บทที่ 39 ขอโทษ พิมพ์ผิด

ตอนนี้ เทียน เสี่ยวหยู ยังต้องการจาง จื่อเหา เป็นเพื่อนร่วมทีม

เธอไม่สามารถรับประกันการอยู่รอดในโลกวันสิ้นโลกได้ด้วยตัวคนเดียว

ดังนั้น แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยชอบ จาง จื่อเหา แต่ถ้าพวกเขาทั้งสองรวมทีมกัน อย่างน้อยก็มีคนดูแลซึ่งกันและกัน

แต่ตอนนี้ จาง จื่อเหา ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างที่ไม่คาดคิด

เทียน เสี่ยวหยู รู้สึกว่าจาง จื่อเหา จะโจมตีเธอไม่ช้าก็เร็ว

ครั้งก่อนๆ เป็นเพราะเธอปฏิเสธไม่ยอมทั้งนั้น

ไม่งั้นจาง จื่อเหา ที่ตัณหาจัดมาตลอด คงจะกินเธอไปนานแล้ว

และวันนี้ เทียน เสี่ยวหยู เกือบจะเปิดโปงหน้ากากของเขา ทำให้เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย

ถ้าเป็นเฉิน ตง เป็นเพื่อนร่วมทีมก็คงจะดี...

เทียน เสี่ยวหยู เปิดหน้าต่างแชทกับเฉิน ตง และพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว: "เฉิน ตง ถ้ามีนายอยู่ข้างๆ ฉันก็คงจะดี"

...

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เฉิน ตง ซื้อข้อมูลจากผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ

รอบๆ บริเวณวิลล่า เมื่อมีผู้รอดชีวิตมากขึ้นเรื่อยๆ ผลผลิตของเสบียงก็ลดลงอย่างรวดเร็ว

จึงเลือกที่จะซื้อข้อมูล

ข้อดีคือข้อมูลที่ขายอยู่ตอนนี้ส่วนใหญ่เป็นกล่องเสบียงระดับเงินหรือกลุ่มซอมบี้ขนาดเล็ก ซึ่งเหมาะกับเฉิน ตง มาก

ด้วยของใช้ในชีวิตประจำวันบางอย่าง ขนมปังบางส่วน และน้ำบางส่วน สามารถแลกเป็นระดับเงิน และยังมีโอกาสแลกเป็นวัสดุระดับทองได้ เฉิน ตง ไม่รู้สึกว่าตัวเองขาดทุนเลย ยังกำไรด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม กล่องเสบียงระดับทองยังมีน้อยเกินไป

ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาได้เครื่องปั่นไฟน้ำมัน เขาก็ยังไม่เห็นข้อมูลเกี่ยวกับกล่องเสบียงระดับทองอีกเลย

แน่นอน เป็นไปได้ว่ากลุ่มอื่นๆ ที่รวมตัวกันแล้วจะได้รับรู้ข้อมูลล่วงหน้า

หลังจากทั้งหมด จำนวนทีมผู้รอดชีวิต โดยมีเชอริฟเป็นผู้ทรงอิทธิพลที่สุด มีมากมายจนท่วมท้น

ดังนั้น เฉิน ตง จึงกำลังดื่มเครื่องดื่มอยู่ในตอนนี้ เปิดช่องแชทและเลื่อนดูอย่างช้าๆ ดูทุกข้อความอย่างระมัดระวัง

ติ๊ง!

หน้าต่างแชทส่วนตัวปรากฏขึ้น แสดงข้อความจากเทียน เสี่ยวหยู

ในช่วงนี้ เทียน เสี่ยวหยู ยังคงติดต่อกับเฉิน ตง

เทียน เสี่ยวหยู ใช้เสบียงที่มีอยู่น้อยนิดแลกเปลี่ยนของใช้กับเฉิน ตง

ฟืนหนึ่งมัดแลกขนมปังยี่สิบชิ้น ไฟแช็คสองอันแลกน้ำสิบขวด และอื่นๆ

ทั้งสองคนได้กลับมาเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนเหมือนเดิม และสนิทสนมเหมือนก่อน

แต่เมื่อเขาคลิกที่กล่องแชทของเทียน เสี่ยวหยู และเห็นข้อความแชท เฉิน ตง เกือบจะพ่นน้ำอัดลมออกมา

คำพูดกำกวมแบบนี้ทำให้เขาไม่ทันตั้งตัวจริงๆ

อดไม่ได้ที่จะคิดฟุ้งซ่าน

เฉิน ตง กะพริบตาและแอบมองเสี่ยว อันฉี ที่เพิ่งขึ้นไปชั้นบน

จากนั้นก็ตอบกลับข้อความโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า: "?"

หลังจากส่งข้อความ ก็แสดงว่าอ่านแล้ว

ผลที่ได้คือ ข้อความที่เทียน เสี่ยวหยู ส่งถูกลบออกทันที

เมื่อเทียน เสี่ยวหยู ส่งข้อความถึงเฉิน ตง โดยไม่ตั้งใจ เทียน เสี่ยวหยู ยังคงเหม่อลอย นึกถึงอดีต

จนกระทั่งเฉิน ตง ส่งข้อความมา เสียงแจ้งเตือนจึงปลุกเธอขึ้น

เทียน เสี่ยวหยู เห็นข้อความที่เธอส่งและรีบคลิกเพื่อลบออก

โชคดีที่ช่วงเวลาระหว่างการส่งข้อความไม่นานและสามารถถอนกลับได้

ถ้าถอนไม่ได้ เธอคงอายที่จะเจอเฉิน ตง

เทียน เสี่ยวหยู หน้าแดงและส่งข้อความอธิบาย: "ขอโทษ ฉันพิมพ์ผิด..."

เฉิน ตง รู้สึกขำอย่างประหลาด

"วันนี้จะมาแลกเปลี่ยนเสบียงกับฉันอีกเหรอ?"

เทียน เสี่ยวหยู เม้มปาก: "ฉันอยากคุยกับนาย ไม่ได้เหรอ? ระหว่างเราเหลือแค่การซื้อขายเท่านั้นเหรอ?"

เมื่อเฉิน ตง เห็นข้อความ เขาเหมือนจะเห็นความน้อยใจของเทียน เสี่ยวหยู

น่าสนใจดี

เฉิน ตง รีบทำท่าไม่ใส่ใจ: "ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้น คุยกับฉันได้ตลอด บางครั้งเธอคิดสะว่าฉันเป็นที่ระบายอารมณ์ก็ได้"

"แต่ต้องจ่ายแพงขึ้นนะ"

เทียน เสี่ยวหยู ถอนหายใจ

ที่แท้นายก็แค่คิดว่าฉันเป็นเพื่อนจริงๆ...

อย่างไรก็ตาม นี่อาจเป็นจุดที่เฉิน ตง แตกต่างจากเด็กผู้ชายคนอื่นๆ

ฉันหน้าตาดีมาก

เทียน เสี่ยวหยู รู้เรื่องนี้มานานแล้ว

ตั้งแต่เด็ก เด็กผู้ชายในชั้นเรียนอายเกินกว่าจะคุยกับเธอ

มีจดหมายรักกองพะเนินจากห้องข้างๆ

ตอนเด็กๆ อาจจะยังรู้สึกภูมิใจนิดหน่อย

แต่พอโตขึ้น เทียน เสี่ยวหยู รู้สึกแค่ว่าเด็กผู้ชายรอบตัวตื้นเขินเกินไป

เธอไม่ชอบ

จนกระทั่งได้เจอเฉิน ตง

เป็นครั้งแรกที่เธอเจอเด็กผู้ชายที่เฉยชาต่อเธอ

เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่มันเป็นแค่การแสร้งทำเพื่อดึงดูดความสนใจ

ตอนแรก เทียน เสี่ยวหยู คิดว่าเฉิน ตง เป็นเด็กผู้ชายแบบนั้น

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ก็พบว่าเฉิน ตง ดูเหมือนจะไม่มีความคิดอื่นๆ กับเธอจริงๆ

น่าเสียดายที่เด็กผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่ชอบเธอ

มาจากครอบครัวยากจน เขาไม่สนใจเรื่องความรัก แค่ต้องการก้าวหน้า

เทียน เสี่ยวหยู จำได้ว่าเมื่อเธอลองถามเฉิน ตง ว่าเขาวางแผนจะหาคู่แบบไหนในอนาคต เธอก็ได้รับแค่อิโมจิการ์ตูนตลกๆ ที่เสียดสีตัวเองจากอีกฝ่าย

"ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาฟังเรื่องความรักไร้สาระหรอก ฉันแค่อยากหาเงินเท่านั้น!"