บทที่ 35: โซโลเข้าร่วม

"ฉันกำลังตามหาดาบของโซโล และฉันก็ได้มันมาแล้ว" เคนพูดพลางส่งดาบให้ลูฟี่

"โยช ตอนนี้ฉันมีดาบแล้ว และนายจะตายถ้าไม่เข้าร่วมกับพวกเรา งั้นนายจะเลือกอะไร? ความตายหรือชีวิตโจรสลัด? นายก็เป็นอาชญากรในสายตากองทัพเรือแล้ว มาร่วมกับพวกเราเถอะ" ดวงตาของลูฟี่เป็นประกายอันตรายขณะที่แสดงดาบให้โซโลดู

"แก!! เป็นลูกปีศาจหรือไง?" โซโลพูดแต่ก็มีรอยยิ้ม เขาไม่แปลกใจเมื่อได้ยินว่าจะถูกประหารเร็วๆ นี้ คนอย่างเฮลเมปโป้มักจะหยิ่งผยองและทำทุกอย่างเพื่อแสดงความเหนือกว่า โซโลมีความหวังในใจว่าเขาอาจจะรอด แต่ลูฟี่ก็มาทำลายความฝันเหล่านั้น

เขาไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ

"เอาเถอะ... ไม่สำคัญหรอก ฉันตกลงเข้าร่วมกลุ่มของพวกนาย แต่ต้องสัญญาว่าจะไม่หยุดฉันจากการบรรลุความฝัน"

"ความฝันของนายคืออะไร?" ลูฟี่ถาม

"ฉันจะเป็นนักดาบอันดับหนึ่งของโลก!!"

"โอ้ววว... ฉันไม่คาดหวังน้อยไปกว่านี้จากลูกเรือของราชาโจรสลัดหรอก นายไม่ต้องกังวล พวกเราจะยินดีมากที่ได้เห็นนายเป็นคนแบบนั้น" ลูฟี่พูดพลางหยิบคุไนออกมาจากกระเป๋า เขาใช้มันตัดเชือกที่มัดโซโลไว้ เคนยืนดูฉากอันยิ่งใหญ่นี้อยู่ข้างๆ แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงในเนื้อเรื่องและเคนได้เร่งมันไป แต่โครงเรื่องพื้นฐานก็ไม่เปลี่ยน

โซโลได้เข้าร่วมกลุ่มแล้ว!!!

แต่ช่วงเวลาดีๆ นี้ถูกขัดจังหวะโดยไอ้เลวคนหนึ่งชื่อพันโทมอร์แกน เมื่อเคนบุกฐานของมอร์แกนพร้อมเฮลเมปโป้ หลังจากได้ยินความวุ่นวายและเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด เขาก็มาที่ลานเพื่อจับกุมอาชญากร

ตรงนั้นเขาเห็นลูฟี่ใช้คุไนตัดเชือก

"พวกแกบุกรุกฐานทัพเรือ ทำร้ายทหารเรือหลายคน ทำให้ชื่อเสียงกองทัพเรือเสื่อมเสีย และยังนำความอัปยศมาสู่ชื่อของพันโทผู้ยิ่งใหญ่มอร์แกน และด้วยเหตุนี้ พวกแกทั้งสามคนถูกตัดสินประหารชีวิต ทหารเรือ... ยิงพวกมันให้ตาย!!"

โคบี้ที่มองอยู่จากกำแพงและโซโลที่เห็นเหตุการณ์ต่างสั่นสะท้านและหวาดกลัว โดยเฉพาะโคบี้ โซโลคิดว่าถ้าหนีไม่ได้ เขาก็จะไม่มีวันได้บรรลุความฝัน ลูฟี่ดูไม่สนใจขณะที่ตัดเชือกที่มือซ้าย

เป็นเคนที่ลงมือ มันทำให้เขาหงุดหงิดที่คนอย่างมอร์แกนมีอำนาจมากถึงขนาดสามารถประหารใครก็ได้โดยไม่ต้องมีการพิจารณาคดีที่เหมาะสม ทำให้นึกถึงเอนิเอส ล็อบบี้ เมฆดำรวมตัวกันเหนือศีรษะอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงฟ้าร้องดังกึกก้อง

ท้องฟ้าที่แจ่มใสกลายเป็นมืดครึ้ม ขณะที่สตอร์มเบรกเกอร์เต็มไปด้วยสายฟ้าเมื่อเขาดึงมันออกมา โคบี้ตื่นเต้นที่ได้เห็นภาพนี้ เขาเคยได้ยินแต่ลูฟี่พูดถึงอาวุธวิเศษของเคน และตอนนี้เขาจะได้เห็นมันในการต่อสู้จริง

เคนกระโดดสูงและลงมาใกล้มอร์แกนพร้อมสตอร์มเบรกเกอร์ในมือ ทหารเรือถึงกับงงว่าเกิดอะไรขึ้น คนคนหนึ่งแค่กระโดดและข้ามระยะหลายฟุตในชั่วพริบตา

"ฉันสงสัยจังว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันทำลายกรามโลหะและแขนโลหะของนาย" เคนพูด

"ผลปีศาจ? แกกินผลปีศาจมาเหรอ?" มอร์แกนเห็นสายฟ้าและบอกได้ว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดา แต่เขาคือพันโทมอร์แกน เขาจึงไม่ถอย และมองตาเคนที่เพิ่งข่มขู่เขา เคนไม่ตอบคำถามของมอร์แกน ปล่อยให้เขาตีความเอาเองตามใจชอบ มอร์แกนรู้สึกถูกดูหมิ่น

"คนอันตรายอย่างแกควรถูกฆ่า" มอร์แกนพูดพลางใช้มือขวานฟันใส่เคน เคนก็ตอบโต้ด้วยสตอร์มเบรกเกอร์เช่นกัน และถ้าคนดูยังไม่เดาผลลัพธ์ต่อไปได้ ขอบอกว่าเกิดอะไรขึ้นต่อ

แน่นอนว่าขวานแตกเป็นเสี่ยงๆ หลังจากสัมผัสสตอร์มเบรกเกอร์ มอร์แกนเซถอยหลังเมื่อเห็นขวานอันภาคภูมิใจของตนแตกเป็นชิ้นๆ และเลือดไหลออกมาจากผิวหนังที่ติดอยู่กับมัน

"แก... แก... ได้ยังไง? ข้าทำขวานนี้จากหนึ่งในโลหะที่ดีที่สุดที่มี" มอร์แกนตกใจกลัว

"อ๋อ!! แล้วสตอร์มเบรกเกอร์ของฉันทำจากโลหะของดาวที่กำลังดับ ไม่มีโลหะที่ไหนในที่นี่จะสู้มันได้หรอก ตอนนี้ก็บอกลาฐานของนายได้เลย" เคนพูดพลางยกสตอร์มเบรกเกอร์ขึ้นเพื่อจะฟาดที่หัวมอร์แกนและส่งเขาลอยไป

แต่เขาหยุด

เพราะเขาเห็นทหารเรือทั้งหมดกำลังเล็งปืนมาที่เขา พวกเขาดูหดหู่และละอายใจที่ต้องทำแบบนี้ แต่ก็ยังทำ ทหารเรืออยู่ภายใต้การปกครองอันโหดร้ายของพันโทมอร์แกนมานานจนพวกเขากลัวมอร์แกนมากกว่าสิ่งอื่นใด และด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงหันมาเล็งปืนใส่เคน

"พวกแกกล้าดีนี่" เคนยิ้ม

แต่การเปลี่ยนแปลงเล็กๆ นี้ไม่ส่งผลกระทบต่อเคน เพราะลูฟี่ใช้ผลยางยืดและยืดขาของเขากวาดทุกคนด้วยท่าเดียวเหมือนในเรื่องเดิม แค่ครั้งนี้เขาตีที่หลังของพวกนั้น

ตอนนี้มอร์แกนกำลังแตกสลายทางจิตใจ สองคน สองผลปีศาจ เขาจบแล้ว!!

"งั้นฉันพูดค้างอยู่ตรงไหนนะ? อ๋อ ใช่..." เคนไม่ทันได้พูดจบว่าจะทำอะไร และใช้ด้านทื่อของสตอร์มเบรกเกอร์ฟาดเข้าที่กรามโลหะ ทำให้มันแตกกระจายเหมือนกับมือของเขา มอร์แกนไอเป็นเลือดออกมาจากปากและถูกเหวี่ยงไปไกลหลายเมตร

เฮลเมปโป้ที่เพิ่งมาถึงพร้อมปืนด้วยความตั้งใจจะจับโคบี้เป็นตัวประกัน ยังไม่ทันได้เข้าถึงตัวโคบี้ ก็เห็นพ่อของตัวเองนอนครึ่งตายอยู่ข้างๆ เขาก็พลอยร้องไห้เมื่อเห็นสภาพพ่อ

เมื่อทหารเรือที่เหลือมาเห็นว่ามอร์แกนพ่ายแพ้ พวกเขาก็กระโดดด้วยความดีใจ ในที่สุดพวกเขาก็เป็นอิสระจากมอร์แกน แม้แต่คนที่โดนลูฟี่ตีก็ยังร่วมฉลอง