บทที่ 41: ความตาย

"กัปตัน ? กัปตันงั้นเหรอ? แกเรียกใครเป็นกัปตันที่นี่? ข้าคือกัปตันคนเดียวที่นี่ต่างหาก!" บากี้พูดพลางดึงมีดคมกริบออกมาสวมที่ข้อมือ พร้อมจะสั่งสอนคนทั้งสามที่ทำให้เขาโกรธจัดถึงขีดสุด

"ฉันกำลังพูดถึงกัปตันคนก่อนของนาย คิดว่าวิญญาณของเขาจะสงบสุขเหรอ ถ้าเห็นสภาพนายตอนนี้?" เคนเอ่ยเตือนความทรงจำของบากี้เกี่ยวกับโรเจอร์ อดีตกัปตันของเขา หลังได้ยินประโยคนั้น เป็นครั้งแรกที่บากี้ถึงกับสั่นสะท้าน

เขาเข้าใจความหมายที่เคนพูดถึงอดีตกัปตัน เหมือนคนอื่นๆ เขาไม่ได้แข็งแกร่งพอจะท่องทะเลอย่างองอาจ เลยมาอยู่ในทะเลที่อ่อนแอที่สุดและพยายามหาเลี้ยงชีพ แต่แน่นอน เขากำลัง 'สนุก' อยู่

"แก...แก... แกรู้จักเขาได้ยังไง? มาจับข้าใช่ไหม? แกเป็นทหารเรือสินะ?" บากี้เริ่มหวาดกลัวเมื่อคิดว่าความลับสำคัญของตนถูกเปิดเผย และทหารเรือมาจับตัว เขาหลบซ่อนมาหลายปี ทุกอย่างจะสูญเปล่าถ้าถูกจับได้

"ใจเย็นๆ บากี้ พวกเรามาที่นี่เพื่อสองเรื่อง หนึ่งคือแผนที่แกรนด์ไลน์ และสองคือมาบอกข่าว อีกอย่าง พวกเราเป็นโจรสลัด ไม่ใช่ทหารเรือ อย่าเอาพวกเราไปเทียบกับหมูพวกนั้น" เคนพูด จากน้ำเสียงดูเหมือนเขาจะเกลียดทหารเรือมาก

แต่แน่นอน บากี้ไม่เชื่อแม้แต่น้อย เขาโจมตีทันทีโดยไม่คิดจะใช้ความสามารถผลไม้ปีศาจสร้างความประหลาดใจ มือของเขาแยกออกจากร่างกาย สร้างความตกใจให้ลูฟี่และโซโรที่ไม่คาดคิดว่าจะมีคนทำแบบนี้ได้

"ผลปีศาจงั้นเหรอ?"

แต่สายไปแล้ว มีดเล็กๆ พุ่งเข้าใกล้ใบหน้าเคน เคนเพียงแค่ชกมือที่พุ่งเข้ามาด้วยกำปั้นฟ้าผ่า บากี้รู้สึกเจ็บปวดทันที แม้สายฟ้าจะไม่ได้วิ่งไปทั่วร่างกาย แต่เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดแน่นอน

ลูกเรือคนอื่นที่กำลังยิ้มและคิดว่าเรื่องนี้จะจบลงในไม่ช้า ต่างพากันอึ้ง อะไรกัน? หมัดฟ้าผ่า? หลังจากตกตะลึงไปครู่หนึ่ง พวกเขาทั้งหมดโกรธและพุ่งเข้าใส่ทั้งสาม ลูฟี่พร้อมจะเคลื่อนไหวแล้ว แต่คราวนี้โซโรเร็วกว่า

เขาชักดาบสองเล่มออกมา และครั้งนี้ใช้สไตล์ที่แตกต่าง

"เขี้ยวที่ห้า: เขี้ยวคลั่ง"

โซโรกระโดดขึ้นกลางอากาศและฟันดาบทั้งสองในทุกทิศทาง ยกเว้นทางที่ลูฟี่และเคนยืนอยู่ คมดาบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วในทุกทิศทาง แม้แต่มือขวาและมือซ้ายของลูกเรือโจรสลัดก็อยู่ในรัศมีการโจมตีของโซโร

ท่านี้สมกับชื่อ "เขี้ยวคลั่ง" จริงๆ ไม่มีใครหลบพ้น นามิที่ซ่อนตัวอยู่ห่างออกไปถึงกับขวัญผวาเมื่อเห็นภาพนั้น ชื่อของโซโรเป็นที่เลื่องลือไปทั่วอีสต์บลู

แต่เคนคนนี้ล่ะ? มีฟ้าผ่าในมือ? ยังไงกัน? เป็นผลไม้ปีศาจหรือเปล่า?

บากี้ที่กำลังเจ็บปวดลุกขึ้นในที่สุด เขาเห็นลูกเรือของตนเลือดไหลหลายแห่ง แม้แต่สิงโตที่แข็งแกร่งในกลุ่มของเขาก็ครวญครางด้วยความเจ็บปวด โซโรเอาชนะพวกเขาได้ด้วยท่าเดียว

อีสต์บลูมีคนแข็งแกร่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? บากี้เคยอยู่ในแกรนด์ไลน์มาก่อน เขาเข้าใจว่าถึงจะหลบมือของโซโรได้ ไอ้ฟ้าผ่านั่นก็อันตรายกว่า อาจจะเป็นโลเกียฟ้าผ่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เขาก็จบแน่ การเจรจาน่าจะดีกว่า

ไม่สำคัญหรอกว่ามันรู้อดีตของเขาได้ยังไง! ชีวิตต้องมาก่อน!

"ข้าจะให้แผนที่แกรนด์ไลน์ แค่ปล่อยข้าไป" บากี้พูด

"เห็นไหม ไม่ยากเลย บอกแล้วไงลูฟี่" เคนพูด

"ฮ่าๆๆ... ดูเหมือนนายจะเข้าใจคำพูดพวกเราแล้วนะ... ฮ่าๆๆ" ลูฟี่ยิ้มแบบโง่ๆ ใบหน้าของนามิและโซโรกระตุกเมื่อได้ยินคำพูดของลูฟี่ 'แกบังคับให้เขาส่งให้ต่างหากเล่า'

บากี้กลับเข้าไปในห้องและนำแผนที่อีกแผ่นที่เก็บไว้ในสมบัติออกมา เขาเคยไปแกรนด์ไลน์มาก่อน แน่นอนว่าต้องมีแผนที่ที่ดีกว่า การขโมยแผนที่ของมอร์แกนเป็นแค่เรื่องสนุกๆ

บากี้กุมมือขวาที่ตอนนี้ไหม้ดำแล้วขณะส่งแผนที่ให้เคน เพราะคิดว่าเคนเป็นกัปตัน ถ้าลูฟี่ได้ยินความคิดนี้ เขาคงโดนฟ้าผ่าอีกครั้ง และคราวนี้จะเป็นฟ้าผ่าจากปากของลูฟี่เอง

"นี่ไง เอาไปสิ ไปให้พ้น ข้าไม่อยากเห็นหน้าพวกแกอีก" บากี้กัดฟันพูด หลังมาจากแกรนด์ไลน์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องอับอายขนาดนี้ แค่เด็กฟ้าผ่ากับนักดาบคนเดียวก็เอาชนะกองกำลังทั้งหมดของเขาได้

เคน ลูฟี่ และโซโรเริ่มเดินจากไป แต่เคนหยุดเมื่อเห็นบากี้เหม่อมองลูกเรือของตน

"ลูกเรือนายไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้บาดเจ็บมาก แค่รักษาพยาบาลนิดหน่อยก็หาย แต่ฉันสงสัยว่าใครจะช่วยนายในเมืองนี้ ในเมื่อนายทำลายมันจนพังหมด" เคนเยาะเย้ย

"ไม่ใช่เรื่องของแก ไปให้พ้นเลย"

"ใช่ ไม่ใช่เรื่องของฉัน... อ๋อ ใช่ เรื่องที่ฉันอยากบอกนาย เผื่อนายยังไม่ได้ยิน" เคนพูดต่อ

"เรื่องอะไร?" ตอนนี้บากี้ยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิม

"โคซึกิ โอเด้งตายแล้ว!!!"

คำพูดเหล่านั้นฟาดใส่บากี้ราวกับสายฟ้า เขาเสียใจที่ถูกทำให้อับอายและพ่ายแพ้เร็วขนาดนี้ แต่มองอีกแง่หนึ่ง เขาไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก เขาถอยก็เพราะบอกได้ว่าอีกฝ่ายอาจมีผลไม้โลเกีย เลยไม่อยากพัวพัน แต่คำพูดของเคนกระแทกใส่บากี้ราวกับวัวพุ่งชน

โอเด้งเป็นหนึ่งในรุ่นพี่ของเขาและเคยแล่นเรือด้วยกันมานานในแกรนด์ไลน์

และตอนนี้ไอ้หมอนี่มาบอกว่าอดีตเพื่อนร่วมกลุ่มของเขาตายแล้ว!!