ตอนที่ 1 ขอหัวใจเธอได้มั๊ย?

"พี่สาว…ฉันไม่อยากตาย"

"ถ้าฉันไม่ได้หัวใจที่เหมาะสม ฉันคงอยู่ได้อีกไม่นาน ฉันต้องตายแน่" แม้ว่า มู่ชิว ซึ่งตอนนี้อายุสามสิบจะมีลูกแล้ว แต่เธอยังคงดูอ่อนเยาว์และงดงามเหมือนเดิม เธอดูสดใสเหมือนสาวรุ่น

ขณะที่เธอพูดคำเหล่านั้น ใบหน้าของเธอก็แลดูบอบบางและเปราะบางอย่างมาก

ยืนอยู่ข้างเตียงของมู่ชิวคือหญิงร่างสูงเพรียว หากมู่ชิวเป็นดอกลิลลี่ที่บริสุทธิ์ หญิงผู้นี้ก็คือดอกกุหลาบทะเลทรายอันสง่างาม ใบหน้าของเธองดงามคลาสสิก ขณะยืนนิ่งอยู่อย่างเงียบสงบและสง่างาม

ซ่งซีก้มมองมู่ชิว ซึ่งอายุน้อยกว่าเธอสองปี ความเจ็บปวดแล่นผ่านหัวใจเมื่อคิดถึงน้องสาวที่น่ารักและไร้เดียงสาของเธอที่กำลังจะตาย

“ชิวเอ๋อ อย่าหมดหวัง เราจะหาหัวใจที่เหมาะกับเธอให้ได้” คำพูดปลอบโยนของซ่งซีฟังดูขาดน้ำหนักเล็กน้อย เพราะมู่ชิวมีกรุ๊ปเลือดหายาก โอกาสที่จะหาผู้บริจาคหัวใจได้ในเวลาอันสั้นนั้นมีน้อยมาก

มู่ชิวไม่ได้ตอบรับคำปลอบโยนของซ่งซี แต่กลับจ้องมองใบหน้าที่คุ้นเคยของซ่งซี แม้จะเห็นใบหน้านี้มาหลายปีแล้ว แต่มู่ชิวก็ยังรู้สึกอิจฉาทุกครั้งที่มองใบหน้าอันงดงามสมบูรณ์แบบนี้

ซ่งซีเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลมู่

ตอนซ่งซีอายุ 14 ปี แผ่นดินไหวคร่าชีวิตพ่อแม่ของเธอ และทำให้พี่สาวของเธอ ซ่งเฟย ตกอยู่ในอาการโคม่า

โชคดีที่มู่เหมียน พ่อของมู่ชิว ซึ่งเป็นอาสาสมัครในเหตุการณ์แผ่นดินไหว เก็บซ่งซีมาเลี้ยงและรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลของซ่งเฟย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ตระกูลมู่ดูแลซ่งซีอย่างดี ทำให้เธอเติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวที่งดงามและสง่างามเหมือนกุหลาบกลางทะเลทราย

แต่แล้วเหตุเพลิงไหม้ที่น่าเศร้าก็เกิดขึ้นในโรงพยาบาลฟื้นฟูเมื่อสิบปีก่อน ทำให้พี่สาวของซ่งซี ซ่งเฟย เสียชีวิตในกองเพลิง

ตลอดเวลาที่ซ่งซีอยู่กับตระกูลมู่ มู่เหมียนและภรรยาของเขาปฏิบัติต่อซ่งซีราวกับว่าเธอเป็นลูกสาวแท้ ๆ ไม่ว่าจะเป็นอะไรที่มู่ชิวมี ซ่งซีก็มีเช่นกัน ซ่งซีรู้ดีว่าเธอไม่มีทางตอบแทนความกรุณาของตระกูลมู่ได้หมด

เมื่อคิดถึงความดีของตระกูลมู่ที่มีต่อเธอ ซ่งซีจึงพยายามอย่างหนักที่จะหาคำปลอบใจมู่ชิว แต่แล้วก็มีเสียงหัวเราะที่ไม่คาดคิดดังขึ้นในห้อง ซ่งซีหันไปมองต้นเสียงด้วยความประหลาดใจ มันคือมู่ชิว

เธอหัวเราะเรื่องอะไร?

เสียงหัวเราะของมู่ชิวนั้นสั้น เธอหยุดยิ้มแล้วก้มหน้าลง "หัวใจที่เหมาะสม...มีอยู่แล้ว"

"เจอแล้วเหรอ?" ซ่งซีถามมู่ชิวด้วยความตื่นเต้น เธอจับมือของมู่ชิวและถามอีกครั้ง “อยู่ที่ไหน? เราจะนัดผ่าตัดได้เมื่อไหร่?”

มู่ชิวดึงมือขวาของเธอออกจากการจับของซ่งซี และใช้ปลายนิ้วกดลงเบา ๆ บนหน้าอกของซ่งซี

ซ่งซีมองดูมือที่งดงามของมู่ชิว มือนั้นดูคล้ายกับหยก ยาวและเรียว ใคร ๆ ก็บอกได้ว่ามือนี้เป็นของคนที่ได้รับการดูแลมาอย่างดี เธอจึงถามมู่ชิวว่า “มีอะไรหรือ?”

มู่ชิวเงยหน้าขึ้นมองซ่งซี และรอยยิ้มประหลาดก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ

“ชิวเอ๋อ…” หัวใจของซ่งซีเต้นแรงเมื่อเห็นรอยยิ้มประหลาดของมู่ชิว ริมฝีปากของเธอเม้มแน่น ดวงตาฉายแววกังวลลึกในใจทำให้เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย “เธอหมายความว่ายังไง?”

รอยยิ้มของมู่ชิวกว้างขึ้น “พี่สาว…เธอคิดว่าหัวใจนั้นอยู่ที่ไหน?” ดวงตาของมู่ชิวเลื่อนมองไปยังหน้าอกของซ่งซี

ใต้หน้าอกที่อวบอิ่มนั้น มีหัวใจที่เต้นอย่างแข็งแรงและเต็มไปด้วยชีวิต

เมื่อเห็นท่าทางน่ากลัวของมู่ชิว ซ่งซีก็เริ่มเข้าใจสิ่งที่มู่ชิวต้องการจะบอก ทั้งสองคนมีกรุ๊ปเลือดที่หายากเหมือนกัน! หรือว่ามู่ชิวต้องการหัวใจของเธอ?

สีหน้าของซ่งซีซีดเผือดทันทีเมื่อคิดเช่นนั้น

“พี่สาว…เธอจะให้หัวใจของเธอกับฉันได้ ใช่ไหม?” เสียงของมู่ชิวยังคงไพเราะอ่อนหวานเช่นเคย แต่คำพูดนั้นทำให้ซ่งซีรู้สึกขนลุก

นิ้วมือที่บางเรียวของมู่ชิวซึ่งกดอยู่บนหน้าอกของซ่งซี ตอนนี้กลับเหมือนงูพิษห้าเลื้อยเย็นชา มันเย็นจนทำให้ซ่งซีรู้สึกว่าแขนขาทั้งสี่ของเธอแข็งไปหมด

ซ่งซีปัดมือของมู่ชิวออกด้วยความตกใจ และถอยหลังสองก้าวอย่างรวดเร็ว ยืนอยู่ปลายเตียง ซ่งซีมองมู่ชิวด้วยสายตาที่ไม่เชื่อ เหมือนกำลังมองคนแปลกหน้า

มู่ชิวที่เคยเป็นเหมือนดอกลิลลี่บริสุทธิ์และงดงาม ตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนนางฟ้าผู้ไร้เดียงสา แม้จะขอหัวใจของคนเป็นอย่างเลือดเย็น แต่เธอกลับดูใสบริสุทธิ์ราวกับนางฟ้า

ทว่า...เธอคือนางมารร้าย!

มู่ชิวทำให้ซ่งซีรู้สึกกลัว

“เธอต้องการหัวใจของฉันเหรอ?” ซ่งซีถามด้วยน้ำเสียงสั่น “ถ้าฉันให้หัวใจกับเธอ…ก็เท่ากับว่า..ฉันก็ต้องตาย! มู่ชิว เธอเห็นแก่ตัวแบบนี้ได้อย่างไร?”

แววตาแปลก ๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของมู่ชิวเมื่อได้ยินคำตำหนิของซ่งซี เธอจ้องซ่งซีอยู่หลายวินาที ก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างแน่วแน่ “ตระกูลมู่เลี้ยงเธอมา การที่เธอให้หัวใจกับฉันก็ถือว่าเป็นสิ่งที่สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ซ่งซีชะงักกับคำพูดนั้น

เธอกำลังจะตอบโต้ แต่มู่ชิวกลับพูดขึ้นอีก “ทำไมเธอถึงคิดว่าพ่อของฉันรับเธอมาเลี้ยง? เธอคิดว่าเขาเป็นคนใจบุญมากขนาดนั้นหรือ? ที่รับเธอกับพี่สาวของเธอมาก็เพื่อเลี้ยงหัวใจของเธอ ให้กับฉันยังไงล่ะ!”

เสียงหวี่ดังขึ้นในหัวของซ่งซี

เธอไม่อยากเชื่อว่ามันเป็นความจริง!

“เป็นไปไม่ได้!” ซ่งซีรู้สึกว่ามู่ชิวกำลังโกหกเธอ แต่ลึก ๆ ในใจเสียงเล็ก ๆ ก็บอกกับเธอว่า ‘มันจริง! ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง!’

แววตาสงสารปรากฏบนใบหน้าของมู่ชิวเมื่อเห็นว่าซ่งซียังปฏิเสธที่จะยอมรับความจริงแม้ว่าความตายจะรออยู่ตรงหน้า

“ตลอดเวลามานี้…เธอไม่รู้เลยหรือ?” มู่ชิวมองซ่งซีเหมือนมองแมลงตัวน้อยที่น่าสงสาร “พี่สาว…หัวใจที่เต้นอยู่ในร่างฉันในตอนนี้…” มู่ชิวชื่นชมกับความวิตกกังวลที่เพิ่มขึ้นในใบหน้าของซ่งซี ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเบา “มันเป็นหัวใจของซ่งเฟย”

ดวงตาของซ่งซีเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง!