ตอนที่ 33: โทษความสวยของเธอแล้วกัน
หานซานดูเหมือนจะยอมรับคำอธิบายของซ่งซี
เขาถามซ่งซีว่า “ทำไมคุณถึงต้องการร่วมมือกับผม? แล้วใครที่ต้องการทำร้ายคุณ?”
ซ่งซีตอบว่า “ลูกสาวแท้ ๆ ของครอบครัวมู่, มู่ชิวกำลังป่วยเป็นโรคหัวใจ ตอนนี้เธอกำลังพักฟื้นอยู่ในโรงพยาบาลและต้องการหัวใจที่แข็งแรงพร้อมกรุ๊ปเลือดหายากอย่างเร่งด่วน หัวใจของฉันบังเอิญตรงกับเธอ ตอนอายุ 20 ปี ฉันยอมรับที่จะบริจาคอวัยวะหลังจากเสียชีวิตไปแล้วตามคำชักชวนของมู่เหมียน”
“เงื่อนไขการบริจาคของฉันระบุว่า หากสมาชิกครอบครัวของฉันต้องการการปลูกถ่ายอวัยวะหลังจากฉันเสียชีวิต อวัยวะของฉันจะถูกมอบให้พวกเขาเป็นลำดับแรก เมื่อฉันตาย มู่ชิวจะได้หัวใจของฉันอย่างแน่นอน”
“มีโอกาสสูงที่อุบัติเหตุในวันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นฝีมือของมู่เหมียน ฉันรู้ดีว่าหากมู่ชิวไม่ได้รับการรักษา ฉันจะไม่มีทางอยู่เป็นสุขได้เลย”
ซ่งซีจะปล่อยให้มู่เหมียนได้สิ่งที่เขาต้องการได้อย่างไร?
“ในแบบฟอร์มการบริจาคอวัยวะของฉัน ผู้จัดการมรดกคือพ่อบุญธรรมของฉัน, มู่เหมียน ซึ่งทำให้ฉันเสียเปรียบอย่างมาก” ซ่งซีหยุดพูดสักครู่ เธอเงยหน้ามองหานซานและสายตาที่แน่วแน่ของเธอทำให้หานซานสะท้านเล็กน้อย
หากเธอแต่งงานกับหานซาน เขาจะกลายเป็นสามีของเธอและจะเป็นผู้จัดการมรดกการบริจาคอวัยวะของเธอโดยอัตโนมัติหลังจากที่เธอเสียชีวิต ซ่งซีพูดกับเขาว่า “หานซาน ฉันอยากแต่งงานกับคุณ ฉันต้องการให้คุณเป็นผู้จัดการมรดกการบริจาคอวัยวะของฉัน!”
หานซานรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย
ชายที่ดูดุดันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน “คุณไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผม คุณไม่กลัวว่าผมจะทรยศคุณหรือ? ระหว่างคุณกับมู่เหมียน เขาดูน่าร่วมมือด้วยกว่า”
ซ่งซีกลัวหานซานอยู่บ้าง มันผิดที่จะบอกว่าเขาอ่อนโยนเพราะเขาสามารถบีบคอเธอจนตายเมื่อโกรธ แต่ก็ผิดที่จะบอกว่าเขาไร้ความปรานีเพราะดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นเมื่อใจดี
ซ่งซีพูดอะไรไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง
ผู้ชายที่เคยปฏิบัติต่อเธอดีเสมอ มักจะชงชาดอกเก๊กฮวยให้เธอทุกครั้งที่เจอ และมักจะสั่งผัดเบคอนกับหน่อไม้มาเลี้ยงเธอนั้น คือหานซานวัย 42 ปีในชีวิตก่อน
ซ่งซีไม่เข้าใจหานซานในชีวิตนี้เลย เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นหมาป่าหรือเทพเทวดา เป็นคนโหดร้ายหรือใจดี
การเปิดเผยทุกสิ่งและขอความช่วยเหลือจากหานซาน เป็นการเสี่ยงครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดของซ่งซี
เธอพนันว่าหานซานเป็นคนที่เชื่อถือได้
เมื่อไม่ได้คำตอบจากหานซาน ซ่งซีรู้สึกไม่สบายใจ เธอเริ่มเหนื่อยล้าเล็กน้อย ขณะเธอพยายามจับความหวังครั้งสุดท้าย เธอถาม “หานซาน คุณจะช่วยฉันได้ไหมคะ?”
หานซานปฏิเสธทันที “ไม่”
ซ่งซีคาดไว้ว่าจะได้ยินคำตอบนี้ แต่เมื่อได้ยินจริง ๆ ก็ทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวังยิ่งขึ้น
เธอได้ลดตัวลงมาถึงขั้นนี้แล้ว แต่หานซานยังคงไม่สนใจ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่เธอจะต้องทนอีกต่อไป หากถึงที่สุด เธอก็จะซื้อระเบิดและระเบิดบ้านมู่ให้พินาศพร้อมกับพวกเขาขณะหลับ
ทุกคนก็จะตายไปพร้อมกัน—กลับคืนสู่ธุลีดิน ช่างดีเหลือเกิน!
ซ่งซียอมแพ้ต่อโชคชะตา เธอเอนตัวลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง ราวกับลูกโป่งที่แห้งเหี่ยวและเตรียมตัวรอความตาย
เมื่อหานซานเห็นเธอนอนแน่นิ่งอย่างสิ้นหวังในเตียง จู่ ๆ เขาก็ลังเลขึ้นมา
หานซานพูดขึ้นว่า “ในเรื่องการเลือกคู่ครอง ผมมีสิ่งที่ไม่ชอบอยู่บ้าง ผมไม่ชอบผู้หญิงที่ผมยาว มีรูปร่างเย้ายวน หยิ่งยโส ทิ้งขว้างอาหาร และติดอยู่กับหน้าจอตลอดทั้งคืน”
เขามองซ่งซีและรู้สึกว่าทุกอย่างผิดไปหมด
ด้วยการผสมผสานของความไม่สมบูรณ์เช่นนี้ หานซานไม่ควรจะสนใจเธอเลย แต่เขากลับพบว่าตัวเองเกี่ยวข้องกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ หานซานคิดในใจ ‘โทษความสวยของเธอแล้วกัน—ผมอดใจไม่ไหว!’
ซ่งซีที่ก่อนหน้านี้ได้ยอมแพ้ไปแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดของหานซาน แววตาของเธอก็กลับมาสดใสอีกครั้ง
“ฉันสามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้ค่ะ! คุณนอนตอนกี่โมงคะ? ฉันจะเข้านอนและตื่นแต่เช้าแน่นอน” ซ่งซีพูดอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าหานซานจะเปลี่ยนใจ
หานซานตอบ “ก่อนสี่ทุ่ม”
ซ่งซีอ้าปากและพูดล้อเล่นกับตัวเอง “ดีเลย...ดีจริง ๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่หานถึงดูอ่อนกว่าวัย”
“สามสิบสองปีมันแก่ตรงไหน?”
ผู้ชายก็ใส่ใจเรื่องอายุเช่นกัน เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งซีรีบแต่งเรื่องขึ้นมา “แก่ที่ไหนคะ สามสิบสองปีนี่กำลังเป็นวัยที่แข็งแรงที่สุดเลย ฉันชอบผู้ชายที่อายุสามสิบสอง สูง และนามสกุลหานพอดี!”
ศีลธรรมของซ่งซีหล่นกระจายไปหมด
ขณะหลี่ลี่เปิดประตูเข้ามา เขาบังเอิญได้ยินคุณซ่งพูดว่า “...ฉันชอบผู้ชายที่อายุสามสิบสอง สูง และนามสกุลหานพอดี!” เขายืนอยู่ตรงกรอบประตูพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น มองซ่งซีและหานซาน
เขาถามซ่งซีพร้อมรอยยิ้ม “ผมมาผิดจังหวะหรือเปล่า?”
ซ่งซีหน้าแดงก้มหน้าลงแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
หานซานเดินไปหาหลี่ลี่และพูดกับเขาว่า “นายอยู่กับเธอต่อไปนะ ฉันจะไปหาอะไรกินก่อน”
“อืม ได้เลย”
เมื่อหานซานออกไปแล้ว ซ่งซีรู้สึกกระวนกระวายใจยิ่งขึ้น
หลี่ลี่เองก็รู้สึกเก้อเขินเช่นกัน เขาหยิบเฝือกคอจากพื้นแล้ววางไว้บนตู้ข้างเตียง เขาพูดกับซ่งซีว่า “คุณซ่งนี่ชะตาดีจริง ๆ รอดพ้นจากภัยใหญ่มาได้”
ซ่งซียิ้มเขิน ๆ ให้เท่านั้น
ซ่งซีจู่ ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ และขอบคุณหลี่ลี่ “คุณหลี่ ขอบคุณมากที่พาฉันมาที่โรงพยาบาล”
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก คุณควรจะขอบคุณคุณหานแทน” หลี่ลี่ยกมือขึ้นปฏิเสธ เพราะเขารู้ว่าหานซานไม่ใช่คนที่ชอบรับคำชม เขาจึงไม่ได้บอกซ่งซีถึงสิ่งที่เกิดขึ้นหลังอุบัติเหตุ
อย่างไรก็ตาม หลี่ลี่รู้ว่าซ่งซีมีความสนใจในตัวหานซาน และเขาก็คิดว่าการที่หานซานมีใครสักคนอยู่ข้างกายเป็นเรื่องดีจริง ๆ ด้วยความตั้งใจที่จะช่วยเป็นพ่อสื่อให้ทั้งสอง หลี่ลี่จึงเล่าทุกอย่างที่หานซานทำเพื่อเธอให้ซ่งซีฟัง
“คนจากโรงพยาบาลซินเฉียวเกือบลากคุณไปแล้ว แต่เป็นคุณหานที่สังเกตเห็นความผิดปกติ เขาไม่สนใจการคัดค้านของหมอจากโรงพยาบาลซินเฉียว และแย่งรถพยาบาลพาคุณมาที่โรงพยาบาลนี้เอง”
“พอมาถึงโรงพยาบาล ก็เป็นคุณหานอีกที่จัดหาศัลยแพทย์ที่ดีที่สุดให้มาผ่าตัดให้คุณ”
หลังจากเล่าจบ หลี่ลี่มองซ่งซีด้วยความตั้งใจพลางพูดว่า “จริง ๆ แล้วคุณหานเป็นห่วงคุณซ่งมากนะครับ”
หลี่ลี่รู้ดีว่าคุณหานเองก็ชอบคุณซ่งอยู่เช่นกัน ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รีบละทิ้งงานและรีบมาที่เกิดเหตุทันทีที่ได้ยินข่าวอุบัติเหตุของซ่งซี และเขาก็คงจะไม่ทำอะไรแบบการแย่งรถพยาบาลแน่นอน
ชายสูงวัยที่ดูนิ่งขรึมนั้นจริง ๆ แล้วก็มีคุณซ่งอยู่ในใจแต่เขาไม่พูดออกมาตรง ๆ เท่านั้นเอง
หลังจากได้ฟังสิ่งนี้ ซ่งซีก็รู้สึกอบอุ่นในใจ
หากเธอถูกลากไปโดยหมอจากโรงพยาบาลซินเฉียว เธอคงจะเสียชีวิตในรถพยาบาลหรือในห้องผ่าตัดไปแล้ว
เธอรู้สึกขอบคุณหานซานจากใจจริง
จู่ ๆ ซ่งซีก็พูดกับหลี่ลี่ว่า “คุณหลี่คะ ช่วยไปที่ห้องพยาบาล ขอกรรไกรกับพยาบาลสักคนมาให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ?”
หลี่ลี่ไม่ได้ถามว่าซ่งซีจะเอากรรไกรไปทำอะไร และทำตามที่เธอขออย่างว่าง่าย ไม่นานนัก เขาก็กลับมาพร้อมกับพยาบาลที่ถือกรรไกรอยู่ในมือ
“สวัสดีค่ะ คุณซ่ง มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ?” พยาบาลพูดอย่างสุภาพด้วยท่าทางอ่อนโยนและรอยยิ้มเป็นกันเอง
ซ่งซีมองดูกรรไกรคู่นั้นในมือของพยาบาล เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดอย่างมุ่งมั่นว่า “กรุณาช่วยตัดผมฉันออกได้ไหมคะ?”
พยาบาลอุทาน “อ๊ะ?”
คุณซ่งที่มีผมยาวสลวยเช่นนี้ต้องการจะตัดออกง่าย ๆ อย่างนั้นหรือ?
หลี่ลี่ก็มองซ่งซีด้วยสีหน้าประหลาดใจและถามเธอว่า “ทำไมถึงอยากตัดผมกระทันหันล่ะครับ?”
เพราะซ่งซีตั้งใจจะจีบหานซาน เธอจึงไม่คิดจะปิดบัง หลี่ลี่ติดตามหานซานไปทุกที่อยู่แล้ว ดังนั้นยังไงเขาก็ต้องรู้ในที่สุด ซ่งซีจึงพูดอย่างตรงไปตรงมา “หานซานไม่ชอบค่ะ”
ความมุ่งมั่นของซ่งซีในการจะคว้าหัวใจของหานซานทำให้หลี่ลี่ตกตะลึง
จากความเด็ดเดี่ยวที่คุณซ่งแสดงให้เห็นนี้ หลี่ลี่รู้สึกว่าคงเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้นที่คุณซ่งจะพิชิตใจคุณหานได้
