ตอนที่ 45: ภรรยาสุดเพอร์เฟ็กต์นั้นรักษาไว้ไม่ง่าย
ซ่งซียังคงตกใจเล็กน้อย ประโยคที่หานซานพูดมันดูไม่ค่อยสมเหตุสมผล เพราะคำพูดแบบนี้น่าจะมาจากพวกคนขับรถเก่ามากกว่า! ซ่งซีจ้องมองหานซานอย่างตั้งใจ เธอคิดว่าเขาเป็นคนที่แสร้งทำเป็นสูงส่งและสะอาด แต่จริง ๆ แล้ว เขามีด้านที่ลึกล้ำมาก
โอ้ ผู้ชายล่ะนะ!
ซ่งซียืนขึ้นและบ่นพึมพำว่าหานซานน่าเบื่อ จากนั้นเธอก็วิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อจัดกระเป๋า เมื่อเธอเอาเสื้อผ้าของเธอใส่ลงในตู้เสื้อผ้าของหานซาน แล้วมองเห็นเสื้อผ้าของพวกเขาที่วางเรียงกันเป็นระเบียบ เธอก็เริ่มตระหนักว่าตัวเองติดอยู่กับผู้ชายคนนี้จริง ๆ แล้ว
ข้างล่าง หานซานยืนอยู่ที่หน้าต่างฝรั่งเศสและโทรหาตาของเขา
มีชายวัยกลางคนรับสาย “นี่ซานซานหรือเปล่า?”
หานซานตอบรับและเรียกเขาว่า “ลุงจง” ก่อนจะถามว่า “คุณตาอยู่ที่ไหน?”
ลุงจงมองไปที่ชายชราที่กำลังทำสวนผักอยู่ผ่านหน้าต่าง เขาพูดว่า “ท่านกำลังเก็บมะเขือเทศอยู่ บอกว่าอยากทำซอสมะเขือเทศส่งไปให้คุณครับ”
หานซานพยักหน้า จากนั้นก็หันไปมองขึ้นไปชั้นบน ก่อนพูดว่า “ลุงจง ผมต้องรบกวนให้ลุงช่วยสั่งเบคอนกับไส้กรอกมาส่งหน่อยนะ” ตอนบ่ายนั้น ตู้ถิงถิงทำอาหารจานเบคอนผัดหน่อไม้ให้ และซ่งซีที่กลัวอ้วนกลับทานข้าวไปหนึ่งชามเต็ม ๆ
เธอผอมเกินไป หานซานเคยบีบข้อมือของซ่งซีมาก่อน—มันบางอย่างไม่น่าเชื่อ
เขาต้องเลี้ยงเธอให้ดี
ที่อีกฝั่งของสายโทรศัพท์ เมื่อได้ยินคำขอนี้ ลุงจงก็ตกใจเล็กน้อย เขาพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจ “ฉันคิดว่าซานซานไม่ชอบกินเบคอนกับไส้กรอกเสียอีก”
หานซานยิ้มและพูดว่า “มีคนอื่นชอบทานน่ะครับ”
ลุงจงถึงกับนิ่งไปอยู่ชั่วครู่
...
ใครกันที่จะคอยตบไหล่ฉันเบา ๆ ยามที่ฉันต้องการความช่วยเหลือที่สุด?
ใครกันที่จะยินดีแบ่งปันความสุขอันยิ่งใหญ่กับฉัน?
วันเวลาช่างยาวนาน
ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณ
การได้เห็นคุณเติบโตช่วยเติมพลังให้ฉัน
ใครเล่าจะลืมบาดแผลที่คุณเผชิญมาตลอดทาง?
ใครเล่าจะคาดเดาได้ว่าในอนาคตคุณจะไปอยู่ที่ใด…?
เสียงร้องของหานซานเป็นเสียงเบสที่หนักแน่น ซึ่งเข้ากับบทเพลงได้อย่างดี เมื่อซ่งซีได้ยินบทเพลงนี้ ใบหน้าที่ขมวดแน่นของเธอก็เริ่มผ่อนคลายลง มือของเธอที่บีบผ้าห่มจนซีดก็ค่อย ๆ ปล่อยออก
หานซานสังเกตว่ามันได้ผล เขาจึงรู้สึกโล่งใจ
หลังจากยืนยันว่าซ่งซีไม่มีอาการผิดปกติและหลับสนิทแล้ว หานซานก็ห่มผ้าให้เธอ ปรับอุณหภูมิแอร์ จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป
เฮ้อ การมีภรรยาสวยสมบูรณ์แบบมันไม่ง่ายเลยนะ นี่แค่วันแรกเขาก็ต้องร้องเพลงกล่อมเธอก่อนนอน ใครจะรู้ว่าครั้งหน้าต้องทำอะไรอีก? แต่ถึงอย่างนั้น หานซานก็รู้สึกว่ามันไม่ได้แย่ขนาดนั้น
…
ซ่งซีตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าฟ้ามืดลงแล้ว
เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าจะหลับยาวไปทั้งบ่ายบนเตียงของหานซาน ซ่งซีลุกขึ้นนั่งและจับปากตัวเองก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีน้ำลายไหล ก่อนจะเดินลงไปชั้นล่าง
หานซานไม่ได้อยู่ที่ชั้นแรก ซ่งซีคาดว่าคงจะอยู่ในห้องประชุม เพราะเธอได้ยินเสียงพูดคุยดังออกมาเป็นครั้งคราว
ดังนั้น เธอจึงไม่เข้าไปรบกวนการทำงานของเขา
แต่เธอก็หิวและต้องหาอะไรกิน
ซ่งซีเข้าไปในครัวและเปิดตู้เย็นขนาดใหญ่ในบ้านของหานซาน เมื่อเห็นว่าตู้เย็นเต็มไปด้วยวัตถุดิบ เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นจึงเริ่มหาวัตถุดิบที่ต้องการและเตรียมอาหารเย็นไปพร้อมกับฮัมเพลงเบา ๆ
หลังจากหานซานเสร็จจากการประชุม เขาก็เดินลงมาชั้นล่าง เมื่อเขาหยุดยืนที่มุมบันได เขาแอบมองหญิงสาวที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวอยู่ครู่หนึ่ง
ซ่งซียังใส่ชุดเดิมตั้งแต่เช้า และฮัมเพลงไปพร้อมกับสวมเฝือกคอ ดูเหมือนเธอจะอารมณ์ดี
“ทำอาหารอยู่เหรอ?” หานซานโผล่มาที่หน้าประตูครัว
ซ่งซีกำลังเทเมล็ดข้าวโพดออกจากกระชอน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอจึงตอบโดยไม่หันกลับไปว่า “พี่หาน นั่งก่อนสิคะ เดี๋ยวฉันทำอาหารเย็นให้พี่ด้วย รอแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว”
หานซานตั้งตารอที่จะได้ลองชิมฝีมือของซ่งซี เขานั่งลงที่ห้องรับประทานอาหารและรินน้ำอุ่นใส่แก้วสองใบ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เห็นซ่งซีถือจานสองใบเดินออกมา หานซานเลิกคิ้วและคิดในใจ ‘อาหารตะวันตกเหรอ?’
“ทาด้า!”
ซ่งซีวางจานหนึ่งลงตรงหน้าหานซาน จากนั้นเธอโค้งให้เขาแล้วพูดว่า “คุณหาน ลองชิมดูนะคะ”
รอยยิ้มของหานซานชะงักทันทีเมื่อเห็น ‘อาหารเย็น’ บนจาน
บนจานมีเพียงอกไก่ทอดชิ้นเล็กขนาดเท่ากำปั้นเด็ก บรอกโคลีต้มไม่กี่ชิ้น ข้าวโพดต้มอีกสองสามช้อน และมะเขือเทศสีแดงสามลูก
การจัดจานดูสวยงามดีอยู่หรอกนะ
หานซานสูดหายใจลึก มองขึ้นไปหาซ่งซีด้วยความไม่เชื่อ ถามเธอว่า “นี่เธอกินแค่นี้จริง ๆ เหรอ?”
ซ่งซีนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เธอหั่นอกไก่ชิ้นหนึ่งใส่ปากเคี้ยวไก่รสจืดๆ นั้น ก่อนจะตอบหานซานว่า “พี่คิดว่าฉันเกิดมามีหุ่นดีหรือไง? ฉันต้องคุมอาหารถึงรักษาหุ่นไว้ได้แบบนี้”
เคล็ดลับของหุ่นที่ดีคือการมีวินัย