บทที่ 5 ความเร็วในการพัฒนาที่น่ากลัว!

หลังจากผ่านความรู้สึกหมุนวนชวนเวียนหัวอยู่พักหนึ่ง หลี่เหยาหลุดมาอยู่กลางป่าแห่งหนึ่ง

รอบตัวเขามีแต่ต้นไม้ใหญ่สูงลิ่วเป็นสิบเมตร ปกคลุมจนแสงอาทิตย์แทบจะลอดผ่านไม่ได้

มีเหล่าอสูรรูปร่างเล็กจำนวนมากซ่อนตัวอยู่ในเงาไม้

แถวนี้จำนวนสัตว์อสูรไม่หนาแน่นมากนัก จึงถือว่าค่อนข้างปลอดภัย

แต่ก็เป็นเหตุให้เสียเวลาหาตัวสัตว์อสูรมากกว่าตอนต่อสู้กับมันเสียอีก

หลี่เหยาสั่งให้ตั๊กแตนในเงามืดที่ซ่อนตัวอยู่ข้างๆ เขาออกค้นหาศัตรู

"ไปหาเป้าหมายแล้วจัดการซะ"

ทันทีที่เขาคิดเช่นนั้น

ตั๊กแตนพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

"ความเร็วช่างน่าทึ่งจริงๆ!"

หลี่เหยาร้องชม ด้วยค่าความคล่องแคล่วสูงถึง 43 จุด ทำให้ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าของเขามีความเร็วในการเคลื่อนที่ที่เหลือเชื่อ

ในพริบตา มันก็ไปไกลออกไปหลายสิบเมตรแล้ว

ไม่ถึงสองวินาที ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าก็ปรากฏในระยะสายตาอีกครั้ง

ท่ากรงเล็บคู่ยกขึ้นสูงฟาดลงบนร่างศัตรู

【-164】

【สังหารงูเขียว ได้รับค่าประสบการณ์ +1%】

【ฝึกฝนในสนามจริง ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าเพิ่มพลัง +1】

จัดการได้ในพริบตา!

หลี่เหยามองดูค่าประสบการณ์ของตน

แต่ละตัวให้ค่าประสบการณ์ 1% แปลว่าฆ่าเพียง 100 ตัวก็จะอัพเลเวลได้แล้ว

"ต่อไปเลย!"

【สังหารงูเขียว ได้รับค่าประสบการณ์ +1%】

【ฝึกฝนในสนามจริง ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าเพิ่มพลัง +1】

【สังหารงูเขียว ได้รับค่าประสบการณ์ +1%】

【ฝึกฝนในสนามจริง ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าเพิ่มพลัง +1】

【......】

ผ่านไปเพียง 10 นาที ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าก็สังหารงูเขียวไปนับสิบตัว

ความเร็วนี้มันช่างเกินคาด

แม้ว่าเวลาส่วนใหญ่จะหมดไปกับการหาศัตรู

หลี่เหยาตั้งใจว่า เขาจะเก็บเลเวลจนถึงระดับ 10 ก่อนจะออกจากดันเจี้ยนสำหรับมือใหม่นี้

เพราะสัตว์อสูรในป่าภายนอกนั้นแข็งแกร่งกว่าอย่างมาก

แม้อยากจะเพิ่มเลเวล แต่เขาก็ไม่คิดจะเสี่ยงชีวิต

ทว่าด้วยตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าระดับสองดาว ตอนนี้เจอศัตรูเลเวลเดียวกันมันก็จัดการได้ในทันที

แถมพลังยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ผ่านการฝึกฝนในสนามจริง

ไม่จำเป็นต้องรอให้ถึงเลเวล 10 เลย ถึงออกไปก็น่าจะจัดการสัตว์อสูรในป่าได้สบายๆ

"ไปให้ถึงเลเวล 5 ก่อน แล้วรับทองจากกองทุนเฮดจ์ฟันด์  จากนั้นให้ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าอัพเป็นสามดาว แล้วออกไปลุยป่า"

ไม่ถึง 20 นาที หลี่เหยาก็เลื่อนระดับได้สำเร็จ

【ชื่อ: หลี่เหยา】

【อาชีพ: ผู้ควบคุมหมากแห่งยอดเมฆา (ซ่อนเร้น ระดับพิเศษ)】

【ระดับ: 2 (0.5%)】

【พลังชีวิต: 500/500】

【พลัง: 10】

【จิต: 10】

【ความคล่องแคล่ว: 10】

【ความทนทาน: 10】

【แต้มคุณสมบัติเสรี: 10】

【พื้นที่หมาก: 1/1】

【อุปกรณ์: ไม่มี (0/8)】

【ทักษะ: เรียกตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่า (s), กองทุนเฮดจ์ฟันด์  (ไม่ทราบ), ฝึกฝนในสนามจริง (ไม่ทราบ)】

【พรสวรรค์: เฮ็กซ์, สายสัมพันธ์, ติดอาวุธ, ผู้ควบคุมหมาก, เลื่อนระดับดาว】

หลี่เหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตัดสินใจใส่แต้มทั้งหมดไปที่ค่าความคล่องแคล่ว

โดยปกติแล้ว ผู้อัญเชิญทั่วไปมักจะเน้นแต้มที่จิต

เพราะค่าจิตส่งผลต่อคุณสมบัติหลักของซัมมอน

แต่ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่ามีคุณสมบัติหลักเป็นพลัง

และเขายังมีทักษะฝึกฝนในสนามจริงที่เพิ่มพลังได้อย่างไร้ขีดจำกัด

การเพิ่มค่าจิตจึงแทบจะไม่มีประโยชน์

ในทางกลับกัน ความคล่องแคล่วจะส่งผลต่อความเร็วของซัมมอน

ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่ามีความคล่องแคล่วพื้นฐานสูงอยู่แล้ว ซึ่งไม่เป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาต่อไป

ในยามสู้กับสัตว์อสูร พลังเพียงอย่างเดียวอาจไม่เพียงพอ

แม้จะดูเหมือนจัดการกับสัตว์อสูรเล็กๆ ได้สบาย แต่หากเจออสูรระดับสูงหรือ

สัตว์อสูรที่มีความคล่องแคล่วสูง

พลังเยอะแค่ไหนก็ไร้ความหมายหากโจมตีโดนไม่ถูก

หลี่เหยาจึงเพิ่มแต้มไปที่ความคล่องแคล่ว

คุณสมบัติของตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าจึงเปลี่ยนตาม

【หมากตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่า】

【ระดับ: 2】

【ระดับคุณภาพ: s】

【สายสัมพันธ์: นักลอบสังหาร · สิ่งมีชีวิตแห่งความว่างเปล่า】

【ระดับดาว: 2 ดาว】

【พลังชีวิต: 1400/1400】

【พลัง: 137/31+5 (เพิ่มตามการอัพเกรดหมาก)+101 (เพิ่มจากการฝึกในสนามจริง)】

【จิต: 17/12+5】

【ความคล่องแคล่ว: 56/43+5 (เพิ่มจากการอัพเกรดหมาก)+8 (ความคล่องแคล่วของผู้ควบคุมหมาก 40%)】

【ความทนทาน: 28/23+5】

【ทักษะ: การจู่โจมจากเงามืด, การลิ้มรสความกลัว】

หลี่เหยาอดที่จะตกใจไม่ได้

คุณสมบัติพวกนี้มันน่ากลัวเกินไป

ด้วยพลังถึง 137 แม้แต่ผู้เล่นระดับ 10 ที่อัพทุกแต้มไปที่พลังยังไม่อาจเทียบได้!

แน่นอนว่าเขารู้ดี

ซัมมอนระดับ s จะไม่ทรงพลังเกินไปขนาดนั้น แต่ทักษะฝึกฝนในสนามจริงของเขานั้นแกร่งอย่างเหลือเชื่อ

ถ้าไม่มีพรสวรรค์ฝึกฝนในสนามจริงแล้ว ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าระดับ 2 ของหลี่เหยาจะมีพลังเพียงแค่ 36 เท่านั้น

แม้จะไม่น้อย แต่ก็ยังไม่แข็งแกร่งถึงขนาดนี้

สิ่งที่ทำให้มันทรงพลังสุดขีดก็คือพรสวรรค์นี้เอง

การฝึกฝนในสนามจริงส่งผลให้เหล่าซัมมอนที่เน้นการโจมตีทางกายภาพแข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก

แต่ข้อจำกัดก็คือ เขาเลือกได้เพียงหมากตัวเดียวเท่านั้นที่จะเพิ่มพลังได้

อีกทั้งตอนนี้งูเขียวระดับ 1 ก็เริ่มไม่ช่วยเพิ่มพลังให้กับตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าแล้ว

ดังนั้นหลี่เหยาจึงตัดสินใจเดินลึกเข้าไปในป่า

【สังหารงู ได้รับค่าประสบการณ์ +0.8％】

【ฝึกฝนในสนามจริง ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าเพิ่มพลัง +1】

【สังหารหมีแดง ได้รับค่าประสบการณ์ +1.1％】

【ฝึกฝนในสนามจริง ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าเพิ่มพลัง +1】

【สังหารงูเขียว ได้รับค่าประสบการณ์ +0.5％】

【……】

การจัดการแต่ละครั้งราบรื่นหมดจด ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าของหลี่เหยากำจัดศัตรูได้ในพริบตาอย่างไร้ข้อกังขา

ด้วยค่าพลัง 137 แม้ไม่ต้องใช้ท่าทำลายการพรางตัว ก็ยังสร้างความเสียหายได้ถึง 150

ศัตรูระดับ 3 อย่างหมีแดงที่มีความทนทานสูงต้องใช้ท่า “ลิ้มรสความกลัว” เพียงครั้งเดียวก็จบ

ส่วนตัวอื่นๆ ไม่มีอะไรนอกจากการฆ่าทันทีในคราวเดียว

หลี่เหยาเดินตามเส้นทางที่ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่ากวาดล้างไปเรื่อยๆ

และในไม่ช้า เขาก็พบว่า

เมื่อใดที่ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าอยู่ห่างจากเขาเกิน 500 เมตร เขาจะไม่สามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ของมันได้อีก

ช่างน่าเสียดาย

ถ้าไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว เมื่อมีหมากเพียงพอ

หลี่เหยาก็จะสามารถวางหมากตัวหนึ่งไว้ในที่ปลอดภัย

ซึ่งด้วยพรสวรรค์ของผู้ควบคุมหมาก เขาก็จะอยู่ในสถานะที่ "ไม่สามารถตาย" ได้ตลอดเวลา!

แต่นั่นก็เป็นความคิดที่เพ้อฝันเกินไป

ความสามารถที่น่าทึ่งแบบนี้ก็ย่อมต้องมีข้อจำกัดบ้างเป็นธรรมดา

ในขณะนั้นเอง

หลี่เหยาเห็นสัตว์อสูรตัวหนึ่งที่ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่ายังไม่ได้จัดการ

เป็นงู ระดับ 2

มันหลบอยู่ในพงหญ้าใกล้ๆ และตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าเห็นว่ามันเสียเวลาเลยข้ามมันไป

“ถือว่าโชคดีจริงๆ”

หลี่เหยาคิดในใจ ก่อนจะง้างหมัดแล้วซัดลงไป

【-9】

??

หลี่เหยามองไปที่ความเสียหายที่ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าสร้างขึ้นกับสัตว์อสูร

【-802】

ในหัวของเขามีเครื่องหมายคำถามผุดขึ้นมาทันที

สู้เปรียบกับคนอื่นมันชวนให้หงุดหงิดจริงๆ!

หลี่เหยาจึงระบายความอัดอั้นนี้ด้วยการทุบงู อย่างเต็มแรง

แม้มันจะขัดขืน แต่หลี่เหยาก็จัดการมันได้ง่ายดาย

【สังหารงู ได้รับค่าประสบการณ์ +0.8％】

แสงสีทองพุ่งวาบขึ้นบนตัวเขา

เลเวลอัพแล้ว

“ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็ขึ้นเลเวล 3 แล้ว”

หากคำนวณเช่นนี้ อีกไม่เกิน 3 ชั่วโมงเขาก็จะถึงเลเวล 5

จากที่หลี่เหยารู้มา

ผู้เล่นเลเวล 5 คนแรกในดันเจี้ยนสำหรับมือใหม่ของปีก่อนๆ ปรากฏตัวช่วงสิ้นวันแรก

ซึ่งความเร็วแบบนี้นับว่าเกินมาตรฐานอย่างมาก!

แต่หลี่เหยาก็ยังไม่พอใจ

เขาควบคุมให้ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่ามุ่งหน้าลึกเข้าไปในป่าต่อไป

ขณะเดียวกัน

โลกภายนอก

เหล่าผู้อำนวยการมากมายกำลังล้อมวงจิบชา

“ไม่รู้ว่าเด็กๆ รุ่นนี้ จะมีใครเลเวลสูงแค่ไหนในวันแรก?”

คำว่า "วันแรก" ของพวกเขาหมายถึง 8 ชั่วโมงแรกของดันเจี้ยน

“เด็กๆ ที่มีอาชีพระดับ A คงไปถึงเลเวล 5 ได้ไม่ยาก”

“อืม ไม่น่ามีปัญหา”

“มีใครจำได้บ้างว่า สถิติสูงสุดในวันแรกของเขตเจียงโจวคือเท่าไหร่?”

“ฉันจำได้ว่าเลเวล 7 เมื่อสามปีก่อน เด็กคนนั้นมีอาชีพระดับ s เพียงคนเดียวในเจียงโจว”

“ใช่ๆ จำได้เหมือนกัน วันแรกเลเวล 7 วันที่สองไปถึง 11 ตอนสอบนั้นไปถึงเลเวล 22”

“การดูเลเวลในวันแรก ก็นับว่าใช้ประเมินความเร็วในการเลเวลอัพในวันต่อๆ ไปได้อยู่”

“ถ้าภายในวันแรกยังไปไม่ถึงเลเวล 5 อาจจะยากสำหรับการเข้าสี่สถาบันใหญ่นะ”

จางอี้ที่นั่งฟังอยู่ ก็แอบคิดในใจว่า

ทีมของเจียงหนิงอวี่ที่มีนักเรียนระดับ B ทั้งหมด คงไปถึงเลเวล 5 ได้ไม่ยาก

แต่หลี่เหยาคนนั้นจะไปได้ถึงเลเวลไหน?

คิดถึงตรงนี้ จางอี้ก็อดหัวเราะตัวเองไม่ได้ ช่างคิดเพ้อไปไกลจริงๆ

ผู้อัญเชิญที่ไม่มีทีม ใครจะรู้ได้ว่าจะฆ่าสัตว์อสูรได้หรือไม่ อย่าว่าแต่จะอัพเลเวลเลย

ส่วนใหญ่ก็คงไม่ต่างจากผู้อัญเชิญคนอื่นๆ ที่ต้องออกจากดันเจี้ยนแล้วไปจ้างคนอื่นช่วยเวลในป่า

ทันใดนั้น

พลังงานมหาศาลพลันแผ่กระจายมาถึง

ใบหน้าของจางอี้พลันเปลี่ยนสี

ใครกันที่มาถึงที่นี่?

……