บทที่ 43 การสมัครงาน
บทที่ 43 การสมัครงาน
ไม่นานนัก เสี่ยวโก่วก็กลับเข้ามาในห้อง
ฟางจือสิงถามว่า “ได้ยินอะไรบ้าง?”
เสี่ยวโก่วมองฟางจือสิงด้วยสายตาที่แฝงความซับซ้อน พร้อมกับหัวเราะหึๆ และพูดว่า
“พูดง่ายๆ คือ เจิ้งเถียนเอินไม่สอนนายอีกต่อไป เพราะเขาคิดว่านายไม่ใช่คนดี”
ฟางจือสิงอึ้งไป และ ทำเสียงแปลกใจ “ฉันไม่ใช่คนดี? เขารู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ใช่คนดี!”
ฟางจือสิงคิดอย่างจริงจัง ในสายตาของเจิ้งเถียนเอิน เขาพยายามทำตัวให้เรียบร้อยเสมอ และ ไม่เคยทำอะไรผิดพลาด
เสี่ยวโก่วอธิบายอย่างละเอียด “เจิ้งเถียนเอินบอกว่า ตอนที่เขาเจอนายครั้งแรก กลิ่นคาวเลือดบนตัวนายมันแรงมาก เขารู้สึกมีปัญหากับนายตั้งแต่แรกพบ และ ไม่เคยเห็นนายเป็นพวกเดียวกัน”
ฟางจือสิงกระพริบตา
เขาเดินทางจากหมู่บ้านฝูหนิวมาที่ตลาดเล็กชิงเหอ ระหว่างทางเขาฆ่าคนมามากมาย และ ไม่เคยมีโอกาสอาบน้ำเพราะไม่มีเงื่อนไขให้ทำ
“กลิ่นคาวเลือดแรง…”
ฟางจือสิงหน้าเครียด แสดงความไม่พอใจ และ กัดฟันพูดว่า “ให้ตายเถอะ ฉันจ่ายเงินจ้างให้เขาสอนวิชา ไม่ใช่มาขอเป็นลูกศิษย์!”
เสี่ยวโก่วหัวเราะเยาะ “เจิ้งเถียนเอินก่อนหน้านี้จำเป็นต้องสอนใครก็ได้เพราะต้องการเงินรักษาตัว แต่ตอนนี้เขาหายดีแล้ว ก็กลับมาใส่ใจเรื่องมาตรฐานของตัวเองอีกครั้ง อย่าลืมสิว่า เขาเป็นนักสู้ชื่อดัง และต้องรักษาภาพลักษณ์ของเขา”
ฟางจือสิงรู้สึกท้อใจอย่างมาก หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ลุกขึ้นเก็บของ
เสี่ยวโก่วเห็นดังนั้นก็ตกใจ “นี่นายจะไปแล้วเหรอ? จะไม่ลองพยายามอีกหน่อยเหรอ?”
“พยายามทำไม!”
ฟางจือสิงพูดเสียงเย็น “เจิ้งเถียนเอินตัดสินใจไม่สอนฉันมาตั้งนานแล้ว แต่เขาเป็นคนหน้าซื่อ ไม่พูดชัดๆ แต่พยายามหาทางไล่ฉันออกไปต่อหน้า ถ้าฉันอยู่ที่นี่ต่อก็เสียเวลาเปล่า”
เสี่ยวโก่วพยักหน้าเข้าใจ
แต่เขาก็ดูมีความสุขที่เห็นฟางจือสิงเจอกับปัญหา
เวลาผ่านไปจนถึงเที่ยงวัน
หลังจากเก็บของเสร็จ ฟางจือสิงเดินไปหาเจิ้งเถียนเอินเพื่อบอกลา
เขายกมือคำนับ และ พูดว่า “ท่านนักสู้ ครอบครัวผมเกิดเรื่องด่วน ผมต้องรีบกลับไปโดยเร็ว”
เจิ้งเถียนเอินนิ่งไปชั่วครู่ ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ดูมีเลศนัย และ ถามว่า “เรื่องด่วนอะไรหรือ ต้องให้ข้าช่วยไหม?”
ฟางจือสิงรีบตอบ “แค่เรื่องเล็กน้อยครับ ไม่กล้ารบกวนท่านนักสู้”
เจิ้งเถียนเอินพยักหน้า และ ยิ้มบางๆ “งั้นเดินทางปลอดภัยนะ ข้าไม่ไปส่งหรอก”
ฟางจือสิงหันกลับไปที่ห้อง หิ้วสัมภาระ และ ออกจากคฤหาสน์ตระกูลเจิ้งทันที
เจิ้งเถียนเอินไม่ได้ออกมาส่งเลย ไม่แม้แต่จะมีท่าทีอาลัย
แน่นอน~
เสี่ยวโก่วก้าวอย่างอารมณ์ดี และ กลั้นหัวเราะถามว่า “เราจะไปไหน?”
ฟางจือสิงตอบ “ที่นี่ไม่ต้อนรับเรา ไปที่อื่นที่ต้อนรับเรา เราจะไปคฤหาสน์ของท่านหลัวเค่อเกิง”
เสี่ยวโก่วประหลาดใจ “ไปทำไม?”
ฟางจือสิงพูดอย่างจริงจัง “ได้ยินว่าท่านหลัวเค่อเกิงกำลังรับสมัครบอดี้การ์ด และ อีกอย่าง ตำแหน่งของเขาไม่ธรรมดา”
เสี่ยวโก่วสะดุ้งทันที
ช่วงนี้ ฟางจือสิงมักจะออกไปกินข้าว และ พูดคุยกับคนอื่น ได้ข่าวสารมาหลายอย่าง
หลัวเค่อเกิงมาจากตระกูลหลัว ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของรัฐตันโจว
อำนาจของตระกูลนี้มากมายจนเรียกได้ว่าควบคุมทุกสิ่งในเงามือเดียว
ยกตัวอย่างเช่น เจิ้งเถียนเอินเป็นศิษย์ของสำนักภูเขาเหล็ก ส่วนเฉินอวี้เซิงเป็นศิษย์ของประตูเสือดำ
แต่ทั้งสำนักภูเขาเหล็ก และ ประตูเสือดำต่างก็สวามิภักดิ์ต่อหลัวเค่อเกิง เป็นส่วนหนึ่งขององค์กรเดียวกัน
เสี่ยวโก่วคิดทันทีว่า ฟางจือสิงคงวางแผนเส้นทางในอนาคตไว้ตั้งแต่ได้ยินเรื่องนี้
เขาต้องการเข้าใกล้หลัวเค่อเกิง เพื่อหาโอกาสก้าวเข้าสู่สังคมชั้นสูง
ไม่นาน คนกับหมาก็มาถึงหน้าประตูคฤหาสน์ของหลัวเค่อเกิง
ฟางจือสิงเดินไปเคาะประตู
ไม่นานนัก มีคนเฝ้าประตูยื่นหน้ามาถาม “แกเป็นใคร รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน ถึงได้กล้าเคาะประตู?”
ฟางจือสิงตบที่มีดล่าสัตว์ที่พกไว้ และ ตอบ “รบกวนไปบอกท่านหลัวเค่อเกิงด้วย ข้ามาสมัครเป็น
บอดี้การ์ด“ คนเฝ้าประตูพยักหน้า และ ตอบ”รอเดี๋ยว”
ไม่นาน ประตูใหญ่ส่งเสียงเปิดออก คนเฝ้าประตูปรากฏตัวอีกครั้ง และ บอกว่า “เข้ามา ตามฉันมา”
ฟางจือสิงก้าวเข้าไป และ เดินตามคนเฝ้าประตูเข้าไปในคฤหาสน์
สมกับเป็นที่อยู่ของข้าราชการ ประดับประดาด้วยลวดลายแกะสลักสวยงาม มีภูเขาจำลอง และ สายน้ำ
ดูโอ่อ่ามีเอกลักษณ์
“ยืนรอตรงนี้”
คนเฝ้าประตูพาฟางจือสิงมายังลานกว้างแห่งหนึ่ง จากนั้นเขาก็เดินจากไปโดยไม่สนใจ
ฟางจือสิงยืนรอสักครู่ ก็เห็นหลัวเค่อเกิงที่มีรูปร่างท้วม เดินเข้ามาพร้อมกับชายกลางคนรูปร่างกำยำ
“ข้าน้อยฟางจือสิง ขอคารวะท่านหลัวเค่อเกิง” ฟางจือสิงกล่าวคำทักทายอย่างชัดเจน และ โค้งคำนับ
“อืม ไม่ต้องมากพิธี”
หลัวเค่อเกิงโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ และ แทบไม่มองฟางจือสิงตรงๆ ก่อนถามว่า
“เจ้ารู้กฎการสมัครเป็นบอดี้การ์ดของข้าหรือไม่?”
ฟางจือสิงตอบว่า “เคยได้ยินมาว่า ท่านใต้เท้ามีผู้แข็งแกร่งคนหนึ่ง ผู้สมัครต้องผ่านสิบกระบวนท่าในการ ต่อสู้กับเขา จึงจะถือว่าเป็นการผ่านการทดสอบ”
ทันทีที่พูดจบ
ชายกลางคนรูปร่างกำยำเผยสีหน้าภาคภูมิใจ พร้อมแสยะยิ้มเย้ยหยัน
เห็นได้ชัดว่าเขาคือผู้แข็งแกร่งคนนั้น
หลัวเค่อเกิงพยักหน้า “งั้นลองดูฝีมือของเจ้าก่อน หากเจ้าไม่เชี่ยวชาญ และ ถูกลูกน้องของข้าทำร้าย ก็ต้องโทษตัวเจ้าเอง อย่าไปโทษใคร”
ฟางจือสิงตอบทันที “ข้าน้อยเข้าใจดี”
ชายกลางคนยกมือขึ้นโค้งเล็กน้อย และ พูดว่า “ข้าคือหวังอี้ถง ฝึกวิชาหมัดสั้นตระกูลหวัง เชิญสู้ได้เลย”
ฟางจือสิงจัดท่าทางเตรียมพร้อม และ พูดอย่างจริงจัง “เชิญ!”
หวังอี้ถงทำท่าทางไม่ยี่หระ ยกมือขึ้น และ งอนิ้วเรียก “เจ้าลองก่อนสิ”
ฟางจือสิงไม่ลังเล พุ่งเข้าไปทันที ใช้กระบวนท่าของสำนักภูเขาเหล็ก และ ชกหวังอี้ถงที่ส่วนบนของร่างกาย
หวังอี้ถงหลบไปมาหลายครั้ง และ หัวเราะเยาะ “แค่นี้เองหรือ?”
พูดยังไม่ทันขาดคำ ฟางจือสิงก็เกร็งกล้ามเนื้อทั้งร่างให้เป็นหนึ่งเดียว เร่งความเร็วอย่างเฉียบพลัน และ
ใช้ไหล่พุ่งเข้าปะทะ
หวังอี้ถงตกใจ และ ยกฝ่ามือขึ้นป้องหน้าอก
“ทักษะการระเบิด·แรงสั้น!”
ปัง!
หวังอี้ถงถูกกระแทกจนถอยหลังออกไปหลายเมตรเท้าลากไปกับพื้น
มือทั้งสองของเขาแสบร้อน และ สั่นเล็กน้อย
ฟางจือสิงเองก็หยุดพัก หัวไหล่รู้สึกชา
เมื่อครู่ทักษะการระเบิดทั้งสองกระแทกกันอย่างจัง
“เจ้าหนุ่ม ไม่เลวเลย ฝึกทักษะการระเบิดมาได้ด้วย!”
หวังอี้ถงสูดลมหายใจเข้าลึก สีหน้าโอหังหายไป แทนที่ด้วยความจริงจัง
ฟางจือสิงโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ขออภัยที่ทำให้ต้องลำบาก!”
เขาประเมินฝีมือของหวังอี้ถงไว้ว่าอยู่ในขั้นยอดฝีมือ แต่ยังไม่ถึงขั้นนักสู้ระดับพญางู ขณะที่ตัวเขาเองได้รับการพัฒนาพลังจาก【นักยิงธนูชั้นยอด】 ทำให้มีกำลังเหนือกว่าขั้นยอดฝีมือ
หลัวเค่อเกิงมองเหตุการณ์ด้วยความตกใจแล้วอุทานว่า “อะไรนะ เจ้าถึงกับแพ้แล้วหรือ?”
หลัวเค่อเกิงตกใจ สีหน้าปรากฏความไม่เชื่อ
เขารู้ดีว่าหวังอี้ถงเป็นนักสู้ลำดับสามของตลาดเล็กชิงเหอ
นอกจากเจิ้งเถียนเอิน และ เฉินอวี้เซิง ไม่มีใครเก่งกว่าหวังอี้ถง
หวังอี้ถงดูอึดอัดเล็กน้อย และ พูดเสียงแน่น “เจ้าหนุ่มคนนี้ดูอายุน้อย แต่พละกำลังมหาศาล”
หลัวเค่อเกิงหัวเราะเสียงดัง “ดีๆ ข้าได้มือดีมาเพิ่มอีกคนแล้ว!”
ฟางจือสิงพูดทันที “ยินดีทำงานให้ใต้เท้าครับ”
..........