บทที่ 33: ผลปีศาจ
คำตอบนั้นทำให้ทุกคนรอบข้างตกใจ ราชาโจรสลัดเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับคนมากมาย แม้แต่ในหมู่โจรสลัดด้วยกัน สำหรับหลายคนมันเป็นเพียงความฝันอันโง่เขลา และไอ้หมอนี่ที่เพียงแค่ยิ้มพลางตอบออกมาดูไม่จริงจังเอาเสียเลย พูดประกาศเรื่องใหญ่ขนาดนั้นด้วยน้ำเสียงสบายๆ
"ฆ่ามันซะ!"
"มันคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ราชาโจรสลัด? ฮ่าๆๆ.... มันแค่คนเดียว พวกเรามีตั้งเยอะ จัดการมันพร้อมไอ้หมอนั้นที่อยู่ข้างบนนั่นด้วย" ลูกเรือตะโกนพร้อมวิ่งเข้าใส่ลูฟี่เป็นกลุ่มเพื่อจะจัดการเขา และขณะที่ลูฟี่กำลังจะต่อย พวกนั้นก็ถูกสายฟ้าจากเบื้องบนฟาดเข้าอย่างกะทันหัน อัลวิด้าที่เตรียมจะจัดการคนผู้นี้หยุดชะงักเมื่อเห็นลูกเรือถูกสายฟ้าฟาดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
อัลวิด้าตกใจสุดขีด เงยหน้าอันใหญ่โตของเธอมองหาต้นตอ เคนกระโดดลงมาและพูดกับลูฟี่
"นายช้าไปแล้ว"
"ฉันก็ทำได้แบบนั้นด้วยการเตะทีเดียว" ลูฟี่โต้กลับ
"แล้วแกเป็นใครล่ะ?" อัลวิด้าถามพลางถอยหลัง สองคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน
"ผมชื่อเคนนี่ แต่คนเรียกผมว่าเคน ยินดีที่ได้รู้จัก" เคนตอบ
"แกกินผลปีศาจมาใช่ไหม?"
"ใช่ ผมกินฮิโตะ ฮิโตะ โมเดล: ธอร์ และกัปตันคนนี้กิน โกมุ โกมุ (ผลยางยืด) " เคนโกหกชื่อผลปีศาจทั้งสองอย่าง ธอร์อะไร? โกมุอะไร? โกหกทั้งเพ! ลูฟี่แปลกใจเล็กน้อยกับคำตอบนั้นแต่ก็ไม่ได้เปิดโปง เขารู้ว่าไม่ควรพูดอะไร
"แล้วตอนนี้พวกแกต้องการอะไร? พวกเราเป็นโจรสลัดเหมือนกัน นั่นแปลว่าเป็นศัตรูกัน อยากสู้กันไหม?" อัลวิด้าพูดทั้งที่ยังตัวสั่นด้วยความกลัว ลูฟี่เบื่อการพูดจาไร้สาระพอแล้ว จึงต่อยเข้าที่ท้องของอัลวิด้าโดยตรงจนเธอลอยกระเด็น โคบี้ที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังตกใจที่เห็นคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้ คนหนึ่งใช้สายฟ้าได้ อีกคนมีพละกำลังมหาศาล
"ทำไมนายทำแบบนั้น?" เคนถาม เพราะอัลวิด้าก็ไม่ได้ทำร้ายพวกเขา
"ยายแก่คนนี้พยายามปล้นเรือคนบริสุทธิ์ แล้วฉันก็ไม่ชอบหน้าเธอ" ลูฟี่ตอบราวกับมันเป็นเหตุผลที่ธรรมดาที่สุด
"อ่า... ช่างมันเถอะ!!" เคนพึมพำ ก่อนหันไปมองโคบี้ที่กำลังซ่อนตัวอยู่
"เฮ้ย เจ้าตัวจิ๋ว ออกมาเถอะ ฉันเห็นนายอยู่" เคนตะโกน ลูฟี่ก็หันไปมองโคบี้ที่กำลังซ่อนตัวเช่นกัน โคบี้ค่อยๆ ออกมาด้วยความกลัว โคบี้ตัวเล็กมากในตอนนั้น น่าทึ่งที่เขาเติบโตเร็วขนาดนั้นภายใต้การดูแลของปู่ในอนาคต
"ผม...ผม...ชื่อโคบี้ครับ ผม...ผมไม่ได้อยู่กับพวกเขา ผมไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาทั้งนั้น" โคบี้พูดติดอ่าง เขาหวาดกลัวพลังของทั้งสองคนนี้ อัลวิด้าไม่มีอะไรเลยเมื่อเทียบกับพวกเขา
"อ๋อ!! แต่ฉันเห็นนายซ่อนอยู่หลังพวกโจรสลัดนะ" ลูฟี่ตอบ
"ผม...ผม...ผมถูกจับตัวมาเมื่อ 2 ปีก่อน และถูกบังคับให้เป็นเด็กรับใช้บนเรือ" โคบี้พูดพลางเหงื่อตกด้วยความกลัว
"อ๋อ... งั้นนายก็เป็นไอ้ขี้ขลาดสินะ! เข้าใจละ!!" ลูฟี่พูด
"เอ่อ... เอ่อ..." โคบี้ไม่รู้จะตอบอย่างไร เขาเป็นคนขี้ขลาดและอ่อนแอจริงๆ เขาไม่มีความกล้า
"โคบี้ใช่ไหม? แล้วนายอยากทำอะไรล่ะ ในเมื่อพวกโจรสลัดถูกพวกเราจัดการไปแล้ว?" เคนถาม
"ผมไม่รู้... ผมไม่รู้..." โคบี้ไม่กล้าบอกว่าเขาอยากเข้าร่วมกองทัพเรือ เพราะสองคนนี้ก็เป็นโจรสลัด มันคงเป็นการฆ่าตัวตายถ้าพูดความฝันออกไป ก่อนที่เคนจะตอบ เขาก็มองไปทางหนึ่ง ฮาคิตรวจจับของเขาเตือนว่ากองทัพเรืออยู่ใกล้ๆ พวกเขาต้องหนี ไม่มีประโยชน์ที่จะเผชิญหน้ากับกองทัพเรือตรงนี้
อย่างน้อยกองทัพเรือก็มาจัดการอัลวิด้า ดังนั้นควรไปจากที่นี่ดีกว่า
"โคบี้ มาร่วมทางกับพวกเราไปเชลส์ทาวน์ หลังจากนั้นนายก็ไปไหนก็ไป" เคนพูด
"เชลส์ทาวน์... ผมไปได้เหรอ?" โคบี้แปลกใจที่เคนเสนอแบบนั้น แต่เขารู้ว่าไม่อาจปฏิเสธเคนได้ ลูฟี่ไม่สนใจและมองไปรอบๆ คนอื่นๆ บนเรือยังคงกลัวเมื่อเห็นสองคนนี้
พวกเขาประกาศตัวว่าเป็นโจรสลัด และไม่มีใครรู้ว่าปีศาจสองตนนี้จะปฏิบัติกับพวกเขาอย่างไร
"กองทัพเรือกำลังมา ส่งพวกโจรสลัดให้พวกเขา พวกมันยังไม่ตาย และบางทีพวกคุณอาจได้รางวัล อ้อ ใช่ เอาสมบัติของพวกคุณคืนก่อนที่คนอื่นจะขโมยไปนะ" เคนพูดพลางบินกลับไปที่เรือ มือจับเสื้อโคบี้ไว้ ลูฟี่ดูหงุดหงิดที่เห็นภาพนั้นจึงกระโดดลงทะเลและวิ่งบนผิวน้ำกลับไปยังเรือของพวกเขา
คนบนเรือยิ่งช็อกหนักกว่าเดิม วิ่งบนน้ำ? บินได้โดยไม่ต้องใช้อุปกรณ์? สองคนนี้เป็นอะไรกันแน่? พวกเขาไม่ทันได้กล่าวขอบคุณด้วยซ้ำ กัปตันของเรือในที่สุดก็ได้สติ สั่งลูกเรือให้มัดคนที่ถูกสายฟ้าฟาด
โดยปาฏิหาริย์พวกเขารอดมาได้ และเขาก็เห็นเรือกองทัพเรือสามลำกำลังมา เขาสั่งลูกเรือให้ส่งสัญญาณเรียกกองทัพเรือมารับตัวนักโทษ แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องบอกความจริงกับกองทัพเรือว่าเกิดอะไรขึ้น และนั่นจะเป็นเรื่องน่าปวดหัว แต่นั่นคงเป็นเรื่องราวในวันอื่น
ในระหว่างนั้นโคบี้แทบจะหมดสติกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาถูกพา...หรือจะพูดว่าถูกบินพาจากที่นั่นไปยังเรือลำใหม่ และหลังจากลงจอดบนเรือ เขาก็เห็นลูฟี่วิ่งบนน้ำขึ้นมาบนดาดฟ้า
"เฮ้ย เคน นายต้องเลิกทำแบบนี้นะ"
เคนเพียงแค่ยักไหล่แล้วขอให้โคบี้ช่วยพาไปเชลส์ทาวน์
