บทที่ 180 นครฟ้าในฝัน เราถึงแล้ว!
บทที่ 180 นครฟ้าในฝัน เราถึงแล้ว!
มองดูท้องฟ้าที่มัวซัวไปด้วยฝุ่น ลู่หยวนรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นหุ่นยนต์ไปแล้ว ทำแต่เพียงปั่นสามล้อ พัก ปั่นต่อ พัก...
เขาพูดน้อยลงทุกที
น้ำในพื้นที่เก็บของก็เหลือน้อยลงเรื่อยๆ
เขาเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ปลอบใจตัวเอง "บางทีพรุ่งนี้อาจจะเจอแล้ว"
[บางทีพรุ่งนี้อาจจะถึงจริงๆ...] คุณหอยสังข์ก็เริ่มสงสัยในชีวิต เธอรู้สึกกดดันมาก แอบคิดว่าจะเป็นไปได้ไหมที่ตัวเองจำผิด?
เสื้อผ้าของลู่หยวนจับตัวเป็นคราบเกลือหนา กลิ่นที่ทำให้คนได้ยินต้องเศร้า คนได้กลิ่นต้องน้ำตาไหล
ช่างมันเถอะ ไม่สำคัญแล้ว ไม่มีใครสนใจอยู่ดี
ไม่มีน้ำ ไม่อาบน้ำก็ไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
แต่กลับกัน เชื้อไฟนิรันดร์กลับเติบโตอย่างรวดเร็วท่ามกลางความยากลำบาก
ในช่วงสองปีนี้ เชื้อไฟของลู่หยวนถึงขีดสุดของระดับสาม ไตรภูมิล่างถึงขีดจำกัดแล้ว จำเป็นต้องหาวิธีเบิกทะลวงต่อไปจึงจะขึ้นระดับสี่ได้
ตอนนี้คุณสมบัติของเขาคือ:
[รูป: 23.1]
[ลมปราณ: 23.5]
[จิต: 17.3]
คุณสมบัติ 23 คะแนนคือขีดจำกัดของมนุษย์ในระดับสาม
แมวแก่ก็ค่อยๆ เงียบลง มันรู้ว่ายิ่งลงทุนไปมากเท่าไหร่ ถ้าหานครฟ้าไม่เจอ ผลลัพธ์ก็จะยิ่งรับไม่ได้
ดังนั้นตอนนี้ก็ไม่มีคำแนะนำอะไรแล้ว ปั่นจักรยานต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะทนไม่ไหว
ในที่สุด วันนี้ จุดเปลี่ยน...ก็มาถึง!
"งอกเถอะ!!"
ในตอนนี้ ลู่หยวนแปลงร่างเป็นต้นไม้แห่งชีวิต ยืนอยู่บนเนินทรายสูง
เถาวัลย์เล็กๆ เส้นหนึ่งงอกจากยอดต้นไม้แห่งชีวิต ทอดยาวขึ้นไปอย่างรวดเร็ว ราวกับท้องฟ้าคือจุดหมาย
เถาวัลย์ทอดยาวขึ้นไปกว่าร้อยเมตร จนถึงขีดจำกัดของตัวมันเอง
จากนั้น ใบไม้สีเขียวสดก็กวาดสายตามองซ้ายมองขวาราวกับดวงตา
นั่นคือ "ดวงตาผู้สำรวจ" ที่มองออกไปในที่สูง
ในชั่วขณะนั้น ลู่หยวนเห็นสิ่งประหลาดกลุ่มหนึ่งบนที่สูง
"เฮ้ย นั่น นั่น นั่น...ใช่อูฐหรือเปล่า?! นั่นอูฐนะ!!!"
ลู่หยวนเห็นฝูงอูฐอยู่ห่างออกไปสิบกิโลเมตร!
พอเห็นสัตว์เหล่านั้น จิตใจที่แห้งผากมานานของเขาก็พลันมีชีวิตชีวาขึ้นมา ราวกับมีฝนละอองพรำโปรยลงมาชุ่มชื้นผืนดินที่แตกระแหง
เขารีบปั่นสามล้อพุ่งเข้าไป!
ฝูงอูฐเหล่านี้กำลังหลบลมทรายอยู่หลังเนินทราย เคี้ยวเอื้องอย่างสบายอารมณ์
พอเห็นลู่หยวนพุ่งเข้ามา ฝูงอูฐก็ดูตกใจเล็กน้อย แยกฝูงออก
อูฐตัวใหญ่ที่เป็นจ่าฝูงลุกขึ้นจากเนินทราย ส่งเสียงร้อง "เอิ้ก อา" คล้ายเสียงกรน
อย่าเข้ามานะ!
แต่ลู่หยวนไม่สนใจ พุ่งเข้าไปอย่างเดียว
มันอ้าปากเผยฟันเหลืองๆ พ่นน้ำลายเหม็นๆ ออกมา "ถุย!"
"เฮ้ย หรูขนาดนี้เลยหรอ เปลืองน้ำ?!" ลู่หยวนหลบอย่างคล่องแคล่ว เขาอยากเก็บน้ำลายพวกนั้นตามสัญชาตญาณ แต่แล้วก็นึกได้ ใบหน้าเผยรอยยิ้ม
อาจจะใกล้ถึงโอเอซิสแล้ว!!
สองปี เกือบสามปีแล้ว รู้ไหมผมทนมาได้ยังไง?
[อูฐผ่านกู่ ลักษณะเด่นประกอบด้วยขนสองชั้น ขนตายาวโค้ง รูจมูกกว้างใหญ่ ฝ่าเท้านุ่มหนา ขาแข็งแรงคล่องแคล่ว และโหนกเนื้อสองโหนก]
[อูฐตัวนี้กลายพันธุ์เล็กน้อย มีร่างกายแข็งแรงและทักษะการหาน้ำดีกว่าอูฐตัวอื่น]
[รูป: 9.2]
[ลมปราณ: 11.2]
[จิต: 1.8]
[ระดับเหนือธรรมชาติ: 0]
"อูฐที่หาน้ำเก่งหรอ? คุณอูฐ ผมขอร้องละ พาผมไปโอเอซิสเถอะ!" ลู่หยวนวิ่งเข้าไปวนรอบฝูงอูฐหนึ่งรอบ
[ว้าว ว้าว ว้าว...อูฐเหรอ?] คุณหอยสังข์ร้องดีใจบนสามล้อ
"เอิ้ก อา~ เอิ้ก~" อูฐไม่ได้กลัวคนขนาดนั้น จ้องลู่หยวนอย่างไม่สบอารมณ์แล้วก็เคี้ยวหญ้าแห้งในปากต่อ
"เร็วดูบนหลังอูฐพวกนี้สิ!" แมวแก่ชี้ไปที่ฝูงอูฐบางตัวแบกถุงผ้าหยาบๆ ขนาดใหญ่
ลู่หยวนเดินเข้าไปค้นในถุงผ้าพวกนั้น พบอาหารแห้งทำจากแป้งหยาบๆ และถุงน้ำหลายใบ
ในถุงน้ำยังมีน้ำเหลืออยู่ครึ่งถุง!
แต่เวลาผ่านไปนานมาก น้ำมีกลิ่นเหม็น ทำให้เขารู้สึกอึดอัด จะดื่มก็ไม่ได้ ไม่ดื่มก็ไม่ได้
"อูฐพวกนี้มีเจ้าของนะ" แมวแก่พูดอย่างประหลาดใจ "ถุงผ้าพวกนี้ต้องผลิตในยุคที่เก้าแน่ๆ ไม่งั้นคงเน่าเปื่อยไปนานแล้ว"
"อูฐจากยุคที่แปดก็ไม่น่าจะมีอายุยืนขนาดนี้...แสดงว่าที่นี่ต้องมีอารยธรรมอยู่?"
"รีบให้มันพาเราไปโอเอซิสเถอะ!" แมวแก่ตื่นเต้นศึกษา "ฝีมือการทอผ้านี่ดูธรรมดา วัสดุเป็นฝ้าย...ดูเก่าพอสมควรแล้ว"
"ผมก็อยากให้มันพาไปนะ..." ลู่หยวนบ่น
แต่พวกมันไม่ฟังเหตุผล นอกจากจะถ่มน้ำลายแล้วยังเตะด้วย ช่างไร้มารยาทจริงๆ
"มีแล้ว!" ตาลู่หยวนเป็นประกาย เขาแบ่งอาหารแห้งให้พวกมันกิน
"ของแห้งขนาดนี้ กินแล้วต้องกระหายน้ำแน่"
อาหารแห้งทำจากแป้งของพืชชนิดหนึ่ง ผสมกับเศษเนื้อและเกลือเล็กน้อย
อูฐทั้งหลายอ้าปากใหญ่เคี้ยวกินอย่างมีความสุข
อูฐจ่าฝูงที่กลายพันธุ์ถึงกับเข้ามาใกล้ อยากจะแทะกินสาหร่ายวิญญาณของคุณหอยสังข์
แต่น่าเสียดาย มันกินไม่ได้
พอเอาปากเข้าไปใกล้ เถาวัลย์เล็กๆ ก็ "ฉึก" หดกลับไปทันที
[คุณอูฐ นี่เหมือนมือของฉันนะ กินไม่ได้หรอก]
ดวงตากลมโตของอูฐเบิกกว้าง พยายามหลายครั้ง เริ่มหงุดหงิด เตะหอยสังข์กระเด็นไปหลายเมตร
[โอ๊ย! นายนี่ช่างไร้เหตุผลจริงๆ!]
ลู่หยวนหัวเราะ แกล้งสัตว์ป่า ฟังหอยสังข์ด่าอูฐ ช่างสนุกจริง
เขาหยิบใบไม้เหี่ยวๆ ที่หลุดจากต้นไม้แห่งชีวิตมาให้อูฐตัวใหญ่เคี้ยว
มันร้อง "อา เอิ้ก อา" กินอย่างมีความสุข
อาจเป็นเพราะใบของต้นไม้แห่งชีวิตดึงดูดสัตว์กินพืชพวกนี้มาก หรืออาจเป็นเพราะพวกมันเคยถูกอารยธรรมบางแห่งเลี้ยงดูมา จึงไม่ค่อยกลัวการติดต่อกับมนุษย์
เพียงไม่กี่ชั่วโมง ลู่หยวนก็สนิทสนมกับพวกอูฐ แม้แต่ขึ้นขี่ พวกมันก็ไม่คัดค้าน
แต่พวกมันยังคงฟังภาษามนุษย์ไม่รู้เรื่อง เพียงแค่มีความสุขกับอาหาร
ไม่มีทางเลือก ลู่หยวนจึงใส่เกลือลงในอาหารเยอะหน่อย (เขาได้เกลือมาหนึ่งกล่องจากอารยธรรมหลี่เจ๋อ)
"ไม่เชื่อหรอกว่ากินเกลือขนาดนี้แล้วจะไม่กระหาย"
และอูฐเป็นสัตว์ที่ชอบเกลือมาก กินไม่ยั้ง ตักเข้าปากทีละกำๆ ดูแล้วน่าตกใจ
เลี้ยงดูพวกนายท่านเหล่านี้ไปสองวัน ในที่สุด...พวกมันก็กระหายน้ำ!
อูฐตัวเล็กตัวหนึ่งส่งเสียง "เอิ้ก เอิ้ก เอิ้ก" แลบลิ้นออกมา
อูฐจ่าฝูงลุกขึ้นจากทะเลทราย นำฝูงมุ่งหน้าไปทางหนึ่ง ลู่หยวนดีใจ รีบขี่สามล้อตามไป
เดินๆ หยุดๆ วันหนึ่งได้ราว 30 กิโลเมตร เดินติดต่อกันห้าวัน
เขาเริ่มเห็นต้นกระบองเพชร หญ้าบางๆ พื้นไม่ใช่ทรายอีกต่อไปแต่เป็นดิน แม้จะแตกระแหงไปทั่ว ต้นหยางเหอหลายต้นยังคงยืนตระหง่านอยู่
เดินต่อไปอีกสามวัน ขึ้นไปบนเนินดินเหลือง ดวงตาผู้สำรวจของเขาพลันร้อนวูบ มองเห็นแสงสีเขียวกว้างใหญ่
ลู่หยวนและคณะต่างตะลึง
เขาเห็นภูเขามหึมารูปตัว "皿"!!
ใช่แล้ว รูปตัว "皿" ตรงกลางมีเสาค้ำขนาดใหญ่หลายต้น
ทั้งด้านบนและด้านล่างเป็นลานกว้างใหญ่ เมื่อมองดูอาจมีขนาด 30 กิโลเมตร พื้นที่ราว 1,000 ตารางกิโลเมตร
ตรงกลางเป็นโครงสร้างคล้ายเสาค้ำ แต่เส้นผ่านศูนย์กลางของเสาอาจถึงหนึ่งกิโลเมตร สูงประมาณ 1-2 กิโลเมตร
ส่วนลานด้านล่างจมอยู่ใต้ทรายหนา
สายน้ำเล็กๆ ไหลลงมาจากด้านบน กลายเป็นน้ำตกสูงเพรียวบาง
รอบน้ำตกมีทะเลสาบเล็กๆ โดยรอบมีหญ้าป่าและต้นกระบองเพชรขึ้นเต็ม
นี่คือ...โอเอซิส!
และก็คือ -- นครฟ้า!
"นครฟ้ามีอยู่จริง! ความพยายามไม่สูญเปล่า!!" ลู่หยวนน้ำตาคลอ หัวใจเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้
พลังในร่างหายวับไปในพริบตา แม้แต่กล้ามเนื้อขาก็เริ่มเป็นตะคริว
ราวกับหมดเรี่ยวหมดแรง เขาทรุดลงบนสามล้อ
จากนั้นเขาก็ปลุกเต่า
หินบนตัวเต่ายักษ์อมตะแตกร้าวทีละแผ่น ตื่นจากการหลับใหล
"น้ำ!! เจ้าเต่าได้กลิ่นน้ำแล้ว! ว่ายน้ำ...ข้าจะว่ายน้ำ!"
วันที่ 6,212 ของยุคที่เก้า ลู่หยวนและคณะในที่สุดก็มาถึงนครฟ้าที่ใฝ่ฝันมานาน
สิ่งที่รออยู่เบื้องหน้าคือ...โอกาสและความท้าทายที่แท้จริง!
...
...
ไม่เคยมีช่วงเวลาใดที่ลู่หยวนจะคาดหวังกับแหล่งน้ำ พืชสีเขียว และสัตว์ป่ามากเท่านี้
และไม่เคยมีช่วงเวลาใดที่การเห็นโอเอซิสจะทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งใจเช่นนี้!
เขาวิ่งเข้าหาแหล่งน้ำอย่างรวดเร็ว แต่แล้วดวงตาก็เปล่งประกายสีแดง
ในน้ำซ่อนอันตรายอยู่...
มีสิ่งมีชีวิตคล้ายจระเข้ซ่อนตัวอยู่ในทะเลสาบเล็กๆ จ้องมองอย่างหิวกระหาย
เขาอยากจะร้องไห้ ร่างกายสั่นเทา แม้แต่จะแตะต้องน้ำที่ยังค่อนข้างสะอาดนั่นก็ยังลังเล...
เขาคิดว่าการทำให้น้ำแห่งนี้เปื้อนเลือดเป็นการลบหลู่อย่างร้ายแรง!
"วันนี้เป็นวันมงคล ไม่ควรฆ่าสิ่งมีชีวิต"
ลู่หยวนตบอกตัวเอง ระงับจิตใจที่คลุ้มคลั่งอยากจะพุ่งเข้าไป
นอกเหนือความคาดหมาย เพื่อนๆ ทุกคนต่างเห็นด้วยกับความคิดของลู่หยวน
"ไม่ต้องรีบ สังเกตการณ์สักพักเถอะ"
แหล่งน้ำในนครฟ้ายังคงหายาก
เพราะสาเหตุที่โอเอซิสแห่งนี้เกิดขึ้น ไม่ใช่เพราะฝนตกชุกหรือน้ำใต้ดิน แต่เป็นเพราะโครงสร้างของตัวนครฟ้าเองที่เหมาะกับการกักเก็บน้ำฝน
แม้แต่ในทะเลทราย บางครั้งก็มีฝนตก แต่ทะเลทรายสูญเสียดินและน้ำอย่างรุนแรง เม็ดทรายละเอียดพวกนั้นไม่สามารถเก็บน้ำไว้ได้
แต่นครฟ้าแตกต่าง ในฐานะเมืองขนาดมหึมาที่มนุษย์สร้างขึ้น ภายในมีโครงสร้างพื้นฐานเช่น บ่อเก็บน้ำ อ่างเก็บน้ำ ท่อระบายน้ำ
อุปกรณ์เก็บน้ำเหล่านี้คือที่มาที่แท้จริงของโอเอซิส
ลู่หยวนเดินตามฝูงอูฐไปข้างหน้า เขาเห็น "พื้นที่แบบยาตัน" มากมาย
ที่จริงพื้นที่แบบยาตันเหล่านี้คือสิ่งก่อสร้างที่ถูกลมกัดกร่อน ไม่มีอะไรต้านทานการกัดกร่อนของกาลเวลาได้
ซากนครฟ้านี้เก่าแก่กว่าซากอารยธรรมเมย์ดามากนัก อารยธรรมเมย์ดาอาจเพิ่งเน่าเปื่อยมาเพียงไม่กี่ร้อยปี แต่การล่มสลายของนครฟ้าอาจผ่านมาหลายพันปี หลายหมื่นปีแล้ว
บางทีอีกหลายหมื่นปีต่อจากนี้ มันอาจถูกลมกัดกร่อนจนกลายเป็นเม็ดทราย กลายเป็นธุลีแห่งประวัติศาสตร์
"เอิ้ก~" อูฐร้องเรียกจากด้านหน้า พวกมันเดินอ้อมทะเลสาบเล็กนั้น มุ่งหน้าไปที่ไกลกว่านั้น
หลายส่วนของเมืองพังทลายไปแล้ว
เมื่อเสาค้ำบางต้นหัก อาคารชั้นบนก็ถล่มลงมาเป็นบริเวณกว้าง กลายเป็นเนินเขาเล็กๆ ที่สามารถเดินขึ้นไปได้
แต่สำหรับลู่หยวน ที่นี่คือสวรรค์อย่างแท้จริง!
หัวใจนักเก็บขยะของเขากำลังเต้นระรัว ทุกที่มีแสงสีเขียวและสีทอง
ขยะเต็มไปหมด
ความรู้สึกนี้วิเศษมาก ความสามารถดวงตาผู้สำรวจจะได้แสดงศักยภาพเต็มที่ที่นี่
เขาหยิบพลั่วขึ้นมา ขุดลงไปตามแสงสีทองในดินอย่างแรง ขุดเจอกล่องดนตรีเล็กๆ
กล่องดนตรีนี้ถูกชุบทองบางๆ ภายในมีสนิมไม่มาก
หลังจากไขลาน เสียงดนตรีก็บรรเลงออกมา
นี่เป็นกล่องดนตรีที่มีพลังเหนือธรรมชาติ เสียงเพลงไพเราะจากอารยธรรมต่างถิ่นส่งผ่านความสุขอย่างเข้มข้น แม้แต่อากาศโดยรอบก็เป็นสีรุ้งระยิบระยับ
[ฝีเท้านักเดินทางหยุดลง ณ ที่นี้]
[เสียงหัวเราะลอยมาตามสายลม]
[เราถอดมงกุฎดอกไม้บนศีรษะ]
[แล้วโยนขึ้นสู่ท้องฟ้า...]
[อะโลฮะเฮย่า เฮ่อะโลฮะเฮย่า เฮ่อะโลฮะเฮย่า เฮ่!]
เสียงเพลงไพเราะจับใจจริงๆ เล่นได้เหมาะเจาะ ราวกับทั้งโลกกำลังต้อนรับการมาถึงของนักเดินทาง
ลู่หยวนเดินไปขุดไป
อยากรู้!
อยากรู้จริงๆ!
นอกจากกล่องดนตรีแล้ว ยังเจออะไรอีก? ทองคำ แพลทินัม โลหะที่ไม่รู้จัก หนังสือ? นี่เป็นหนังสือจริงๆ!
[หนู หนู...หนูแปลให้เอง!] นักแปลประจำอาสาตัวขึ้นมาทันที
นครฟ้าไม่ทำให้ความคาดหวังหลายปีของลู่หยวนผิดหวัง ทรัพยากรที่ทิ้งไว้มากมายเหลือเกิน
โดยเฉพาะสิ่งประดิษฐ์เหนือธรรมชาติที่ไม่รู้หลักการทางวิทยาศาสตร์พวกนี้ ทำให้คนต้องจินตนาการ -- แค่กล่องดนตรียังเป็นแบบนี้ แล้วของอื่นๆ ล่ะ? อารยธรรมนี้จะแข็งแกร่งขนาดไหน?
ไม่นาน ฝูงอูฐก็พบแอ่งน้ำเล็กๆ ที่มุมหนึ่งของชั้นบน
มีน้ำจำนวนน้อยสะสมอยู่ในแอ่ง
พวกมันดื่มน้ำจนพอใจ แล้วก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง เดินกลับเข้าทะเลทรายไปทีละตัว
"เฮ้ พวกนาย จะไปไหนกัน?" ลู่หยวนตะโกน "ไปแล้วเหรอ?"
"ที่นี่อาจเป็นโอเอซิสแห่งเดียวในทะเลทรายมหึมานี้" แววตาของแมวแก่สะท้อนแสงอาทิตย์แผดเผา "นายก็อย่าสนใจแต่หาสมบัติ ลองคิดดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น?"
ทะเลทรายนี้อาจมีขนาดใหญ่เท่าครึ่งโลก!
ทำให้ทุกคนต้องทนทุกข์ทรมาน
"สัตว์ทั้งหมดรวมตัวกันในรัศมีหลายร้อยกิโลเมตรแถวนี้...และสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติในซากปรักหักพังคงไม่น้อยแน่"
ลู่หยวนขมวดคิ้ว "หมายความว่าแรงกดดันในการอยู่รอดที่นี่ค่อนข้างสูง พอพวกอูฐเติมน้ำเสร็จก็เลยรีบจากไป?"
"ใช่" ลูกตาแมวแก่หมุนวนรอบหนึ่ง "โอกาสดีที่จะยึดครองปาลู!"
(จบบทที่ 180)
