บทที่ 37 "โชคชะตา"

"เป็นไปได้ยังไง? นายดูไม่ได้เร็วเลย แต่กลับหลบดาบฉันได้ง่ายๆ?" โซโลถามออกมา แต่กลับรู้สึกอับอายที่ต้องถามคำถามนี้

"ต่อให้นายฟันโดนเคนด้วยดาบ ก็ไม่มีทางทำอะไรเขาได้หรอก" ลูฟี่พูดพลางเคี้ยวเนื้อในปาก

"หา! เขาก็แค่หนังหุ้มกระดูก ถ้าโดนดาบฉันเข้าก็ต้องบาดเจ็บสิ" โซโลเถียง

"งั้นลองดูก็ได้" เคนท้า

"บ้าหรือเปล่า? รู้ตัวบ้างไหมว่ากำลังพูดอะไร? ฉันมาร่วมกลุ่มกับพวกโง่ๆ หรือไง?" โซโลเริ่มสงสัยการตัดสินใจของตัวเอง เขายอมรับว่าเคนแข็งแกร่งจากที่เห็นฝีมือตอนใช้ขวาน แต่การบอกว่าดาบของเขาทำอันตรายไม่ได้นั้นมันเหลวไหลชัดๆ

"เอาน่า ลองดูแล้วจะรู้เอง" เคนยุ โซโลมองไปทางลูฟี่ที่ดูไม่ใส่ใจอะไร หลังจากแพ้การประลองแตะเสื้อผ้า เขาจึงตกลงเพื่อเอาคืนบ้าง และฟันดาบใส่มือซ้ายของเคน

เขาไม่ได้ใช้แรงมากนัก เพราะกลัวว่าเคนจะบาดเจ็บและเลือดออกมาก แต่สิ่งที่ทำให้โซโลตกใจจริงๆ คือตอนที่ดาบแตะถูกมือของเคน เขาไม่สามารถขยับมันต่อได้เลย

ราวกับว่าดาบไม่สามารถเคลื่อนเข้าไปอีกแม้แต่นิ้วเดียว ไม่มีเลือด ไม่มีรอยบาด... ไม่มีอะไรเลย! ดาบของเขาเหมือนฟันเข้าใส่หิน

"พวกนายสองคนเป็นอะไรกัน? ผลปีศาจจะทรงพลังขนาดนั้นได้เหรอ?" โซโลรู้สึกหดหู่

"ผลปีศาจบางอย่างทำให้ดาบทะลุผ่านร่างได้โดยไม่บาดเจ็บด้วยซ้ำ" เคนบอก โซโลเงียบไป แต่หลังจากครุ่นคิดสักพัก เขาก็กลับมากระตือรือร้นอีกครั้ง เขาตั้งใจจะเป็นดาบ เพื่อไม่ให้คนที่มีผลปีศาจแปลกๆ ตาย มันจึงไม่สำคัญ

ถ้าเคนได้ยินความคิดนี้ คงจะเอาค้อนฟาดหัวโซโลไปแล้ว มันเป็นความคิดที่โง่เง่าเกินไป

"ว่าแต่เคน จะให้โซโลผ่านเข้าไปไหม?" ลูฟี่ถาม

"แน่นอน ถ้าเขาตัดสินใจ" เคนตอบ

"ผ่านเข้าไป? หมายความว่าไง?" โซโลสงสัย

"ลูฟี่ โชว์ให้เขาดูหน่อย" เคนสั่ง ลูฟี่จึงใช้นินจุตสึ เทคนิคนินจาที่โด่งดังที่สุด

เทคนิคโคลนเงา

ลูฟี่อีกคนปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า โซโลสะดุ้งตกใจ เหมือนผู้ชายทั่วไป เขาก็หลงใหลเรื่องนินจาเช่นกัน และเพิ่งเห็นลูฟี่ใช้มันกับตา เขาแน่ใจว่าลูฟี่เป็นมนุษย์ยางและไม่เกี่ยวกับนินจา

"นายเป็นนินจาเหรอ?" โซโลถามอย่างตื่นเต้น เคนไม่รู้ว่าคนพวกนี้ได้ความรู้เรื่องนินจามาจากไหน ดูเหมือนทุกคนจะรู้จักนินจา ตอนที่ลูกเรือรอพบไรโซที่เป็นนินจา ทุกคนก็มีปฏิกิริยาแบบเดียวกัน แม้แต่ลอว์ก็ตื่นเต้นนิดหน่อยที่จะได้พบนินจา

"ใช่ เจ๋งใช่ไหมล่ะ? ฉันเป็นนินจาได้เพราะเคนช่วยด้วยผลปีศาจของเขาไง" ลูฟี่ตอบ เคนจึงอธิบายว่าผลปีศาจของเขาคืออะไร และคนเราสามารถใช้ชีวิตในโลกอื่นได้อย่างไร

"หมายความว่าฉันสามารถใช้ชีวิตเป็นนักดาบในโลกอื่นได้งั้นเหรอ? มีโลกอื่นๆ ด้วยเหรอ?" โซโลถาม

"แน่นอนว่ามีโลกอื่น แต่ฉันไม่แน่ใจว่านายจะได้เป็นนักดาบนะ ลูฟี่โชคดีที่ได้เป็นนินจาและได้ตัวละครที่แข็งแกร่ง นายอาจจะได้เป็นคนอ่อนแอก็ได้ มันขึ้นอยู่กับดวง" เคนบอก

"แต่ถ้างั้นฉันก็แค่ต้องจบเร็วๆ แล้วเข้าจำลองใหม่" โซโลพูดหลังจากเข้าใจหลักการของ 'ผลปีศาจ' ของเคน

"ทางทฤษฎีก็ใช่"

"ดี งั้นฉันจะทำไปเรื่อยๆ จนกว่าจะได้เป็นนักดาบ แน่นอนถ้านายอนุญาตให้ฉันผ่านนะ" โซโลพูดด้วยความระมัดระวัง เขาเพิ่งมาอยู่บนเรือ เขาเรียกร้องมากไม่ได้ พวกเขาไม่ได้เป็นพี่น้องกันมาตั้งแต่เด็กเหมือนเคนกับลูฟี่

"แน่นอนที่ฉันจะอนุญาต ไม่ใช่นายบอกเองหรือว่าอยากเอาชนะเขา? การทำแบบนี้จะให้ประสบการณ์เยอะเลย นายเห็นแล้วว่าฉันหลบแกยังไง เขาทำได้เร็วกว่านี้อีก" เคนพูด โซโลกัดฟัน เขาไม่มีทางยอมรับว่าตัวเองอ่อนแอ จึงมีแรงจูงใจที่จะเข้าสู่การจำลอง

"ดี พาฉันไปเลย" โซโลสั่ง เคนหันไปมองลูฟี่แล้วพูด

"อยากดูไหมว่าโซโลจะใช้ชีวิตใหม่ยังไง?" เคนถาม

"ฉันดูได้ด้วยเหรอ?" ลูฟี่แปลกใจแต่ก็ดีใจที่จะได้เห็นโลกอื่น

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ที่นี่จะผ่านไปแค่หนึ่งนาทีเอง" เคนบอก

"พาฉันไปด้วย"

"ได้"

"ระบบ พาโซโลเข้าสู่การจำลอง"

[ เป้าหมาย โรโรโนอา โซโล ถูกเลือกแล้ว เนื่องจากสภาวะพิเศษของเป้าหมาย เขาจะต้องผ่านการจำลอง 3 ครั้งติดต่อกัน และจะออกได้หลังจากจบทั้งสามครั้งเท่านั้น ]

"สาม? ทำไม?"

[ เป้าหมายถูกจัดว่าเป็นร่างอวตารของอสูร และด้วยเหตุนี้จึงมีร่างพิเศษอีกสองร่างที่สามารถเรียกใช้ในการต่อสู้ได้ ด้วยเหตุนี้ระบบจึงนับว่าโซโลเป็นสามคน ]

"โชคบ้าอะไรเนี่ย!" เคนสบถ ในอนาคตโซโลใช้ร่างอสูรต่อสู้เป็นครั้งคราว แต่มันเป็นแค่ชั่วขณะ ระบบดันเอาเรื่องเล็กๆ ที่จะเกิดในอนาคตมาคิด ช่างเป็นวิธีที่จะทำให้บางคนเก่งเกินไปจริงๆ!

[ เจ้าของต้องการดำเนินการต่อหรือไม่? ]

"เออๆ! ทำเลย"

[ คำสั่งได้รับการยอมรับ กำลังเลือกโลกและตัวละครสำหรับเป้าหมาย ตัวละครถูกเลือกแล้ว กำลังจำลองเป้าหมาย ขอให้เดินทางปลอดภัย ]

โซโลที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขาหายตัวไป ลูฟี่และเคนกระตือรือร้นที่จะเห็นว่าโซโลจะได้เป็นตัวละครอะไรและถูกส่งไปโลกไหน ฉากแรกเป็นฝาแฝดที่เกิดในยุคที่ดูเหมือนญี่ปุ่นโบราณ

เด็กที่โซโลถูกเลือกให้เป็นตัวละครมีรอยแดงอยู่ที่หน้าผากด้านขวา