ตอนที่ 60 แค่ใช้ผมให้เป็นประโยชน์
หลังจากได้ยินคำขอโทษของหานซาน ซ่งซีจึงละสายตากลับมา
เธอมองหน้าหานซานแล้วพูดว่า “เมื่อกี้ตอนที่คุณยื่นบัตรให้ฉัน ฉันรู้สึกร้อนหน้าเหมือนโดนตบหน้า มันทำให้ฉันอยากจะมุดดินหนีไปซะให้รู้แล้วรู้รอด”
หานซานพยายามจะอธิบายอีกครั้ง แต่ซ่งซีกลับขยับเข้ามาใกล้เขามากขึ้น เธอใช้นิ้วชี้แตะริมฝีปากของหานซาน หยุดคำพูดที่เขายังไม่ทันได้เอ่ย
หานซานมองเธออย่างสงสัย ไม่รู้ว่าซ่งซีต้องการทำอะไร
ซ่งซีเริ่มสำรวจมองหานซาน
หานซานมีจิตสำนึกที่สะอาดและสงบมาตลอด เมื่อเขายังหนุ่มเขารับใช้กองทัพและประเทศชาติ หลังจากนั้นเขาก่อตั้ง Zeus Airlines กลายเป็นเจ้าของบริษัทและสร้างงานที่มีรายได้ดีให้กับพนักงานนับพันคน ไม่ว่าจะที่ไหนหรือเมื่อไหร่ เขาก็ทำแต่สิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อประเทศและประชาชน ทำให้เขามั่นใจในตัวเองอยู่เสมอ แต่ในขณะที่ซ่งซีที่ดูเหมือนมีชื่อเสียง กลับรู้สึกต่ำต้อยอย่างมาก
ทันใดนั้นซ่งซีก็เกิดความอยากระบายความในใจออกมา
ซ่งซีดึงนิ้วกลับ มองหานซานอย่างจริงจังแล้วกล่าวว่า “ในฐานะผู้หญิง ฉันพยายามเอาใจผู้ชายเพื่อขอให้เขาคุ้มครองและช่วยเหลือ นี่เป็นสิ่งที่น่าสงสารอย่างยิ่ง หานซาน ฉันสามารถยืดอกต่อหน้าผู้คนทั่วไปได้ แต่ต่อหน้าคุณ ฉันไม่สามารถหยิ่งได้เลย”
ตั้งแต่ซ่งซีใช้ความลับใหญ่ของตัวเองแลกกับความไว้ใจของหานซานและการได้อยู่กับเขา เธอก็ยอมทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดไว้ให้หานซานเหยียบย่ำตามใจ
ไม่ว่าจะทำตัวกล้าแกร่งแค่ไหนต่อหน้าหานซาน เธอก็ยังเคารพและกลัวเขาอยู่เสมอ เธอไม่เคยกล้าขัดใจเขาและปฏิบัติตามทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารหรือเครื่องแต่งกาย
เมื่อหานซานได้ยินคำพูดจากใจจริงของซ่งซี เขารู้สึกประหลาดใจมาก เพราะซ่งซีที่เขาเห็นนั้นมักจะร่าเริงและชอบหยอกล้อเขาเสมอ ซ่งซีมักหัวเราะขำเมื่อตอนที่เขาลำบากใจ หานซานไม่เคยรู้เลยว่าในความสัมพันธ์ของพวกเขา ซ่งซียอมลดตัวต่ำลงเช่นนี้
ซ่งซีกล่าวต่อ “หานซาน ถ้าหากสถานการณ์แตกต่างไป และถ้าฉันไม่ติดอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากและยังเป็นตัวฉันเอง ซ่งซีที่งดงาม สดใส และมีชีวิตชีวา ที่มีผู้ชายมากมายมาหลงรัก ฉันคงไม่ขอให้คุณแต่งงานกับฉัน”
ใบหน้าสวยขาวดั่งเครื่องเคลือบของเธอดูมีแววฝันขณะที่เธอยิ้มและกล่าว “สำหรับฉัน ฉันจะเหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่กล้าหาญในความรัก—ทำความรู้จักคุณอย่างเปิดเผย สานสัมพันธ์กับคุณ และมีความรักที่เท่าเทียมกัน ไม่ใช่แบบที่ต้องแสร้งหยอกล้อคุณอย่างเสแสร้งแต่กลัวใจว่าคุณจะหันหลังให้”
รอยยิ้มของซ่งซีกลายเป็นยิ้มเยาะตัวเอง “แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันไม่สามารถปกป้องพี่สาวของฉันได้ดีพอ ฉันทำได้แค่ซ่อนเธอไว้ และต้องยึดติดกับคุณเหมือนปรสิตที่กินเลือดเนื้อของคุณ”
เธอเปรียบตัวเองเหมือนปรสิต หากไม่มีหานซาน เธอก็คงจะตายในทันที
“หานซาน ฉันรู้สึกเหมือนเดินอยู่บนเส้นเชือกบาง ๆ ฉันไม่สามารถหันหลังกลับหรือพังทลายได้ หากฉันพังลง มู่เหมียนจะทำให้ฉันตายแน่นอน”
“ฉันไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่แสดงออกมา ฉันใจร้าย ฉันกลัวตาย และฉันกลัวว่าคุณจะทิ้งฉัน”
“ผมจะไม่ทิ้งคุณ” หานซานขัดจังหวะเธอ น้ำเสียงของเขาจริงจังราวกับกำลังให้คำสัญญา
ซ่งซีถึงกับอึ้งและรู้สึกซาบซึ้งใจ
เพราะเขาเป็นคนที่ดีขนาดนี้ เธอจึงยิ่งรู้สึกต่ำต้อย ซ่งซีจึงถามหานซานอย่างกะทันหัน “หานซาน คุณรู้ไหมว่า ‘คนบาปในคราบนักบุญ’ คืออะไร?”
หานซานขมวดคิ้วเล็กน้อยและลังเลว่าจะตอบคำถามนี้ดีหรือไม่
ซ่งซีกล่าวว่า “คนบาปในคราบนักบุญ เป็นคนเจ้าเล่ห์”
เมื่อได้ยินว่าซ่งซีใช้คำเหล่านี้อธิบายตัวเอง หัวใจของหานซานรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย “ซ่งซี อย่าดูถูกตัวเองแบบนี้”
“หานซาน คุณอยากรู้จักตัวตนที่แท้จริงของฉันไหมล่ะคะ?” ซ่งซีจับมือซ้ายของหานซานแล้ววางลงบนหน้าอกของเธอ เธอรวบรวมความกล้าและดึงหน้ากากออก เผยด้านที่เสแสร้งและน่าสมเพชของตัวเอง เธอพูดว่า
“งานที่คุณให้ฉันทำ ฉันไม่พอใจ มันช่างกดขี่และไร้เหตุผล! แต่เพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับคุณ ฉันก็ต้องยอม”
“ตอนเรากลับจากทริปงานที่ซุ่นเฉิน ฉันจงใจยืนอยู่ริมถนนรอให้คุณมารับ ฉันทิ้งรถไว้ที่จอดรถในสนามบิน ทุกอย่างเป็นแผนของฉันเพื่อยั่วยวนคุณ”
“ฉันไม่ได้รักคุณ แต่เพื่อเอาใจคุณและทำให้คุณมีความสุข เพื่อที่ฉันจะได้มั่นคงในฐานะภรรยาคุณ ฉันจึงพูดว่าฉันรักคุณซ้ำ ๆ โดยไม่รู้สึกผิด”
“หานซาน คุณเข้าใจไหม? ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเห็นคุณในห้องสัมภาษณ์ ฉันก็มีเจตนาร้ายต่อคุณ อยากใช้คุณจัดการกับมู่เหมียน!”
“นี่คือตัวตนที่แท้จริงของฉัน น่ารังเกียจ น่าเกลียด และเห็นแก่ตัว!”
หลังจากระบายทุกอย่างออกมาในครั้งเดียว ซ่งซีถึงได้รู้ว่าตัวเองตื่นเต้นจนมือไม้สั่น
“นี่คือตัวตนที่น่าสมเพชของฉัน”
เมื่อพูดจบและเห็นว่าหานซานเม้มริมฝีปากบางของเขา ซ่งซีก็รู้สึกใจเต้นแรง ขาเริ่มอ่อนแรง แต่เธอก็จับมือของหานซานไว้แน่น ไม่กล้าปล่อย
เมื่อรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์และมีเล่ห์เหลี่ยม หานซานก็อาจเกลียดเธอแล้ว ซ่งซีก้มหน้าลงและไม่กล้ามองหน้าหานซาน เธอรู้สึกไม่สบายใจมาก
“หานซาน คุณกลัวฉันที่น่ารังเกียจแบบนี้ไหมคะ? คุณไม่ต้องการฉันอีกแล้วใช่ไหม?”
ทันใดนั้น แขนที่แข็งแรงก็กอดซ่งซีเอาไว้ หานซานกอดเธอ
เสียงทุ้มลึกของหานซานดังกังวานอยู่เหนือศีรษะของเธอ “ถ้าสิ่งที่คุณพูดเป็นเรื่องจริง งั้นคุณก็คือคนเจ้าเล่ห์ แต่การที่คุณต้องป้องกันตัวจากมู่เหมียนและพยายามเอาใจผมไปด้วย คงเป็นเรื่องยากสำหรับคุณมาก”
ซ่งซีถึงกับอึ้ง
เธอแอบจับสูทของหานซานบริเวณเอวไว้แน่นและไม่พูดอะไร
“ซ่งซี คุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีเจตนาร้ายอะไรที่ต้องการจะครอบครองคุณด้วยเช่นกัน?” หญิงสาวที่มีเสน่ห์และสวยงามเข้าใกล้ผู้ชายอายุสามสิบที่เป็นโสดและพิการ หานซานไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์ที่สามารถต้านทานมันได้
เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองจากความต้องการเธอได้
“อย่ารู้สึกผิดกับผม โปรดใช้ประโยชน์จากผมเถอะ” หานซานจูบที่ผมของเธอและกล่าว “อย่ากลัวว่าผมจะทิ้งคุณ คุณคือผู้หญิงที่บันทึกชื่อในทะเบียนของผม ผมหานซานจะไม่ทิ้งคนที่เป็นของผม”
“แม้ว่าคุณจะไม่รักผม คุณก็ไม่จำเป็นต้องโกหกผม เพราะเมื่อโกหกบ่อย ๆ ผมก็จะแยกไม่ออกจากความจริงและความเท็จ คุณสามารถอยู่ในฐานะคุณนายหานได้อย่างสบายใจ ไม่มีใครสามารถแย่งไปได้”
เมื่อได้ยินคำตอบของหานซาน ซ่งซีที่อยู่ในสภาวะเครียดก็ถอนหายใจโล่งอกและเอนตัวลงไปในอ้อมแขนของหานซาน “พี่หาน ให้ฉันพิงคุณหน่อย ขาฉันไม่มีแรงแล้ว”
ไหล่ของผู้หญิงในอ้อมแขนสั่นไหว เมื่อหานซานรู้ว่าซ่งซีกำลังร้องไห้ เขาก็ปรับท่าทางให้ปกป้องใบหน้าของเธอให้ดี
หลายคนเดินผ่านไปมา แต่ไม่มีใครรู้ว่าคุณหนูใหญ่แห่งเมืองกำลังร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา