บทที่ 6 : กล้าแตะต้องคนของฉันหรอ ?

ช่องแชทกำลังคุยกันอย่างคึกคัก

เห็นได้ชัดว่าถุงยางของ เฉิน ตง ขายได้เร็วขนาดนี้ คนพวกนี้มีส่วนช้วย

เฉิน ตง เงียบไป

เขาก็เข้าใจว่าในวันสิ้นโลกแบบนี้ มีคนที่อยู่ไม่รอดต้องขายร่างกายแลกเสบียง

มันต้องเกิดขึ้นแน่นอน

ท้ายที่สุด ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ความบริสุทธิ์มีค่าแค่ไหนกัน?

แต่ เฉิน ตง ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

เขานึกถึง เสี่ยว อันฉี ขึ้นมาทันที

ถ้า เสี่ยว อันฉี อยู่ไม่รอด เธอจะต้องขายร่างกายแลกเสบียงด้วยหรือเปล่า?

เฉิน ตง รีบหยุดความคิดไร้เหตุผลของตัวเอง หัวเราะแห้งๆ พูดกับตัวเอง: "บ้าเอ๊ย ตัวเองยังเอาไม่รอด อาจตายวันไหนก็ได้ ไปคิดถึงคนอื่นทำไมมากมาย"

พูดจบก็กลับมาโฟกัสที่ซอมบี้บนถนนอีกครั้ง

[ได้รับประสบการณ์ 1]

[ได้รับประสบการณ์ 1]

[ได้รับประสบการณ์ 1]

...

[ขอแสดงความยินดี ผู้เล่นอัพเลเวลแล้ว โปรดพยายามต่อไป!]

เลเวล: 3 (0/300)

พละกำลัง: 15

ความคล่องแคล่ว: 7

สภาพร่างกาย: หิว

"ฮู้...ในที่สุดก็อัพเลเวล!"

เฉิน ตง สะบัดแขนที่ปวดเมื่อย

หลังจากต่อสู้มากว่าสิบชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงเลเวล 3 พละกำลังเพิ่มขึ้น 3 แต้ม ความคล่องแคล่วเพิ่มขึ้น 2 แต้ม

บรรลุเป้าหมายเล็กๆ แล้ว

ตอนนี้หิวแล้ว ถึงเวลากินข้าว

เฉิน ตง หยิบบะหมี่กรอบกับน้ำแร่ออกมาหนึ่งขวด เติมพลังไปพลางเปิดดูแพลตฟอร์มการค้าไปพลาง

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาเจออะไรมีประโยชน์

ที่เก็บเสียงปืน

ของดีนี่!

มีอันนี้แล้ว ยิงจะไม่มีเสียงดังเกินไป ความปลอดภัยก็เพิ่มขึ้นมาก

ดูเงื่อนไขของอีกฝ่าย แค่น้ำสิบขวด

ซื้อเลย!

เฉิน ตง ที่รวยอู้ฟู่ ไม่มีความคิดจะต่อราคา

สำหรับเขา มันเสียเวลาเปล่าๆ

ไม่นาน ที่เก็บเสียงปืนก็ปรากฏในมือเขา

ติดตั้งที่ปากกระบอกปืน มันดูมีความน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

"หืม?"

ในตอนนั้น เฉิน ตง พลันเตรียมพร้อมขึ้นมาทันที

ในสายตาเขา ชายผมเหลืองหน้าตาน่ากลัวแอบย่องเข้าซูเปอร์มาร์เก็ตใต้เท้าเขา

เพราะซอมบี้บนถนนนี้ถูกกำจัดไปหมดแล้ว อีกฝ่ายจึงไม่เจออันตรายใดๆ

แย่แล้ว!

เฉิน ตง หรี่ตา ถือปืนค่อยๆ เดินลงมาจากดาดฟ้า

พอถึงบันได ก็ได้ยินเสียง เสี่ยว อันฉี ร้องขอความช่วยเหลือในออฟฟิศชั้นสอง

"ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!"

เสี่ยว อันฉี ตะโกนเสียงแหบ

"เฮ้ ไม่คิดว่าจะเจอผู้หญิงสวยขนาดนี้ตอนออกมาหาเสบียง หลายวันมานี้กลั้นมาจนทนไม่ไหวแล้ว ขอระบายกับเธอหน่อยแล้วกัน!!"

เสียงชายแปลกหน้าดังมาจากออฟฟิศ

ตามมาด้วยเสียงกางเกงถูกถอด และเสียงเสื้อผ้าถูกฉีก

เฉิน ตง รีบวิ่งลงมาชั้นสองพร้อมปืนในมือ

"ไอ้เวร ทำอะไรน่ะ! !"

ตอนที่ไอ้ผมเหลืองกำลังจะลงมือ เสียงปืนก็ดังมาจากด้านหลัง

จากนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ไหล่ซ้าย

"อ๊ากกก!! เจ็บชิบหาย!!"

ไอ้ผมเหลืองเอามือขวากุมแขนซ้ายร้องด้วยความเจ็บปวด

เฉิน ตง สีหน้าเย็นชา ยืนถือปืนอยู่ที่ประตูออฟฟิศ ลำกล้องปืนยังมีไอร้อนลอยออกมาเล็กน้อย

"กล้าดียังไงมาแตะต้องคนของฉัน?!"

เสียงของ เฉิน ตง ต่ำลง แล้วยิงไอ้ผมเหลืองที่ต้นขาซ้ายอีกนัด

ไอ้ผมเหลืองเจ็บจนร้องไห้โฮ ไม่รู้จะกุมแผลไหนก่อนดี ได้แต่นอนกับพื้นขอความเมตตา

"พี่ชาย ผมผิดไปแล้ว! ผิดไปแล้ว! ผมยังไม่ทันได้แตะต้องเธอเลย ปล่อยผมไปเถอะ! ผมจะเป็นวัวเป็นม้าให้พี่เอง!"

เฉิน ตง ยังคงไม่แสดงสีหน้า

"ถึงเรียกพ่อก็ไม่มีประโยชน์"

ไอ้ผมเหลืองสีหน้าหวาดกลัว ตัวสั่นไปหมด

"ครับๆ พี่ชายเป็นคุณปู่ผม! พี่เป็นบรรพบุรุษผม! บรรพบุรุษตีหลาน นั่นเป็นเรื่องที่ควรทำ! ช่วยปรานีด้วยเถอะ บรรพบุรุษ!!"

เฉิน ตง รู้สึกรำคาญที่ฟังเสียงอึกทึกของไอ้ผมเหลือง

แล้วนึกถึงที่ไอ้ผมเหลืองเกือบจะข่มขืนเสี่ยว อันฉี ไปแล้ว ไม่รู้ทำไม เขาถึงควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

"พูดมากไปแล้ว"

เฉิน ตง ยกปืนขึ้นยิงไอ้ผมเหลืองจนเป็นรูพรุน

เห็นอีกฝ่ายล้มลงไม่ไหวติง ด้วยสีหน้าหวาดกลัวและไม่อยากจะเชื่อ ผ่านไปพักใหญ่ เฉิน ตง ถึงได้สติ

จากนั้นก็เดินไปหา เสี่ยว อันฉี ที่กำลังตื่นตระหนก กลอกตา

"ยังไม่ตายใช่มั้ย?"

เสี่ยว อันฉี ร้องไห้โฮ

ชีวิตนี้เธอเคยเจออะไรแบบนี้ที่ไหน?

นึกถึงว่าเมื่อกี้เกือบโดนข่มขืน ก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้

เฉิน ตง ก็เงียบไป

รอจน เสี่ยว อันฉี ร้องจนเสียงแหบ

เฉิน ตง แก้เชือกให้เธอ หยิบเสื้อผ้าสะอาดชุดหนึ่งวางไว้ข้างๆ แล้วเดินออกจากออฟฟิศ

"เสื้อผ้าที่ใส่อยู่เก่าแล้ว เปลี่ยนชุดใหม่ซะ"

เฉิน ตง เดินลงไปชั้นล่างของซูเปอร์มาร์เก็ตร้าง เก็บของทั้งหมดในกระเป๋าของไอ้ผมเหลือง

ไม่มีอะไรดีเลย แย่กว่าของตัวเองมาก

หลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เสี่ยว อันฉี เดินออกมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตร้างมาหา เฉิน ตง

เฉิน ตง หยิบน้ำกับอาหารอย่างละสิบส่วนออกมาจากกระเป๋า

เสี่ยว อันฉี ขมวดคิ้ว

"หมายความว่าไง?"

เฉิน ตง ยักไหล่พูดว่า "ฉันจะปล่อยเธอไป แต่หลังจากนั้นจะอยู่หรือตาย ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเธอเอง"

ก่อนที่ เสี่ยว อันฉี จะพูดอะไร เฉิน ตง ก็ออกจากซูเปอร์มาร์เก็ตร้างไปแล้ว

สามวันที่ผ่านมาเจอคนสองคน แสดงว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป และอาจมีผู้เล่นทยอยมาในอนาคต

ไม่มีทางเลือก เขาต้องออกเดินทาง

ส่วน เสี่ยว อันฉี เฉิน ตง ดูแลมากไปกว่านี้ไม่ได้

ทิ้งเสบียงไว้ให้บ้าง อย่างน้อยก็ให้มีชีวิตอยู่ได้อีกสักหลายวัน นี่ก็เป็นสิ่งที่มากที่สุดที่เขาทำให้ได้แล้ว

เฉิน ตง เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ในวินาทีถัดมา เขาได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง

หลังจากอัพเลเวลหลายครั้ง ระบบการทำงานของร่างกาย เฉิน ตง ได้พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด

เสียงเบาที่สุดที่เมื่อก่อนไม่สามารถได้ยิน ตอนนี้สามารถรับรู้ได้