บทที่ 45 การเรียนรู้การอ่านออกเขียนได้
บทที่ 45 การเรียนรู้การอ่านออกเขียนได้
ฟางจือสิงรู้สึกฮึกเหิม “พี่หวังเฒ่า ท่านหลัวเค่อเกิงจะถ่ายทอดวิชาให้ข้าจริงหรือ? มีเงื่อนไขอะไรหรือไม่?”
หวังอี้ถงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ “จากที่ข้ารู้จักหลัวเค่อเกิง หากเจ้าทำให้เขาพอใจได้ ไม่ใช่แค่วิชาต่อสู้ แม้แต่บรรดาผู้หญิงที่เขาเลี้ยงไว้ก็อาจให้เจ้าได้สนุกเล่น”
ฟางจือสิงใจเต้นแรง ถามต่อ “ท่านหลัวเค่อเกิงมีความชอบอะไรเป็นพิเศษหรือไม่?”
หวังอี้ถงยกมือโบก “ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไร การประจบประแจงเขาเป็นวิธีที่ดีในเวลาปกติ แต่ตอนนี้สถานการณ์น้ำโจรชุกชุม เมืองของเราอยู่ในสภาวะล่อแหลม หลัวเค่อเกิงเป็นกังวลมาก จนไม่กล้าออกไปสนุกนอกบ้าน”
เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ดังนั้น ข้าแนะนำให้เจ้าหาทางช่วยบรรเทาความกังวลของหลัวเค่อเกิง”
เมื่อได้ยินดังนั้น ฟางจือสิงมีสีหน้าครุ่นคิด เขาถามว่า “ตลาดเล็กชิงเหอไม่ใช่ที่ห่างไกลมากหรือ? แล้วโจรสลัดน้ำจะมาที่นี่จริงหรือ?”
หวังอี้ถงตอบ “เจ้าไม่รู้สินะ ด้วยเหตุภัยธรรมชาติ และ เหตุการณ์ไม่สงบ ผู้ลี้ภัยมากมายอยู่ทั่ว ทุกคนหิวโหยพร้อมที่จะก่อความวุ่นวายได้ตลอดเวลา
และ พวกโจรสลัดน้ำใช้ประโยชน์จากจุดนี้ รวบรวมผู้ลี้ภัยเข้ากลุ่มทำเป็นโจรสลัดน้ำ ปล้นตลอดเส้นทางน้ำสิบแปดสายและแม่น้ำสาขาต่างๆ ส่งผลให้เกิดความวุ่นวายมากมาย
ไม่นานมานี้ หลายเมืองในลุ่มน้ำด้านล่างก็ถูกปล้นไปแล้ว”
ฟางจือสิงเข้าใจ
เขาไม่คิดเลยว่าโจรสลัดน้ำพวกนั้นจะมีหัวคิดในการใช้ผู้ลี้ภัยเป็นกำลังพล
ตามสถานการณ์นี้ โจรสลัดน้ำมีอำนาจที่แข็งแกร่ง และ ยากจะหยุดได้ เว้นแต่ราชสำนักจะส่งกองทัพเรือไปจัดการ ไม่เช่นนั้นไม่มีใครสามารถรับมือได้
ด้วยกำลังของฟางจือสิงเพียงคนเดียว เขาจะทำอะไรได้สักแค่ไหน?
จะช่วยบรรเทาความกังวลอะไรกัน?
“ข้าทำไม่ได้หรอก” ฟางจือสิงบ่นออกมาเบาๆ
ฟางจือสิงถามต่อ “พี่หวัง วิชาประจำตระกูลท่าน...”
หวังอี้ถงถึงกับเงียบไป ก่อนหน้านี้เจ้าบอกเรียกข้าว่าพี่หวังเฒ่า อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนเป็นพี่หวัง บอกเลยว่าเปลี่ยนเร็วจริงๆ
“วิชาประจำตระกูลของข้า อย่าไปหวังเลย”
เขายกมือห้าม และ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “บอกตามตรง วิชาตระกูลข้าสูญหายไปนานแล้ว ข้ารู้แค่ชั้นแรกเท่านั้น ส่วนขั้นต่อไปก็ไม่มี แต่หลัวเค่อเกิงได้มอบวิชาชั้นที่สองให้ข้า แต่มีเงื่อนไขว่าต้องรับใช้เขาเป็นเวลาสิบปี และ ห้ามออกจากที่นี่ ห้ามถ่ายทอดให้ใคร”
ฟางจือสิงเข้าใจ และ ถอนหายใจ “ข้าเข้าใจ ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ”
หลังอาหาร ฟางจือสิงนั่งลงที่เก้าอี้ และ ปิดตาคิด
เสี่ยวโก่วเห็นดังนั้น และ ส่งเสียงในใจถาม “เจ้าคิดอะไรอยู่?”
ฟางจือสิงตอบ “ข้ากำลังคิดว่าต้องทำอย่างไรถึงจะได้วิชาจากหลัวเค่อเกิง”
เสี่ยวโก่วลุกขึ้น และ พูด “เรื่องนี้ต้องคิดด้วยหรือ? เขาว่ากันว่า ‘วิชาไม่ถ่ายทอดง่ายๆ ปัญญาไม่ขายถูกๆ อาจารย์ไม่ร่วมทาง หมอไม่เคาะประตู’
ถ้าเจ้าไม่ยอมจ่ายค่าตอบแทนที่สมเหตุสมผล แล้วใครเขาจะถ่ายทอดวิชาให้เจ้า? จะไปได้มาฟรีๆ ไม่มีทางหรอก!”
ฟางจือสิงทำเหมือนไม่ได้ยิน และ พูดกับตัวเอง “วิธีที่ดีที่สุดคือตามที่พี่หวังบอก วิธีสำรองคือขโมย”
“ขโมย?”
เสี่ยวโก่วไม่เห็นด้วยทันที “ของของตระกูลขุนนาง เจ้ายังกล้าขโมย? เจ้าจะหาความตายหรือ!”
ฟางจือสิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ “หลัวเค่อเกิงเป็นคนไม่มีประสิทธิภาพ หากข้าทำอย่างไร้ร่องรอย
เขาก็ไม่รู้หรอกว่าวิชาถูกขโมยไปแล้ว”
เสี่ยวโก่วถาม “แล้วจะทำอย่างไรให้ไร้ร่องรอย?”
ฟางจือสิงตอบ “ง่ายๆ หาแหล่งที่เก็บวิชาให้เจอ จากนั้นก็ลอกมา ไม่ใช่เรื่องยาก”
เสี่ยวโก่วถามอย่างสงสัย “ไม่ต้องพูดถึงว่าจะหาแหล่งที่เก็บได้อย่างไร เจ้าต่างหากที่ไม่รู้หนังสือ จะลอกมาได้ยังไง?”
ฟางจือสิงยิ้มที่มุมปาก “ที่นี่คือคฤหาสน์ของหลัวเค่อเกิง คนที่รู้หนังสือมีเยอะแยะ ข้าจะเรียนรู้การอ่านเมื่อไรก็ได้”
เสี่ยวโก่วอดไม่ได้ที่จะมองแผงระบบของฟางจือสิง
【เงื่อนไขการเรียนรู้การอ่านออกเขียนได้·เต็มขั้น:1. อ่านพจนานุกรมหนึ่งเล่ม 10 รอบ (ยังไม่เสร็จสิ้น)】
บ่ายวันนั้น!
ฟางจือสิงถือหนังสือเก่าที่เก็บได้ไปหา หวังอี้ถง ยิ้มพร้อมพูดว่า “พี่หวัง ท่านอ่านหนังสือออกใช่ไหม?”
หวังอี้ถงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ และ พูดอย่างมั่นใจ “ตอนเด็กๆ พ่อของข้าสอนข้าอ่านหนังสือ”
ฟางจือสิงหยิบหนังสือเก่าเล่มนั้นออกมาทันที และ ถามว่า “ท่านดูหน่อยสิ นี่เป็นหนังสืออะไร?”
“โอ้ นี่คือพจนานุกรมเริ่มต้น”
หวังอี้ถงจำได้ทันที “เด็กๆ ที่เริ่มเรียนอ่านเขียน มักเริ่มจากพจนานุกรมเล่มนี้”
ฟางจือสิงถามต่อ “ท่านรู้จักตัวอักษรในพจนานุกรมนี้ทั้งหมดหรือไม่?”
หวังอี้ถงหัวเราะ “แน่นอน ตอนเด็กข้าถือว่าเป็นอัจฉริยะของเมืองนี้เลยทีเดียว”
ฟางจือสิงดีใจมาก พูดต่อ “ท่านช่วยสอนข้าได้ไหม?”
หวังอี้ถงชะงักก่อนจะรีบปฏิเสธ “ไม่ๆ! ข้าจะบอกเจ้าให้ การอ่านหนังสือยากกว่าการฝึกวิชาต่อสู้ โดยเฉพาะเจ้าที่อายุมากแล้ว จะยิ่งเรียนยากขึ้นไปอีก แถมข้าก็พูดไม่เก่ง จะสอนเจ้าไม่ได้หรอก”
ฟางจือสิงคาดการณ์ไว้แล้ว เขาหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาอย่างจริงจัง “สอนข้าเดือนหนึ่ง ข้าให้ท่านหนึ่งพันเงินใหญ่!”
“หนึ่งพันเงินใหญ่ จริงหรือ?” หวังอี้ถงตกใจ
ฟางจือสิงพูดด้วยความจริงจัง “ข้าจะให้เงินก่อน แล้วท่านค่อยสอน”
หวังอี้ถงสูดลมหายใจเข้าลึก และ ยิ้มออกมาจากใจ “ข้าดูแล้วพี่ฟางเป็นอัจฉริยะที่ฉลาดเฉียบขาด แน่นอนว่าจะต้องเรียนได้!”
จากนั้น หวังอี้ถงเปิดพจนานุกรม และ เริ่มสอนฟางจือสิงให้อ่านตัวอักษรแต่ละตัว และ บอกความหมาย
ฟางจือสิงตั้งใจฟัง ใช้ขนนกหางไก่จุ่มโคลนเปียกเพื่อเขียนคำอ่านประกอบ
ในพจนานุกรมเล่มนี้ มีตัวอักษรมากถึงสามหมื่นตัว
หวังอี้ถงสอนวันละประมาณสามพันตัว ใช้เวลา 12 วันจึงสอนครบหนึ่งรอบ
ฟางจือสิงอ่านตามหนึ่งรอบ
【1. อ่านพจนานุกรมหนึ่งเล่ม 10 รอบ (1/10)】
“อืม พอแล้ว ที่เหลือข้าจะเรียนเอง” ฟางจือสิงเก็บหนังสือเก่ากลับไป
“อะไรนะ เจ้าจะเรียนเอง?”
หวังอี้ถงทำหน้างุนงง “ข้าสอนแค่รอบเดียว เจ้าจำได้แล้วหรือ?”
ฟางจือสิงพยักหน้า “ประมาณนั้น ถ้ามีที่ข้าจำไม่ได้ ข้าจะถามท่าน”
หวังอี้ถงมีสีหน้าที่ไม่เชื่อสายตา
พูดตามตรง นั่นคือตัวอักษรสามหมื่นตัว แม้แต่คนที่ตั้งใจเรียนอย่างจริงจังก็อาจใช้เวลาเรียนสองถึงสามปีกว่าจะเรียนจบได้
ฟางจือสิงปิดประตู และ ตั้งใจอ่านหนังสือ อ่านไปซ้ำๆ จนครบสิบรอบ
สี่วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว
【1. อ่านพจนานุกรมหนึ่งเล่ม 10 รอบ (เสร็จสิ้น)】
【เงื่อนไขการเรียนรู้การอ่านออกเขียนได้·เต็มขั้นเสร็จสิ้น ต้องการอัปเกรดหรือไม่?】
“อัปเกรด!”
ฟางจือสิงไม่ลังเล และ ตัดสินใจทันที
ทันใดนั้น เขารู้สึกศีรษะพองโตขึ้นมาเหมือนจะระเบิด
ตัวอักษรจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาในสมองของเขา ราวกับฟองน้ำที่ดูดน้ำ ซึมซับอย่างรวดเร็ว
ผ่านไปชั่วครู่ ฟางจือสิงค่อยๆ ลืมตาขึ้น บนหน้าผากมีเหงื่อเม็ดใหญ่เกาะอยู่เต็ม
เขาเปิดพจนานุกรมขึ้นมาอีกครั้ง และ มองผ่านไปหนึ่งหน้า
ตัวอักษรทั้งหมดปรากฏต่อสายตาอย่างไม่มีอุปสรรคในการอ่านอีกต่อไป
“ในที่สุด!”
ฟางจือสิงรู้สึกดีใจอย่างมาก ความกังวลเรื่องการอ่านออกเขียนได้จบลงแล้วอย่างถาวร
..........