ตอนที่ 46: เพิ่มน้ำหนักหน่อย ดีต่อการมีลูก

หานซานไม่เข้าใจถึงภาระหน้าที่ของซ่งซีในฐานะสาวงามอันดับหนึ่งของวงการ

เขาเอาจานอาหารตรงหน้าซ่งซีออกไป แล้วนำอาหารไปใส่ในถุงพลาสติกสะอาด “เดี๋ยวผมจะให้คนเอาไปให้สุนัขจรจัดแถบชานเมือง พวกมันคงกินได้”

พี่หานไม่เคยปล่อยให้มีการทิ้งอาหารเสียเปล่า

ซ่งซีทำหน้าบึ้งนิด ๆ แล้วพูดด้วยความไม่พอใจ “งั้นฉันจะกินอะไรล่ะ”

หานซานใส่ผ้ากันเปื้อนสีดำ แล้วหยิบวัตถุดิบหลายอย่างออกมาจากตู้เย็น “เราจะกินหมูเปรี้ยวหวาน ปลานึ่ง บรอกโคลีผัด และมันฝรั่งผัดเผ็ด”

เขาหยิบมันฝรั่งสองหัวแล้วหันไปถามซ่งซี “โอเคไหม”

ซ่งซีกลืนน้ำลายเงียบ ๆ ก่อนตอบ “ไม่โอเค หมูเปรี้ยวหวานทำให้อ้วน”

หานซานจ้องมองรูปร่างที่ผอมเพรียวของซ่งซี “ต่อไปนี้เลิกไดเอต ผมไม่อนุญาตให้คุณลดน้ำหนัก”

ซ่งซีกำลังจะเถียง แต่หานซานเสริมว่า “เพิ่มน้ำหนักหน่อยก็ดี จะได้ช่วยให้คลอดลูกง่ายขึ้น”

ซ่งซีถึงกับพูดไม่ออก “...”

ใช่สิ เธอต้องอุ้มท้องลูกของหานซาน

หานซานทำอาหารเย็นอย่างรวดเร็ว แม้รสชาติอาจไม่เลิศเลอแต่ก็อร่อยกว่าที่คิด โดยเฉพาะมันฝรั่งผัดเผ็ดและหมูเปรี้ยวหวาน ซ่งซีที่กำลังระวังเรื่องอาหารการกิน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะกินบ้าง

หลังอาหารเย็น หานซานขึ้นไปชั้นบน ประมาณสิบนาทีต่อมาเขาลงมาพร้อมกับกระดาษขนาด A4 หนึ่งแผ่น

ซ่งซีนั่งดูสารคดีสัตว์อยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เมื่อหานซานเข้ามาแล้ววางแผ่นกระดาษบนโต๊ะ เขากอดอก มองซ่งซีด้วยสายตาจริงจัง “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ให้ทำตามกฎที่เขียนไว้ในกระดาษแผ่นนี้”

ซ่งซีมองหานซานด้วยความไม่แน่ใจ ก่อนเอื้อมมือไปหยิบกระดาษนั้น

ตรงกลางเขียนว่า: กฎของบ้านตระกูลหาน

ซ่งซีเลิกคิ้ว “ยุ่งยากจัง”

บ่นแล้วซ่งซีก็ก้มลงอ่านเนื้อหา

ข้อหนึ่ง: เข้านอนแต่หัวค่ำ ตื่นเช้า นอนก่อนสี่ทุ่ม ตื่นก่อนหกโมงครึ่ง

ข้อสอง: รักษาสุขภาพดวงตา ห้ามเล่นโทรศัพท์และคอมพิวเตอร์นานเกินไป

ข้อสาม: ห้ามงดอาหารเช้า ห้ามไดเอต ต้องกินอาหารให้ครบสามมื้อ

ข้อสี่: ห้ามใส่เสื้อผ้าโป๊ (เสื้อผ้าที่เปิดหลัง โชว์ต้นขา และหน้าอก)

ข้อห้า: ห้ามดื่มเครื่องดื่มเย็น กาแฟในแต่ละวันจำกัดไว้ที่ 200 มล. ไอศกรีมทานได้แค่สัปดาห์ละสองครั้ง

ซ่งซีอ่านแล้วก็หมดอาลัยตายอยาก

แต่ยังไม่จบ หานซานเดินเข้าครัวแล้วหยิบกระติกน้ำร้อนสีขาวออกมาจากตู้ เขายื่นกระติกให้ซ่งซี “การดื่มน้ำเย็นไม่ดีต่อสุขภาพของผู้หญิง จากนี้ไปให้คุณใช้แก้วนี้ดื่มน้ำอุ่นเท่านั้น”

ซ่งซีชะงักไปเล็กน้อย แล้วหันมามองหานซาน “ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแฟนคุณถึงเลิกกับคุณ ถ้าเป็นฉันก็คงทนไม่ได้เหมือนกัน” ชายคนนี้เผด็จการจริง ๆ เขาทำตัวเหมือนเป็นพ่อมากกว่าสามีอีก

หานซานไม่โกรธกลับคำพูดของเธอ กลับแนะนำอย่างจริงจังว่า “คุณซ่ง ถ้าทนไม่ได้ก็ทิ้งผมไปก็ได้นะ” เมื่อเขาเรียกเธอว่า คุณซ่ง ก็แสดงว่าเขากำลังพูดจริงจัง

ซ่งซีถึงกับอึ้ง “...”

เธอทิ้งหานซานไม่ได้ เธอต้องจับเขาไว้แน่นที่สุด

ซ่งซีใช้นิ้วชี้เคาะกระดาษเบา ๆ แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ด้วยท่าทีขี้เล่น ถามหานซาน “พี่หาน จะจำกัดจำนวนครั้งในการร้องครางบนเตียงด้วยไหมคะ”

หานซานถึงกับพูดไม่ออกกับคำถามนี้

ทำให้เขาพูดไม่ออกได้ ซ่งซีรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย

“ฉันยอมรับกฎทุกข้อ” ซ่งซีจู่ ๆ ก็พูดจริงจัง เธอยื่นมือขวาไปจับมือหานซาน

หานซานจ้องมองซ่งซีที่อยู่ ๆ ก็ทำหน้าเศร้าราวกับลูกสุนัขที่หลงทาง เขาไม่แน่ใจว่าสีหน้าแบบนี้หมายความว่าเธอกำลังวางแผนเล่นตลกอะไรอีกหรือเปล่า แฟนของเขายังอายุน้อยมาก และมีชีวิตชีวา

ซ่งซีจ้องหน้าเขาแล้วพูดว่า “พี่หาน ตั้งแต่คุณให้ฉันเป็นคุณนายหาน คุณต้องให้ศักดิ์ศรีของตำแหน่งนี้กับฉันด้วย”

หานซานพยักหน้า “แน่นอน ตราบใดที่คุณยังเป็นคุณนายหาน ผมจะมีแค่คุณเคียงข้างและในใจ ผมจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกคุณ หรือแม้แต่ตัวผมเอง”

ได้ยินแบบนั้น ซ่งซีก็รู้สึกมั่นใจขึ้น

“ถ้าอย่างนั้นคุณต้องปกป้องฉันให้ดี ถ้าฉันตายขึ้นมาทันที คุณจะกลายเป็นหม้าย จะหาภรรยาใหม่ก็ยาก” ซ่งซีเตือน

หานซานไม่รู้ว่าจะโกรธหรือรู้สึกขบขันกับคำพูดของเธอดี “ผู้ชายตระกูลหานจะไม่แต่งงานใหม่”

ซ่งซีแอบขำในใจ เธอคิดว่าหานซานก็แค่พูดจาไร้สาระเท่านั้น

‘คุณทั้งหล่อทั้งเก่ง ถ้าฉันตาย คุณต้องแต่งงานใหม่แน่ ๆ’

หานซานโน้มตัวลงดึงซ่งซีเข้ามากอด เขารู้ว่าเธอรู้สึกไม่มั่นคง เลยพูดปลอบว่า “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ปัญหาของคุณก็คือปัญหาของผม ใครที่กล้ารังแกคุณก็เหมือนรังแกผม”

“ไม่ต้องห่วง ผมจะปกป้องคุณ คุณจะไม่ตายหรอก”

ซ่งซีหลับตาลง

เธอรอคำรับประกันนี้จากเขามาตลอด

“ขอบคุณนะ หานซาน”

หานซานปล่อยซ่งซีแล้วหันไปมองนาฬิกาบนผนัง “ตอนนี้ 21.40 น.แล้ว ถึงเวลานอนแล้วล่ะ”

ซ่งซีเดินตามหานซานขึ้นบันไดไป

ความสัมพันธ์ของเธอกับเฉิงจื่ออังนั้นเต็มไปด้วยความวุ่นวาย คืนเดียวที่พวกเขานอนเตียงเดียวกันคือคืนวันแต่งงาน ในคืนนั้นซ่งซีพบว่าเฉิงจื่ออังมีปัญหา เขารู้สึกอับอายและโกรธ จนพวกเขาตัดสินใจแยกห้องนอนกันตั้งแต่นั้นมา

เอาจริง ๆ แล้ว ซ่งซีไม่เคยได้นอนกับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย

เธอนอนลงบนเตียงอย่างว่าง่าย หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้ว หานซานก็เข้ามาและนอนลงข้าง ๆ กลิ่นหอมสะอาดของไม้ที่เขาใช้ทำให้รู้สึกอบอุ่น เป็นกลิ่นที่อ่อนโยนแต่มั่นคง เหมาะกับบุคลิกของหานซานมาก

ซ่งซีพูดว่า “พี่หาน คุณหอมมากเลยนะ”

หานซานลืมตาขึ้น

เขาหันไปมองซ่งซีที่ใส่เฝือกที่คอ “แน่ใจเหรอว่าจะชมกลิ่นของผมก่อนนอนแบบนี้?” สายตาของหานซานลึกซึ้งและจริงจังจนทำให้หัวใจของซ่งซีเต้นแรง เธอเพิ่งรู้ตัวว่าได้ก้าวเข้าสู่ดินแดนที่อันตรายเข้าแล้ว

ซ่งซีเงียบไป หานซานถามอีกครั้ง “ผมหอมเหรอ?”

ซ่งซีตอบอย่างรวดเร็ว “ค่ะ กลิ่นอ่อน ๆ หอมแบบสะอาด เป็นกลิ่นไม้ เหมาะกับคุณมาก”

หานซานตอบกลับสั้น ๆ “เข้าใจแล้ว”

“ตอนนี้ 21.40 น. แล้ว หลับตาแล้วนอนได้แล้วนะ”

หานซานหลับตาและดูเหมือนกำลังจะหลับจริง ๆ

ซ่งซีแอบมองหน้าอกของเขาที่เคลื่อนไหวเป็นจังหวะตามลมหายใจ เธออดสงสัยในเสน่ห์ของตัวเองไม่ได้ นี่คงเป็นเพราะเธอใส่เฝือกที่คอใช่ไหมถึงทำให้ดูไม่น่าสนใจ

ซ่งซียื่นนิ้วหนึ่งออกไปจิ้มที่กระดูกไหปลาร้าของหานซาน

หานซานจับนิ้วของเธอไว้ “หยุดได้แล้ว”

ซ่งซีพูดว่า “นี่”

หานซานถามว่า “อะไรอีกล่ะ?”

ซ่งซีใช้นิ้ววาดวงกลมบนฝ่ามือของหานซาน เธอถามเขาอย่างจริงจังว่า “พี่หาน ผู้หญิงสวย ๆ อย่างฉันนอนอยู่ข้าง ๆ คุณ แต่ทำไมคุณถึงไม่รู้สึกอะไรเลย?”

ซ่งซีทำหน้ามุ่ย “คุณรู้ไหมว่าคนที่นอนข้าง ๆ คุณคือสาวในฝันของผู้ชายทุกคนในเมืองหหวังตงนะ ทุกปีเว็บบอร์ดออนไลน์ในท้องถิ่นจะมีการโหวตว่าสาวคนไหนที่ผู้ชายอยากนอนด้วยมากที่สุด ฉันได้รับเลือกเป็นอันดับหนึ่งทุกครั้ง”

ซ่งซีไม่รู้เลยว่าตัวเองเย้ายวนแค่ไหน ในขณะที่เขาอยากจะนอนหลับแต่ทำไม่ได้