ตอนที่ 51: การจดทะเบียนสมรส

“พี่หาน” ซ่งซีก้มหน้าแนบคางลงบนหลังมือของหานซาน สายตาเธอที่สะท้อนใบหน้าของเขานั้นอ่อนหวาน “วันนี้เราไปจดทะเบียนกันเถอะ”

คำพูดของซ่งซีทำให้หานซานประหลาดใจ เขาเงียบไปชั่วครู่

จากนั้นเขาก็ถามขึ้นว่า “เธอไม่รังเกียจที่จะถ่ายรูปทั้งที่ใส่เฝือกคออยู่เหรอ?”

ซ่งซีตอบ “ฉันมีรูปที่เหมาะสำหรับใบทะเบียนสมรสอยู่แล้วล่ะ ขอแค่รูปของพี่คนเดียว แล้วฉันจะตัดต่อเราให้เป็นรูปคู่เอง”

หานซานอดคิดไม่ได้ว่า ‘เธอมีลูกเล่นเยอะจริง ๆ’

ทั้งคู่รีบไปที่กรมการปกครองเพื่อจดทะเบียน ในเวลาเพียงไม่นาน หานซานก็นั่งอยู่ในรถโดยที่มีใบทะเบียนสมรสสีแดงบนตัก ขณะมองไปยังใบทะเบียน เขารู้สึกถึงความไม่คาดฝัน

อายุเขาก็ปาไป 32 แล้ว ไม่ใช่วัยที่ยังใจร้อนแบบเด็กหนุ่มอายุ 23 แต่ทำไมถึงได้ทำอะไรเล่น ๆ แบบนี้กับซ่งซี

ซ่งซีพิจารณาใบทะเบียนสมรส พลางวิจารณ์ภาพถ่ายบนบัตร “พี่หาน พี่ควรยิ้มเยอะกว่านี้นะ ดูสิ หน้านิ่งขนาดนี้ เหมือนคนแก่เลย”

หานซานเหลือบตามองเธอด้วยความรู้สึกทั้งขำและจนใจ

“พี่หาน ยื่นมือมาหน่อยสิ”

หานซานยื่นมือซ้ายออกไปโดยไม่รู้ตัว

ซ่งซีหยิบแหวนทองคำออกมา เธอสวมแหวนบนปลายนิ้วนางของหานซาน พลางพูดด้วยความพอใจ “เหมาะกับพี่มาก ดูดีสุด ๆ”

หานซานจ้องแหวนทองคำที่มีเพชรดำเม็ดเล็กตรงกลาง มันเข้ากับเขาได้อย่างดีเยี่ยม หลังเงียบไปสักพัก เขาถามเบา ๆ ว่า “เธอซื้อแหวนนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“เมื่อคืน” หลังออกจากบ้านตระกูลหมู่ เธอไปช้อปปิ้ง “ฉันกลัวว่าขนาดจะไม่พอดี แต่โชคดีที่มันพอดี แสดงว่าเป็นพรหมลิขิต”

ซ่งซีหยิบแหวนของตัวเองออกมา ซึ่งมีดีไซน์เหมือนกัน หานซานเอื้อมมือมาหยิบแหวน “ฉันจะใส่ให้เอง”

ซ่งซีมองเขาแล้วแกล้งพูดว่า “เจ้าบ่าวต้องใช้มือขวาใส่ให้เจ้าสาวสิ”

หลงอวี่ คนขับรถหน้าเปลี่ยนไป เขาคิดว่าหานซานคงปฏิเสธ แต่หานซานนิ่งไปสักพักก่อนพยักหน้า “ได้สิ”

เป็นครั้งแรกที่หานซานถอดถุงมือขวาออก เผยให้เห็นนิ้วปลอมสองนิ้วที่ดูเหมือนจริง ซ่งซีอุทานเบา ๆ เมื่อเห็นมือขวาของเขา

หานซานใช้หัวแม่มือกับนิ้วนางหยิบแหวนใส่ซ่งซี “เรียบร้อยแล้ว เธอคือเจ้าสาวของฉัน”

ก่อนที่หานซานจะใส่นิ้วปลอมกลับ ซ่งซีก็โน้มตัวมา “ฉันใส่ให้เองนะ”

“พี่ต้องทำใจให้ชินว่าต่อไปนี้ฉันจะเป็นคนใส่มันให้พี่”

ช่างเป็นคนที่มีความเป็นเจ้าของ

หานซานมองมือขวาของตัวเองที่กลับมามีนิ้วปลอมอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าเทาของเขาหม่นลง ในโลกนี้อาจมีผู้หญิงมากมายที่ยินดีผูกเนคไทให้เขา แต่มีเพียงหนึ่งเดียวที่ยินดีใส่นิ้วปลอมให้

เขาไม่อาจทนได้แน่ หากเธอต้องจากไปเมื่อครบหนึ่งปี

หานซานอยากจะพยายามเก็บเธอไว้ข้าง ๆ เขา

แม้จะยังไม่ได้ตกหลุมรักเธอเต็มตัว แต่ความรู้สึกที่มีต่อเธอก็เพิ่มพูนขึ้นอย่างรวดเร็ว

หานซานจู่ ๆ ก็คว้ามือซ่งซีขึ้นมา

ซ่งซีหันมามองด้วยความตกใจ พร้อมบ่นหยอกเขา “จับมือฉันทำไมล่ะ?” แล้วเธอก็ยิ้มก่อนจะวางมือทั้งสองข้างบนไหล่ของหานซาน เธอเขยิบเข้าไปกระซิบเบา ๆ ข้างหูเขา “พี่หาน จูบฉันหน่อยสิ”

ซ่งซีแค่แหย่เขาเล่นเท่านั้น แต่หานซานสั่งหลงอวี่ว่า “อย่าหันมานะ”

ตอนนี้หลงอวี่ไม่กล้าหันมาแล้วแน่นอน

ซ่งซียกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

เธอยังอยากแกล้งหานซานต่อ แต่ทันใดนั้น เขาก็หมุนตัวมาพร้อมกับใช้มือซ้ายประคองศีรษะเธอไว้ เขาก้มลงมามอบจูบร้อนแรงบนริมฝีปากนุ่มของซ่งซี ไม่มีใครคาดคิดว่าหานซาน ผู้เคร่งขรึมและสุขุม จะมีริมฝีปากที่ร้อนแรงเช่นนี้

ซ่งซีอึ้งไปชั่วครู่ แต่จากนั้นก็ปิดตาลง

หลังจากที่ผละออก ซ่งซีหน้าแดงซ่าน แต่ก็ยังพยายามวางมาดนิ่งเหมือนคนที่ช่ำชอง

หานซานเก็บใบทะเบียนสมรสทั้งสองเล่มเข้ากระเป๋า เขาถามเธอว่า “คุณเอาทะเบียนบ้านมาได้ยังไง?”

ซ่งซีตอบอย่างเขินๆ “ฉันขอมาจากแม่ บอกไปว่าฉันจะ... ซื้อบ้าน”

หานซานหัวเราะ “เจ้าเล่ห์จริง ๆ”

น้ำเสียงของเขาหนักแน่นจนซ่งซีหน้าแดงไปหมด

หลงอวี่หนีออกไปทันทีหลังจากไปส่งพวกเขาที่บ้าน ซ่งซีพูดขึ้น “พี่หลงกลัวพี่จนตัวสั่นเลยนะเนี่ย”

หานซานเดินตามเธอเข้าลิฟต์ “เขาต้องชินให้ได้”

ชินงั้นเหรอ…

เขาหมายความว่าที่เกิดขึ้นวันนี้จะยังคงเกิดขึ้นในอนาคต

ซ่งซีแอบเอามือจับติ่งหู เธอเองก็อดตื่นเต้นไม่ได้

ทันทีที่เข้าบ้าน ซ่งซีก้มลงเปลี่ยนรองเท้า แล้วพูดกับหานซาน “เพื่อฉลองที่เราจดทะเบียนสมรสกัน เรามาทำอาหารมื้อใหญ่กินกันไหม พี่หาน พี่เป็นคนทำ ฉันจะช่วยเป็นลูกมือเอง”

ซ่งซีเลียริมฝีปากเบา ๆ เมื่อนึกถึงล็อบสเตอร์ตัวใหญ่ในช่องฟรีซ “ฉันอยากจะผ่ามัน แกะเปลือก แล้วกินมันให้หมด”