บทที่ 32: ราชาโจรสลัด
การหนีออกจากน้ำวนบ้านั่นชั่งเป็นเรื่องยากเย็นเหลือเกิน เคนที่ไม่ได้ชำนาญเรื่องพวกนี้ก็แทบจะรับมือไม่ไหว น้ำวนเพียงลูกเดียวก็ทำให้เขารู้สึกว่าโกอิ้งเมอร์รี่นั้นเป็นเรือที่ยอดเยี่ยมจริงๆ เพราะทนทานมาได้นานขนาดนั้น แต่เรือลำนี้ที่เขาทุ่มเงินไปมากมายกลับเริ่มมีรอยฉีกขาดเสียแล้ว
แค่น้ำวนลูกเดียวเท่านั้นเอง!
"เรือลำนี้คงอยู่กับเราได้ไม่นาน" ลูฟี่พูดขณะมองสำรวจเรือ
"พวกเราก็เหมือนกัน เราต้องการนักเดินเรือและเรือที่ดีกว่านี้" เคนตอบ ลูฟี่ไม่ได้ไร้เดียงสาและโง่เขลาเวลาเจอเรื่องจริงจังอีกต่อไป ตอนนี้เขาเข้าใจและรับรู้สิ่งรอบตัวได้ดีขึ้น นี่เป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เริ่มต้นตั้งแต่วันที่เขาเข้าไปในการจำลอง การตายในมือลูกศิษย์ของตัวเอง การตัดสินใจผิดพลาดและความลังเลทำให้เกิดเรื่องนั้นขึ้น แม้ว่าลูฟี่จะยังไม่พร้อมที่จะฆ่าใคร แต่เขาก็รู้แล้วว่าควรทำอะไรและไม่ควรทำอะไร
นี่คือการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สุดที่เคนสังเกตเห็นหลังจากที่พวกเขาเริ่มการเดินทาง มีเพียงทะเลเท่านั้นที่จะดึงตัวตนที่แท้จริงออกมา และเคนก็หวังว่าตัวเขาเองจะได้เติบโตขึ้นในการเดินทางครั้งนี้ด้วย
"เฮ้ย เคน นายลืมอะไรไปรึเปล่า?" ลูฟี่ถาม
"ลืมอะไรงั้นเหรอ? อะไร?" เคนงุนงง
"ค้อนนายไง!!!!"
"อ่ะ... บ้าเอ๊ย..." เคนแข็งทื่อกับที่ ตอนนี้เขานึกภาพความโกรธของการ์ปออกเลย มันผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว เคนไม่รอช้า ยกมือขึ้นสูงเพื่อเรียกมโยลเนียร์
หมู่บ้านฟูชา
ค้อนที่ทุกคนผูกเชือกไว้พลันลอยขึ้นในแนวตั้งและพุ่งจากไป เกือบจะพาคนที่พยายามยกมันลอยไปด้วย การ์ปที่นอนอยู่บนพื้นลุกขึ้นมองค้อนที่บินจากไปอย่างรวดเร็ว ค้อนที่ทำให้เขาต้องนอนราบมานานด้วยความโกรธไม่แพ้กัน เขาสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่และตะโกน
"เคนนี่ !!!!!!!!!!"
มโยลเนียร์กลับมาสู่มือเขาโดยไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่น้อย ลูฟี่ภาวนาให้เคน เพราะเขาค่อนข้างแน่ใจว่าครั้งหน้าที่พวกเขาเจอ ปู่ เคนจะต้องเป็นคนแรกที่โดนหมัดแห่งความรัก แทนที่จะเป็นเขาเหมือนทุกครั้ง
หลังจากหลุดพ้นจากน้ำวน เรือก็แล่นต่อไปตามปกติ หลังผ่านไปหลายชั่วโมงบนทะเล พวกเขาก็เจอเรืออีกลำ เป็นเรือสำหรับพลเรือน และตอนนี้เรือสวยงามที่ดูหรูหรานั่นกำลังถูกโจมตีโดยเรืออีกลำที่มีสีชมพูและชักธงโจรสลัด
"นั่นเรือโจรสลัดกำลังโจมตีเรือพลเรือนเหรอ?" ลูฟี่มีเครื่องหมายคำถามลอยอยู่เหนือหัว เคนยกมือขึ้นกุมหน้าผากทันที เขาชมลูฟี่มากเกินไป ดูเหมือนลูฟี่จะยังไร้เดียงสากับโลกใบนี้อยู่!!
"ไอ้โง่!! โจรสลัดส่วนใหญ่เป็นคนไม่ดีนะ นายได้ความคิดที่ว่าพวกเราเป็นฝ่ายดีมาจากไหนกัน?" เคนพูด
"อ่า!! แต่พวกเราไม่ได้ไปทำร้ายคนบริสุทธิ์นะ พวกเราแค่กินเนื้อแล้วก็จัดงานเลี้ยง" ลูฟี่ตอบ
"นั่นไม่ได้แปลว่าคนอื่นจะไม่ทำ"
"นายอยากช่วยพวกเขาไหม?" ลูฟี่ถาม
"แน่นอน"
เรือของพวกเขายังอยู่ไกลพอสมควร เพื่อให้ไปถึงเร็วขึ้น ลูฟี่จึงกระโดดลงน้ำและวิ่งมุ่งหน้าไปยังเรือพลเรือน โดยเหวี่ยงแขนไว้ด้านหลัง ท่าวิ่งแบบนินจาแท้ๆ เคนกำลังได้เห็นความฝันของเขากลายเป็นจริง โจรสลัดที่วิ่งแบบนินจา โลกเปลี่ยนไปมากจริงๆ
เคนไม่จำเป็นต้องใช้วิธีช้าๆ แบบนั้น เขาแค่บินไปและลงจอดบนหลังคาเรือพลเรือนโดยตรง ที่นั่นเขาได้เห็นอัลวิด้าและลูกเรือของเธอ ที่จริงในกลุ่มนั้นเขายังเห็นโคบี้ด้วย เคนยิ้มเมื่อเห็นภาพนี้ ฮาคิสังเกตุของเขายังสัมผัสได้ถึงนามิที่กำลังยุ่งอยู่กับการขโมยสมบัติและเงินจากเรือของอัลวิด้า
"อา มันเริ่มแล้ว" เคนหลุดคิดไปกับความคิดของตัวเอง
"เฮ้ย เคน แกมันไอ้เลว เอาม้ามาแข่งกับแมวเนี่ยนะ!!" ลูฟี่ตะโกนทันทีที่ลงจอดบนดาดฟ้าเรือพลเรือน เขาไม่สนใจความวุ่นวายที่เกิดขึ้นรอบตัวด้วยซ้ำ
"ไม่ใช่ความผิดฉัน!!"
เสียงตะโกนเล็กๆ นี้ดังไปถึงหูทุกคนรอบข้าง และลูกเรือก็หันมามองว่าใครเป็นไอ้โง่ที่ทำให้ตัวเองกลายเป็นเป้า
"เด็กคนนี้เป็นใคร?"
"ใครจะไปสน มันเป็นไอ้โง่ จัดการมันซะ แล้วก็จับเด็กที่ยืนอยู่บนหลังคานั่นด้วย กล้าดียังไงมาหนีขึ้นไปข้างบน!!"
ลูกเรือคนหนึ่งชักดาบและฟันใส่ลูฟี่ที่กำลังมองไปอีกทาง คนรอบข้างที่หยุดชะงักเพราะได้ยินเสียงตะโกนของลูฟี่ต่างตกใจกลัว บางคนถึงกับหลับตาปี๋คิดว่าเด็กคนนี้ต้องตายแน่ โคบี้ก็มีสีหน้าเศร้าเมื่อเห็นภาพนี้
แต่ลูฟี่ที่ดูไร้ทางสู้กลับจับดาบได้ด้วยนิ้วแค่สองนิ้ว!! แค่สองนิ้วเท่านั้น!! แล้วด้วยแรงกดเพียงเล็กน้อย ดาบก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ลูฟี่ใช้จักระจับดาบและใช้มันทำลายดาบ ลูกเรือคนอื่นๆ ต่างเบิกตากว้าง
อัลวิด้าที่อยู่อีกฝั่งของดาดฟ้าเพิ่งเดินมาเห็นภาพน่าสะพรึงของคนที่หักดาบด้วยนิ้วเพียงสองนิ้ว แม้แต่ตัวเธอเองที่มีพละกำลังมหาศาลก็ยังทำไม่ได้
เด็กคนนี้เป็นใครกัน แล้วมาจากไหน? ลูฟี่ต่อยลูกเรือคนนั้นเข้าที่ใบหน้าและส่งเขาลอยออกจากเรือลงทะเล
"แกเป็นใคร?" อัลวิด้าตะโกนถาม เธอบอกได้ว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน
"มังกี้ ดี. ลูฟี่ ชายผู้จะเป็นราชาโจรสลัด!!!" ลูฟี่ตอบพร้อมรอยยิ้มกว้างเป็นเอกลักษณ์หลังพูดจบ
