บทที่ 2181: มรดกในโถงมหาจักรวาล! (3) (ตอนฟรี)

บทที่ 2181: มรดกในโถงมหาจักรวาล! (3)

“จริงหรอ?” ดวงตาของหวังเต็งเป็นประกาย

เขาไม่เคยตั้งใจที่จะหาอาจารย์คนอื่น นี่เป็นเพียงแผนการเพื่อแสวงหาข้อได้เปรียบบางอย่างก็เท่านั้น แต่โดยไม่คาดคิด มันกลับกลายมาเป็นความประหลาดใจที่น่ายินดี

“เจ้าเด็กชั่ว เธอกล้าหลอกฉันเรอะ” ประธานเองก็ตระหนักได้ด้วยว่านักเรียนที่ฉลาดคนนี้หลอกเขาจนได้ เขาชี้ไปที่หวังเต็ง หัวเราะคิกคักและส่ายหัว

นักสู้ระดับเทพทั้งสองเองก็พบว่ามันน่าขบขันเช่นกัน พวกเขาเริ่มรู้สึกว่าหวังเต็งถูกใจพวกเขามากขึ้น

น่าเสียดายที่ศิษย์ที่โดดเด่นคนนี้ถูกพาตัวไปแล้ว และพวกเขาก็ไม่สามารถนำเขากลับคืนมาได้ มันน่าหงุดหงิดจริงๆ

“ผมพูดความจริง ผมไม่ได้หลอกคุณ” หวังเต็งหัวเราะคิกคัก “นอกจากนี้ ผมยังเป็นนักเรียนของสถาบันด้วย และด้วยพรสวรรค์ของผม ถ้ามันเกิดสูญเปล่าขึ้นมา พวกคุณจะไม่คิดหรอว่ามันน่าเสียดาย?”

“เด็กน้อย ตอนนี้เธอกำลังชมตัวเองอยู่นะ” ประธานอดหัวเราะไม่ได้

“ประธาน จดคำพูดของผมไว้ได้เลย วันนี้ ผมภูมิใจที่ได้เป็นสมาชิกของสถาบันดาวฤกษ์ที่เจ็ด และในอนาคต ผมจะทำให้แน่ใจว่าสถาบันดาวฤกษ์ที่เจ็ดเองก็จะภูมิใจที่มีผมอยู่” หวังเต็งประกาศอย่างจริงจัง

“ตกลง ฉันจะจำคำพูดของเธอไว้ ฉันอยากเห็นเหลือเกินว่าเธอจะทำให้สถาบันภูมิใจได้ยังไง” ประธานมองเขาอย่างลึกซึ้ง

แม้ว่าเขาจะพูดสิ่งที่คล้ายกันนี้กับนักเรียนใหม่ทุกคนl แต่ตอนนี้ข้อกำหนดที่เขาต้องการสำหรับหวังเต็งนั้นก็แตกต่างออกไป

การทำให้สถาบันภูมิใจในตัวนักเรียนอย่างแท้จริงนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

หวังเต็งไม่ได้พูดอะไรมากนัก เขามั่นใจในตัวเองมากพอ ตราบใดที่เขาแข็งแกร่งเพียงพอ ทุกอย่างก็จะเข้าที่เข้าทางเอง

“เอาล่ะ เธอไม่ต้องกังวล สิ่งที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้จะยังคงมีผลอยู่” ประธานกล่าวปลอบใจเขา

“ขอบคุณครับ” หวังเต็งแสดงความขอบคุณ

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน ถือซะว่านี่คือรางวัลของเธอสำหรับการไปถึงยอดเขาก็ได้” ประธานยิ้มกริ่มเหมือนจิ้งจอกเฒ่า

“เอ่อ…” หวังเต็งเปิดปาก รู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อย

ในที่สุดแล้วเขาได้หรือเสียกันแน่?

ประธานซึ่งรู้สึกขบขันกับท่าทางพูดไม่ออกของเขา จึงถามขึ้นทันใด “เธอรู้ไหมว่าเธออยู่ที่ไหน?”

หวังเต็งยิ้มขมขื่นในใจ เขากลับสู่ความเป็นจริง และลังเลก่อนจะพูดว่า “โถงมหาจักรวาล?”

“ใช่ นี่คือโถงมหาจักรวาล” ประธานพยักหน้าและกล่าวว่า “โถงมหาจักรวาลคือสถานมรดกที่สำคัญที่สุดของเรา ที่ฉันพาเธอเข้ามาที่นี่ มันก็ไม่ใช่แค่พามาพูดคุยกันเฉยๆ”

“สถานมรดก!” หวังเต็งตกตะลึง โถงมหาจักรวาลเป็นสถานมรดก ประกายแสงส่องวาบในดวงตาของเขา ท่านประธานพาเขามาที่นี่เพื่อ...

“นี่คือรางวัลลึกลับที่ฉันมอบให้เธอ” ท่านประธานหัวเราะคิกคัก

ดวงตาของหวังเต็งสว่างขึ้นทันที และเขารีบพูดว่า “ท่านประธาน จากนี้ไป คุณคือคนที่ผมชื่นชมมากที่สุดในสถาบันแห่งนี้ แสงสว่างนำทางบนเส้นทางชีวิตของผม”

“หยุดประจบประแจงฉันเถอะ” ท่านประธานอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวพร้อมกับยิ้มแห้งๆ

“หวังเต็ง ถ้าประธานคือคนที่เธอชื่นชมที่สุด งั้นแล้วเราคือใคร?” นักสู้ระดับเทพที่มีพลังสายฟ้าส่องประกายอยู่รอบตัวเขาส่งรอยยิ้มที่คลุมเครือ

“พวกคุณทุกคน! พวกคุณทุกคนเลย!” หวังเต็งพูดอย่างเก้ๆ กังๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า…” นักสู้ระดับเทพทั้งสามอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“เอาล่ะ คุยเรื่องเล็กน้อยกันมาพอแล้ว” ท่านประธานส่ายหัว กลั้นหัวเราะ และโบกมือ ทันใดนั้น หวังเต็งก็รู้สึกว่าทิวทัศน์โดยรอบถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว ดวงดาวนับไม่ถ้วนเปลี่ยนเป็นแสงที่พร่างพราย ให้ความรู้สึกราวกับความฝัน

“ดวงดาวแต่ละดวงเหล่านี้เป็นตัวแทนของมรดก มรดกประเภทใดที่เธอจะได้รับนั้นก็ขึ้นอยู่กับโชคของเธอเอง”

“จำไว้ว่า เธอเลือกได้เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!”