บทที่ 42: นามิเข้าร่วม

"อะไรนะ? แกว่าอะไร? พูดอีกที..." บากี้สั่นเทา เคนบอกไม่ได้ว่าเป็นเพราะโกรธหรือเศร้า

"แกได้ยินถูกแล้ว โคซึกิ โอเด้ง ตายแล้ว"

"เป็นไปได้ยังไง? เป็นไปไม่ได้ เขาเป็นหนึ่งในนักดาบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคของพวกเรา แกรู้ได้ยังไง?"

"ไม่สำคัญหรอกว่าฉันรู้ได้ยังไง โอเด้งตายแล้ว ไคโดกับโชกุนคนปัจจุบันของวาโนะหลอกเขา เขาตายในน้ำมันเดือด" เคนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าเล็กน้อย เขาได้เห็นว่าโอเด้งตายอย่างไร และสิ่งที่โอเด้งทำนั้นยิ่งใหญ่จริงๆ

เขาเสียสละมากมาย แต่สุดท้ายก็หนีความตายไม่พ้น แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปเพราะเคนได้เข้ามาแทรกแซง

"ไคโด....!!!" บากี้กำมือแน่นจนเลือดหยดจากมือขวา เขาโกรธจัด เขารู้จักไคโดดี และมันเจ็บปวดที่เขาไม่สามารถต่อกรกับไคโดได้

"ทำไมแกถึงบอกเรื่องนี้กับข้า? จะทำให้ข้าทุกข์ทรมานมากขึ้นงั้นเหรอ?" บากี้ถาม

"ไม่ ฉันบอกนายเพื่อให้นายเปลี่ยนวิธีดำเนินการ อยู่ในอีสต์บลูต่อไปคงไม่ปลอดภัยสำหรับนายแล้ว ทหารเรือจะเจอนายในไม่ช้า ควรหาลูกเรือให้มากขึ้นและสร้างอิทธิพล นายเก่งเรื่องการบริหารจัดการ ดังนั้นควรเริ่มทำงานและสร้างอาณาจักร อาณาจักรที่ใหญ่พอให้แม้แต่ทหารเรือก็ไม่กล้าแตะต้อง"

"ฮ่า... แกประเมินฉันสูงเกินไป" บากี้พูด และเป็นครั้งแรกที่เขายอมรับข้อบกพร่องของตัวเอง เขารู้ว่าตัวเองไม่ได้เก่งกาจ แต่ไอ้หมอนี่กลับบอกให้เขาทำอะไรที่ยิ่งใหญ่

"ฉันไม่ได้ดูถูกนาย ใช้สมองของนายสิ" เคนพูดและไม่สนใจจะคุยต่อ เขาแค่อยากเห็นว่าบากี้จะตอบสนองอย่างไรเมื่อได้ยินเรื่องโอเด้ง เขาจำได้ว่าบากี้ร้องไห้ตอนที่โรเจอร์ถูกประหาร เขาอยากทดสอบว่ายังมีความรู้สึกแบบเดิมกับเพื่อนร่วมทีมหรือไม่ และเขาก็ไม่ผิดหวัง

บากี้มีบทบาทสำคัญในอนาคต และเคนหวังว่าเขาจะทำได้ การมีกองทัพใหญ่และมีตาเหยี่ยวกับคร็อคโคไดล์เป็นสมาชิกในองค์กร Cross Guild จะเป็นชัยชนะครั้งใหญ่สำหรับพวกเขา แน่นอนว่าเขาคงไม่ได้เป็นหัวหน้า เขาไม่มีพละกำลังมากพอ

แต่การมีกำลังพลจำนวนมากก็เป็นข้อดี

หลังจากนั้นเคนและคนอื่นๆ ก็จากไป

"โอเด้งคนนั้นเป็นใครกัน?" โซโรสนใจทันทีที่บากี้บอกว่าเขาเป็นนักดาบที่ยิ่งใหญ่

"นักดาบผู้ยิ่งใหญ่ จากอาณาจักรวาโนะในแกรนด์ไลน์ อาณาจักรที่ปิดตัวเองและเป็นดินแดนของซามูไร"

"ซามูไรเหรอ!! อยากไปดูเร็วๆ จัง แล้วนายรู้เรื่องแกรนด์ไลน์ได้ยังไง?" ทั้งลูฟี่และโซโรต่างสนใจว่าเคนรู้เรื่องแกรนด์ไลน์ได้อย่างไร ตอนนี้แกรนด์ไลน์ยังเป็นความลึกลับสำหรับพวกเขา

"ฉันมีวิธีหาข้อมูลของฉันเอง" เคนยิ้มและไม่อธิบายเพิ่ม ลูฟี่และโซโรคิดว่าคงเป็นเพราะเคนมีผลไม้ปีศาจแปลกๆ จึงไม่ถามต่อ

นามิได้เห็นโลกใหม่เป็นครั้งแรก เธออยู่กับกลุ่มอาลองมานานจนไม่คิดว่าจะมีมนุษย์ที่สามารถเอาชนะคนทั้งกลุ่มได้ด้วยท่าเดียวหรือสองท่า และทั้งสามคนนี้ดูเหมือนจะทำได้เหมือนที่มนุษย์เงือกทำ

หลังจากครุ่นคิด นามิก็วิ่งตามทั้งสามคนและตะโกน

"เฮ้... เฮ้... ปล่อยให้สาวสวยอยู่ตามลำพังจะดีเหรอ? อย่างน้อยก็ควรถามหน่อยว่าเธอโอเคไหมหลังจากถูกไอ้พวกสวะนั่นไล่ล่า"

"ฉันนึกว่าเธอไปแล้ว" โซโรพูด

"ฉันไม่มีเรือ ขอขึ้นเรือพวกคุณไปเกาะหน้าได้ไหม?" นามิพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเล็กน้อย

"เธอไปปล้นสมบัติพวกนั้นได้นะ พวกเราจะอยู่ที่นี่กินอะไรสักหน่อย" เคนพูด ลูฟี่และนามิต่างตื่นเต้นเมื่อได้ยิน ลูฟี่ตื่นเต้นเรื่องอาหาร ส่วนนามิตื่นเต้นเรื่องสมบัติ เธอลืมไปว่ามีสมบัติในเรือของบากี้ และเธอสามารถปล้นได้เพราะลูกเรือทั้งหมดถูกโซโรจัดการไปแล้ว

หลังจากเดินไปสักพัก เคนก็เจอนายกเทศมนตรีของเมืองและพูดเรื่องที่บากี้จะจากไปเร็วๆ นี้ หลังจากถูกเล่นงานหนักขนาดนี้ บากี้คงไม่อยู่ที่นี่แน่ เคนไม่อยากมีปัญหาที่เมืองโร้กทาวน์ จึงอยากจัดการไว้ก่อน

และเขาค่อนข้างมั่นใจว่าความกลัวที่เขาให้อัลวิด้าจะเพียงพอที่ทำให้เธอไม่โผล่หน้ามา แม้ว่าจะกินผลไม้ปีศาจแล้วก็ตาม สโมคเกอร์ก็จะเป็นปัญหาอยู่แล้วตอนนั้น เขาไม่อยากเดิมพันทุกอย่างกับดราก้อนเพียงคนเดียว

เรื่องราวกำลังเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว เขาจึงต้องระมัดระวัง

นายกเทศมนตรีประหลาดใจที่รู้ว่าบากี้พ่ายแพ้และจะจากไปเร็วๆ นี้ พวกเขายังได้พบกับสุนัขที่เฝ้าร้านของเจ้าของที่ตายไปแล้วมาเป็นเวลานาน ในเรื่องจริง ร้านถูกสิงโตทำลาย

คราวนี้โซโรเอาชนะสิงโตได้ ร้านจึงปลอดภัย เคนมีจุดอ่อนเรื่องแมวและสุนัขในชาติก่อน เขาจึงใช้เวลาอยู่กับสุนัขนานพอสมควรในขณะที่ลูฟี่ยุ่งอยู่กับการกิน

หลังจากผ่านไปประมาณชั่วโมง นามิก็กลับมาพร้อมสมบัติจากเรือของบากี้ เธอไม่กล้าไปที่ที่บากี้อยู่ เคนเอาชนะบากี้ได้ง่ายๆ แต่เธอไม่ใช่เคน เธอจึงกลับมาพร้อมสมบัติเท่าที่หยิบได้

หลังจากกินเสร็จ ทั้งสี่คนก็ออกเดินทางสู่การผจญภัยครั้งต่อไป

"ฉันแค่ร่วมมือกับพวกคุณเพื่อผลประโยชน์ของทั้งสองฝ่าย ฉันไม่ได้เป็นโจรสลัดเหมือนพวกคุณหรอกนะ"