บทที่ 15: พันธะสัญญาวิญญาณ
[เลเวลปัจจุบัน: 22]
[เลเวลที่ต้องการสำหรับคาถาถัดไป: 50]
‘โธ่เว้ย…. กว่าจะได้คาถาต่อไปต้องใช้เวลสูงจัง’ ไทร์คิดในใจ
ตอนนี้ที่อะดรีนาลีนของเขาสงบลงแล้ว ร่างกายเริ่มรู้สึกอ่อนล้าอย่างมหาศาล
เขาก้าวถอยหลังออกจากร่างชาร์วูล์ฟ นำหอกปักลงดินเพื่อใช้ประคองตัวเองไม่ให้ล้ม
เปลือกผิวชั้นบนของเขามีรอยไหม้เล็กน้อยทั่วทั้งร่าง แม้กระทั่งลมหายใจของชาร์วูล์ฟยังมีพลังมากพอที่จะทำให้เกิดรอยไหม้ได้
แขนขาของเขาอยากจะอ่อนแรงและยอมแพ้เต็มที แต่ไทร์อยากรู้บางอย่างให้แน่ใจก่อนที่จะปล่อยให้ตัวเองล้มลง
[คาถาใหม่: พันธะสัญญาวิญญาณ]
‘คาถานี้มัน…’ ไทร์ยิ้ม ขณะที่ตาซ้ายของเขาค่อยๆ ปิดเกือบสนิทด้วยความเหนื่อยล้า
[คำอธิบาย: ความสามารถในการสร้างสายสัมพันธ์กับสัตว์ร้าย โดยการลงพันธะสัญญาร่วมกันระหว่างผู้ใช้และสัตว์ร้ายจะทำให้ผู้ใช้และสัตว์ร้ายแบ่งปันพลังส่วนหนึ่งซึ่งกันและกัน และสามารถสื่อสารกันทางจิตได้ กระบวนการนี้ต้องอาศัยการสัมผัสร่างกายสัตว์ และปรับคลื่นพลังชีวิตให้เข้ากับการเต้นของหัวใจของสัตว์ร้ายนั้น เพื่อส่งพลังชีวิตส่วนหนึ่งของผู้ใช้ไปยังสัตว์ร้าย]
[เงื่อนไขการใช้คาถา: สัตว์ร้ายต้องอยู่ในสภาวะสงบ ถูกควบคุม หรืออยู่ในสภาพอ่อนแอมากๆ เพื่อให้สามารถลงพันธะสัญญาได้สำเร็จ ความแข็งแกร่งของสายสัมพันธ์ขึ้นอยู่กับพลังจิตของผู้ใช้และแรงต่อต้านของสัตว์ร้าย ถ้าสายสัมพันธ์ถูกทำลาย ทั้งผู้ใช้และสัตว์ร้ายจะได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง]
[คาถาย่อย: พันธะสัญญาวิญญาณมาพร้อมกับคาถาย่อย: ห้วงมิติจิต]
[คำอธิบาย: ความสามารถในการเก็บสิ่งมีชีวิตหลายตัวไว้ในมิติทางจิตที่สร้างโดยผู้ใช้ ภายในสมองของเขาเอง]
[เงื่อนไขการใช้คาถา: สิ่งมีชีวิตที่เก็บไว้ต้องไม่ใช่มนุษย์หรือสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาสูง และต้องถูกฝึกหรือถูกควบคุมโดยผู้ใช้]
[ห้วงมิติจิตมีข้อจำกัดในการเก็บได้แค่ 2 สิ่งมีชีวิตพร้อมกัน]
‘สุดยอดไปเลย…’ นี่เป็นความคิดสุดท้ายของไทร์ก่อนที่เขาจะหมดสติลง…
ก่อนที่สมองของเขาจะปิดการทำงาน เขาก็รู้สึกถึงความอบอุ่นนุ่มนวลแผ่กระจายไปทั่วร่าง
ราวกับว่าเขานอนอยู่ข้างเตาผิงที่อบอุ่น ร่างกายของเขาผ่อนคลายลงอย่างรวดเร็ว
รอยไหม้ที่แสบทรมานบนใบหน้าและร่างกายเริ่มจางหายไป
ถูกลบและรักษาจนเกือบหายสนิท—ความอ่อนล้าที่สะสมมาก็หายไปอย่างปริศนา
[ความอึด: 1/14 → 8/14 → 14/14]
เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา เขาก็เห็นพิกซี่ที่เจอมาก่อนหน้านี้กำลังลอยอยู่เหนือเขา
เธอยื่นมือออกมา ปล่อยพลังงานสีเขียวเรืองแสงชนิดหนึ่งออกมา
“ออร่า…” ไทร์พูดออกมาเบาๆ พลางมองแสงนั้นด้วยความประทับใจ
เพราะนี่เป็นสิ่งที่ใกล้เคียงกับเวทมนตร์ที่สุดที่เขาเคยสัมผัส
‘ไม่สิ ออร่ามีอานุภาพยิ่งกว่าเวทมนตร์ที่มนุษย์สร้างขึ้นมา ถ้าพูดกันแบบง่ายๆ ก็คือ ออร่าเป็นต้นแบบของเวทมนตร์’
เขาหยุดคิดครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า “ฉันก็อยากใช้มันเหมือนกัน”
พิกซี่ดึงมือกลับหลังจากที่เธอรักษาเขาเสร็จ
“หือ? ออร่างั้นเหรอ? ยังไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก สิ่งที่นายควรจะกังวลตอนนี้คือ…” เธอหยุดชั่วครู่ พลางมองไปด้านข้าง
ไทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสับสน
จู่ๆ พิกซี่หันกลับมาทางเขาอย่างรวดเร็วและตะโกนใส่หน้าเขา “เลิกพยายามฆ่าตัวตายซะทีได้ไหม!” เธอตะโกน พร้อมกำหมัดแน่นและหลับตาปี๋
“รู้ไหมว่านายเกือบตายไปแล้ว? นายคิดว่าฉันอยากเห็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรอยู่ในวัฏจักรของป่าต้องมาตายรึไง? มันบ้าสิ้นดี! โง่เง่าชะมัด!”
ไทร์หัวเราะเบาๆ “แต่ว่า…ฉันฆ่ามันได้นี่นา ใช่ไหมล่ะ?”
พิกซี่สงบลง ถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า
“ถึงฉันจะอยากดุเจ้ามากกว่านี้ ฉันก็ต้องยอมรับว่าในสิ่งที่นายทำนั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย ตลอดพันปีที่ฉันมีชีวิตอยู่ ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นเด็กหนุ่มที่อ่อนแอและไม่มีออร่าอย่างนาย มาฆ่าสัตว์ร้ายระดับสูงอย่างชาร์วูล์ฟได้ มันมีโชคเข้ามาเกี่ยวอยู่บ้าง…แต่นั่นก็ไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่านายทำสำเร็จในที่สุด”
‘พันปี!?’ ไทร์ตกตะลึงกับตัวเลขนี้
พิกซี่ลอยขึ้นไปในอากาศหลังจากหยุดไปสองสามวินาที
“อยู่ให้ห่างจากปัญหาเถอะ เจ้าเด็กน้อย ดูเหมือนโชคชะตาจะต้องการให้นายมีชีวิตอยู่เพื่อทำอะไรบางอย่างในอนาคต ไม่ว่าจะใกล้หรือไกลก็ตาม สิ่งมีชีวิตทั่วไปไม่มีทางรอดจากเหตุการณ์แบบนี้ได้หรอก ดังนั้นอย่ามองข้ามมันไปล่ะ” พูดจบ พิกซี่ก็หันหลังแล้วบินจากไปในป่า ค่อยๆ หายลับไปจนกลายเป็นเพียงอากาศว่างเปล่า
“เฮ้! ขอบคุณที่รักษาฉันนะ!” ไทร์ตะโกนตามหลังไป แม้ว่าพิกซี่จะหายไปแล้วก็ตาม
แต่แล้วลูกบอลออร่าขนาดเล็กสีเขียวก็บินพุ่งเข้ามาหาเขา กระแทกหน้าผากเขาจนล้มลงไปกับพื้น
“อูย… นี่คือของขวัญอำลาของเธอรึไงเนี่ย?”
ไทร์หันไปมองซากชาร์วูล์ฟ จากนั้นเขาไม่รอช้า รีบเอามือขุดเข้าไปในตัวมันเพื่อหาลูกแก้วภายในทันที
แน่นอนว่าเขาพบลูกแก้วสีแดงสดขนาดเท่าลูกเชอร์รี่ใกล้ๆ กับหัวใจของมัน
มันมีขนาดใหญ่กว่าลูกแก้วสีเทาธรรมดาถึงสองเท่า
ลูกแก้วนี้ยังแวววาวและสะท้อนแสงเป็นสีแดงเข้มและสีแดงอ่อนตามมุมที่ต่างกันด้วย
ไทร์เก็บลูกแก้วสีแดงนั้น และรวบรวมลูกแก้วจากสัตว์อื่นๆ ที่ล้มลงทั้งหมด
รวมแล้วตอนนี้เขามีลูกแก้วสีเทา 54 ลูก และลูกแก้วสีแดง 1 ลูก
‘กริมมัวร์ แสดงสถานะของฉันหน่อย’
┏━━━━━━สถานะ━━━━━━┓
ชื่อ: ไทร์ อีโวลิออน ธาโลนิส
สายเลือด: ออลไมตี้ ธาโลนิส + ไม่ทราบ
อายุ: 15 ปี
เลเวล: 22
พลังชีวิต: 14/14
ความแข็งแกร่ง: 18
ความอึด: 14/14
ความเร็ว: 14
ออร่า: --
[ค่าสถานะที่เหลือ: 6]
[แรงค์: --]
┗━━━━━━━━━━━━━━━┛
┏━━━━━━━━━━━┓
[พลังชีวิต: 14/14 --> 15/15]
[ความแข็งแกร่ง: 18 --> 20]
[ความอึด: 14/14 --> 16/16]
[ความเร็ว: 14 --> 15]
┗━━━━━━━━━━━┛
‘ดูเหมือนว่าฉันต้องเน้นความอึดให้มากขึ้นไปอีก โดยเฉพาะถ้าฉันต้องการใช้ก้าวพริบตาหลายๆ ครั้งในระหว่างการต่อสู้ และฉันยังอ่อนแออยู่มาก แต่ตอนนี้ฉันแข็งแรงกว่าสัตว์ที่มีลูกแก้วสีเทาส่วนใหญ่แล้ว หลังจากที่เริ่มด้วยคะแนนความแข็งแกร่งแค่ 7 เท่านั้น แต่ฉันยังแทบจะปักหอกลงไปในตัวหมาป่านั่นไม่ได้เลย’
‘ถ้าฉันมีความแข็งแกร่งสัก 30 แต้ม ฉันมั่นใจว่าการขว้างหอกของฉันจะทะลุผิวหนังของมันได้แน่’
จากนั้น ไทร์ก็กลับไปที่ลำธารใกล้ฐานของเขาเพื่อล้างเนื้อล้างตัว
น้ำในลำธารค่อนข้างตื้น สูงแค่ครึ่งตัวของเขา มีน้ำตกสูงประมาณ 20 ฟุตข้างๆ ที่ไหลอย่างนุ่มนวลและต่อเนื่อง
ขณะอาบน้ำ เขาก็คิดถึงเป้าหมายในอนาคตของเขา
‘เลเวล 50 คือระดับที่ฉันจะได้คาถาถัดไป ซึ่งสูงกว่าระดับที่ต้องการก่อนหน้านี้มาก อาจจะหมายความว่าฉันจะได้คาถาออร่าที่แข็งแกร่งขึ้นจริงๆ’
ตอนนี้เขามองไปที่คำอธิบายของคาถาล่าสุดอีกครั้ง
‘แต่... ฉันคิดว่านี่คงทำให้ฉันยุ่งพอตัวเลยละ’ การแสยะรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา
[พันธะสัญญาวิญญาณ]
2 เดือนต่อมา...
