บทที่ 155 การแบ่งหมูป่า

  โจวต้าฝูลุกขึ้นมาได้ แม้จะดูบอบช้ำหนัก แต่จริงๆ แล้วไม่ได้บาดเจ็บสาหัสมากนัก จึงยังสามารถทำตัวโลดโผนต่อไปได้

  หลังจากมีการจัดการไล่อย่างเป็นระบบ หมูป่าก็ค่อยๆถูกต้อนให้เข้าใกล้หน้าผา

  หมูป่าที่มีแต่ใจคิดจะหนีเท่านั้น ต่างก็พากันตกลงไปที่หน้าผา หัวหน้ากลุ่มนำคนเข้าไปยิงซ้ำ เพราะหมูป่านั้นทนมาก ตกลงไปแล้วยังไม่ตาย!

  ชาวบ้านต่างก็เริ่มโห่ร้องด้วยความยินดี

  “เยี่ยมมาก หมูป่าตั้ง 11 ตัวเลย”

  “น่าจะขายได้เกิน 1,000 หยวน” มีคนเริ่มประเมินราคา

  หมูป่า 11 ตัวนี้ ส่วนใหญ่หนักเกินร้อยจิน มีเพียง 5 ตัวที่หนักเกิน 200 จิน ตัวผู้ที่นำฝูงนั้นหนักเกิน 300 จิน

  “โห! หมูป่าตัวผู้ตัวนี้ น่าจะหนักอย่างน้อย 350 จิน”

  “รีบหน่อย นำกะละมังมาเตรียมรีดเลือด” หัวหน้าหมู่บ้านยิ้มอย่างยินดี

  สำหรับหมู่บ้านโจวแล้ว นี่เป็นจำนวนเงินมหาศาล

  ในไม่ช้าก็มีชาวบ้านนำกะละมังทองแดงมา พวกเขารีดเลือดหมูป่าที่ตรงนั้น เพราะต้องรีดเลือดออกให้หมด มิฉะนั้น เลือดจะจับตัวในเนื้อ ทำให้เนื้อหมูเสียรสชาติ

  โจวอี้หมินและคนอื่นๆสังเกตว่าหนังของหมูป่าตัวผู้ตัวใหญ่นั้นหนามาก กระสุนยิงทะลุเข้าไปได้เพียงผิวหนังเท่านั้น ไม่ได้สร้างบาดแผลใหญ่โต

  สิ่งที่ทำให้มันถึงตายจริง ๆ คือการตกกระแทกหินและหัวกระแทกอย่างแรง

  ถ้ามันไม่หัวกระแทกกับหิน โจวอี้หมินคาดว่ามันน่าจะยังลุกขึ้นวิ่งหนีไปได้อีก

  “หัวหน้าหมู่บ้าน หมูป่าจะจัดการยังไง?” มีคนถาม

  จะขายทั้งหมดเลยไหม?

  “เก็บไว้ตัวหนึ่ง ให้ทุกคนได้กินเนื้อ ส่วนอีก 10 ตัว ก็ให้อี้หมินนำไปขายในเมือง” หัวหน้าหมู่บ้านตัดสินใจแล้ว จึงแจ้งกับทุกคน

  เก็บไว้ตัวหนึ่ง ทุกคนก็ได้กินอิ่มสักมื้อ ที่เหลือเปลี่ยนเป็นเงินไว้จะดีกว่า เพราะหากหมู่บ้านไม่มีเงิน ก็จะทำอะไรใหญ่ๆไม่ได้ ในช่วงเวลานี้ เงินของหมู่บ้านได้หมดไปมากจนหัวหน้าหมู่บ้านเองก็เริ่มกังวลใจ

  ชาวบ้านไม่มีใครขัดแย้งกับการตัดสินใจนี้ แค่ได้กินเนื้อสักมื้อ ทุกคนก็พอใจแล้ว

  เมื่อถึงช่วงเก็บเกี่ยวข้าวสาลี หมู่บ้านจะฆ่าหมูที่เลี้ยงไว้ตัวหนึ่งเพื่อให้ทุกคนได้กินเนื้อ ซึ่งเป็นประเพณีประจำของหมู่บ้าน ช่วงที่ทำงานหนักนั้นต้องมีเนื้อกินบ้างเพื่อไม่ให้ลำบากเกินไป

  โจวอี้หมินครุ่นคิดเกี่ยวกับการแบ่งหมูป่าครั้งนี้ ไม่ใช่จะให้โรงงานเหล็กทั้งหมด

  เขาคิดว่าจะให้สำนักงานเขตสักสองสามตัว จากนั้นก็ไปถามลุงจางว่าต้องการไหม แบ่งให้สักตัวหรือสองตัว ส่วนที่เหลืออีกห้าตัวให้โรงงานเหล็ก เขาเชื่อว่าโรงงานเหล็กคงจะดีใจ

  หลังจากจัดการเสร็จก็เป็นเวลาประมาณตีสี่

  หัวหน้าหมู่บ้านเก็บหมูป่าตัวหนึ่งที่หนักประมาณ 160 จินไว้

  ส่วนตัวอื่นๆนั้นบรรทุกขึ้นรถลากวัวสองคัน ไม่รอจนสว่าง ก็ส่งคนคุ้มกันหมูป่าเข้าสู่ในเมืองทันที อย่างไรก็ตามพวกเขาเดินทางช้า กว่าจะถึงเมืองก็น่าจะเช้าพอดี

  โจวอี้หมินกลับไปนอนอีกสองชั่วโมง ตื่นตอนหกโมง กินอาหารเช้าที่คุณย่าทำให้ แล้วจึงชวนจางลู่ไปส่งเธอที่เมือง

  จางลู่ยังดูมีอาการเสียดายที่ต้องจากไปเล็กน้อย

  โจวอี้หมินจึงบอกเธอว่า “สุดสัปดาห์หน้ามาเล่นอีกได้”

  เมื่อได้ยินโจวอี้หมินพูดเช่นนี้ จางลู่จึงอารมณ์ดีขึ้น นั่งอยู่ข้างหลังพลางพูดคุยอย่างมีความสุข

  เมื่อเขากลับถึงสี่ห้องคฤหาสน์ในเมือง เขาเห็นชาวบ้านที่ส่งหมูป่ามากำลังคุยกับโจวต้าจง เล่าเรื่องราวความสนุกจากการล่าหมูป่าคืนก่อน

  “ลุงสิบหก! หมูป่าตั้งมากมายจะจัดการยังไงดี?” โจวต้าจงถาม

  โจวอี้หมินชี้มือไปทางหมูป่าห้าตัวแล้วบอกว่า “ห้าตัวนี้ นายนำคนไปสามคนส่งให้โรงงานเหล็ก”

  โจวต้าจงรับคำแล้วลงมือทำทันที เขาเป็นคนลงมือทำมากกว่าพูด ไม่ถามอะไรมากมาย สิ่งที่ลุงสิบหกสั่ง เขาก็ทำตามอย่างไม่ลังเล

  นี่คือเหตุผลหนึ่งที่โจวอี้หมินชอบให้เขาช่วยงาน

  “พวกนายมากับฉัน” โจวอี้หมินพูดกับคนที่เหลือ

  เขานำหมูป่ามาที่สำนักงานเขต จางลู่ก็ตามมาด้วย เธอมองหมูป่าเหล่านั้นด้วยความสนใจ ไม่คิดว่าเมื่อคืนที่เธอหลับไปจะมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้นมากมาย

  น่าเสียดายที่เธอหลับเสียแล้ว!

  เมื่อมาถึงสำนักงานเขต โจวอี้หมินซึ่งสนิทกับลุงเฝ้าประตูทักทาย ลุงเห็นหมูป่าบนรถลากแล้วตะลึงอยู่พักหนึ่ง ระยะนี้ โจวต้าฝูก็เคยส่งหมูป่าให้กับสำนักงานเขต แต่ไม่เคยได้ตัวใหญ่ขนาดนี้

  “โห! รีบเข้าไปเถอะ ฉันจะไปเรียกหัวหน้าหลี่ให้เอง” ลุงรีบเข้าไปตามคนมา

  ช่วงนี้ สำนักงานเขตได้รับของป่ามากินบ่อยขึ้นเล็กน้อยเพราะหมู่บ้านโจวส่งมาบ่อยครั้ง

  หัวหน้าหลี่และคนอื่นๆรีบออกมาด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นหมูป่าทั้งหมด ดวงตาแต่ละคนเปล่งประกายด้วยความดีใจ ยุคนั้นเนื้อหมูนั้นหายากมาก ต้องใช้การแย่งกันถึงจะได้กิน

  “อี้หมิน หมู่บ้านนายจัดการหมูป่าได้ตั้งเยอะได้ยังไงอีกแล้ว?” หัวหน้าหลี่ยิ้มถาม

  สายตาของเขาจับจ้องไปที่หมูป่าตัวใหญ่ที่สุด คาดว่าต้องหนักถึง 300 จินขึ้นไป หมูป่าที่ตัวใหญ่ขนาดนี้พบเจอไม่ง่ายนัก

  แน่นอน หมูป่าที่ใหญ่ที่สุดตัวนี้ โจวอี้หมินไม่ได้ส่งให้โรงงานเหล็ก

  โจวอี้หมินอธิบายว่า “เมื่อคืนหมูป่าบุกเข้ามาในหมู่บ้านมากัดกินพืชผล จึงต้องจัดการมัน มีทั้งหมด 11 ตัว หมู่บ้านเก็บไว้กินตัวหนึ่ง เพิ่งส่งให้โรงงานเหล็กไป 5 ตัว หัวหน้าหลี่เลือกได้ 3 ตัวนะครับ ผมต้องเก็บไว้อีกสองตัวให้ลุงจาง”

  หัวหน้าหลี่ไม่รู้ว่าลุงจางคือใคร แต่ก็ไม่ได้ถามต่อ

  แค่โจวอี้หมินให้เธอเลือกก่อนก็ทำให้เขารู้สึกประทับใจมากแล้ว

  เธอเลือกตัวที่ใหญ่ที่สุดและสองตัวที่เล็กที่สุด

  หัวหน้าหลี่เป็นคนที่รู้จักกาลเทศะดี

  ถ้าเป็นคนอื่น เธออาจจะเลือกอย่างไม่เกรงใจ แต่ในเมื่อโจวอี้หมินเอ่ยชื่อว่าลุงจาง ก็แสดงว่าต้องเป็นคนสำคัญ เธอจึงไม่อยากทำให้โจวอี้หมินลำบากใจ

  “รีบไปชั่งน้ำหนักสิ”

  ราคาขายแบบไม่ได้ตัดแต่งน้ำหนักอาจจะไม่ได้สูงมากนัก แต่ก็น่าจะสูงกว่าราคาตลาดแน่นอน

  “หัวหน้าหลี่ ให้เงินพวกเขาเลยครับ หมูป่าอีกสองตัวนี้ ผมจะไปส่งให้ลุงจางเอง” โจวอี้หมินกล่าว

  “ได้ เธอไปเถอะ!” หัวหน้าหลี่พยักหน้า

  แม้ว่าโจวอี้หมินจะไม่อยู่ เธอก็ไม่คิดจะโกงชาวบ้านจากหมู่บ้านโจว

  ที่หมู่บ้านส่งของป่าให้สำนักงานเขตนี้ถึงสองสามครั้งแล้ว เธอหวังว่าความร่วมมือในครั้งนี้จะมีระยะยาว จึงไม่อยากทำให้หมู่บ้านโจวขาดความไว้วางใจ

  โจวอี้หมินนำชาวบ้านสองคนไปพร้อมกับหมูป่าอีกสองตัว มุ่งหน้าไปยังสี่ห้องคฤหาสน์ของจางเจี้ยนเช่อ

  ยังไม่ทันไปถึง ก็เจอกับจางเจี้ยนเช่อตรงกลางทางพอดี

  “ลุงจาง! ลุงจาง…” โจวอี้หมินตะโกนเรียก

  จางลู่ก็ร่วมเรียกพ่อของเธอด้วย

  จางเจี้ยนเช่ออยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน เมื่อได้ยินเสียงเรียก จึงมองไปทางนี้ แล้วพบว่าเป็นโจวอี้หมินและลูกสาวของเขา จึงปั่นจักรยานมาหา

  “ข้าคิดว่าพวกเจ้าจะกลับมาช่วงบ่ายเสียอีก” เขาพูดหยอกล้อ

  โจวอี้หมินไม่รอช้า ชี้ไปที่รถลากวัวด้านหลังของตน “ลุงจาง เมื่อคืนเราล่าหมูป่าได้ 11 ตัว เหลืออีกสองตัว ท่านจะเอาไหม?”

  จางเจี้ยนเช่อฟังแล้วรีบมองไปที่ด้านหลังของโจวอี้หมินด้วยความดีใจ

  เขายิ้มตอบว่า “เอาสิ ต้องเอาแน่นอน ตามฉันมาเลย”

  เนื้อที่มาส่งถึงบ้านแบบนี้ ใครจะไม่เอาล่ะ?

  โห! หมูป่าตั้ง 11 ตัว

  “พวกเธอไปล่ามาได้ยังไงมากมายขนาดนี้? ไม่มีใครบาดเจ็บใช่ไหม?” เขาถามด้วยความเป็นห่วง

  จางลู่รีบพูด “พ่อ หมูป่าพวกนั้นมาบุกหมู่บ้าน กินข้าวโพด”

  จางเจี้ยนเช่อเข้าใจทันที

  ในสถานการณ์แบบนี้ ก็จำเป็นต้องล่า ไม่เช่นนั้นคงต้องปล่อยให้พวกมันมากัดกินพืชผลจนเสียหาย เขาเข้าใจดีว่าในกรณีแบบนี้ ใครก็คงจะทำเช่นกัน

  ชาวบ้านที่อยู่ข้างหลังโจวอี้หมินคนหนึ่งยิ้มแล้วพูดว่า “มีคนคนหนึ่งบาดเจ็บ แต่เพราะเขาพลัดตกเอง

  เมื่อคืน เราแค่ต้องการจะไล่หมูป่าไปเท่านั้น โชคดีที่ลุงสิบหกเสนอความคิดให้ต้อนหมูป่าไปทางหน้าผา พวกเราจึงจัดการได้ทั้งหมด”

 

 (จบบท)