บทที่ 136  เกาะเหออู ตอนที่ 39

บทที่ 136  เกาะเหออู ตอนที่ 39

หลังจากหัวหน้าหมู่บ้านแซ่วังรับโทรศัพท์จากลูกชาย เขาก็ตัดสินใจขึ้นเรือด้วยตัวเอง โดยปล่อยให้ชาวบ้านที่เหลือคอยๆขึ้นเรือ บางคนก็รออยู่บนเรือแล้วตามสะดวก

แต่เมื่อก้าวขึ้นเรือ ท้องฟ้าก็พลันมืดลงอย่างรวดเร็ว หัวหน้าหมู่บ้านสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

“รีบไปเร็ว ไม่งั้นไม่ทันแล้ว!”

ชาวบ้านคนอื่น ๆ เมื่อได้ยินก็รีบวิ่งขึ้นเรือ หัวหน้าหมู่บ้านเกือบจะถูกเบียดตกเรือ

ชาวบ้านที่รู้สึกผิดปกติไม่สนใจสิ่งของที่ตนเสียดาย ต่างพากันวิ่งขึ้นเรือขนส่ง

เมื่อขึ้นเรือแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านรีบไปหาลูกชายของเขา

ส่วนชาวบ้านคนอื่น ๆ ต่างร้องให้เปิดไฟ ในความมืดแบบนี้ มองออกไปแทบไม่เห็นอะไร แยกคนกับสัตว์ไม่ได้เลยในระยะหนึ่งเมตร

ในที่สุดห้องควบคุมก็เปิดไฟ เรือทั้งลำสว่างขึ้นอย่างเจิดจ้า ทำให้ฝั่งหมู่บ้านที่อยู่ตรงข้ามท่าเรือดูน่ากลัวขึ้นไปอีก

ตอนนี้เรือดูเหมือนประภาคารกลางคืน ซึ่งไม่รู้ว่าจะดึงดูดอะไรเข้ามา

หัวหน้าหมู่บ้านแซ่วังเดินตรงไปยังห้องของลูกชายไม่หยุด แม้ว่าเรือขนส่งจะมีแค่สองชั้น แต่ก็มีห้องอยู่ไม่กี่ห้องที่มีคนพักได้

เมื่อเปิดประตูเข้าไป หัวหน้าหมู่บ้านแทบจะเลือดเย็นแข็งไปทั้งตัว ทั้งที่กำลังจะออกจากเกาะนี้แล้ว แต่ทำไมเนินดินนั้นถึงยังตามมาได้!

แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนี้ เขารีบเข้าไปหาลูกชาย “เสี่ยวเซียน เสี่ยวเซียนลูกอยู่ไหน”

เขาเดินอย่างสั่นเทาเพราะอายุมากแล้ว

“เหยาไจ้” หัวหน้าหมู่บ้านเรียกชื่อเล่นของลูกชาย ซึ่งเกิดตอนที่เขาอายุมากแล้ว จึงรัก และ หวงแหนมาก ตั้งชื่อเล่นว่าเหยาไจ้

ในที่สุดเขาก็มาถึงหน้าเนินดิน และ พบลูกชายของเขา

ร่างของวังเซียนถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ส่วนร่างกายกระจัดกระจายอยู่ในหลุม เหมือนจงใจให้หัวหน้าหมู่บ้านเห็น

เมื่อเห็นภาพนี้ หัวหน้าหมู่บ้านหายใจถี่ หัวใจแทบหยุดเต้น

ส่วนศีรษะของวังเซียนถูกแยกเป็นชิ้นเหมือนแตงโมที่ถูกหั่น และถูกจัดเรียงอย่างโหดเหี้ยมอยู่กลางหลุม

น้ำตาที่ขุ่นมัวไหลลงใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยย่นของหัวหน้าหมู่บ้าน ตลอดชีวิตนี้เขาอาจเคยทำเรื่องชั่วร้ายมากมาย แต่สำหรับลูกชายคนเดียวของเขา เขารักหมดใจ “เหยาไจ้!”

เสียงตะโกนของหัวหน้าหมู่บ้านดึงดูดชาวบ้านคนอื่น ๆ พวกเขาเดินตามเสียงมาถึงห้อง และ เห็นหัวหน้าหมู่บ้านคุกเข่าอยู่ข้างเนินดินที่คุ้นเคย

“ทำไมเนินดินนี่ถึงตามมาได้อีก!”

“มันไม่ยอมสงบจริง ๆ!”

“คงเป็นเพราะไหพวกนั้นแหละ ดินวิญญาณก็เพราะสิ่งนั้นถึงได้มีพลัง”

“วังเซียนเป็นอะไรหรือเปล่า?”

ชาวบ้านเบียดเสียดกันเข้ามาในห้อง คิดว่ามีคนเยอะคงทำให้กล้าดูมากขึ้น

“อ๊ากกกก—” ชาวบ้านบางคนกรีดร้องด้วยความตกใจ

ห้องที่วังเซียนอยู่ตั้งอยู่ชั้นหนึ่งของเรือ เสิ่นชงหรานได้ยินเสียงกรีดร้องนั้นอย่างชัดเจน “ฉันนึกว่าพวกเขาจะไม่แปลกใจกับการตายของคนอีกแล้ว”

เพราะก่อนหน้านี้ที่ที่พวกเขาอยู่มีคนตายหลายคน แต่ชาวบ้านเหล่านี้ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จัดการทุกอย่างเรียบร้อย และ ทำความสะอาดทุกอย่างอย่างสมบูรณ์

เฉินลวี่รู้สึกกังวล “ไปเร่งให้พวกเขาออกเรือเถอะ ยิ่งเสร็จภารกิจเร็วเท่าไหร่ ยิ่งดี”

เจ้าโจวพยักหน้าและเดินไปพร้อมเขา หนิงเจียเหม่ยลังเลอยู่ระหว่างเสิ่นชงหราน และ เฉินลวี่ แต่เห็นว่าเสิ่นชงหรานไม่สนใจเธอเลย

และก่อนหน้านี้เฉินลวี่ยังเลือกพาเธอหนีออกจากป่า เธอจึงหันหลังเดินตามเฉินลวี่ไป

เสิ่นชงหรานมองตามหลังหนิงเจียเหม่ย การตามสองคนนั้นไปอาจไม่ปลอดภัย

เฉินลวี่ และ พวกเขาไปถึงห้องควบคุม และ พบกัปตันเรือกำลังสูบบุหรี่อยู่ “ขอโทษนะครับ เรือจะออกเมื่อไหร่ ไม่ใช่ว่าเที่ยงตรงเราจะออกเรือเหรอ?”

กัปตันเรือพ่นควันออกมา แล้วพูดว่า ขึ้นอยู่กับหัวหน้าหมู่บ้านแซ่วังจะสั่งการหรือไม่

หนิงเจียเหม่ยรีบก้าวออกมา “ข้างนอกอากาศแปลกประหลาดขนาดนี้ คุณไม่กลัวหรือไง รีบออกเรือเร็ว!”

กัปตันเรือมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่ใส่ใจ “ฤดูกาลนี้ก็แบบนี้แหละ เมื่อครู่ยังฟ้าใสอยู่เลย อีกวินาทีฟ้าก็มืดลง มันไม่ใช่เรื่องแปลก”

หนิงเจียเหม่ยโกรธจนแทบกระอักเลือด “ที่นี่มีผีนะ ถ้าไม่รีบออกไปตอนนี้ พวกเราจะออกไปไม่ได้แล้ว”

กัปตันมองหนิงเจียเหม่ยตั้งแต่หัวจรดเท้า “ใคร ๆ ก็รู้ว่าเกาะเหออูเป็นสถานที่ที่มีฮวงจุ้ยดี จึงมีดินวิเศษที่เรียกว่าดินวิญญาณ พวกเธออย่ามาเสียเวลาที่นี่” พูดจบก็โบกมือไล่พวกเธอออกไป

หนิงเจียเหม่ยแทบอยากจะวิ่งไปขับเรือเอง แต่เธอก็ทำไม่เป็น!

เฉินลวี่ดึงหนิงเจียเหม่ยไว้ “ไป เราไปหาหัวหน้าหมู่บ้านก่อน”

ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ต้องรอคำสั่งจากหัวหน้าหมู่บ้าน ภารกิจนี้ช่างน่าหงุดหงิดจริง ๆ

ในตอนนั้น หัวหน้าหมู่บ้านแซ่วังกำลังจ้องมองร่างไร้วิญญาณของวังเซียนอย่างไร้สติ ไม่สนใจอะไรอีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นดินวิญญาณหรือเนินดินที่น่ากลัว ทั้งหมดนี้เขาทำไปเพื่อให้ลูกชายมีความสุขในอนาคต แต่ตอนนี้ลูกชายตายแล้ว เขาอายุมากแล้ว ยังจะหวังอะไรได้อีก

มีชาวบ้านคนหนึ่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ เขา พยายามอดกลั้นความกลัวที่มีต่อเนินดิน และ ร่างไร้วิญญาณ “หัวหน้าหมู่บ้าน รีบสั่งให้เรือออกเถอะ เราต้องออกไปจากที่นี่ก่อน”

แต่หัวหน้าหมู่บ้านยังคงนิ่งเงียบ ชาวบ้านคนนั้นจึงเขย่าแขนของเขาอย่างแรง

“หัวหน้าหมู่บ้าน! ถึงคุณจะแก่แล้ว แต่ถ้ามีเงิน คุณก็ยังมีลูกได้อีก แต่ต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อน!”

ไม่ว่ามันจะเป็นเนินดินที่น่ากลัวขนาดไหน แต่พวกเขาไม่สามารถอยู่ที่เกาะเหออูนี้ต่อไปได้

แต่หัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกว่า ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ความรักทั้งหมดที่เขามีได้มอบให้วังเซียนไปหมดแล้ว จะมีลูกอีกกี่คนก็ไม่อาจทำให้เขารู้สึกเช่นเดิมได้อีก

ชาวบ้านคนนั้นลุกขึ้น และ วิ่งไปที่ห้องควบคุม หัวหน้าหมู่บ้านไม่มีประโยชน์อีกต่อไป แต่พวกเขาไม่อาจตายที่นี่ได้

เมื่อเห็นคนหนึ่งวิ่งออกไป ชาวบ้านคนอื่น ๆ ก็เริ่มทยอยออกจากห้อง ไม่มีใครกล้ามองเนินดินที่น่ากลัวนั้นอีก

ชาวบ้านคนนั้นวิ่งไปถึงห้องควบคุม และ เจอเฉินลวี่ และ คนอื่น ๆ แต่เขาไม่สนใจชาวบ้านจากที่อื่นเลย สิ่งที่เขาคิดมีเพียงแค่ว่าต้องรอดชีวิต

“รีบออกเรือเดี๋ยวนี้เลย!”

กัปตันเรือขมวดคิ้ว “แต่ว่าคนที่จ้างผมมาคือหัวหน้าหมู่บ้านแซ่วัง…”

เขายังพูดไม่จบ ชาวบ้านคนนั้นก็ขัดขึ้น

“ไม่ว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะให้คุณเท่าไหร่ ฉันให้คุณสองเท่า! ออกเรือเดี๋ยวนี้!”

กัปตันเรือตะลึงกับความใจกว้างของเขา คิดในใจว่า ยังไงก็ต้องออกจากที่นี่อยู่แล้ว ไม่สำคัญว่าจะเป็นเวลาไหนหรือใครจะสั่ง ขอแค่ได้เงินก็พอ

คิดได้ดังนั้น เขาจึงสูบควันบุหรี่อีกครั้งแล้วโยนก้นบุหรี่ลงบนพื้นก่อนจะเหยียบให้ดับ และเตรียมจะไปสตาร์ทเรือ

แต่ยังไม่ทันได้สัมผัสอะไร เรือทั้งลำก็เอียงทันที กัปตัน และ คนในห้องควบคุมทุกคนล้มกลิ้งไปชนประตู

เฉินลวี่คว้าราวจับไว้ได้ทัน พร้อมดึงเจ้าโจวไว้ด้วย ขณะที่หนิงเจียเหม่ยกระแทกกับผนังเรือจนมึนหัว

กัปตันกระเด็นออกมาจากกระจกที่แตก และ ตกลงบนดาดฟ้า

เสียงกรีดร้องดังลั่นไปทั่วเรือ แต่ไม่นานเรือก็กลับมาอยู่ในสมดุล

บางคนหัวแตก บางคนโชคดีไม่เป็นอะไร

คนที่แย่ที่สุดคือตัวกัปตัน เพราะกระแทกกระจกจนแตก ทำให้โดนเศษกระจกบาดจนหัวเป็นแผลใหญ่ และแขนขวาก็ได้รับบาดเจ็บด้วย

เฉินลวี่รีบลุกขึ้น และ ไปลากกัปตันขึ้นมา หวังจะพาเขากลับไปที่ห้องควบคุมเพื่อสั่งให้เรือออกทันที

“โอ๊ย ระวังหน่อย! อ๊า—” กัปตันร้องออกมาเมื่อเฉินลวี่ดึงตัวเขา ทำให้เขารู้สึกเหมือนบาดเจ็บซ้ำอีกครั้ง

เฉินลวี่ต้องผ่อนแรงลง แต่ทันใดนั้นทุกคนก็ล้มลงไปอีกครั้ง กัปตันร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด เสียงดังสะท้อนไปทั่ว

..........