประกาศ
ภายใต้การกำกับของเขา เขาและเด็กๆ ช่วยกันขนกล่องโลหะออกจากกระท่อมไม้และบรรจุลงในรถบ้านคันใหญ่ รถบ้านที่ถูกดัดแปลงจากรถบรรทุกหนักนั้นใหญ่โต หนักถึง 15 ตัน ยาว 11 เมตร กว้าง 2.5 เมตรและสูง 3.85 เมตร พร้อมด้วยเตียงขนาดใหญ่สองเตียง ห้องครัว ห้องน้ำ ถังน้ำจืด 800 ลิตร ถังน้ำเสีย 600 ลิตร และถังเก็บน้ำสำหรับห้องน้ำขนาด 300 ลิตร
ลีออนไม่ได้สนใจรายละเอียดอื่น ๆ ของรถบ้านนัก สำหรับเขามันเป็นเพียงวิธีการขนส่งและที่พักชั่วคราว เมื่อพวกเขาสร้างกระท่อมไม้ในเทือกเขาอูราลได้แล้ว รถบ้านนี้ก็จะไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป เขาวางแผนจะขับมันออกไปแล้วทิ้งซากไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้ไฮดราตามรอยมาถึงเจ้าของรถ
ในอนาคต เขาจะซื้อรถกระบะไว้ใช้สำหรับความจำเป็นประจำวันแทน หลังจากเด็ก ๆ ทั้งหมดขึ้นมาบนรถบ้าน ลีออนเปิดเครื่องปรับอากาศและเริ่มขับออกจากกระท่อม จุดหมายต่อไปอยู่ห่างออกไปสามชั่วโมง
การขับรถผ่านพายุหิมะในกลางดึกเป็นเรื่องที่อันตรายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ด้วยแผนที่และเส้นทางที่เขาซื้อจากในเมือง ลีออนมั่นใจว่าพวกเขาจะถึงที่หมายได้อย่างปลอดภัย
เครื่องปรับอากาศอุ่นๆ และห้องโดยสารที่แสนสบายทำให้เด็ก ๆตื่นเต้น ภายใต้การนำของลีออน พวกเขาผลัดกันใช้ห้องน้ำ อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่
ระหว่างการเดินทาง วานด้า ซึ่งเป็นพี่คนโตได้ช่วยเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สองคนอาบน้ำ หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดชั้นในและสเวตเตอร์ที่สะอาดแล้ว เธอก็มานั่งข้างคนขับ
วานด้าในวัยสิบสามปี ยังอยู่ในช่วงที่จะเติบโตเป็นสการ์เล็ตวิทช์ที่ทรงพลังและงดงาม ความเจ็บปวดจากการทดลองต่าง ๆ ทำให้เธอดูเหนื่อยล้า เธอเหมือนมีอะไรอยากจะพูดแต่ก็หยุดไป
สังเกตเห็นความลังเลของวานด้า ลีออนที่กำลังตั้งใจขับรถถามว่า "มีอะไรในใจหรือเปล่า วานด้า?"
"ลีออน ฉัน...เอ่อ...ฉัน..." วานด้าเริ่มพูดแต่หาคำที่จะพูดไม่ออก
"เธอรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อยเกี่ยวกับอนาคตใช่ไหม?" ลีออนถามอย่างอ่อนโยน
วานด้าพยักหน้า สายตาเหม่อลอย "อืม"
เธอเป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกแต่เธอก็ยังแบกรับความรู้สึกหนักอึ้งไว้มากมาย
"เชื่อฉันเถอะ" ลีออนปลอบโยน "อนาคตจะดีกว่าที่ที่เรามาจากนั้นมาก เวลาเท่านั้นที่จะพิสูจน์ได้"
"ฉันรู้" วานด้าตอบเบา ๆ "ฉันแค่รู้สึกหวั่นไหวไปบ้าง" เธอนั่งกอดเข่าตัวเอง วางคางบนหัวเข่า มองออกไปนอกหน้าต่างสู่ความมืดและหิมะสีขาวที่กว้างใหญ่
"ความเกลียดชังเป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิต" ลีออนพูด "การมีชีวิตอยู่ด้วยความเกลียดชังนำมาซึ่งความเจ็บปวดเท่านั้น ฉันมั่นใจว่าพ่อแม่ของเธอคงไม่อยากให้เป็นแบบนั้น วานด้า"
"อาจจะนะ" วานด้าพูด แต่ยังไม่สามารถตอบสนองได้เต็มที่ เธอเอนหัวและมองหน้าลีออน "นายไม่เหมือนใครเลย แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมแต่นายทำให้ฉันนึกถึงบาทหลวงในโบสถ์"
"จริงเหรอ? น่าเสียดายที่ฉันไม่เชื่อในพระเจ้าน่ะ" ลีออนตอบ
"งั้นนายเชื่อในอะไรล่ะ?" วานด้าถาม
"ฉันไม่ได้มีศรัทธาในใครอื่น" ลีออนกล่าว "แต่ฉันเชื่อในตัวเอง จำไว้นะวานด้าอย่าให้ศรัทธาของเธอหลุดลอยไปง่าย ๆ"