ตอนที่แล้วบทที่ 1031: คิงผู้พบจุดจบทางสังคมก่อนใคร
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 1033: เธอคือเธอ ไม่ใช่เงาของใครอื่น

บทที่ 1032 นักล่าชั้นยอดต้องรู้จักล่อลวงตัวเอง


[แปลโดยฝีมือ...ยักษาแปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ\]

[Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย]

[หลังแปลจบ คิดว่าจะมีการเกลาคำเบื้องต้น แก้คำผิด ปรับสำนวนให้สละสลวย เทียบคำต่อคำ ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนกันเสมอมานะครับ]

บทที่ 1032 นักล่าชั้นยอดต้องรู้จักล่อลวงตัวเอง

ณ โอนิงะชิมะ ยามาโตะปล่อยสายฟ้าฟาดใส่คิงผู้มีร่างเป็นไดโนเสาร์ ปะทะเข้ากับคลื่นกระแทกที่คิงปล่อยออกมา สายฟ้าไม่ได้สลายไป แต่กลับพุ่งเปรี้ยงเข้าใส่หัวของคิง

แม้ว่าเขายังอยู่ในโหมดป้องกัน พลังของสายฟ้าก็ยังทะลวงเข้าสู่ร่างกายของเขา ทำให้เขาเกือบจะรักษาสมดุลการบินเอาไว้ไม่อยู่

"พี่คิงก็มาด้วยงั้นเหรอ? ที่นี่พวกแกมีกันเยอะแค่ไหนเนี่ย!? หรือว่าพี่เชย์น่าก็มีตัวปลอมด้วย?"

"ทำไม...เจ้าถึงรู้จักชื่อนี้?"

แม้การโจมตีด้วยสายฟ้าจะรุนแรง แต่ก็ไม่สามารถทำให้คิงเสียการควบคุมการเคลื่อนไหวได้ในทันที แต่คำพูดเมื่อครู่นี้กลับส่งผลกระทบต่อคิงมากกว่าการโจมตีเสียอีก

นั่นเป็นชื่อที่เขาฝังลึกอยู่ในความทรงจำ เป็นชื่อที่ไม่ควรมีใครล่วงรู้ และไม่ควรเอ่ยถึงเป็นอันขาด

ยิ่งไปกว่านั้น การที่อีกฝ่ายสามารถเอ่ยชื่อนั้นออกมาได้ ย่อมหมายความว่าพวกเขารู้จักเผ่าพันธุ์ของเขา

"อ๋อ ที่แท้ก็เป็นหมาล่าเนื้อของรัฐบาลโลกสินะ? ดูเหมือนพวกเจ้าจะค้นพบอะไรบางอย่างเข้าแล้ว แม้แต่ใบหน้าของนายน้อยยามาโตะก็ยังปลอมแปลงได้งั้นเหรอ? แต่พวกเจ้ารู้เรื่องของนายน้อยยามาโตะได้ยังไง? ในเมื่อนางไม่เคยออกจากโอนิงะชิมะ พวกเจ้าไม่น่าจะรู้จักนางได้สิ"

"แกพูดแต่เรื่องแปลก ๆ พล่ามอะไรคนเดียวเนี่ย!?"

การพูดคนเดียวของคิงทำให้ความคิดของยามาโตะยิ่งสับสนวุ่นวาย และในตอนนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านล่าง

"คิง! หลบไป นั่นคู่มือฉัน!"

ไคโดยังไม่ยอมแพ้ ในตอนนี้เขาได้ฟื้นคืนสติและกลับเข้าร่วมการต่อสู้อีกครั้ง

"โว่ะโรโรโรโรโร่ะ การต่อสู้ยังไม่จบหรอกนะ! กุณฑลิวิทยาราชพยุหมังกรเหิน!"

กระบองในมือของ "ไคโด" ฟาดฟาดด้วยความเร็วสูง เงากระบองนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่ยามาโตะที่อยู่ตรงหน้า คิงก็ได้รับคำสั่งจาก "ไคโด" ให้ถอนตัวจากสนามรบชั่วคราวพร้อมกับความสงสัยในใจ การเข้าไปยุ่งในการต่อสู้ของ "ไคโด" ไม่ใช่การตัดสินใจที่ชาญฉลาด

เมื่อเผชิญกับการโจมตีแบบสายฟ้าแลบของ "ไคโด" ยามาโตะสามารถปัดป้องได้หลายครั้ง แต่ในวินาทีต่อมา เธอก็พลาดท่า ถูกไคโดฟาดลงไปในทะเลด้านล่าง

หลังจากนั้น บนผิวน้ำก็ปรากฏก้อนน้ำแข็งขนาดมหึมา แต่ยามาโตะไม่ได้ต่อสู้กับไคโดต่อ ปีกทั้งสองข้างของเธอเปล่งประกายสายฟ้า ก่อนจะบินออกไปนอกวาโนะคุนิ

"อย่าหนี แกอยากเป็นไอ้ขี้ขลาดรึไง?"

เมื่อเห็นยามาโตะหลบหนี ไคโดก็แปลงร่างเป็นมังกรยักษ์ไล่ตามไปทันที ไม่กี่นาทีต่อมา คิงก็บินขึ้นไปบนฟ้า ไล่ตามไคโดไปเช่นกัน และหลังจากที่คิงจากไป ในทะเลก็มีก้อนน้ำแข็งลอยขึ้นมา เมื่อน้ำแข็งแตกออก ยามาโตะก็เดินออกมาจากข้างใน

"อย่างที่คิดไว้จริง ๆ นิสัยบ้าระห่ำแบบนั้นต้องไล่ตามไปแน่ ๆ พี่คิงก็ต้องตามไปด้วย แบบนี้ก็ง่ายหน่อย"

ระหว่างการต่อสู้ ความคิดของยามาโตะยังคงเฉียบแหลม สามารถหาวิธีที่จะบรรลุเป้าหมายได้อย่างรวดเร็ว

ตัวเธอเองก็ไม่ได้โง่ เพียงแต่ส่วนใหญ่ไม่จำเป็นต้องใช้สมอง พอถูกกระตุ้นในระหว่างการต่อสู้ ก็ไม่ยากที่จะคิดอะไรบางอย่างออก

ยิ่งไปกว่านั้น เธอสังเกตเห็นแล้วว่า "ไคโด" คนนี้มีนิสัยคล้ายคลึงกับไคโดมาก แม้กระทั่งท่าทาง วิธีคิดในการต่อสู้ ปฏิกิริยาของกล้ามเนื้อก็เหมือนกันเป๊ะ หากจะถามว่าใครรู้จักไคโดดีที่สุด เธอต้องติดอันดับต้น ๆ แน่นอน นี่จึงเป็นเหตุผลที่เธอวางแผนนี้ขึ้นมา

ระหว่างการต่อสู้กับ "ไคโด" เมื่อครู่ สิ่งที่เรียกว่าสติปัญญาได้แล่นเข้ามาในหัวของยามาโตะ ทำให้เธอเกิดแรงบันดาลใจมากมาย

ก่อนที่เธอจะมาถึง "โอนิงะชิมะ" แห่งนี้ เธอกำลังร่วมงานเลี้ยง เป็นงานเลี้ยงที่ไคโดและอาร์เซอุสอยู่ด้วยกัน หัวหน้าหน่วยทุกคนต่างมารวมตัวกันในงานเลี้ยงร้อยอสูร ในสถานการณ์แบบนี้ไม่มีใครสามารถเล่นลูกไม้ได้ เว้นเสียแต่ว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนการของอาร์เซอุสและไคโด

ในตอนนี้ เธอมั่นใจแล้วว่าที่นี่มีไคโด คิง ควีนตัวปลอม แต่ไม่มีอาร์ซอุส และปฏิกิริยาของ "คิง" ที่มีต่อชื่อเชย์น่าก็แปลกมาก

เธอพอจะเดาอะไรบางอย่างได้ แต่ก็ยังไม่แน่ใจ จึงต้องการหาหลักฐานเพิ่มเติม

ตอนนี้เธอแค่อยากรู้ว่า "วาโนะคุนิ" แห่งนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ไม่สามารถสู้กับไคโดต่อไปได้ จากการคาดคะเนของเธอ การจะโค่นไคโดคนนี้ให้ราบคาบต้องใช้เวลาไม่น้อย

ถึงแม้จะสะใจมาก แต่หล่อนเพิ่งทำไปครั้งหนึ่งแล้ว ถ้าทำอีกครั้งก็คงรู้สึกเฉย ๆ

ดังนั้น เธอจึงแกล้งเปิดช่องโหว่ให้ "ไคโด" ฟาดเธอลงไปในทะเล และใช้พลังสร้างร่างปลอมขึ้นมาในตอนนั้น เพื่อล่อไคโดออกไป ส่วนตัวเธอเองก็หลบอยู่ในน้ำทะเล

ในเมื่อโลกนี้ไม่มีอาร์เซอุส การที่ผู้ใช้พลังกลัวน้ำทะเลก็เป็นกฎเหล็ก หลังจากหลบลงไปในทะเลแล้ว เธอก็เก็บซ่อนออร่าของตัวเอง และเพื่อรับมือกับฮาคิสังเกตการณ์ที่มองเห็นอนาคตของ "ไคโด" เธอจึงจงใจกลั้นหายใจนานขึ้นอีกหน่อย

ต่อให้ไคโดมองเห็นอนาคตได้ 5 นาที ถ้าเธอรอ 10 นาทีค่อยออกมา ก็จะไม่ถูกพบเจอแน่นอน

"ไคโด" ก็ไม่คิดว่าจะมีผู้ใช้พลังคนไหนสามารถหลบอยู่ในทะเลได้ จึงไม่ได้คิดไปในทางนั้นเลย

ยิ่งไปกว่านั้น ร่างปลอมที่สร้างขึ้นมานอกจากจะมีระยะเวลาสั้น ๆ และถูกทำลายได้ง่ายแล้ว ด้านอื่น ๆ ก็ไม่ต่างจากตัวจริงเลย จึงเป็นทักษะที่ยอดเยี่ยมในการล่อลวงศัตรูมาโดยตลอด

ด้วยเหตุนี้ "ไคโด" จึงถูกตัวปลอมของยามาโตะล่อออกไปไล่ล่ายังโลกภายนอก

"ที่นี่น่าจะเป็นโลกที่ไม่มีท่านพ่อบุญธรรม ในทะเลลึกไม่มีโปเกมอน ดูเหมือนทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับพ่อบุญธรรมจะหายไปหมดเลย"

"พี่คิง" ก็มีปฏิกิริยาแปลก ๆ เหมือนกัน แต่...

ช่างเถอะ ตอนนี้มาดูกันก่อนว่าวาโนะคุนิแห่งนี้เป็นยังไงกันแน่ แล้วก็...แล้วก็..."

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยามาโตะก็เอามือจับเขาของตัวเองพลางจมอยู่ในความสับสน

"แย่ล่ะ น่ารำคาญชะมัด! ไม่มีไกด์มือใหม่ไหมเนี่ย อย่างน้อยก็บอกหน่อยสิว่าฉันควรทำอะไร พ่อบุญธรรม! ท่านคะ พ่อบุญธรรม! บอกใบ้หน่อยสิคะ!"

ยามาโตะพร่ำกับอากาศอยู่สองสามประโยค แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใด ๆ

"เห็นไหมล่ะ ยัยเด็กนี่มีเรื่องอะไรก็ไม่คิดถึงฉันเลย พึ่งพานายมากจริง ๆ นะ"

"ก็เจ้าชอบทำตัวมีเลศนัยกับนางทุกทีนี่"

"โว่ะโรโรโร่ะ ฉันก็หวังดีกับเธอนะ โลกที่โหดร้ายแบบนี้ คนอ่อนแอไม่มีสิทธิ์เลือกหรอก"

ขณะที่ยามาโตะพยายามหาไกด์มือใหม่ ไกด์มือใหม่ของเธอกลับกำลังวิจารณ์การกระทำของเธออยู่ และหลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ยามาโตะก็ตัดสินใจใหม่

"ตามหลักแล้ว ที่นี่ก็น่าจะมีฉันอีกคน เธอคนนั้นน่าจะคุ้นเคยกับที่นี่มากกว่าฉัน งั้นฉันก็น่าจะให้ฉันอีกคนมาช่วยฉัน"

หลังจากมั่นใจแล้วว่าเรื่องนี้ทำได้ เป้าหมายของยามาโตะในตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นการตามหาตัวเอง

"พฤติกรรมของคนที่นี่ไม่น่าจะต่างกันมากนัก ขอคิดก่อนนะ ว่าจะล่อตัวเองออกมาได้ยังไง?"

ในฐานะนักล่าที่ยอดเยี่ยม ยามาโตะเริ่มคิดในมุมมองของตัวเองว่าจะล่าตัวเองอย่างไร

"อืม... ถ้าเป็นฉัน ได้ยินว่ามีคนซัดพ่อจนน่วมไปข้าง คงต้องรีบไปดูให้เห็นกับตาแน่ ๆ เพราะงั้นไม่ต้องทำอะไร รออยู่ที่นี่ก็พอแล้ว ผ่านมาตั้งนานขนาดนี้ ก็น่าจะมาถึงแล้วมั้ง"

และเป็นอย่างที่เธอคิดจริง ๆ ไม่นานนัก ยามาโตะก็เห็นร่างหนึ่งสวมหน้ากากฮันเนีย แม้จะมองไม่เห็นใบหน้า แต่ดูจากรูปร่างและสีผมแล้ว นั่นก็คือตัวเธอเองอีกคน

ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:ยักษาแปร ผู้แปลลงแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับผม หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิกกระซิก ;-;_

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด