บทที่ 5: ใครคือราชา?
สีหน้าของเทียร์แสดงความตกตะลึงอย่างที่สุด
เมื่อเขามองไปรอบๆ ตัว สิ่งที่เห็นคือเขาอยู่ท่ามกลางสนามรบขนาดใหญ่
เสียงที่ดังในหูเหมือนกระสุนธาตุต่างๆ พุ่งทะลุผ่านอากาศ
บางลูกเป็นสีน้ำเงิน บางลูกเป็นสีม่วง และบางลูกมีสีสะท้อนแสงที่แปลกตา
พื้นดินรอบตัวเขาเต็มไปด้วยฝุ่นและเศษโลหะที่ดูเหมือนเครื่องจักรกลและอุปกรณ์อนาคตอื่นๆ ที่พังทลาย
เทียร์หันไปสูดลมหายใจด้วยความโล่งใจเมื่อเห็นว่ากรรมการยังอยู่กับเขา
ตอนนี้ ทั้งเขาและกรรมการอยู่ท่ามกลางกองซากเครื่องจักรกลที่แตกเป็นชิ้นๆ
เทียร์สังเกตเห็นบางอย่างเกี่ยวกับกรรมการอ้วนนั้นในตอนนั้น
“เดี๋ยวนะ นายดูเด็กลงไปอีกนะ จริงๆ แล้วนายเด็กกว่าเดิมด้วยซ้ำ!” เขาพูดด้วยความประหลาดใจ
ชายผู้หยิ่งยโสตอบกลับ “นายก็ดูเหมือนชายหนุ่มเหมือนกัน เราย้อนเวลากลับใช่ไหม?”
ก่อนที่พวกเขาจะพูดอะไรอีก หุ่นไซบอร์กที่มีลักษณะคล้ายมนุษย์ก็ปรากฏตัวขึ้นจากหลังกองเครื่องจักรกลนั้น
มันมองเห็นเทียร์กับกรรมการแล้วหยุดอยู่กับที่
เทียร์เองก็เห็นหุ่นไซบอร์กนั้นเช่นกัน เมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากัน
หมวกเกราะของหุ่นลดลงเข้าไปในชุดเกราะ และหัวที่เหมือนมนุษย์ต่างดาวสีเขียวก็ปรากฏออกมา
มันมีดวงตาสี่ดวงที่มีรูปทรงเป็นสี่เหลี่ยมและปากเป็นรูที่ดูน่าขยะแขยง ไม่มีจมูก
เทียร์ขนลุกทันที ความกลัวแล่นขึ้นมาตามร่างกายขณะที่เขาถอยหลังเล็กน้อย
“นี่มันตัวบ้าอะไร!?” เขาพูดออกมาเมื่อมนุษย์ต่างดาวยกปืนเลเซอร์ที่ใช้พลังงานธาตุขึ้นเล็งไปที่เขาและกรรมการ
มันเริ่มชาร์จลำแสงเลเซอร์สีฟ้าออกมาและยิงพลังงานใส่ทั้งสองคนที่ยืนเปลือยเปล่าอยู่ตรงนั้น
“หายไป!” เทียร์พูดทันเวลาพอดี ทำให้เขาและกรรมการหายไปอีกครั้ง
เพียงเท่านี้ ทั้งเทียร์และกรรมการได้เดินทางผ่านดาวหลายดวง
บางดวงเป็นทุ่งน้ำแข็งที่เย็นจัด บางดวงเป็นทะเลทรายแห้งแล้งร้อนเหมือนนรก
บางครั้งพวกเขาก็อยู่ใต้น้ำเกือบจมน้ำตาย และบางครั้งก็อยู่บนฟ้าจนมองไม่เห็นพื้นดิน!
ผ่านดาวเหล่านี้ ทั้งสองได้เห็นภูมิประเทศและสิ่งมีชีวิตที่แทบไม่อาจจินตนาการได้
ในที่สุด เทียร์และกรรมการอ้วนก็ถูกส่งมายังดินแดนที่ดูเหมือนคุ้นเคยมากขึ้น
ทุกสิ่งรอบตัวพวกเขาเต็มไปด้วยพืชพรรณเขียวชอุ่ม และพื้นดินด้านล่างก็ดูเหมือนดินจริงๆ
เทียร์ขมวดคิ้ว มองขึ้นไปยังท้องฟ้าสีฟ้าสว่าง จากนั้นมองไปยังความเขียวขจีรอบๆ ตัว
“ตอนแรกฉันคิดว่านี่เป็นพุ่มไม้รูปทรงแปลกๆ แต่... มันคือใบหญ้าหรือเปล่า?”
ขณะที่เขาพูด ทั้งเขาและกรรมการได้ยินเสียงดังกรอบแกรบจากใบไม้ไม่ไกลออกไป
ทั้งสองคนขยับเข้าหากัน เตรียมตัวสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
ทันใดนั้นเอง ใบเล็กๆ ก็พุ่งออกมาจากป่าหญ้า
มันมีหัวเป็นใบไม้และตัวเป็นใบไม้ที่ใหญ่กว่า ขามันเป็นก้าน และแขนเป็นใบเล็กๆ อีกหลายใบ
มันมีดวงตาสีดำเล็กๆ และหน้าตาน่ารักไร้เดียงสา
“หะ-หา?” เทียร์อุทานด้วยความสับสน
เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา มีใบไม้เล็กๆ กว่า 20 ตัวรวมตัวกันอยู่หน้าทั้งสองคน
ในที่สุด ใบไม้เล็กตัวหนึ่งก็พูดออกมา “ฮา ฮู กา เก?”
กรรมการแสดงท่าทางงงงวยกับภาษาที่แปลกประหลาดนี้
อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ทำไม เทียร์สามารถเข้าใจสิ่งที่ใบไม้นั้นพูดได้อย่างชัดเจน
“มันพูดว่า... ‘ใครคือราชา?’” เทียร์อุทานออกมา ขณะนั้นเอง ข้อมูลเพิ่มเติมก็ไหลเข้าสู่หัวของเขา
“เข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าหนังสือเวทมนตร์ที่สถิตอยู่ในวิญญาณของฉันทำให้ฉันเข้าใจทุกภาษาที่เคยถูกสร้างขึ้น รวมถึงภาษาของ... ทวยเทพ?”
กรรมการดูเหมือนจะสนใจสิ่งที่ใบไม้พูดมากกว่า
“พวกเราคนใดคนหนึ่งเป็นราชางั้นหรือ? นั่นคือสิ่งที่พวกมันถาม!? ฉันไม่รู้ว่านายเข้าใจมันยังไง
แต่... ถ้าเป็นอย่างนั้น เราก็สามารถใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้ได้เต็มที่” กรรมการอ้วนพูดด้วยรอยยิ้มกว้างขณะพยายามก้าวไปข้างหน้า
“อย่า! อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม” เทียร์รีบตอบ ทำให้กรรมการหยุดชะงัก
“พวกมันอาจต้องการให้เราคนใดคนหนึ่งเป็นราชา แต่พวกมันจะทำอะไรกับอีกคนล่ะ? สิ่งมีชีวิตเหล่านี้อาจดูไร้เดียงสา แต่มันโง่ที่จะหลงกลหน้าตา พวกมันอาจจะเป็นเถื่อนดุร้ายก็ได้”
สีหน้าของใบไม้เล็กๆ เปลี่ยนไป บางตัวดูเหมือนจะรู้สึกเสียใจจากสายตาโกรธของเทียร์
เมื่อเห็นเช่นนี้ กรรมการก็พูดขึ้น “โอ้ หยุดเถอะ! อย่าทำเป็นเชอร์ล็อกเลย พวกมันชัดเจนว่าเป็นพวกอ่อนแอและเชื่อง่าย”
เทียร์ไม่ได้พูดอะไรตอบ แน่นอนว่าเขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองถูกหรือผิด เขาแค่อยากจะปลอดภัยไว้ก่อน
ในขณะนั้น ใบไม้ที่สูงกว่าตัวอื่นๆ ก็เดินออกมาจากกลุ่ม มันดูเหมือนตัวอื่นๆ ยกเว้นมีรอยแผลตามตัวมากกว่า
มันวางไม้สองอันลงและสวมมงกุฎที่ทำจากใบไม้หนามลงบนอันหนึ่ง
จากนั้นมันพูดว่า “ฮู เอว จู กา เน บิม ทอ ดโล!” แปลว่า “ใครก็ตามที่เป็นราชา จะต้องมาเป็นอาหารของพวกเรา!
ส่วนไม้ที่หักหมายความว่าพวกเรายินดีต้อนรับ!”
ทันใดนั้น มันหักไม้ที่ไม่มีมงกุฎเป็นสองท่อนและโยนลงบนพื้น
‘พวกมัน... โหดร้ายและรุนแรงเกินไป และถ้าพวกมันมีใบไม้ตัวใหญ่ๆ แบบนี้อีก
เราจะไม่มีทางสู้ได้ เราต้องออกจากที่นี่’ เทียร์คิดกับตัวเองโดยไม่ลังเล
อย่างไรก็ตาม กรรมการที่ไม่เข้าใจภาษาพวกมัน ได้รับสารที่แตกต่างออกไปจากการที่ใบไม้ใหญ่หักไม้ที่ไม่มีมงกุฎนั้น
‘ดังนั้น... ใครที่ไม่ใช่ราชาจะถูกฆ่างั้นเหรอ?’ กรรมการคิดในใจ กัดฟันแน่น
“ใช่... เราต้องออกจากที่นี่และกลับบ้าน—” เทียร์พูดขณะก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว แต่ถูกขัดจังหวะอย่างกะทันหัน
“กลับไปไหน!? ห๊ะ!” กรรมการตะคอกด้วยความโกรธ หันกลับมามองเทียร์
เทียร์ตกใจกับปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้
“มาพูดกันตรงๆ เถอะ... พวกเราพยายามกันมาหลายชั่วโมงแล้ว มีดาวมากมายมหาศาล—ไม่สิ—หลายล้านล้านดวงในจักรวาล นายคิดว่ามีโอกาสเท่าไหร่ที่เราจะกลับไปยังโลกได้? นายทำลายทุกอย่างของฉัน แต่...
นายจะไม่ทำลายสิ่งนี้” กรรมการพูดด้วยน้ำเสียงเกลียดชังและต่ำ ขณะก้าวไปข้างหน้า
“เดี๋ยว! นายคิดว่าใบไม้ใหญ่พูดว่าอะไร!?” เทียร์อุทานขึ้นมาในตอนนั้น
“มันชัดเจนอยู่แล้ว! ใครก็ตามที่เป็นราชาจะได้อยู่รอด! อีกคนจะถูกหักเป็นสองท่อน ตอนนี้มันคือเรื่องของนายหรือตัวฉัน ใครสักคนจะได้ชีวิตเป็นราชา... อีกคนต้องตาย
และฉันจะเลือกตัวฉันเองทุกครั้ง มากกว่าเลือกคนขี้แพ้ไร้ค่าที่เหมือนนาย” กรรมการหันไปทางใบไม้เล็กๆ พร้อมตะโกนว่า:
“ข้าคือราชา!” เขาหยิบมงกุฎใบหนามสวมลงบนหัว “ยกให้ข้าเป็นผู้นำของพวกเจ้า! ฆ่าเจ้าไอ้บ้านั่นที่อยู่ด้านหลัง!”
เทียร์เงียบไป สีหน้าของเขามืดมน ขณะที่กรรมการก้าวไปถึงกลุ่มใบไม้เล็กๆ เขาถูกใบไม้ตัวใหญ่จับทันที
คอของเขาถูกบิด และร่างของเขาถูกหักเป็นสองส่วน เหมือนการหั่นไก่ด้วยมือเปล่า
เขาไม่ทันได้กรีดร้องก่อนที่จะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ
“ห...หายไป...” เทียร์พูดออกมาด้วยเสียงเบาๆ ด้วยความตกใจจากสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขา
เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็รู้สึกเหมือนกลับถึงบ้าน แต่นี่คือโลกจริงหรือไม่? คงจะไม่ใช่.
