บทที่ 18: การล่าไวท์คริมสัน (3) ความขัดแย้ง

“นายรู้เรื่องไวท์คริมสันได้ยังไง?” ฮันโซถามอย่างหวาดระแวงเล็กน้อย

‘หรือว่าเขาเป็นสายลับจากกิลด์พ่อค้าดำ? พวกมันทำทุกอย่างเพื่อทำลายแผนของเรา

ถ้าพวกมันล่วงรู้เรื่องนี้’ ฮันโซคิดพลางกำด้ามธนูแน่นเตรียมพร้อม

ไทร์รู้สึกถึงเจตนาร้ายบางอย่างที่พุ่งตรงมาหาเขา แม้ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาก็รับรู้ได้

‘ดูเหมือนคำพูดของฉันทำให้เขาหวั่นไหว... คงต้องพูดความจริงไปเลยละมั้ง ฉันไม่คิดว่าจะมีปัญหาอะไรตามมาจากนี้’

“เอ่ออ... พิกซี่เป็นคนบอกฉัน” ไทร์พูดด้วยใบหน้าตรงๆ

สีหน้าของฮันโซเปลี่ยนจากเคร่งเครียดเป็นงุนงงในทันที ปากอ้ากว้าง ดวงตาเบิกโพลง และจมูกบานออก

“นายบอกว่า...พิกซี่บอกงั้นเหรอ?” ทันใดนั้น เขาหัวเราะออกมาเสียงดัง “ฮ่าฮ่า!”

ไทร์หรี่ตามองอย่างสับสนกับปฏิกิริยานี้ ‘พิกซี่ไม่ได้พูดกับคนทั่วไปงั้นเหรอ? เธอพูดกับฉันเหมือนเป็นเรื่องปกติ’

จากนั้นเขาก็คิดย้อนกลับไปถึงตอนที่เขาเจอพิกซี่ครั้งแรก

‘คำแรกที่เธอพูดคือ “คุณเห็นฉัน” แปลว่ามนุษย์ปกติคงมองไม่เห็นพิกซี่’ ไทร์สรุปได้ขณะที่ฮันโซยังหัวเราะไม่หยุด

‘เขาพูดถึงพิกซี่! สิ่งมีชีวิตโบราณและลึกลับที่ไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้ามนุษย์มานับร้อยปี! ครั้งสุดท้ายที่พวกมันปรากฏตัวคือเมื่อฟีนิกซ์ผู้ยิ่งใหญ่อย่างยูสโทราขู่จะเผาผลาญกิทรานจนสิ้นซาก! หมอนี่มันบ้าขนาดไหนกัน?’ ฮันโซคิดในใจ

“ฮ่าฮ่า! ฉันเสียเวลาอยู่กับคนบ้าไปตั้งนานจริงๆ!” เขาหัวเราะไม่หยุด

ไทร์ขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นบอกมาสิ ทำไมนายคิดว่าฉันเป็นคนบ้าถึงจะรู้เรื่องไวท์คริมสัน?”

ทันใดนั้น สีหน้าของฮันโซเปลี่ยนจากเฮฮาเป็นจริงจังอีกครั้ง เขาปรับแว่นขณะที่พูดว่า “ถูกแล้ว...ดูเหมือนคนบ้าคนนี้พูดความจริง”

“หา!? ถ้าฉันพูดความจริงแสดงว่าฉันไม่ใช่คนบ้าไง ไอ้บ้า!”

“อืม...เจ้านี่พูดถูกอีกด้วย...”

ไทร์ส่ายหัว “ฟังนะ ไอ้เตี้ย ฉันไม่สนใจว่านายจะเชื่อฉันหรือไม่

แต่ถ้าไวท์คริมสันเป็นเป้าหมายของนาย นั่นแปลว่านายขวางทางฉัน” น้ำเสียงของไทร์เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

ฮันโซไม่พูดอะไร ปล่อยให้ไทร์พูดต่อ

“ฉันเตรียมตัวมานานเพื่อการล่านี้...ฉันจะไม่ให้ใครมาขวาง” ไทร์ยืนกรานด้วยความหนักแน่น

ฮันโซดูเหมือนจะเคารพในความมุ่งมั่นนี้และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน “เข้าใจละ...แม้แรงจูงใจของนายอาจเป็นความเห็นส่วนตัว แต่ของฉันเกี่ยวพันกับหลายชีวิต ฉันทำงานในนามของกลุ่มนักล่าจากกิลด์สกายฟอลล์: อัลทิเมทัม

ถ้าฉันล้มเหลว ฉันจะเสียความเชื่อมั่น เงิน ชื่อเสียง และความภาคภูมิใจในตัวเอง“เขาหยุดชั่วขณะ ก่อนจะชูธนูออกมาข้างขา”นายยังต้องการขัดขวางฉันไหม?”

ไทร์รู้สึกถึงเจตนาฆ่าที่แทรกซึมเข้ามาในกระดูก ทำให้ขนลุกไปทั้งตัวและรู้สึกถึงความตายราวกับยืนอยู่ต่อหน้าชาร์วูล์ฟอีกครั้ง

ไทร์หายใจออกลึก คิ้วยังขมวดแน่นขณะที่กัดฟันแน่น เขาดึงหอกออกมาอย่างรวดเร็วและชี้ตรงไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า

การเคลื่อนไหวรวดเร็วจนเกิดเสียงแหวกอากาศดังลั่น

“ใช่...กลับบ้านไปซะ” เขาตอบอย่างแน่วแน่ว่าไม่มีใครจะขัดขวางเขาในการล่าสัตว์ร้ายตัวนี้ได้

ฮันโซถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะเก็บธนูของเขา เปลี่ยนมันกลับเป็นแหวนโลหะและเดินตรงไป

“ก็ได้ นายร่วมทางกับฉันแล้วกัน แต่อย่าช้าล่ะ” เขาพูดขณะเดินผ่านไทร์ไป

หลังจากหยุดคิดครู่หนึ่ง ไทร์เก็บหอกของเขา ‘หมอนี่...ประหลาดจริงๆ’ เขาคิดในใจ

ทันใดนั้น ฮันโซสะดุดรากไม้แล้วล้มหน้าคว่ำ

ไทร์เลิกคิ้วอย่างผิดหวังและแสดงความดูถูกเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นให้ฉันนำทางเถอะ...นายคงยังไม่คุ้นชินกับที่นี่เท่าฉัน” เขาพูดก่อนจะเดินนำ

ฮันโซลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ปัดฝุ่นออกจากตัว และเดินตามหลังไทร์ไป

แม้ไทร์จะเพิ่งมาโลกนี้ได้เพียงไม่กี่เดือน แต่เขาก็คุ้นเคยกับชีวิตในป่ามากกว่าคนที่มาเยือนชั่วคราวอย่างฮันโซ

ไทร์มองขึ้นไปในที่สุดก็เห็นร่องรอยของไวท์คริมสันอีกครั้งที่อยู่สูงบนยอดไม้

‘ต้องมีขาที่แข็งแรงมากแน่ๆ ถึงจะกระโดดขึ้นไปสูงขนาดนั้นได้’ เขาคิดก่อนจะเริ่มปีนต้นไม้ตามรอย ฮันโซตามมาห่างๆ

ระหว่างที่เดินผ่านป่า ไทร์ก็ยิงคำถามใส่ฮันโซไม่หยุดราวกับเด็กที่เพิ่งพูดและเข้าใจเรื่องราวได้ เขาไม่สามารถหยุดถามคำถามเกี่ยวกับทุกสิ่งได้เลย

“ดรานซ์อยู่ไกลแค่ไหน? มันเป็นอาณาจักรหรือเปล่า? ราชวงศ์อะไร? เซรีสเหรอ?”

ไทร์ถามต่อไปเรื่อยๆ จนแทบจะดูดวิญญาณของฮันโซไปหมด

ฮันโซเหมือนซอมบี้เดินได้ แต่พอความอดทนของฮันโซถึงที่สุด “พอเถอะ...หยุดซะเด็กน้อย แม้ฉันมีออร่าฉันก็สู้คำถามดูดวิญญาณของนายไม่ไหวแล้ว”

“ก็ฉันมีเรื่องต้องรู้เยอะแยะไปหมด... ว่าแต่นายเป็นมนุษย์ใช่ไหม?” ไทร์ถาม

“หา? คำถามอะไรของนาย? แน่นอนว่าฉันเป็นมนุษย์”

“เข้าใจละ...แสดงว่าถึงจะอยู่คนละดาว แต่เราก็ยังใช้คำเรียกตัวเองว่า ‘มนุษย์’ เหมือนกัน

เอ๊ะ… หรืออาจเป็นเพราะกริมมัวร์แปลความหมายให้ตรงกัน” ไทร์พูดพลางเข้าสู่โหมดวิเคราะห์ของตัวเอง

ฮันโซมองเขาราวกับมองตัวตลก

ทั้งคู่เดินเข้าสู่ที่โล่งซึ่งมีทะเลสาบขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงหน้า รอบทะเลสาบมีหญ้าราบเรียบกว้างประมาณ 50 ฟุต

พุ่มไม้บางๆ และหินกรวดล้อมรอบ มีโขดหินขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่รอบๆ ดูเหมือนภูมิประเทศต่างดาว

ทะเลสาบมีพื้นที่กว่า 1,000 ตารางฟุต และมีสีฟ้าสว่างสดใส คลื่นเล็กๆ บนผิวบ่อสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกาย

ขณะที่ไทร์หันหน้าคุยกับฮันโซ เขาไม่ทันสังเกตเห็นทะเลสาบ

“ว่าแต่นายมีพ่อแม่ไหม?” คำถามนี้ทำให้ใบหน้าของฮันโซเปลี่ยนสีไปทันที คิ้วขมวดแน่นราวกับโกรธจัด

แต่ทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นฟองขนาดใหญ่เริ่มพุ่งขึ้นมาจากผิวทะเลสาบด้านหลังไทร์

‘สัตว์ร้าย!’ ฮันโซคิดในใจพร้อมความตื่นตัวที่พุ่งขึ้นมา

ทันใดนั้น ไทร์ได้ยินเสียงน้ำกระเซ็นดังลั่นจากข้างหลัง

เมื่อเขาหันกลับไป สิ่งที่พบคือปากอันใหญ่โตของปลาดำขนาดยักษ์ที่เคลือบด้วยหินออบซิเดียน

มันกำลังจะกลืนเขาเข้าไปทั้งตัว!