บทที่ 238 สู้จนตัวตาย

บทที่ 238 สู้จนตัวตาย

"อาจารย์คะ ผู้กองหูและทีมของเขามาถึงที่ท่าเรือหว่านไจ๋แล้วค่ะ พวกเขาได้ยินเสียงระเบิดและรอคำสั่งว่าจะเริ่มปฏิบัติการเมื่อไหร่ดี?" ไป่อันหนีถามหลี่เอ้อร์

"ไม่ต้องรีบ ให้พวกเขารอก่อน" หลี่เอ้อร์เหลือบมองสถานการณ์การยิงปืนที่กำลังดุเดือดตรงหน้า แล้วตอบอย่างรวดเร็ว

"โอ้ เข้าใจแล้วค่ะ!" ไป่อันหนีตอบรับเบา ๆ

หากผู้กองหูและทีมของเขายังไม่ได้เข้าร่วมปฏิบัติการ หลี่เอ้อร์คงจะไม่ปล่อยให้ลูกทีมของเขาเข้ามายุ่งกับคดีนี้เด็ดขาด แต่เมื่อพวกเขามาแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องกลับไปมือเปล่า อย่างน้อยก็ต้องให้ลูกน้องทำคะแนนผลงานกันบ้าง

เมื่อผู้กองหูได้รับคำสั่งจากหลี่เอ้อร์ เขาขมวดคิ้วครุ่นคิดสักครู่

"พวกนายสองคนไปขึ้นรถแล้วขับไปตามถนนสายนี้ ไปดักที่ทางเข้าท่าเรือ ถ้ามีความเคลื่อนไหวอะไร ให้รายงานฉันทันที" ผู้กองหูชี้ไปยังตำรวจ CID สองนายพร้อมออกคำสั่ง

"Yes Madam!" ตำรวจทั้งสองนายตอบอย่างไม่เต็มใจ

พวกเขาไม่ใช่คนโง่ ย่อมรู้ดีว่าหากเข้าร่วมงานนี้ย่อมได้ผลงานกลับไป แต่ผู้กองหูไม่สนใจความเห็นของพวกเขาสักนิด

"เล่อจ๋าย, สัวโถว พวกนายคอยจับตาดูสถานการณ์ทางฝั่งหว่านไจ๋ด้วยนะ" หลี่เซียนอิงตบไหล่ตำรวจ CID สองนายพร้อมกล่าว "ตอนปฏิบัติการ ฉันจะเรียกพวกนาย"

"ขอบคุณครับพี่หลี่!" ตำรวจทั้งสองยิ้มแฉ่งตอบรับอย่างยินดี

ผู้กองหูเหลือบมองหลี่เซียนอิงแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาระมัดระวังเผื่อว่าตำรวจจากสถานีหว่านไจ๋จะมาขโมยผลงาน

ในขณะนั้น การต่อสู้ในโกดังเข้าสู่จุดเดือด ลูกน้องของกวนไห่ซานสู้ยิบตาเพื่อล้างแค้น แม้จะมีจำนวนน้อยกว่า แต่พวกเขากลับทำให้ลูกน้องของจอห์นนี่ หวัง หวาดกลัว

หยวนห่าวอวิ๋นเจ้าเล่ห์นั่นเป็นเหมือนไม้ปั่นขี้โจมตีทั้งสองฝ่ายไม่เลือก ทำให้ทั้งกลุ่มของกวนไห่ซานและกลุ่มของจอห์นนี่ หวัง ต่างก็อยากฆ่าเขา

เสียงระเบิดและเสียงยิงดังสนั่นไปทั่ว

"อาจารย์ เราจะดูอยู่อย่างนี้เหรอคะ?" ไป่อันหนีถามหลี่เอ้อร์ ทั้งสองถอยไปอยู่มุมหนึ่งของโกดัง

"แน่นอนว่าไม่ใช่!" หลี่เอ้อร์หัวเราะเบา ๆ แบบเจ้าเล่ห์

เขาสังเกตเห็นว่าจอห์นนี่ หวัง เตรียมจะขับรถหนี จึงหยิบระเบิดมือขึ้นมาและขว้างไปทางรถ จอห์นนี่ หวัง เพิ่งเปิดประตูรถก็พบว่ามีระเบิดมือกลิ้งมาที่ใต้รถ

"แย่แล้ว!" จอห์นนี่ หวัง รีบวิ่งหนีทันที แล้วก้มลงกับพื้น

"บึ้ม!" ระเบิดมือของหลี่เอ้อร์ทำให้รถพลิกคว่ำล้อชี้ฟ้า

"อ๊ากกก!" จอห์นนี่ หวังตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว "เจ้าคนขี้ขลาดที่ซุ่มโจมตี มันต้องตาย!"

หลี่เอ้อร์ยังคงซ่อนตัวอยู่ในเงามืด จอห์นนี่ หวัง จึงยังไม่รู้ว่าใครคือคนที่เล่นงานเขา

"อาจารย์ พวกมันกำลังจะบุกเข้ามาหาเราแล้วค่ะ!" ไป่อันหนีรายงานอย่างร้อนรน

หลี่เอ้อร์ยิ้มมุมปาก "ถอย!"

ลูกน้องของจอห์นนี่ หวัง พุ่งมาทางที่หลี่เอ้อร์ขว้างระเบิด แต่กลับไม่เจอใคร

แต่ถึงจะไม่เจอตัว คนหนึ่งกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่ใต้เท้า เมื่อก้มมองก็พบว่าตัวเองเหยียบหมุดระเบิดจนเปิดกลไก

"ไอ้เวรเอ๊ย!" ลูกน้องของจอห์นนี่ หวัง ยังพูดไม่ทันจบก็ระเบิดตายไปต่อหน้า

"บึ้ม!"

"อาจารย์ คุณเจ้าเล่ห์จริง ๆ !" ไป่อันหนีหัวเราะขำ

หลี่เอ้อร์ถึงกับหน้าแดง เขาคิดว่านี่ไม่ใช่เล่ห์กล แต่เป็นสติปัญญาต่างหาก

จอห์นนี่ หวัง โกรธจนแทบจะคลั่ง

"ฆ่าไอ้บ้านั่นซะ หาปืนให้ฉัน ฉันจะฆ่ามันเอง!" จอห์นนี่ หวัง ตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่ก็ยังมองไม่เห็นแม้แต่เงาของหลี่เอ้อร์ จึงได้แต่ตะโกนใส่ความว่างเปล่า

"พี่จอห์นนี่ ของขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว คุณไปก่อนเถอะ!" เจียงหลางกล่าวด้วยความเป็นห่วง "การต่อสู้ครั้งนี้ใหญ่ขนาดนี้ ตำรวจคงจะบุกเข้ามาเร็ว ๆ นี้ ถ้าถูกจับได้คงจะแย่แน่"

จอห์นนี่ หวัง ก็เริ่มตระหนักถึงสถานการณ์ เขาตบไหล่เจียงหลางแล้วส่งปืนให้

"อาหลาง งานที่เหลือฝากนายดูแล ฉันจะรอที่ร้านอาหารเฟิงมั่นโหลว"

"ได้เลย!" เจียงหลางกัดฟันพยักหน้า แผนการมาถึงจุดนี้แล้ว เขาไม่อาจปล่อยให้หยวนห่าวอวิ๋นและคนชุดดำที่สวมหน้ากากมาทำให้พังได้

จอห์นนี่ หวัง ยังคงหนีไป โดยมีลูกน้องเจ็ดถึงแปดคนคุ้มกันขณะวิ่งไปยังรถบรรทุกที่บรรจุอาวุธเต็มคั

"อาจารย์ ไอ้ตัวปลอมหน้าเหมือนฝรั่งนั่นจะหนีอีกแล้วค่ะ!" ไป่อันหนีเตือน จอห์นนี่ หวัง หน้าตาเหมือนคนต่างชาติ มีจมูกโด่งและตาลึก

หลี่เอ้อร์หยิบระเบิดมือขึ้นมาอีกครั้ง ดูเหมือนเขาจะติดใจกับการขว้างระเบิดไปแล้ว ตั้งใจจะเป็นยอดนักขว้างระเบิดเลยทีเดียว

"อาจารย์ ขอฉันบ้าง!" ไป่อันหนีแย่งระเบิดจากมือหลี่เอ้อร์ ดึงหมุดแล้วขว้างไปทางจอห์นนี่ หวัง

เสียงยิงปืนและเสียงระเบิดดังสนั่น

หยวนห่าวอวิ๋นที่กำลังสู้กับลูกน้องของกวนไห่ซานและลูกน้องของจอห์นนี่ หวังอยู่ ต้องสะดุ้ง เมื่อระเบิดลูกหนึ่งตกลงมาที่เท้าของเขา

"ไอ้พวกไร้ประโยชน์!"ทันทีที่เห็นระเบิดตกลงมาที่เท้าของตัวเอง หยวนห่าวอวิ๋นก็สบถออกมา

เขาพุ่งตัวไปหลบอยู่หลังเสาคอนกรีตใกล้ ๆ ในขณะที่เสียงระเบิดดังสนั่นไปรอบ ๆ เศษซากกระจายไปทั่ว โชคดีที่เขาหลบได้ทัน แต่ก็ยังรู้สึกถึงแรงสะเทือนที่ทำให้หูอื้อไปชั่วครู่

ในขณะเดียวกัน การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่าย ๆ ลูกน้องของกวนไห่ซานที่เหลืออยู่ก็สู้ยิบตาโดยไม่กลัวตาย ทุกคนมีเป้าหมายเดียวคือการล้างแค้น จนทำให้ลูกน้องของจอห์นนี่ หวัง อ่อนแรงลงไปทีละนิด

"เจ้านั่นอยู่ไหน!" จอห์นนี่ หวัง กวาดสายตาหาบุคคลในชุดดำที่เล่นงานเขาอย่างลับ ๆ หลายครั้ง จนทำให้เขาเกือบจะสิ้นท่า

"นายท่าน ทางนั้นมีการเคลื่อนไหวที่น่าสงสัยครับ" ลูกน้องคนหนึ่งตะโกนบอกเขา

จอห์นนี่ หวัง เบนความสนใจไปทางที่ลูกน้องชี้ รู้ตัวว่ามีคนคอยซุ่มเล่นงานเขาอยู่ และนั่นยิ่งทำให้เขาเดือดดาลมากขึ้น

"อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้!" จอห์นนี่ หวัง ออกคำสั่งอย่างเกรี้ยวกราด ในขณะที่กำหมัดแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยโทสะและความแค้น เขามีเพียงเป้าหมายเดียวคือต้องฆ่าคนที่ซุ่มโจมตีเขาให้ได้

แต่หลี่เอ้อร์ยังคงหลบซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด ทิ้งให้จอห์นนี่ หวัง โมโหไปกับอากาศว่างเปล่า เขาเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วมองดูสถานการณ์อย่างพึงพอใจ

ในตอนนี้เอง ผู้กองหูส่งสัญญาณให้ทีมตำรวจของเขาค่อย ๆ บุกเข้าไปยังพื้นที่โดยรอบอย่างเงียบ ๆ เขารู้ดีว่าการเคลื่อนไหวนี้ต้องรอบคอบที่สุด

"พร้อมหรือยัง?" ผู้กองหูหันไปถามเหล่าตำรวจ CID ที่รออยู่

"พร้อมครับ!" พวกเขาตอบอย่างพร้อมเพรียง เตรียมพร้อมที่จะปิดฉากการปะทะในครั้งนี้

จอห์นนี่ หวัง เริ่มรู้สึกได้ว่ากำลังจะถูกล้อม เขาพยายามรวบรวมลูกน้องที่เหลืออยู่เตรียมพร้อมหนีให้เร็วที่สุด

แต่ก่อนที่เขาจะได้ขยับตัว เสียงสัญญาณเตือนก็ดังขึ้นรอบบริเวณ ตำรวจได้ปิดกั้นทางหนีออกทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว

"นายท่าน เราถูกล้อมแล้ว!" ลูกน้องคนหนึ่งของเขาตะโกนบอกด้วยความตกใจ

จอห์นนี่ หวัง เหลือบมองไปรอบ ๆ พร้อมกับกำหมัดแน่น

"บัดซบ! ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้!" เขาตะโกนด้วยความโกรธ แต่ก็รู้ดีว่าตอนนี้คงไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากยอมจำนน

เสียงไซเรนดังลั่นทั่วบริเวณ บอกให้รู้ว่าทีมตำรวจเสริมกำลังมาถึงแล้ว การหนีดูจะเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป

หยวนห่าวอวิ๋นหันหลังวิ่งหนีทันที แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

“บึ้ม!”

แรงระเบิดจากด้านหลังซัดเข้ามาอย่างรุนแรง ทำให้หยวนห่าวอวิ๋นต้องทิ้งตัวลงกับพื้น ร่างกระแทกพื้นจนใบหน้าจมดิน เกือบทำให้ฟันหน้าเกือบหัก

“อาจารย์ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ” ไป่อันหนียิ้มแหย ๆ แล้วยัดระเบิดลูกที่สองใส่มือของหลี่เอ้อร์ “อาจารย์ คราวนี้คุณขว้างเถอะค่ะ!”

หลี่เอ้อร์ทำการดึงสลักระเบิดและปลดล็อกอย่างคล่องแคล่ว เมื่อจับเวลาจนเหมาะสมแล้ว เขาจึงขว้างระเบิดออกไปอย่างแม่นยำ

“ไอ้บ้า อีกแล้วเหรอ!” หยวนห่าวอวิ๋นที่นั่งล้มอยู่กับพื้นเห็นระเบิดพุ่งเข้ามาทางเขา แม้ไม่รู้ว่าหลี่เอ้อร์ตั้งใจจะโจมตีจอห์นนี่ หวัง แต่เขายกปืนขึ้นมายิงใส่ระเบิดที่ลอยอยู่ทันที

เสียงปืนดังถี่รัว

หลี่เอ้อร์ยืนมองอย่างงุนงง

‘ยิงใส่ระเบิดที่ลอยอยู่? อะไรจะบ้าบิ่นขนาดนี้! นี่คิดว่าตัวเองเป็นเปิงอี้สิง (ยอดนักแม่นปืนในตำนาน) หรือไงนะ?’ หลี่เอ้อร์พึมพำในใจ ‘ถ้านายยิงโดน ฉันจะ…อึ้งแน่นอน!’

“บึ้ม!”

“เยส!” หยวนห่าวอวิ๋นยกนิ้วกลางขึ้นอย่างดีใจแล้วรีบวิ่งหนี เขาสามารถยิงโดนระเบิดของหลี่เอ้อร์ได้จริง ๆ

ใบหน้าของหลี่เอ้อร์ดูเคร่งเครียดทันที หยวนห่าวอวิ๋นจะใช่นักแม่นปืนที่ซ่อนตัวอยู่หรือเปล่านะ?

ไป่อันหนีก็มองไปที่หยวนห่าวอวิ๋นอย่างตกตะลึง ไม่รู้ว่าเขามีโชคดีเหนือชั้นหรือฝีมือแม่นยำเป็นพิเศษ

หลี่เอ้อร์ต้องการพิสูจน์เรื่องนี้ จึงยกปืนยิงใส่ก้นของหยวนห่าวอวิ๋นทันที

“ปัง!”

“อ๊ากก!” หยวนห่าวอวิ๋นกุมก้นร้องโอดครวญ เขาหันมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบที่ซ่อนของหลี่เอ้อร์กับไป่อันหนี

ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่า การที่หยวนห่าวอวิ๋นยิงโดนระเบิดนั้นเป็นแค่โชคดีแบบแมวตาบอดเจอหนูตาย

ไป่อันหนีมองอาจารย์ของเธอด้วยความปวดหัว “อาจารย์คะ เขาน่าจะเป็นพวกเดียวกับเรานะ!”

“แค่พลาดนิดหน่อย” หลี่เอ้อร์ยักไหล่อย่างไร้ความสำนึกผิด

“โอ้ย! ไอ้ตัวปลอมหน้าเหมือนฝรั่งกำลังหนีไปแล้วค่ะ!” ไป่อันหนีรีบพูด

จอห์นนี่ หวัง ตอนนี้นั่งอยู่ในรถบรรทุกที่พุ่งชนประตูเหล็กออกจากโกดัง

“ทางเข้าออกของเขตท่าเรือ A มีทางเดียวใช่ไหม?” หลี่เอ้อร์ถามไป่อันหนี

“ใช่ค่ะ มีทางเดียวเท่านั้น” ไป่อันหนีตอบพร้อมรอยยิ้มแล้วกดโทรศัพท์ติดต่อผู้กองหูทันที

“คิดจะจับฉันเหรอ ไม่มีทางซะหรอก!” จอห์นนี่ หวัง หัวเราะเสียงดังอย่างมั่นใจ “เพิ่มความเร็ว เราจะขนของไปที่เกาลูน แล้วค่อยวนกลับไปที่โรงพยาบาล”

แต่ทันทีที่เขาพุ่งออกจากโกดัง เขากลับคิดว่าตนเองปลอดภัยแล้ว

กลางถนนที่ท่าเรือ มีสองคนยืนดักรออยู่ คือหลี่เซียนอิงและหม่าจวิน

“จอดรถข้างทางเพื่อรับการตรวจค้น!” หลี่เซียนอิงโบกมือพร้อมตะโกนดังลั่น

“ชนพวกมันไปเลย!” จอห์นนี่ หวัง ขมวดคิ้วอย่างโกรธแค้น ก่อนออกคำสั่งอย่างกราดเกรี้ยว

หลี่เซียนอิงและหม่าจวินเห็นว่ารถบรรทุกไม่มีทีท่าจะชะลอความเร็ว จึงชักปืนขึ้นมายิงทันที

เสียงปืนดังสนั่นกระจกหน้าของรถบรรทุกไม่ใช่กระจกกันกระสุน จึงแตกละเอียดเป็นใยแมงมุมจนมองไม่เห็นทาง

“นายท่าน ทำยังไงดี?” ลูกน้องคนหนึ่งถามเสียงสั่นพลางพยายามดันเศษกระจกที่แตกออก

พวกเขาเห็นว่าด้านหลังของหลี่เซียนอิงและหม่าจวิน มีตำรวจและรถตำรวจมากมายเตรียมพร้อมที่จะจับกุมอย่างแน่นหนา

สีหน้าของจอห์นนี่ หวังเริ่มแปรเปลี่ยนไปด้วยความบ้าคลั่ง

“ที่ท้ายรถมีระเบิดอยู่ทั้งหมดกี่ลูก?” จอห์นนี่ หวังถาม

คนขับที่นั่งอยู่หันมามองจอห์นนี่ หวัง ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยอย่างรวดเร็ว แล้วหมุนพวงมาลัยไปทางขวาจนสุด

รถบรรทุกพุ่งตรงไปที่ท่าเรือ คนขับเปิดประตูออกแล้วกระโดดลงทะเลเพื่อหนีตาย เขายังมีครอบครัว เขาจะไม่ยอมตายไปพร้อมกับคนบ้าคนนี้

“ไอ้บ้าเอ๊ย!” จอห์นนี่ หวัง ตะโกนด่าด้วยความบ้าคลั่ง เขาพยายามเปิดประตูออกบ้าง แต่เขากลับลืมปลดเข็มขัดนิรภัย ทำให้ร่างทั้งร่างดิ่งลงทะเลพร้อมกับรถบรรทุก

ฝั่งท่าเรือ หลี่เซียนอิงและทีมมองหน้ากันไปมาอย่างงุนงง พวกเขาไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้

ขณะเดียวกัน การยิงต่อสู้ในโกดังก็ยังคงดำเนินต่อไป

หลี่เอ้อร์ไม่ได้ตั้งใจจะเอาชีวิตใคร แต่เขาคอยสร้างสมดุลให้การต่อสู้ของทั้งสองฝ่าย ไม่ว่าฝ่ายลูกน้องของจอห์นนี่ หวัง หรือของกวนไห่ซาน ต่างก็สู้กันอย่างดุเดือด พวกเขาไม่สามารถหยุดยิงได้เลย หากหยุดก็จะตกเป็นเป้าของฝ่ายตรงข้าม แถมยังต้องเผชิญกับระเบิดที่ตกลงมาจากฟากฟ้าโดยไม่รู้ตัว

มีเพียงทางเดียวเท่านั้นคือ สู้จนตัวตาย!