บทที่ 5 ส่งพวกมันไปสู่ความตาย
ทันทีที่หงจ้านตื่นจากฝัน ก็ได้ยินเสียงโต้เถียงกันดังมาจากนอกโถง “เหล่าเซียนเพิ่งทำพิธีบางอย่าง ข้าต้องแน่ใจว่าฝ่าบาทปลอดภัย ขอให้ข้าเข้าไปตรวจดูเถิด”
“ไม่ได้! ในช่วงที่ฝ่าบาทกำลังปิดประตูฝึกห้ามผู้ใดรบกวนทั้งสิ้น”
เสียงโต้แย้งเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ และสถานการณ์ดูเหมือนจะตึงเครียดจนจะเกิดการปะทะ หงจ้านจึงสูดลมหายใจลึกแล้วกล่าวเสียงหนักแน่นว่า “ข้าไม่เป็นไร!”
บรรยากาศด้านนอกเงียบลงทันที จากนั้นทั้งสองฝ่ายต่างกล่าวอย่างเคารพ “ขอประทานอภัยฝ่าบาท พวกกระหม่อมมิได้ตั้งใจจะรบกวน”
“พวกเจ้าไม่มีโทษ คนเฝ้าคุกเซียนอยู่ที่ใด?” หงจ้านเอ่ยถาม
“ข้าน้อยอยู่ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ!” เสียงตอบรับจากเหล่าทหารดังขึ้นจากนอกโถง
“กู่ซิงจื่อกับพรรคพวก พวกมันตายหมดหรือยัง?” หงจ้านถาม
“พวกข้าแทงดาบใส่กู่ซิงจื่อ เขาฟื้นสติขึ้นมาพอดี พวกข้าจึงหยุดการสังหารไว้ พวกมันทุกคนยังมีชีวิตอยู่ แต่บาดเจ็บสาหัสพ่ะย่ะค่ะ” ทหารรายงาน
“สอบสวนวิชานำเข้าฝันห้ามให้พวกมันได้พักผ่อน ทั้งห้ามหลับห้ามนั่งสมาธิ ต้องทำให้มันตื่นตัวตลอดเวลา” หงจ้านสั่งเสียงเข้ม
“รับด้วยเกล้า!” เสียงทหารตอบพร้อมกัน
“ส่วนพวกเจ้าที่เหลือ จงเฝ้าโถงนี้ต่อไป” หงจ้านกล่าวสั่ง
“รับด้วยเกล้า!” เสียงตอบจากเหล่าทหารดังขึ้นพร้อมกัน บรรยากาศกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง หงจ้านหันไปมองกระถางธูปไม่ไกลนัก ซึ่งธูปสมาธินั้นไหม้หมดแล้ว เขาแม้จะปลอดภัย แต่เหตุการณ์เมื่อครู่ก็เกือบจะเป็นอันตรายถึงชีวิต หากไม่ได้เตรียมการล่วงหน้าและมีพลังวิญญาณ คงไม่รอดมาได้ง่าย ๆ
“ฮึ! รอให้ข้าฝึกเสร็จเสียก่อน ข้าจะจัดการพวกมันให้สาสม” หงจ้านกล่าวเสียงเย็นชา
จากนั้นหงจ้านจึงปิดตาลงและเริ่มสำรวจพลังในตัว บัดนี้เขาเพิ่งบรรลุถึงขั้นก่อนเซียน จึงยังไม่อาจละทิ้งการฝึกได้ เขาจำเป็นต้องกลั่นปราณฟ้าดินให้เป็นพลังเซียนบริสุทธิ์ของตนเอง อีกทั้งยังต้องใช้พลังเซียนนี้ฟื้นฟูร่างกาย
ขณะรวมจิต พลังฟ้าดินค่อย ๆ ถูกกลั่นเป็นพลังเซียนสีม่วงแทรกซึมไปทั่วร่าง หล่อเลี้ยงไปยังทุกส่วนของเซลล์ในร่างกาย ร่างกายเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงทีละน้อย เซลล์ต่าง ๆ ค่อย ๆ วิวัฒนาการ อีกทั้งพลังปราณนี้ยังขับไล่ของเสียออกจากร่าง ขณะนั่งสมาธิ จึงมีควันสีเทาและกลิ่นเหม็นโชยออกมาจากรูขุมขน
หงจ้านนั่งเช่นนี้ต่อเนื่องถึงสามวันสามคืน ร่างกายของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมหาศาล ฟันเก่าหลุดออกหมด แล้วขึ้นเป็นฟันชุดใหม่ รูขุมขนขับของเสียและกลิ่นเหม็นออกมา ผิวหนังชั้นนอกแตกเป็นรอยจนเกิดการผลัดเปลี่ยน
เขารู้สึกถึงกลิ่นเหม็นจากร่างกายแต่กลับรู้สึกสบายอย่างยิ่ง ใกล้ ๆ กันนั้นมีอ่างน้ำสองอ่างที่จัดเตรียมไว้ล่วงหน้า เขาลุกขึ้นและก้าวลงไปในอ่างแรกเพื่อชำระร่างกาย ระหว่างล้าง ผิวหนังชั้นนอกแตกหลุดออกเป็นแผ่น ๆ แม้แต่เส้นผม คิ้ว หนวด ก็หลุดออกทั้งหมด
น้ำในอ่างแรกขุ่นคลั่กไปด้วยสิ่งสกปรกและกลิ่นเหม็น หงจ้านจึงก้าวออกและลงไปในอ่างที่สองเพื่อชำระร่างกายอย่างละเอียดจนสะอาดหมดจด
เมื่อออกจากอ่างครั้งนี้ ผิวหนังที่เคยเหี่ยวย่นกลับขาวผ่องแน่นกระชับ ร่างกายเปี่ยมไปด้วยพละกำลังและกล้ามเนื้อที่ดูสง่างาม เขามองกระจก ก็เห็นร่างชายหนุ่มหล่อเหลาอายุราวยี่สิบกว่า ๆ เส้นผมและขนยังไม่งอกออกมา แต่รูขุมขนที่เป็นสีดำแสดงว่าผมและหนวดจะงอกใหม่ในไม่ช้า
“ขั้นก่อกำเนิด อายุยืนถึงสองร้อยปี ฟื้นคืนความหนุ่มได้! รู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างแท้จริง!” หงจ้านพอใจเป็นอย่างยิ่ง
เขาสวมชุดมังกรและค่อย ๆ เปิดประตูโถงออก พลันสายตานับไม่ถ้วนจับจ้องมาที่เขา นอกจากทหารเฝ้าโถงแล้ว ยังมีเหล่าขุนนางฝ่ายบู๊และบุ๋นมารออยู่ แม้เวลานี้จะเป็นยามค่ำคืน แต่บริเวณนี้สว่างไสวด้วยแสงโคมไฟ
ขุนนางต่างมองหงจ้านด้วยความตะลึงงัน พวกเขารู้ว่าหากฝ่าบาทบรรลุถึงขั้นก่อกำเนิดจะมีรูปลักษณ์ที่หนุ่มขึ้น แต่เมื่อได้เห็นกับตาก็ยังอดตะลึงไม่ได้ ใบหน้าและเค้าโครงของฝ่าบาทยังอยู่เหมือนเดิม เพียงแต่ดูอ่อนวัยลงราวกับย้อนไปสมัยหนุ่ม
“เป็นอะไรไป ไม่รู้จักข้าแล้วหรือ?” หงจ้านกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เสียงของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดูหนุ่มและกังวานมากขึ้น แต่ยังคงเป็นเสียงของเขา ขุนนางทุกคนแสดงความยินดีออกมา ต่างกล่าวคำนับพร้อมกัน “ขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่น ๆ ปี!”
ราชวงศ์ต้าชิงนั้นยังมิได้แต่งตั้งรัชทายาท และฝ่าบาทก็มีอายุเจ็ดสิบปีซึ่งเริ่มทำให้แผ่นดินสั่นคลอน แต่บัดนี้ เมื่อฝ่าบาทสำเร็จบำเพ็ญเซียน จึงมั่นคงยิ่งกว่าสิ่งใด ความรุ่งเรืองหมื่น ๆ ปีอยู่ตรงหน้าแล้ว
หงจ้านมองดูขุนนางแล้วกล่าวว่า “ข้าสามารถบำเพ็ญเซียนได้ พวกเจ้าก็ทำได้เช่นกัน หากทำหน้าที่ให้ดี ข้าจะพาพวกเจ้ายืดอายุไปด้วยกัน”
เมื่อหงจ้านได้รับทราบว่าในทวีปที่เหล่าเซียนอาศัยอยู่นั้น ไม่เพียงแต่มีสำนักเซียนเท่านั้น แต่ยังมีราชวงศ์เซียนอีกด้วย จักรพรรดิแห่งราชวงศ์เหล่านั้นนำขุนนางและกองทัพเข้าสู่เส้นทางแห่งการบำเพ็ญเซียน กองทัพของราชวงศ์เซียนมีพลังมหาศาล พวกเขารุกรานไปทั่วแผ่นดิน เข้าต่อสู้กับสำนักเซียน ใช้กองทัพเซียนทำสงครามแย่งชิงทรัพยากรมากมายเพื่อนำมาบำรุงพลังของจักรพรรดิให้แข็งแกร่งขึ้น
หงจ้านจึงคิดจะใช้รูปแบบนี้กับราชวงศ์ต้าชิงของเขาเช่นกัน
"ข้าน้อยจะทำงานรับใช้ฝ่าบาทและราชวงศ์ต้าชิงอย่างสุดกำลัง จะมอบชีวิตและจิตวิญญาณเพื่อราชวงศ์" ขุนนางต่างเปล่งเสียงอย่างฮึกเหิม
หงจ้านพยักหน้าอย่างพอใจและกล่าวว่า “พวกเจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด”
“พ่ะย่ะค่ะ!” ขุนนางทั้งหลายขานรับ
เมื่อขุนนางเหล่านั้นกลับไป พวกเขาจะนำข่าวเรื่องที่หงจ้านสำเร็จในการบำเพ็ญเซียนไปเผยแพร่ จากที่เขานำพาขุนนางเดินบนเส้นทางที่มนุษย์ธรรมดาท้าทายเซียนมาได้สำเร็จ โรงเรียนของรัฐก็เริ่มสอนวิชาบำเพ็ญขั้นต้น แต่เขารู้ว่ายังมีขุนนางบางส่วนที่ยังคงกังวลและไม่มั่นใจนัก บัดนี้ เขากลับคืนสู่วัยหนุ่มและก้าวเข้าสู่เส้นทางการบำเพ็ญเซียนเรียบร้อยแล้ว และเขาจะนำขุนนางที่จงรักภักดีเข้าสู่เส้นทางเซียนเช่นกัน ใครเล่าจะยังคงกังวลอีก? ตอนนี้จะมีเพียงความคาดหวังอย่างล้นเหลือเท่านั้นที่ยังคงอยู่ ตราบใดที่ติดตามจักรพรรดิ ความหวังที่จะกลายเป็นเซียนก็ยังมีอยู่
หงจ้านเชื่อมั่นว่า หลังจากวันนี้ ความสามัคคีของราชวงศ์ต้าชิงจะถึงจุดสูงสุด
หลังจากจัดการขุนนางส่วนใหญ่เสร็จสิ้นแล้ว เขาจึงเดินทางไปยังคุกเซียนโดยมีขุนนางติดตามไปด้วย
“เล่าเรื่องเหตุการณ์เมื่อสามวันก่อนให้ข้าฟังที” หงจ้านเอ่ยถามขุนนางที่อยู่ข้าง ๆ
“พ่ะย่ะค่ะ! เมื่อสามวันก่อน มีเจ้าหน้าที่ชุดหนึ่งรับหน้าที่ตรวจตราเซียนทั้งห้าโดยทำการสอบถามเพื่อไม่ให้พวกมันวางแผนอะไร ส่วนเจ้าหน้าที่ชุดที่สองคอยเฝ้าดูชุดแรกอยู่ห่าง ๆ ทว่าผ่านไปพักใหญ่กลับไม่เห็นเจ้าหน้าที่ชุดแรกออกมาตรวจตราตามเวลาที่กำหนด เราจึงรีบไปที่โถงคุกทั้งห้าซึ่งแยกขังเหล่าเซียนไว้ แต่พอไปถึงก็พบว่าเจ้าหน้าที่ชุดแรกยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น ไม่ขยับเขยื้อน สอบถามจึงได้ความว่าเซียนสี่คนใช้พลังวิญญาณข่มขู่ทำให้พวกเขาตกอยู่ในภวังค์ โดยเฉพาะกู่ซิงจื่อที่มีพลังวิญญาณแข็งแกร่งเป็นพิเศษ ถึงขั้นทำให้ผู้คุมเขาถึงกับสลบไป เราจึงตัดสินใจฟันพวกเซียนทิ้งในทันที” ขุนนางอธิบาย
“พวกมันถูกแยกขังอยู่ในโถงทั้งห้า แล้วทำไมยังร่วมมือกันได้?” หงจ้านถาม
“ก่อนถูกแยกขังเมื่อครึ่งปีก่อน กู่ซิงจื่อแอบสั่งพรรคพวกไว้ว่าให้ตอบคำถามทุกอย่างเมื่อถูกสอบสวน แต่อย่าพูดถึงพลังวิญญาณ และเมื่อเขาส่งสัญญาณด้วยการปล่อยพลังวิญญาณออกมา ให้ทุกคนลงมือพร้อมกัน” ขุนนางตอบ
หงจ้านพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วถามต่อว่า “วิชานำเข้าฝันมันคืออะไร?”
“เป็นวิชาจากสมบัติพิเศษ ประกอบด้วยยันต์นำฝันหนึ่งแผ่นและธูปนำฝันหกดอก ยันต์นำฝันซุกซ่อนอยู่ในร่างกายของกู่ซิงจื่อ ทำให้เราไม่พบขณะตรวจสอบ ส่วนธูปนำฝันกู่ซิงจื่อเคยเรียกมันว่า ‘ธูปสมาธิ’ เพียงจุดธูปนำฝันก็จะส่งสัญญาณถึงยันต์นำฝันได้ และตราบใดที่ไม่ไกลกันมากนัก ก็สามารถดึงผู้ที่สูดกลิ่นธูปเข้าสู่ฝันได้” ขุนนางกล่าว
“แล้วทำไมก่อนหน้านี้ตอนที่ข้าจุดธูปนำฝัน กู่ซิงจื่อถึงไม่ใช้ยันต์นำฝันดึงข้าเข้าฝัน?” หงจ้านถามต่อ
“การใช้ยันต์นำฝันต้องใช้พลังวิญญาณมหาศาล กู่ซิงจื่อจึงไม่อาจใช้ได้บ่อย ๆ เขาจำเป็นต้องสะสมพลังและค่อย ๆ หลอมรวมเข้าไปในยันต์ ใช้หมดไปแต่ละครั้งก็ต้องพักฟื้นนาน กว่าจะสะสมพลังเพียงพอจนสามารถเปิดฝันได้ก็เพิ่งจะครั้งล่าสุดนี่เอง” ขุนนางอธิบาย
ขุนนางอีกคนยื่นยันต์แผ่นเล็กขนาดพอ ๆ กับตัวหมากรุกให้ “ฝ่าบาท นี่คือยันต์นำฝัน ตามคำให้การ ยันต์นี้ใช้ได้อีกเพียงครั้งเดียวเท่านั้น”
หงจ้านรับยันต์มาดู เห็นอักขระประหลาดสลักอยู่เต็มยันต์ซึ่งมีรอยร้าวห้ารอย คาดว่าตรงกับธูปนำฝันห้าดอกที่ใช้ไปแล้ว
เขาเก็บยันต์นำฝันด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วเดินไปยังศูนย์กลางของกลุ่มโถงตำหนักซึ่งเป็นที่ตั้งของโถงคุกทั้งห้า ซึ่งใช้ขังเซียนทั้งห้าไว้โดยแยกกัน เขาไม่ได้เข้าไปในโถงใด แต่ยืนอยู่กลางลานและกล่าวว่า “นำตัวพวกมันออกมาทั้งหมด”
“พ่ะย่ะค่ะ!” ขุนนางทั้งหลายขานรับ
ไม่นาน เซียนทั้งห้าก็ถูกนำตัวออกมายังลานกว้าง ร่างกายของพวกเขามีรอยฟกช้ำและบาดแผลมากมาย ชัดเจนว่าถูกทรมานอย่างหนักในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เมื่อพวกเซียนเห็นหงจ้านในร่างที่กลับมาเป็นหนุ่มก็แสดงสีหน้าเคียดแค้นออกมา
“หงจ้าน เจ้าต้องการอะไร?” กู่ซิงจื่อกล่าวอย่างเย่อหยิ่ง
หงจ้านตอบเสียงเย็นชา “ข้าให้โอกาสพวกเจ้าได้รอดชีวิตแล้ว แต่ดูเหมือนพวกเจ้าจะไม่เห็นคุณค่าในโอกาสนั้น ถ้าเช่นนั้นก็อย่าได้ขอร้องอีกเลย”
เซียนทั้งห้าเริ่มหน้าถอดสี พวกเขารู้ดีว่าการกบฏครั้งนี้ล้มเหลว และต้องพบเจอการลงโทษจากหงจ้าน แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะเด็ดขาดถึงเพียงนี้
“เจ้าพึ่งจะบรรลุถึงขั้นก่อนเซียน ยังต้องการคำชี้แนะในการฝึกฝนต่อไป เจ้าฆ่าพวกเราไม่ได้หรอก!” กู่ซิงจื่อรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาจึงรีบเอ่ยขึ้น
“ข้ากลับคืนสู่วัยหนุ่มแล้ว โอกาสแห่งความเป็นอมตะข้าจะดิ้นรนไขว่คว้าเอง ไม่จำเป็นต้องพึ่งคำชี้แนะของพวกเจ้าอีกต่อไป” หงจ้านตอบเสียงเรียบ
“ไม่นะ คำชี้แนะของพวกเราจะช่วยให้เจ้าฝึกฝนได้เร็วขึ้น พวกเรายังรู้เรื่องความลับของโลกภายนอกอีกมากมาย ซึ่งจะทำให้เจ้าเพิ่มพลังได้รวดเร็ว!” กู่ซิงจื่อรีบกล่าวด้วยความร้อนรน
“ไม่จำเป็น ข้าไม่คิดจะตกหลุมพรางเดียวกันถึงสองครั้ง” หงจ้านส่ายหน้า
“พวกเราหมดหนทางแก้แค้นเจ้าแล้ว ไม่มีอะไรเหลือจริง ๆ”เจ้ากล้าฆ่าข้า สำนักของข้าจะไม่ยอมปล่อยเจ้าไป!“”อย่าฆ่าข้า ข้ายอมเชื่อฟังทุกอย่าง!”...
พวกเซียนต่างแสดงสีหน้าหวาดกลัว บางคนร้องขอชีวิต บางคนข่มขู่ หงจ้านยังคงมองด้วยสีหน้าเย็นชา หากไม่ได้เตรียมการล่วงหน้า เขาคงถูกฆ่าในฝัน และร่างกายที่แท้จริงคงตกอยู่ในภาวะสลบไร้สติ ในยามที่แผ่นดินตกอยู่ในภาวะสั่นคลอนเช่นนั้น พวกเซียนสามารถก่อกบฏและชิงบัลลังก์ได้ ใครจะรู้ว่าเซียนพวกนี้ยังมีแผนซ่อนอยู่หรือไม่? เขาจะไม่ยอมให้เหตุการณ์ซ้ำรอยอีกเป็นอันขาด
“ส่งพวกมันไปสู่ความตายเถิด” หงจ้านกล่าวเสียงเย็นชา
“พ่ะย่ะค่ะ!” ขุนนางขานรับพร้อมกัน แล้วเดินไปยืนหลังเซียนแต่ละคน ชักดาบยาวซึ่งเคยเป็นของเหล่าเซียนเอง และฟันลงไปอย่างแรง
“ไม่นะ!” เสียงร้องลั่นของเซียนดังขึ้น ทว่าในพริบตา หัวทั้งห้าก็ถูกฟันกระเด็น เลือดกระเซ็นไปทั่ว
