ตอนที่ 34: จดทะเบียนใส่ชื่อคุณในสมุดทะเบียนบ้าน ล็อกคุณไว้ในบ้านของผม

เมื่อเห็นว่าซ่งซีตัดสินใจจะตัดผมแน่ ๆ พยาบาลก็ถามว่า “สั้นแค่ไหนคะ?”

ซ่งซีชี้ไปที่จุดเหนือบ่าของเธอ แต่เพราะกังวลว่าหานซานอาจจะชอบผู้หญิงที่มีผมสั้นกว่านี้ เธอจึงชี้ลงไปอีกจนถึงบริเวณใต้ใบหู เธอเม้มปากแน่นแล้วบอกว่า “ตัดให้สั้น...ระดับนี้ค่ะ ที่ต้นคอ”

“ได้ค่ะ”

พยาบาลตัดผมของซ่งซีตามคำสั่ง มันจบลงอย่างรวดเร็ว พยาบาลรวบผมที่ถูกตัดมาให้ซ่งซีด้วยความเสียดาย “ผมสวยขนาดนี้ เสียดายนะคะที่ต้องตัดทิ้ง”

ซ่งซีกำผมที่ถูกตัดออกมาแน่น ขนตายาวสั่นไหวเล็กน้อย ขณะที่ขอบตาเริ่มแดงขึ้น

เธอยิ้มบาง ๆ “มันก็คุ้มค่าอยู่ค่ะ”

ใช้ผมแลกกับเวลาหนึ่งปีกับหานซาน สำหรับซ่งซีแล้ว เธอรู้สึกว่ามันคุ้มค่า

ขณะตัดผมซ่งซี พยาบาลสังเกตเห็นรอยช้ำสีเข้มสองรอยบนลำคอขาวเนียนของเธอ เธอเป็นพยาบาลที่มีประสบการณ์มาหลายปีและรู้ทันทีว่ารอยเหล่านั้นเกิดจากอะไร

ด้วยความเป็นห่วงว่าอาจจะมีคนคิดร้ายกับซ่งซี พยาบาลพูดด้วยเสียงต่ำว่า “คุณซ่งคะ คุณสบายดีไหม? ถ้ามีใครคิดร้ายกับคุณและคุณต้องการความช่วยเหลือ คุณบอกฉันได้นะคะ…”

ความห่วงใยจากคนแปลกหน้าทำให้ซ่งซีรู้สึกอบอุ่นใจ “ฉันไม่เป็นไรค่ะ แต่ขอบคุณมากนะคะ”

พยาบาลจัดเสื้อผ้าของซ่งซีให้เรียบร้อยก่อนจะออกไป

หลังจากผ่านเหตุการณ์นี้ไป ซ่งซีรู้สึกเหนื่อยมาก แต่เธอกลับนอนไม่หลับ จึงนอนมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

หลี่ลี่เองก็สังเกตเห็นรอยช้ำที่คอของซ่งซีเช่นกัน เขาอดสงสัยไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างหานซานกับซ่งซีตอนที่อยู่ในห้องคนเดียว แต่เขารู้ว่าต้องไม่ก้าวล่วง จึงแกล้งทำเป็นไม่เห็น

“คุณหลี่คะ” ซ่งซีเรียกเขา

หลี่ลี่หลุดจากภวังค์ “อะไรเหรอครับ?”

“ช่วยหากล่องมาให้ฉันด้วยได้ไหมคะ ตอนคุณมาเยี่ยมคราวหน้า? ฉันอยากเก็บผมนี้ไว้” ซ่งซีพูดพร้อมชี้ไปที่ผมบนโต๊ะ เธอไม่อยากทิ้งผมที่เธอไว้ให้ยาวขนาดนี้มาหลายปี จึงตัดสินใจที่จะเก็บมันไว้แทน

“ได้ครับ”

…

หานซานไปที่โรงอาหารของโรงพยาบาลเพื่อหาอะไรทาน เขาครุ่นคิดถึงสิ่งที่ซ่งซีพูดขณะกินอาหาร

ซ่งซีบอกว่าคนที่ต้องการฆ่าเธอคือพ่อบุญธรรมของเธอ มู่เหมียน เขาต้องการฆ่าเธอเพื่อจะได้เอาหัวใจของเธอไปช่วยมู่ชิว เธอยังเล่าว่าในชีวิตที่แล้ว เธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ซึ่งมู่เหมียนเป็นผู้วางแผน หลังจากที่เธอเสียชีวิต พวกเขาได้นำเธอไปที่โรงพยาบาลซินเฉียว

ดูเหมือนมู่เหมียนจะจ่ายเงินใต้โต๊ะให้กับหมอคนนั้น…

หลังจากทานอาหารเสร็จ หานซานเดินผ่านห้องโถงใหญ่ระหว่างทางกลับไปยังห้องพัก เขาเห็นสาว ๆ หลายคนกำลังซื้อเครื่องดื่มจากตู้หยอดเหรียญ

คำพูดของซ่งซีก่อนหน้านี้ผุดขึ้นมาในหัวของเขา และภาพเธอที่เลียริมฝีปากก็ปรากฏขึ้นตาม หานซานหันไปเดินไปยังตู้หยอดเหรียญ

หานซานกลับมาที่ห้องพักและเห็นหลี่ลี่กำลังกวาดอะไรบางอย่างอยู่

เนื่องจากซ่งซีมีอาการกระทบกระเทือนที่ศีรษะ เธออาเจียนหรือเปล่านะ?

หานซานมองดูอีกทีและเห็นว่าหลี่ลี่กำลังกวาดเส้นผมอยู่ เขาเดินเข้าไปในห้องและมองข้ามหลี่ลี่ไปเห็นซ่งซีนอนอยู่บนเตียง

เขารู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นเธอ

เธอตัดผมจริง ๆ ผมยาวสลวยที่เคยยาวถึงเอวถูกตัดเหลือเพียงระดับใต้หูเล็กน้อย ปลายผมม้วนเบา ๆ อยู่บริเวณคอ ด้วยผมสั้นสีแดง ซ่งซีที่ดูอ่อนแอและเจ็บป่วยนั้นดูน่าสงสารยิ่งขึ้น

เมื่อเห็นผมยาวกระจายอยู่ทั่วพื้น หานซานรู้สึกหนักใจและไม่ได้พูดอะไรออกมา

บางทีอาจเป็นเพราะเพิ่งตัดผมที่เธอรัก ซ่งซีดูหดหู่เล็กน้อย ดวงตาของเธอแดงก่ำและมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

คำหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของหานซาน

บาป

เขาทำบาป เขาทำให้หญิงสาวที่สมบูรณ์แบบต้องรู้สึกทุกข์ใจ

หลี่ลี่สังเกตว่าหานซานกลับมาแล้ว เขายิ้มให้หานซาน “คุณหาน ดูสิ คุณซ่งทำเพื่อคุณขนาดไหน”

หลังจากพูดจบ หลี่ลี่มองหานซานด้วยสายตาที่มีความหมาย ราวกับจะบอกว่า ‘เมื่อหญิงสาวแสดงความตั้งใจขนาดนี้แล้ว ก็อย่าลังเลอีกเลย’

พูดจบ หลี่ลี่ก็ยกที่ตักขยะที่เต็มไปด้วยผมออกไป

ซ่งซีหันมามองหานซาน ยังดูเหม่อลอยอยู่ แต่เมื่อเห็นเขาเธอก็ส่งยิ้มอันเย้ายวนให้ “เป็นยังไงคะ? ฉันยังดูสวยอยู่ใช่ไหม แม้จะตัดผมสั้น?”

หานซานรู้สึกเศร้าเล็กน้อย

เขาตอบว่า “คุณซ่งสวยอยู่เสมอครับ”

ซ่งซียิ้ม “แล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะคะ ถ้าสวยแต่พี่หานไม่ชอบฉันอยู่ดี”

หานซานเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร

เขาหยิบขวดน้ำเลมอนวิตามินซีออกจากกระเป๋ายื่นให้ซ่งซี “ถ้าไม่อยากทานอาหาร ก็ดื่มน้ำเลม่อนหน่อยนะครับ อาจจะรู้สึกดีขึ้น”

“ควรดื่มอะไรหวาน ๆ แต่คุณกลับให้ฉันดื่มของเปรี้ยว…” ซ่งซีมองขวดเครื่องดื่มสีเหลืองอ่อนแล้วส่งยิ้มขมขื่นให้ อย่างไรก็ตาม ซ่งซีรับขวดนั้นไปและดื่มต่อหน้าหานซาน

“พี่หานควรเห็นค่าของผู้หญิงคนนี้นะคะ ผู้หญิงที่ยอมดื่มน้ำเลมอนของคุณแม้ว่าใจเธอจะรู้สึกเปรี้ยวขมอยู่แล้ว” ซ่งซีดื่มจนหมดก่อนจะเสริม “ยิ่งไปกว่านั้น พี่ควรรักซ่งซีคนนี้ ที่สวยและมีคนชื่นชอบมากมาย แต่เธอกลับยอมเสียสละช่วงชีวิตที่ดีที่สุดเพื่อทุ่มเทให้พี่”

ซ่งซีชี้ไปที่หัวใจของเธอและกล่าวอย่างมีความหมาย “มีเพียงฉันเท่านั้นที่จะรักพี่จนถึงที่สุด”

หานซานยิ้ม

ซ่งซีมีเล่ห์เหลี่ยมมากมายเสียจริง

หานซานพูดว่า “หลังจากเธอออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็มาอยู่ที่บ้านฉัน”

ซ่งซีสำลักน้ำเลม่อนในปาก

เธอกลืนลงไปด้วยความยากลำบากก่อนจะถามอย่างตกใจว่า “งั้น... พี่ตกลงแล้วใช่ไหม?”

หานซานพยักหน้าอย่างจริงจัง “ผู้หญิงที่สวย มีคนชื่นชอบมากมาย แต่ยังยอมเสียสละช่วงชีวิตที่ดีที่สุดเพื่อทุ่มเทให้ฉัน มีเพียงซ่งซีเท่านั้น”

หานซานเดินเข้ามาใกล้และใช้มือซ้ายดึงผมสั้นของซ่งซีเบา ๆ เขามองเธออย่างจริงจัง “ฉันต้องรีบพาเธอกลับบ้าน เอาชื่อเธอใส่ไว้ในทะเบียนบ้าน แล้วขังเธอไว้ในบ้านของฉัน”

หัวใจของซ่งซีเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

ไม่มีทางเลยที่จะต้านทานได้เมื่อต้องเผชิญกับการหยอกล้อของชายที่มีอายุมากกว่า

หลี่ลี่เพิ่งกลับมาพร้อมกับที่ตักขยะและได้ยินคำพูดหวาน ๆ ของหานซานเข้า

เขาวางที่ตักขยะลงอย่างเงียบ ๆ แล้วหันหลังกลับออกไป

ดูเหมือนว่าคุณหานจะมองเห็นแสงสว่างแล้ว ในที่สุดเขาก็สลัดคราบเย็นชาของเขาออกและหันมาหยอกล้อเล็กน้อย มีความหวังว่าเขาจะละสถานะโสดในที่สุด

ซ่งซีรู้สึกเหนื่อยมากจนไม่อาจทนได้อีกต่อไป เธอนอนลงบนเตียงและหลับไป หานซานไม่ยอมออกไปหลังจากที่เธอหลับไปแล้ว จึงให้หลี่ลี่ส่งคนเอาแล็ปท็อปและเอกสารงานมาให้ที่โรงพยาบาล

เพราะตอนนี้ซ่งซีเป็นแฟนของเขาแล้ว จะให้แฟนหนีไปไหนได้เมื่อแฟนสาวประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์?

กลางดึก ซ่งซีตื่นขึ้นมาเพราะฝันร้ายและเหงื่อแตกพลั่ก แต่เมื่อเห็นหานซานนอนอยู่ข้างเตียงในชุดทำงาน หัวใจเธอก็สงบลง

เธอไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว เมื่อมีหานซานอยู่ด้วย เธอจึงหลับต่ออีกสักพัก

ซ่งซีหลับต่อไปจนเช้า แต่เมื่อเธอตื่นขึ้น หานซานก็ไม่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยแล้ว เธอเห็นกระดาษโน้ตใบหนึ่งบนโต๊ะข้างเตียง เมื่อเปิดดูซ่งซีก็เห็นประโยคสั้น ๆ เขียนอยู่ว่า

‘ฉันไปซื้อแปรงสีฟัน’

ซ่งซีชื่นชมลายมือของหานซาน ก่อนจะรู้ตัวว่าตนกำลังทำตัวหลงใหลอย่างไม่รู้ตัว เธอพับโน้ตครึ่งหนึ่งแล้ววางกลับไว้บนโต๊ะข้างเตียง

ทันใดนั้นก็มีคนเปิดประตูห้องพักเข้ามา ซ่งซีนึกว่าหานซานกลับมาแล้ว เธอจึงไม่ได้หันไปและถามว่า “กลับมาแล้วเหรอคะ? พี่ได้กินข้าวเช้าหรือยัง?”

เมื่อไม่ได้ยินคำตอบใด ๆ ซ่งซีจึงหันไปมองในที่สุด

เธอก็เห็นมู่เหมียน