บทที่ 17: การล่าไวท์คริมสัน (2) ฮันโซ

ลูกธนูอีกสี่ดอกพุ่งมาจากทิศทางเดิม ไทร์ขมวดคิ้ว

คว้าลูกธนูสองดอกกลางอากาศก่อนจะใช้คาถาก้าวพริบตาเพื่อหลบอีกสองดอกที่เหลือ

เขาบีบลูกธนูที่จับได้จนแตกละเอียด ก่อนจะโยนมันลงพื้นแล้วเหยียบจนแหลกเป็นชิ้นๆ

“ออกมาให้เห็นตัวซะ!” เขาตะโกนลั่นป่า “ไอ้เวรเอ้ย!” เขาโวยวายเสียงดัง

ไทร์รู้ดีว่ากริมมัวร์ไม่เพียงแค่ทำให้เขาเข้าใจทุกภาษาที่เป็นไปได้

แต่ยังแปลคำพูดของเขาให้เหมาะสมกับความตั้งใจของเขา ทำให้คนอื่นๆ เข้าใจภาษาของเขาในแบบที่พวกเขาเข้าใจได้

หากไทร์พูดภาษาจีน และผู้ฟังเข้าใจได้แค่ภาษาอังกฤษ พวกเขาก็ยังจะได้ยินคำพูดของเขาเป็นภาษาอังกฤษ

แม้ว่าคำที่เปล่งออกมาจะแตกต่างกันไปก็ตาม

ผ่านไปไม่กี่วินาทีท่ามกลางความเงียบงัน

ความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ไหล่ของไทร์เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

‘ฉันคงดึงมันออกได้…แต่ไม่อยากให้เลือดออกมาก เผื่อมีการต่อสู้เกิดขึ้น’

เขายืนนิ่งจนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามาผ่านพุ่มใบไม้หนาแน่น

ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวออกมาจากพุ่มไม้ เขาสวมเสื้อผ้าสีดำรัดรูป กางเกงของเขาแนบสนิทกับร่างกาย

และเสื้อโค้ทสีขาวที่ตัดกับเสื้อผ้าส่วนอื่นยาวลงมาถึงเข่า เขาสวมถุงมือสีขาว

มีผมสีน้ำตาลแซมขาวเล็กน้อย สวมแว่นตาข้างเดียว

และถือธนูไม้ที่ดูไม่เหมือนจะเป็นอาวุธหลักที่แท้จริงของเขา ไทร์จำจุดเล็กๆ นี้ได้

“ตามคาด…นายไม่ใช่คนที่ฉันตามหา” ชายหนุ่มพูดออกมาพลางแสยะยิ้มโชว์ฟันเคลือบทองหนึ่งซี่ สีหน้าของเขาเรียบเฉย

ไทร์คิดอะไรหลายอย่างในหัวตอนนี้

‘มนุษย์…ก็มีอยู่ที่นี่เหมือนกันสินะ’ เขารู้สึกประหลาดใจมากกว่าอะไรทั้งหมด

เขาคิดว่าจะต้องใช้ชีวิตโดยไม่เห็นใบหน้ามนุษย์อีกต่อไป

แต่การได้เจอคนตรงหน้าแบบนี้ก็ทำให้เขารู้สึกปะปนกันระหว่างโล่งอกและโกรธ

“นี่นายหมายความว่ายังไง ที่ยิงใส่อะไรโดยที่ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าคือเป้าหมาย?” ไทร์พยายามจะสงบสติอารมณ์และคุยกับชายหนุ่มตรงหน้า

“ไม่” ชายหนุ่มที่สวมแว่นตอบ “ฉันมั่นใจ 95.0012% ว่านายไม่ใช่เป้าหมายของฉัน”

“เลิกพูดอะไรไร้สาระเถอะ ไอ้พวกบ้าตัวเลข!” ไทร์โวยวาย “ถ้าไม่แน่ใจ ก็ไม่ควรยิงตั้งแต่แรก!”

ชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะปรับแว่นของเขา หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขายกธนูขึ้นแนวนอนด้วยมือข้างเดียว

“พวกบ้าตัวเลข? ฉันชื่อฮันโซ… และสิ่งที่ฉันทำไปนั้นเป็นแค่การเตือน มันทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยมเพราะนี่ไม่ใช่อาวุธจริงของฉัน สิ่งที่ฉันต้องการคือดูว่านายใช่เป้าหมายหรือไม่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฆ่านาย”

เขาปล่อยมือจากธนู ธนูนั้นเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นแหวนไม้และลอยไปยังนิ้วนางของเขา

ฮันโซถอดแหวนเหล็กจากนิ้วกลางของเขา โยนมันขึ้นไปในอากาศ แหวนแปรเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว กลายเป็นธนูโลหะที่ดูทันสมัย

สายธนูเป็นลำแสงเลเซอร์สีแดงบางๆ และขอบของธนูทำจากกระจกใสสีฟ้า

ไทร์ถอนหายใจทางจมูก พลางดึงลูกธนูออกจากไหล่ของเขา

“นายควรจะบอกฉันว่ามีอะไรที่ช่วยรักษาได้หรือเปล่า” ไทร์พูด โดยไม่รู้ว่าใช้คำศัพท์ถูกต้องหรือไม่

“รักษาอะไรนะ?” ชายหนุ่มตอบด้วยความสับสน ก่อนที่เขาจะเหมือนคิดออก “นายหมายถึงแคปซูลสุขภาพใช่ไหม?” เขาหยิบเม็ดยาสีแดงจากกระเป๋าเสื้อโค้ทแล้วยื่นให้

ไทร์รับมันมา ขณะที่ยังจ้องมองฮันโซด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่ไว้ใจ

“นายกินมันได้นะ…คนถ้ำ” ฮันโซพูดพลางหัวเราะเล็กน้อย

“ว่าไงนะ!?” ไทร์ร้องออกมาอย่างไม่พอใจ

ฮันโซหัวเราะเบาๆ “นายไม่ได้น่าเบื่อเหมือนที่คิดไว้แฮะ เจ้าเด็ก”

ไทร์นิ่งไป ความเจ็บปวดเริ่มเล่นงานเขาอีกครั้ง เขากลืนแคปซูลลงไปทันที

ความรู้สึกเหมือนตอนที่พิกซี่รักษาหลังจากการต่อสู้กับชาร์วูล์ฟไหลเวียนไปทั่วร่างกาย

ในไม่กี่วินาที บาดแผลเล็กๆ ก็ถูกปิดสนิท เหลือเพียงรอยแผลเป็นเล็กๆ

“มันไม่ใช่แค่แคปซูลสุขภาพนะ บางคนอาจเรียกมันว่าโทนิครักษา หรือเม็ดยาชีวิตทางทิศตะวันออก...” ฮันโซพูดขณะหันหน้าไปทางอื่นเหมือนกำลังนึกถึงตัวเลือกอื่นๆ

“ช่างเถอะ… ฉันไม่สนใจหรอก นายล่าอะไรอยู่?” ไทร์ถามด้วยความลังเลแต่ก็อยากรู้

แม้เขาจะยังโกรธชายหนุ่มที่ยิงเขา แต่การได้พูดคุยกับมนุษย์อีกครั้งในช่วงเวลานี้กลับทำให้เขารู้สึกดีอย่างประหลาด

ฮันโซวางธนูขนาดใหญ่ไว้บนไหล่ของเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อยและแสดงท่าทีเย้ยหยันขณะที่ตอบว่า “เฮอะ! จะมีประโยชน์อะไรที่ปลาเล็กอย่างนายจะรู้ว่าปลาตัวใหญ่ล่าเหยื่ออะไรอยู่? อยู่ในป่าของนายต่อไปเถอะ ไอ้คนประหลาด”

คำอธิบายเดียวที่ไทร์คิดได้เกี่ยวกับใบหน้าของฮันโซตอนนี้คือ ‘ไอ้กวนประสาท’

คิ้วซ้ายของไทร์กระตุกเล็กน้อยด้วยความโกรธ

“อยากรู้ไหมว่าใครเป็นปลาเล็ก ปลาใหญ่กันแน่?” ไทร์โต้กลับด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนความโกรธเป็นการท้าทาย

ฮันโซนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะเบาๆ ดวงตาที่หรี่ลงเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“เฮ้อ... พวกดรานซ์ก็วุ่นวายเรื่องตามหาสัตว์บ้านี่มาตั้งนานแล้ว”

‘ดรานซ์? นั่นคือคนหรือสถานที่กันนะ?’ ไทร์สงสัยในใจทันที

ฮันโซพูดต่อ “ฉันไม่อยากเสียเวลากับคนแปลกหน้าหรอก นอกจากนี้...ฉันไม่ควรเสียทรัพยากรไปโดยเปล่าประโยชน์ในป่ากิทรานแห่งนี้”

มีคำถามมากมายเกิดขึ้นจากคำพูดนี้ แต่สิ่งที่ไทร์โฟกัสคือ: “เดี๋ยวนะ…นายล่าไวท์คริมสันอยู่เหรอ?”

ไทร์สรุปได้จากสิ่งที่ฮันโซพูดว่ากำลังสู้กับสิ่งที่แข็งแกร่งที่สุด นี่ทำให้เขานึกถึงสัตว์ร้ายที่เขาตามหาเช่นกัน

คิ้วซ้ายของฮันโซยกขึ้นเล็กน้อยด้วยความสนใจจริงจัง

‘มีเพียงสมาชิกระดับสูงสุดของกิลด์ดรานซ์เท่านั้นที่รู้จักชื่อนี้…ไอ้บ้าคนนี้รู้ได้ยังไงกัน?’