บทที่ 14: สัตว์ร้ายระดับสูงสุด

“อย่าทำอย่างนี้เลยนะ!” พิกซี่ร้องเตือน พร้อมกับบินวนรอบศีรษะของไทร์

แต่เขาตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีอะไรสามารถเปลี่ยนใจเขาได้ ตอนนี้เสียงของพิกซี่กลายเป็นแค่เสียงรบกวนในหัว

‘เฮ้อ! แม้มันจะไม่กระทบสมดุลของป่ามากนักถ้าเขาตายไป แต่ฉันก็ไม่อยากเห็นการตายของสิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรอยู่ในวัฏจักรนี้เลย ไม่ว่าเขามาจากที่ไหน เขาไม่ควรอยู่ที่นี่แน่นอน’ พิกซี่คิดในใจ ขณะที่ไทร์เริ่มอ้อมผ่านพุ่มไม้ไปหาเจ้าหมาป่า

ตอนนี้สัตว์กบฏอยู่ห่างออกไปกว่า 40 เมตร แต่ถ้าเขาสามารถอ้อมไปอีกด้าน ระยะห่างจะลดลงเหลือประมาณ 25 เมตร

ในลานโล่งนั้นมีสิ่งมีชีวิตอยู่หกตัวไม่รวมหมาป่า และพอไทร์มาถึงใกล้หมาป่า ก็เหลือแค่ตัวเดียวพอดี

ตัวนั้นคือสไลม์ สัตว์ชนิดนี้ไม่ได้มีสารอาหารดีๆ และรสชาติก็ไม่ได้ดีด้วย

แต่หมาป่าเหมือนอยากแสดงอำนาจอะไรบางอย่าง จึงพุ่งเข้าใส่สไลม์ตัวน้อยทันที

ในจังหวะเดียวกัน ไทร์ก็กระโจนออกจากพุ่มไม้ทางด้านข้าง

สายตาของเขาจับจ้องไปยังเป้าหมาย หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่ออะดรีนาลีนหลั่งเข้าสู่กล้ามเนื้อของเขา

‘ฉันล่ามาแล้วเป็นสิบๆ ครั้ง ฉันรู้ว่าฉันทำได้’ ไทร์ย้ำในใจ พลางขว้างหอกเล่มแรกไปที่หางของหมาป่า

‘หอกนี้จะทำให้มันเสียสมาธิ จากนั้นฉันจะใช้ก้าวพริบตาไปตรงหน้ามันแล้วสะกดจิตทันที’

ไทร์ทบทวนแผนในหัวขณะที่หอกหมุนกลางอากาศมุ่งสู่หางของหมาป่า

หอกพุ่งเข้าหาเป้าหมายอย่างแม่นยำ แต่กระเด้งออกจากขนสีดำของหมาป่าเหมือนกระทบหินแข็ง

ไทร์รู้สึกหัวใจแทบหยุดเต้น ดวงตาเบิกกว้างเมื่อร่างทั้งตัวแข็งค้างไปชั่วขณะ

หมาป่าหันกลับมาอย่างดุร้ายอย่างรวดเร็ว จนสายตาของไทร์แทบตามไม่ทัน

กลิ่นอายการสังหารของมันรุนแรงและเฉียบคม แผ่ซ่านครอบคลุมมนุษย์อย่างทันที

ทันใดนั้น สัญลักษณ์วงกลมสีแดงบนหลังหมาป่าก็เริ่มเรืองแสง—ก่อนที่จะปล่อยเปลวไฟระเบิดออกมา

ทำลายหอกที่ยังค้างอยู่กลางอากาศจนกลายเป็นเถ้าถ่าน

กองเถ้าถ่านร่วงลงพื้น ก่อนจะถูกสายลมพัดปลิวหายไปในอากาศ

ตอนนี้ หมาป่าจ้องมองไทร์ด้วยสายตาน่าสะพรึงกลัวที่เต็มไปด้วยเลือด

เขี้ยวคมกริบเผยออกมา ขณะที่เสียงคำรามอันดิบเถื่อนดังออกมาจากลำคอ

ใบหน้าของมันดุดันและน่ากลัวกว่าอะไรทั้งหมดที่ไทร์เคยเห็นในชีวิตจนถึงตอนนี้ เขารู้สึกว่าร่างกายเริ่มแข็งทื่อและเกือบจะหยุดขยับ

พิกซี่สูดหายใจเข้าอย่างตกใจ “เด็กนี่คิดอะไรอยู่กันนะ!? หมาป่านั่นแข็งแกร่งเกินกว่าที่หินจะเจาะทะลุขนมันได้! ยิ่งไปกว่านั้น…มันรู้ตำแหน่งของเขามาตลอด เด็กนี่ยังไม่รู้จักซ่อนออร่าของตัวเองด้วยซ้ำ”

แน่นอนว่าการเป็นผู้มาใหม่ในดาวดวงนี้ทำให้ไทร์ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

เขาจะไปรู้ได้ยังไงว่าขนของหมาป่านี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าอะไรที่เขาเคยเจอ ทั้งที่มันดูเหมือนขนปกติ!

ไทร์หยุดนิ่งกับที่ ‘หรือฉันประเมินมันต่ำไป?’ เขาคิดในใจ

‘ไม่… ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันแข็งแกร่ง แต่ฉันก็ยังท้าทายมัน’

เขากัดฟันแน่น ขบคิดถึงเหตุผลที่เขาอยากอยู่บนดาวดวงนี้ เขาต้องการชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิม

“ทำไม…ฉันถึงต้องกลัวแกด้วยล่ะ? ถึงทุกอย่างจะพัง ฉันก็ยังใช้คาถาเคลื่อนย้ายระหว่างดาวเคราะห์ได้อยู่ดี”

ความมั่นใจของไทร์เริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด ใบหน้าแสดงอารมณ์โกรธ

รูปลักษณ์อันน่ากลัวของหมาป่าก็ไม่ได้ทำให้เขาหวาดหวั่นอีกต่อไป ขณะที่เขาเริ่มแสดงสีหน้าที่น่ากลัวเช่นเดียวกัน

“แกฆ่าฉันไม่ได้หรอก!” เขาตะโกน ร่างกายแผ่พลังเต็มที่ขณะพุ่งเข้าหมาป่าด้วยความเร็วสูงสุด

หมาป่าก็เคลื่อนที่ด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อเช่นกัน มันโผล่มาตรงหน้าไทร์และตวัดกรงเล็บใส่เขา—บังดวงตาของตัวเองไปในขณะเดียวกัน

‘ก้าวพริบตา!’ ไทร์หายตัวไปจากเส้นทางกรงเล็บของมัน ปรากฏตัวด้านหลังสัตว์ร้ายแทน

‘ปกติแล้วฉันใช้ก้าวพริบตาเพื่อการโจมตีทันที แต่นี่เป็นทางเลือกเดียวในสถานการณ์นี้ ฉันจะไม่มีวันแพ้เจ้านี่แน่!’

ไทร์แทงหอกลงไปที่ท้ายของหมาป่า การโจมตีนี้มีแรงมากกว่าเมื่อเทียบกับการขว้างครั้งแรก แต่ก็ทะลุเข้าไปได้เพียงสองนิ้วเท่านั้น

หมาป่าคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวเมื่อรู้สึกถึงหอกที่เจาะเข้าไปในร่างของมัน

แต่ไทร์ยังไม่หยุด เขาปล่อยหอกเล่มแรกออกไปแล้วจับหอกเล่มที่สองแน่น ราวกับจะตีกอล์ฟแล้วฟาดมันเต็มแรง

ปัง!!

หอกเล่มแรกทะลุเข้าไปลึกถึงหนึ่งฟุตในร่างหมาป่า ทำให้มันหันกลับมาอ้าปากกว้างขย้ำใส่ตัวไทร์

มันพยายามจะงับเขา แต่ไทร์ตั้งหลักมั่นบนพื้น แล้วยกหอกขึ้นแทงใส่ปากที่เปื้อนเลือดของมัน

“ไม่มีทางหรอกน่า!” เขาตะโกนสุดเสียงขณะหอกเสียบทะลุเข้าไปในปากของสัตว์ร้าย

เสียงคำรามอันเจ็บปวดดังก้องจากหมาป่า มันรีบถอยหลังออกและสะบัดหอกออกจากปากของมัน

‘นี่แหละโอกาสของฉัน!’

ไทร์กระโดดเข้าไปข้างหน้า คว้าจมูกของหมาป่าไว้แน่น

พิกซี่อุทานด้วยความตกใจ “นี่เจ้าคิดจะฆ่าตัวตายหรือไง!” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ

ไทร์มีเวลาไม่ถึงวินาทีก่อนที่หมาป่าจะยกเขาขึ้นไปในอากาศแล้วงับลงมา แต่เวลาแค่นี้ก็เพียงพอสำหรับสิ่งที่เขากำลังจะทำ

เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของสัตว์ร้าย พลางกล่าวในใจว่า ‘สะกดจิต’ ขณะขยับดวงตาจากซ้ายไปขวา

ดวงตาของหมาป่าถูกปกคลุมด้วยสีฟ้าจางๆ

“นอนคว่ำลง!” ไทร์สั่งทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่เสี้ยววินาที

ทันทีที่หมาป่าทำตาม เขาก็แทงหอกลงไปที่คอของมันซ้ำๆ หลายครั้ง เลือดกระจายไปทั่วร่างเขา

“ฮ่าๆๆ! นี่แหละ สิ่งที่แกสมควรได้รับ ไอ้หมาฟันแหลม!” ไทร์ตะโกนด้วยความสะใจ

ขณะที่เขาจับหอกด้วยสองมือแล้วยกขึ้นเหนือหัวเตรียมที่จะโจมตีต่อไป

[คุณได้สังหารชาร์วูล์ฟแล้ว]

[ยินดีด้วย! คุณได้สังหารสัตว์ที่มีระดับสูงกว่าคุณมาก]

[คุณเลเวลอัพ!]

[ยินดีด้วย! คุณผ่านเงื่อนไขในการได้รับคาถาใหม่แล้ว]

[คุณเลเวลอัพ!]

[คุณเลเวลอัพ!]