ตอนที่ 43 พี่หานหึงใช่ไหม
การถูกคนรักทอดทิ้งเป็นเรื่องที่น่าอับอายจริง ๆ แต่การที่เห็นบาดแผลของหานซานถูกเปิดเผยทำให้ซ่งซีรู้สึกเศร้าใจ
เมื่อเธอนั่งอยู่ในรถ ซ่งซีก็เงียบไป ราวกับกลัวว่าจะพูดอะไรผิด
รถคันนี้เลี้ยวเข้าลานจอดรถใต้ดินของบ้านหานซาน เขาปลดเข็มขัดนิรภัย เอื้อมมือไปตบหัวซ่งซีเบา ๆ “อย่าโทษตัวเองเลย ถ้าฉันสามารถพูดเรื่องนี้ได้อย่างเปิดเผย ก็แสดงว่าฉันผ่านมันมาแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่งซีก็หยุดโทษตัวเองแล้ว เธอยิ้มหวานให้เขาอย่างไร้ยางอายและพูดว่า “จริงด้วย เธอคืออดีตของคุณ แต่ฉันคืออนาคต ฉันจะเป็นของพี่หานตลอดไป”
หานซานเงียบ แต่สายตาที่มองเธอกลับลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อย
“ใช่แล้ว คุณพูดถูก”
เมื่อทั้งคู่ลงจากรถ หานซานก็เปิดฝากระโปรงหลังเพื่อหยิบสัมภาระของเธอ ขณะที่เขายกกระเป๋าออกมา กล่องไม้ใบเล็กก็หล่นลงพื้นโดยบังเอิญ สร้อยเชือกสีดำร่วงลงมา
“อะไรหล่นน่ะ” ซ่งซีได้ยินเสียงนั้นและรีบวิ่งเข้ามา เมื่อเธอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เธอก็รู้สึกกระวนกระวาย เสียงของเธอเริ่มเข้มขึ้น
หานซานนั่งยอง ๆ ลงเพื่อหยิบกล่องนั้นขึ้นมา ขณะที่เขากำลังรวบรวมเชือกในมือ ซ่งซีก็รีบวิ่งเข้ามาในฝีเท้าก้าวใหญ่ เธอย่อตัวลงนั่งข้างหานซาน แล้วยื่นมือออกไปแย่งเชือกนั้นจากมือของเขา
ใบหน้าของเธอดูดุเล็กน้อย
ซ่งซีถือสร้อยเชือกนั้นไว้ด้วยมือขวาและยื่นไว้ข้างหน้า จากนั้นเธอก็ตรวจสอบอย่างละเอียด เหมือนกับว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดมาก
“ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันบังเอิญทำตก…” หานซานรู้สึกผิดและหันมาขอโทษซ่งซี แต่เมื่อเขาเห็นสร้อยเชือกที่ซ่งซีถืออยู่ชัด ๆ เขาก็ลืมไปหมดว่าจะพูดอะไร
หานซานจ้องสร้อยนั้นอย่างตะลึง
มันคือเชือกสีดำที่ถูกผูกเป็นปม มีลูกปัดทองอยู่ตรงกลางและมีห่วงหยกห้อยอยู่ที่ปลาย เมื่อหานซานมองไปที่ห่วงหยกนั้น ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้นเล็กน้อย
เขามองไปที่ใบหน้าของซ่งซีและได้ยินเธอพึมพำเบา ๆ ว่า “ฉันบอกแล้วว่ามันคือของที่ระลึกจากรักแรกของฉัน ถ้าคุณทำมันเสียหาย คุณจะแก้ไขยังไง” ซ่งซีเหมือนสิงโตตัวเมียที่ถูกรุกรานเขตแดน แสดงกรงเล็บแหลมคมต่อหานซานเป็นครั้งแรก
หานซานไม่พูดอะไร
ซ่งซีเอาห่วงหยกมาสัมผัสแก้มและรู้สึกถึงความเรียบเนียนของมัน แค่คิดว่ามันเสียหายก็ทำให้เธอกลัวแล้ว
“โชคดีที่มันไม่แตก” หัวใจของซ่งซีเจ็บปวดมาก เธอคว้ากล่องไม้ใบเล็กนั้นจากมือของหานซาน
ซ่งซีเก็บหยกใส่กล่องอย่างระมัดระวัง จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและคำรามว่า “ครั้งหน้าห้ามแตะต้องมันอีก ถ้ามันเสียหาย ฉันจะไม่ให้อภัยคุณแน่”
หานซานไม่พูดอะไร
เมื่อเห็นหานซานเงียบไป ซ่งซีคิดว่าเธอทำเกินไปและทำให้หานซานรู้สึกผิด เนื่องจากเธอพึ่งพาเขาเพื่อชีวิตของเธอ เธอจึงไม่อาจทำให้เขาไม่พอใจได้ ดังนั้นเธอจึงขอโทษ “พี่หาน ขอโทษนะ ฉันเป็นห่วงมากเกินไป…”
เธอคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้จริง ๆ
“ฉันให้คนไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดที่ศูนย์ฟื้นฟูไท่หยางชูเซิงในคืนที่ซ่งเฟยหายตัวไป เวลาประมาณสองทุ่ม เกิดไฟดับนานครึ่งชั่วโมง คุณใช้ช่วงเวลานั้นส่งซ่งเฟยออกไป ปลอมตัวเป็นเธอและนอนแทนบนเตียงนั้น”
“คุณยังมีผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย—คนส่งน้ำใช่ไหม ลองเดาสิว่าเขาต้องเป็นคนที่คุณไว้ใจ และไม่ใช่พนักงานของบริษัทส่งน้ำแน่ ๆ”
หานซานโน้มตัวมองลึกเข้าไปในดวงตาของซ่งซีที่สั่นไหวด้วยความหวาดกลัว เขาถามว่า “การวิเคราะห์ของผมถูกต้องไหม?”
ขาของซ่งซีอ่อนแรงจนเกือบทรุดลง
หานซานโอบเธอไว้
“ไม่ต้องกลัวนะ”
แต่จะให้ซ่งซีไม่กลัวได้อย่างไร?
เธอคิดว่าเธอสามารถหลอกลวงทุกคนได้โดยไม่ถูกจับได้ แต่ไม่รู้เลยว่าหานซานจะสามารถมองทะลุทุกอย่างได้ทันที
หากหานซานมองทะลุได้ แล้วมู่เหมียนจะเป็นอย่างไร ซ่งซีรู้สึกว่าการเสนอที่จะย้ายมาอยู่กับหานซานเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้ว
“ถึงแล้ว” หานซานดึงกระเป๋าเดินทางและจับมือซ่งซีขณะออกจากลิฟต์
จนถึงหน้าประตูบ้านเขา หานซานถึงจะปล่อยมือซ่งซี
ซ่งซีพิงกำแพงข้างประตูยังคงมึนงงเล็กน้อย
หานซานหยิบกุญแจจากกระเป๋าเงินมาเปิดประตู เขาก้มลงและพูดกับซ่งซีที่ยืนข้างเขาว่า “บ้านผมไม่มีระบบล็อกรหัส มีแค่ชุดกุญแจเดียว พรุ่งนี้จะให้คนทำกุญแจสำรองให้คุณ”
ซ่งซีที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกสงบขึ้นหลังจากขยี้หน้าและเก็บอารมณ์สับสนตอบว่า “ได้เลย ดีเหมือนกัน”
หานซานเปิดประตูและซ่งซีเดินตามเขาเข้าไป
บ้านของหานซานออกแบบด้วยโทนสีดำ ขาว และเทา ทำให้ดูน่าค้นหา เคร่งขรึม และเย็นสบาย แต่อย่างไรก็ตาม หน้าต่างบานใหญ่ในบ้านของเขาทำให้บ้านดูโปร่งใส ชั้นล่างมีผนังเป็นกระจกบานใหญ่ทั้งหมด และชั้นสองก็คงจะเหมือนกัน เนื่องจากทิศทางแสงที่ดีจากฝั่งนั้น
ซ่งซีเดินไปที่หน้าต่างกระจกใหญ่ นั่งลงข้าง ๆ และมองดูความเคลื่อนไหวด้านล่าง
ผ่านไปสักพัก ความกังวลในใจของเธอก็สงบลง
เมื่อหันกลับมา เธอเห็นหานซานกำลังรินน้ำอุ่นใส่แก้ว และทันใดนั้นเธอก็นึกอะไรทะลึ่งขึ้นมา เธอจงใจทำเสียงลึกและเซ็กซี่ “พี่หาน ลองนึกภาพดูสิว่า ในความมืดของยามค่ำคืน คุณกับฉันยืนอยู่ที่นี่ทั้งตัวเปล่า ปล่อยใจไปกับความรักและชมท้องฟ้ายามค่ำคืน…”
ซ่งซียิ้มยั่วหานซานและถามว่า “แค่นึกถึงก็รู้สึกตื่นเต้นแล้วใช่ไหม?”