ตอนที่ 52: ถุงเท้ายาวคู่รักที่พี่หานมอบให้ด้วยความห่วงใย
เขารู้สึกตลกกับความตื่นเต้นของซ่งซี
หานซานกำลังจะตอบ แต่โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เขาหยุดเปลี่ยนรองเท้าแล้วพิงผนังเพื่อพูดโทรศัพท์ “ใช่ ผมเอง” หานซานไม่ได้พูดชื่อคนที่โทรมา
ซ่งซีได้ยินคำพูดอย่าง "สมาคมกาชาด" และ "ตู้ถิงถิง" เลา ๆ
เมื่อหานซานวางสายแล้ว ซ่งซีจึงถาม “ใครโทรมาหรือคะ?”
“คนที่ผมให้เฝ้าดูความเคลื่อนไหวของครอบครัวมู่” หานซานไม่ปิดบัง บอกซ่งซีว่า “ผมจ้างคนมาคอยเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของครอบครัวมู่” จากนั้นเขาก็ถอดรองเท้าแล้วสวมรองเท้าแตะ ร่างสูงใหญ่เดินผ่านซ่งซีไปในครัว
ซ่งซีตามเขาเข้าไป
หานซานใส่โหวจื่อแห้ง (โกจิเบอร์รี่) ลงในถ้วยและเติมน้ำร้อน เขายื่นเครื่องดื่มให้ซ่งซี “ดื่มนี่ซะ”
ซ่งซีรับถ้วยและบ่น “อากาศร้อนมาก ฉันอยากดื่มอะไรเย็น ๆ”
หานซานตอบ “ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาดในช่วงนี้”
“ทำไม…” ซ่งซีเงียบไปทันที
ทั้งคู่พักอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน เธอจึงไม่สามารถปิดบังความจริงเรื่องประจำเดือนได้ พวกเขาเป็นผู้ใหญ่กันทั้งคู่ และซ่งซีไม่ได้รู้สึกว่าต้องอาย เธอจึงดื่มน้ำอุ่นอย่างเชื่อฟังก่อนจะถาม “มื้อกลางวันเราทานล็อบสเตอร์ได้ไหมคะ?”
หานซานพยักหน้า “ได้”
ซ่งซีรีบเปิดช่องแช่แข็งและหยิบล็อบสเตอร์แช่แข็งออกมา เธอวางมันไว้ในชามใบใหญ่เพื่อให้ละลาย “ค่อยเตรียมทีหลังก็ได้ ไม่ต้องรีบ”
“อืม”
หานซานเดินไปที่โซฟาพร้อมถือถ้วยในมือ เขาพูดกับซ่งซีที่ตามเขามาว่า “ตู้ถิงถิงไปที่สมาคมกาชาดในบ่ายวันนี้เพื่อสอบถามเกี่ยวกับการบริจาคอวัยวะ”
ซ่งซีขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เธอถามอะไรบ้างคะ?”
หานซานตอบว่า “เธอสมัครเป็นผู้บริจาคอวัยวะ คิดว่าเธอตั้งใจทำอะไรอยู่หรือเปล่า?”
ซ่งซีไม่ใช่คนโง่ หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เข้าใจในทันทีว่าการกระทำของตู้ถิงถิงหมายถึงอะไร
“เธอต้องการบริจาคหัวใจของตัวเองให้มู่ชิว”
หัวใจของซ่งซีรู้สึกหนักอึ้ง
ซ่งซีถ่ายรูปแล้วส่งให้เหยียนเจียงพร้อมข้อความบ่น [ ดูนี่สิ ]
[ เหยียนเจียง: กระโปรงสีเหลืองกับถุงเท้าดำ?? ]
[ เหยียนเจียง: เธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า ]
[ ซ่งซี: พี่หานบอกว่ามันช่วยให้อบอุ่น ไม่งั้นข้อจะปวดตอนแก่ ]
เหยียนเจียงถือบุหรี่ไว้ที่ริมฝีปาก เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องแต่งตัว สูบบุหรี่แล้วพ่นควันออกมา เขาขมวดคิ้วตอนอ่านข้อความของซ่งซีแล้วพิมพ์ตอบกลับ
[ เหยียนเจียง: ซ่งซ่ง เธอกำลังอวดว่าพี่หานของเธอเป็นห่วงเธอขนาดไหนอยู่ใช่ไหม ]
ซ่งซีอ่านข้อความของเหยียนเจียงแล้วมองไปทางครัว เธอแอบถ่ายรูปหานซานขณะทำอาหารแล้วส่งให้เหยียนเจียง
[ ซ่งซี: นั่นพี่หานของฉัน หล่อไหมล่ะ ]
เพียงครึ่งวินาทีต่อมา เหยียนเจียงก็ตอบกลับทันที [ อะไรก็ได้ตามใจเธอ ]
ซ่งซีโกรธจนโยนโทรศัพท์ทิ้ง เธอลุกขึ้นแล้วเดินเข้าครัว
หานซานกำลังผัดหัวหอม กลิ่นหอมฟุ้งกระจายเต็มครัว ซ่งซีก็เข้าไปกอดหานซานจากด้านหลัง เขาหยุดมือและรีบวางกระทะลง “คราวนี้อยากทำอะไรอีก”
เขาต้องรีบปรับตัวให้ชินกับการที่ซ่งซีชอบแตะต้องตัวเขา
“ฉันกอดสามีของฉัน ไม่ต้องการเหตุผลหรอก” ซ่งซีพูดอย่างภูมิใจ เธอเขย่งปลายเท้าเพื่อดูเขาทำอาหาร หานซานเลยได้แต่ทำใจยอมรับ