ตอนที่แล้วบทที่ 464 หลอมสร้างดาวเจ็ดแฉกและเพิ่มสมบัติคุ้มครองชีวิต
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 466 ฟ้าคะนองอีกครั้ง หลิงชางส่องสว่าง

บทที่ 465 ประโยชน์ล้ำค่าของลูกปัดหยินวิญญาณ


บทที่ 465 ประโยชน์ล้ำค่าของลูกปัดหยินวิญญาณ

พูดพลางฉู่หนิงก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จับมือเสินจื่อจินพาเดินเข้ามาในห้อง

เสินจื่อจินยิ้มตอบกลับอย่างอารมณ์ดีว่า “ข้ามาถึงที่นี่ตั้งหลายวันแล้ว พอมาถึงก็ได้ยินว่าเจ้ากำลังยุ่งอยู่กับการหลอมสร้างสมบัติ ข้าจึงรออยู่ที่นี่”

“อืม พอดีข้าออกไปเดินทางมาครั้งหนึ่ง ได้ของมานิดหน่อยก็เลยไปหลอมสร้างสมบัติสักหน่อย” ฉู่หนิงตอบพร้อมกับถามด้วยความสงสัยว่า “ว่าแต่เจ้ายังไม่ได้บอกเลยว่ามาถึงเมืองหยุนเซียวได้อย่างไร”

เสินจื่อจินยิ้มตอบพร้อมมองฉู่หนิงด้วยสายตาอ่อนโยน “ถึงช่วงเปลี่ยนเวรของเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรระดับจู้จีจากสำนัก เพื่อคุ้มครองและส่งศิษย์ที่อยู่ในระดับนี้มาผลัดเวร ข้าเห็นว่าไม่ควรอยู่ในสำนักและรับทรัพยากรอย่างเดียวจึงอาสามากับศิษย์พี่เฉิน”

ฉู่หนิงฟังแล้วถึงเข้าใจว่าเป็นเช่นนั้น

การส่งผู้บำเพ็ญเพียรระดับจู้จีและจินตันมารักษาการในเมืองหยุนเซียวจะมีการสับเปลี่ยนกันเป็นระยะ เพราะผู้บำเพ็ญเพียรระดับจู้จีอาศัยทรัพยากรจากสำนักในการฝึกฝนสูง การสับเปลี่ยนจึงทำบ่อยกว่าปกติ สำนักจิ่วฮวาห่างจากเมืองหยุนเซียวไม่น้อย จึงต้องมีการคุ้มกันไม่ให้พวกเขาเดินทางมาคนเดียว

ฉู่หนิงยิ้มแล้วบีบมือเสินจื่อจินเบา ๆ “ข้าว่าเหตุผลหลังนี่ต่างหากที่เป็นเหตุผลจริง ๆ ใช่ไหม”

เสินจื่อจินหัวเราะพลางกล่าวอย่างขบขัน “ก็ไม่เชิง เจ้าหายไปเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้นเอง”

ฉู่หนิงรู้ดีว่าอีกฝ่ายแกล้งพูดเช่นนั้น เขาจึงยื่นมือออกไปกอดเธอ เสินจื่อจินยิ้มรับและไม่ปฏิเสธ

หลังจากที่ทั้งสองใช้เวลาสนิทสนมกันอยู่ครู่หนึ่ง ฉู่หนิงก็สังเกตด้วยความประหลาดใจ “อืม ไม่ได้พบกันสามเดือนกว่า ๆ ดูเหมือนพลังของเจ้าจะก้าวหน้าไปไม่น้อยทีเดียว”

เสินจื่อจินยิ้มอย่างภาคภูมิใจเมื่อเห็นฉู่หนิงสังเกตได้ “ข้านึกว่าเจ้าจะไม่ทันสังเกต ข้าเองก็โชคดีเหมือนกัน ตอนที่อยู่ในสำนัก ข้าได้ผลหยินจิตมาโดยบังเอิญ หลังจากกินเข้าไปแล้ว พลังหยินวิญญาณภายในช่วยให้ข้าฝึกฝนวิชาเซียนน้ำลึกก้าวหน้าได้ดีทีเดียว”

“จริงหรือ?” ฉู่หนิงสนใจและถามทันที “วิชาเซียนน้ำลึกของเจ้าช่วยเสริม หรือเป็นเพราะลักษณะร่างกายของเจ้าเองกันแน่?”

เสินจื่อจินคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “น่าจะเป็นเพราะร่างกายของข้ามากกว่า ตอนข้าอยู่ในระดับจู้จีก็เคยพัฒนาพลังด้วยการใช้พลังหยินวิญญาณ แต่ตอนนั้นข้าไม่เข้าใจเรื่องนี้นักจึงมองข้ามไป พอคราวนี้ก็รู้สึกว่ามันคงจะเชื่อมโยงกัน เพียงแต่ว่าวัตถุที่มีพลังหยินวิญญาณบริสุทธิ์นั้นหาได้ยากมาก ข้าลองขอให้คนในสำนักช่วยค้นหาก็ไม่พบอะไรเลย”

“ร่างที่สามารถเพิ่มพลังด้วยพลังหยินวิญญาณได้งั้นหรือ” ฉู่หนิงมองเสินจื่อจินพร้อมครุ่นคิด “หรือว่าเจ้าจะมีคุณสมบัติพิเศษคล้ายร่างวิญญาณ เพียงแต่ไม่มีการแสดงออกชัดเจน เจ้าจึงไม่อาจรู้ได้ด้วยตนเอง”

เขานึกถึงเซียนซีเหวินเซี่ยที่เคยพบในดินแดนหนาวเหน็บทางตอนเหนือ เซียนคนนั้นสามารถใช้พลังแก่อ่อนของธาตุโลหะได้อย่างธรรมชาติ โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าพลังนั้นคืออะไร

เสินจื่อจินเห็นฉู่หนิงมองเธอพร้อมท่าทีครุ่นคิด เธออดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “มีอะไรหรือ? มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไร!” ฉู่หนิงยิ้มและพูดว่า “การมาครั้งนี้ของเจ้าถือว่าไม่เสียเที่ยวเลยจริง ๆ”

พูดจบเขาหยิบลูกปัดกลม ๆ ออกมาจากถุงเก็บของ

“พลังหยินวิญญาณที่บริสุทธิ์จริง ๆ!” เสินจื่อจินรู้สึกถึงพลังนี้ทันทีโดยที่ยังอยู่ในมือของฉู่หนิง เธออุทานด้วยความตื่นเต้น

ฉู่หนิงยิ้มและยื่นลูกปัดให้ “สิ่งนี้เรียกว่า ลูกปัดหยินวิญญาณ มันสะสมพลังหยินวิญญาณมานับพันปีหรืออาจเกือบหมื่นปี คิดว่าน่าจะเพียงพอให้เจ้าฝึกฝนได้เป็นเวลานาน”

ฉู่หนิงเล่าเรื่องราวการเดินทางไปยังป่าหมอกปีศาจที่เขาต้องสังหารวิญญาณศพหมื่นปีเพื่อให้ได้มาซึ่งลูกปัดหยินวิญญาณนี้

“ลูกปัดหยินวิญญาณ!” เสินจื่อจินยิ้มอย่างดีใจเมื่อได้ลูกปัดนี้มา “ข้าอยากจะลองใช้ฝึกฝนเดี๋ยวนี้เลย”

“อืม งั้นไปกันเถอะ!” ฉู่หนิงกล่าวพร้อมกับพาเธอเข้าไปในห้องฝึกของตน

“พลังวิญญาณในเมืองหยุนเซียวอาจไม่เพียงพอต่อข้า แต่สำหรับเจ้าถือว่าพอดี และในค่ายกลนี้พลังวิญญาณจะเข้มข้นขึ้น ทำให้เจ้าฝึกฝนได้ดีขึ้น”

“อืม!” เสินจื่อจินพยักหน้ารับพร้อมถือแน่นลูกปัดหยินวิญญาณ และเริ่มการฝึกฝนทันที

ฉู่หนิงเห็นดังนั้นจึงใช้อาคมควบคุมค่ายกลสร้างกำแพงกั้นพลังไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้ทั้งสองรบกวนกัน และจากนั้นก็เริ่มฝึกฝนเช่นกัน

ในช่วงสามถึงสี่เดือนที่ผ่านมา ฉู่หนิงทุ่มเทให้กับการศึกษาวิชาไฟน้ำแข็งพิสุทธิ์และไฟวิญญาณเย็นชาตลอดจนวิธีการหลอมสร้างสมบัติใหม่ ทำให้ละเลยการฝึกฝนวิชาพื้นฐานไปไม่น้อย

เขาจึงถือโอกาสนี้ฝึกวิชาธาตุทั้งห้าหุนตุ้นเจวี๋ยและวิชาเก้าฤๅษีเสริมร่างอย่างตั้งใจ เผลอแป๊บเดียววันหนึ่งก็ผ่านไปแล้ว ระดับความชำนาญในการฝึกฝนของเขาค่อนข้างคงที่ ทำให้ไม่มีความก้าวหน้าใหญ่ ๆ เกิดขึ้น

เมื่อฉู่หนิงออกจากสมาธิและสังเกตเห็นว่าเสินจื่อจินยังคงฝึกฝนอยู่ เขาจึงไม่รบกวนและเดินออกจากห้องฝึกไปนั่งรอในลานหน้าบ้าน พร้อมกับใช้เวลาศึกษาสมบัติใหม่ที่เพิ่งหลอมได้อีกเล็กน้อย

ครึ่งวันผ่านไป เสินจื่อจินออกมาจากห้องฝึกด้วยสีหน้าสดชื่นและพอใจ ฉู่หนิงจึงยิ้มถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง?”

“พลังหยินวิญญาณในลูกปัดหยินวิญญาณนี้บริสุทธิ์มาก รุนแรงกว่าผลหยินจิตที่เคยกินไปก่อนหน้านี้เสียอีก ทำให้ข้าฝึกฝนได้เร็วขึ้นหลายเท่า ในเวลาแค่วันเดียวข้าสามารถเพิ่มพลังได้เทียบเท่ากับการฝึกฝนตามปกติสามถึงสี่วัน และพลังหยินวิญญาณในลูกปัดนี้เข้มข้นมาก คาดว่าใช้ได้นานถึงสามถึงห้าร้อยปี”

“ใช้ได้นานขนาดนั้นเชียว?” ฉู่หนิงฟังแล้วถึงกับอึ้งเล็กน้อย แม้เขาจะรู้ดีว่าลูกปัดหยินวิญญาณนี้สะสมพลังหยินวิญญาณมาหลายพันปี แต่ก็ไม่คิดว่าจะยาวนานถึงเพียงนั้น

เสินจื่อจินยิ้มอธิบาย “ข้าไม่ได้ใช้วิธีดูดซับพลังหยินวิญญาณโดยตรง แต่ใช้มันเป็นตัวกระตุ้นให้ดึงพลังวิญญาณในธรรมชาติมาช่วยฝึกฝน จึงใช้พลังหยินวิญญาณเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”

ฉู่หนิงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ วิธีนี้คล้ายกับการฝึกโดยใช้เมล็ดพืชวิญญาณ พลังบริสุทธิ์ในเมล็ดพืชเป็นส่วนหนึ่ง แต่การกระตุ้นพลังธรรมชาติรอบตัวเพื่อนำมาดูดซับนั้นสำคัญกว่า

“ใช่แล้ว!” เสินจื่อจินนึกขึ้นได้ เธอหยิบขวดหยกออกมาจากถุงเก็บของ “ช่วงสองเดือนนี้หิมะคริสตัลหมื่นปีเกิดการเปลี่ยนแปลง มีใบวิญญาณบางใบก่อตัวและกลั่นออกมาเป็นหยาดน้ำทิพย์หิมะคริสตัลสะสมไว้มากพอดี ข้าจึงนำมาให้เจ้า”

ฉู่หนิงรับไว้โดยไม่รีรอ พลังในหยาดน้ำทิพย์หิมะคริสตัลหมื่นปีนั้นเข้มข้นเกินไปสำหรับเสินจื่อจิน แต่เหมาะกับเขามาก ที่จริงในบรรดาสิ่งช่วยในการฝึกฝนทั้งหมด หยาดน้ำทิพย์หิมะคริสตัลยังคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา

จากนั้นฉู่หนิงก็หยิบสิ่งของบางอย่างที่ตัวเองไม่ได้ใช้แต่คิดว่าอาจเป็นประโยชน์สำหรับเสินจื่อจินมาให้เธอ นอกจากนี้ยังมอบสมบัติและวัสดุหลอมสร้างรวมถึงวัสดุปรุงยาที่ได้จากการสังหารยอดฝีมือหยวนอิงไปให้เธอเพื่อนำกลับสำนัก สิ่งของเหล่านี้แม้ไม่มีประโยชน์กับเขามากนัก แต่สำหรับเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรในสำนักจิ่วฮวานั้นถือเป็นสมบัติล้ำค่าทีเดียว

หลังจากพูดคุยกันอย่างเพลิดเพลิน ฉู่หนิงเรียกไป๋หลิงออกมาทักทายและพูดคุยกับเสินจื่อจิน ครู่หนึ่งจึงพากันออกจากลานบ้านไปพบปะกับคนอื่น ๆ

การมาถึงของเฉินชิงฮุ่ยและศิษย์คนอื่น ๆ บ้างก็เตรียมเดินทางกลับ เรื่องเหล่านี้แม้ไม่ต้องให้ฉู่หนิงจัดการเอง แต่ในฐานะผู้ดูแลของสำนักจิ่วฮวาในที่นี้เขาก็ควรปรากฏตัว

เฉินชิงฮุ่ยและคนอื่น ๆ ต่างรอคอยจะมาพบเขานานแล้ว แต่ก็เกรงจะรบกวน ตอนที่เห็นฉู่หนิงออกมาทุกคนจึงรีบพาศิษย์เข้ามาทักทายทันที

“คารวะท่านผู้อาวุโสสูงสุด!”

“ท่านอาวุโสเฉินไม่ต้องเกรงใจ!” ฉู่หนิงยิ้มพลางโบกมือให้ ก่อนหน้านี้เขาเรียกเฉินชิงฮุ่ยว่า ‘ศิษย์พี่’ เช่นเดียวกับเสินจื่อจิน แต่ตอนนี้เขาพูดอย่างให้เกียรติ

เฉินชิงฮุ่ยรีบยิ้มพลางพูดว่า “ท่านผู้อาวุโสสูงสุดคู่ควรกับตำแหน่งนี้อยู่แล้ว ชื่อเสียงที่ว่าเป็นยอดฝีมือหยวนอิงขั้นแรกที่แกร่งที่สุดรองจากขั้นปลายโด่งดังไปทั่วแผ่นดินซีเหมิงแล้ว”

ช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา มีผู้บำเพ็ญเพียรจากหลากหลายสำนักหลั่งไหลมาที่สำนักจิ่วฮวามากขึ้น โดยส่วนมากต้องการมาฝึกวิชาและหวังจะได้เข้าร่วมเป็นศิษย์ในสำนัก

“หากแต่ละยอดเขาไม่เข้มงวดควบคุมจำนวนศิษย์เอาไว้ ป่านนี้จำนวนศิษย์ในสำนักคงเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวแล้ว”

เมื่อฉู่หนิงได้ฟังเช่นนั้นก็หันมองเสินจื่อจินด้วยความแปลกใจ เสินจื่อจินยิ้มพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ตอนนี้ท่านเจ้าสำนักยิ้มรับปัญหาด้วยความยินดีเพราะศิษย์ใหม่เพิ่มขึ้นถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ที่ยอดเขาจื่อเซี่ย หากผ่านไปอีกสองถึงสามปี การเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวก็ถือว่าไม่เกินจริง

คราวนี้ที่เรามา ท่านเจ้าสำนักฝากถามเจ้าด้วยว่ามีแผนจะขยายเขตแดนของสำนักให้กว้างขึ้น อยากทราบว่าเจ้ามีความเห็นอย่างไร”

“เจ้าบอกท่านเจ้าสำนักไปเถิด ว่าข้าไม่มีความเห็นใด ทุกอย่างให้ท่านเจ้าสำนักเป็นผู้ตัดสินใจ”

ฉู่หนิงส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะหันไปยังกงหยู่หยวนที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“ท่านกงอาวุโส ข้าจำได้ว่าเขตแดนของสำนักจิ่วฮวานั้นเดิมทีมีขนาดใหญ่กว่านี้ไม่ใช่หรือ?”

กงหยู่หยวนพยักหน้า ดวงตาสะท้อนความรู้สึกตื่นเต้น “เขตแดนของสำนักจิ่วฮวานั้น ในช่วงที่รุ่งเรืองที่สุดกว้างกว่าตอนนี้ถึงสามเท่า แต่ภายหลังเมื่อสำนักอ่อนแอลง บรรพชนหลายท่านจึงตัดสินใจย่อลง ขณะนี้ด้วยชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่ของท่านผู้อาวุโสสูงสุด ทำให้สถานะของสำนักเราสูงขึ้นตาม หากเราสามารถฟื้นฟูความยิ่งใหญ่ได้อีกครั้ง บรรพชนทั้งหลายคงปลื้มปิติอย่างมาก”

ฉู่หนิงคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าวกับกงหยู่หยวน “ท่านกงอาวุโส หากสำนักจะขยายเขตแดนใหม่ งานต่าง ๆ คงมีไม่น้อย เมืองหยุนเซียวนี้ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องใช้ยอดฝีมือระดับจินตันมากนัก ท่านกลับไปช่วยท่านเจ้าสำนักจะดีกว่า”

เมื่อเห็นกงหยู่หยวนดูจะลังเลเล็กน้อย ฉู่หนิงจึงหยุดพูดครู่หนึ่งก่อนจะมองไปยังกงหยู่หยวนด้วยความหมายลึกซึ้งและกล่าวต่อ “ที่จริงแล้ว การฟื้นฟูสำนักจิ่วฮวาให้กลับมาเจริญรุ่งเรืองอย่างแท้จริงนั้น ข้าเพียงคนเดียวไม่อาจทำได้อย่างแน่นอน อย่างน้อยเรายังต้องการยอดฝีมือระดับหยวนอิงเพิ่มอีกหลายคน!”

เมื่อกงหยู่หยวนได้ยินคำพูดที่แฝงนัยนี้ ร่างของเขาสั่นสะท้านเล็กน้อย เขามองสบตากับฉู่หนิงครู่หนึ่งก่อนจะเงียบไป แต่ไม่นานก็กระตุ้นพลังรอบตัวให้แผ่กว้างขึ้นด้วยแววตามุ่งมั่นพลางยิ้มกล่าวว่า

“ท่านผู้อาวุโสสูงสุดพูดได้ถูกต้อง สำนักจิ่วฮวาไม่ควรฝากไว้เพียงแค่เจ้าและท่านเจ้าสำนัก ข้า กงหยู่หยวน แม้หยุดอยู่ที่ระดับหยวนอิงขั้นปลายมานาน แต่ยังมีอายุขัยเหลืออยู่ ข้าก็ควรจะทุ่มเทสุดกำลัง การฟื้นฟูความยิ่งใหญ่นั้นไม่ควรเป็นเพียงคำพูดเท่านั้น!”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด