บทที่ 132  เกาะเหออู ตอนที่ 35

บทที่ 132  เกาะเหออู ตอนที่ 35

เช้าวันรุ่งขึ้น เสิ่นชงหรานตื่นตรงเวลา พวกเขากำหนดจะออกเดินทางตอนเก้าโมงเช้า

ดูเหมือนชาวบ้านจะรู้ว่าพวกเขามีอาหาร จึงไม่ได้เตรียมอาหารเช้าให้ พวกเขาจัดการหาอะไรกินเองจากที่เก็บแล้วเตรียมตัวเดินทางต่อ

เมื่อออกจากบ้าน ก็เห็นชาวบ้านบางคนเดินวนเวียนอยู่แถวนั้น ใบหน้าดูร้อนรน เหมือนกำลังหาคน

แต่พวกเขาเป็นคนต่างหมู่บ้าน จึงไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยว

สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ ทางบ้านของผู้ใหญ่บ้านกำลังวุ่นวาย ครอบครัวของหวังไห่ และ หวังเป่าที่หายตัวไปตั้งแต่เมื่อวานกำลังโวยวายอยู่ที่นั่น

“คนปกติดีๆ หายไปได้ยังไง เราต้องหาคนให้เจอ!”

“เรือจะมาถึงวันนี้ ถ้าหาคนไม่เจอ ก็ไม่ให้เรือออก!”

“ก็เพราะพวกคุณดื่มกันอย่างหนัก ลูกชายของฉันไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว”

พ่อแม่ และ ภรรยาของทั้งสองคนต่างพากันร้องไห้ และ ตะโกนเรียกร้องให้ชาวบ้านช่วยตามหาคน

หัวหน้าหมู่บ้านแซ่วังทำหน้าจริงจัง และ ตวาดว่า “จะโวยวายทำไม ตอนนี้ทุกคนในหมู่บ้านก็ช่วยกันหาอยู่ ไม่ว่าจะหาคนเจอหรือไม่ เรือเมื่อถึงเวลาแล้วก็ต้องออก หรือพวกคุณจะให้หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านต้องโดนหางเลขไปด้วย?”

ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆ ก็ช่วยพูดปลอบ “ใช่แล้ว พวกเราจำเป็นต้องออกจากที่นี่ ถ้าอยู่ต่อไปไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

แม่ของหวังไห่ไม่พอใจ ล้มตัวนั่งลงกับพื้นแล้วโวยวาย “ฉันไม่สน! พวกคุณให้คนดื่มจนเมา แล้วหายตัวไปก็ไม่สนใจความเป็นความตาย ตอนแรกก็บอกไว้แล้วว่าจะไปด้วยกันหมด ยกเว้นบ้านต้าอิ๋ว”

“ลดเสียงหน่อย ถ้าคนบ้านต้าอิ๋วรู้เข้า จะวุ่นวายกันอีก พวกเขาอาจจะอยากไปด้วย เด็กในบ้านนั้นดูเหมือนจะรู้เรื่องอะไรบางอย่าง และ เกลียดพวกเราอย่างสุดซึ้ง”

พวกเขาไม่กล้านำเด็กคนนี้ไปด้วย เพราะเด็กนั้นโตพอที่จะเข้าใจ และ พ่อของเขาจะไม่มีวันลืมเรื่องนี้ได้เลย

แม่ของหวังเป่าก็ร้องไห้ข้างๆ “แล้วพวกคุณก็เอาคนกลับมาสิ”

หัวหน้าหมู่บ้านแซ่วังมองไปที่ความวุ่นวาย ใบหน้ามืดมน “พอแล้ว! ต่อให้ไม่คิดถึงตัวเอง ก็คิดถึงลูกๆ ของหวังไห่ และ หวังเป่าด้วย ถ้าไม่ให้เรือออกไป ก็จะให้เด็กๆ ตกอยู่ในอันตรายด้วยหรือไง?”

คำพูดนี้เป็นจุดอ่อน พอได้ยินเช่นนั้น พ่อแม่ของทั้งสองก็หยุดโวยวาย

หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวต่อ “ถ้าพวกเขาเป็นอะไรไปจริงๆ ฉันในฐานะหัวหน้าหมู่บ้านจะชดเชยให้

ตอนตัดสินใจกันก็รู้ดีว่าจะมีความเสี่ยง ตอนนั้นพวกคุณก็ยอมรับกันหมด อย่ามาเปลี่ยนใจตอนนี้”

คำพูดของหัวหน้าหมู่บ้านแซ่วังเหมือนเหล็กแหลมที่ทิ่มแทงหัวใจของบรรดาญาติ

ในหมู่บ้านนี้ คำพูดของหัวหน้าหมู่บ้านเปรียบเสมือนราชโองการ ใครอยากอยู่ดีมีสุขก็ต้องฟัง ถ้าไม่ฟัง ผลลัพธ์ที่ตามมา…

พวกเขาเริ่มรู้สึกตัว หากทำให้หัวหน้าหมู่บ้านโกรธ คนที่ถูกทิ้งไว้ อาจจะไม่ใช่แค่ครอบครัวต้าอิ๋วและลูกๆ เท่านั้น

แม่ของหวังไห่ที่เข้าใจเรื่องนี้ ลุกขึ้นจากพื้นทันที “ถ้าอย่างนั้น หัวหน้าหมู่บ้านที่คุณพูดถึงการชดเชยนั้นยังนับอยู่ใช่ไหม ต้องชดเชยให้หลานฉันด้วย”

หัวหน้าหมู่บ้านแซ่วังพยักหน้า “แน่นอน พวกเราก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน ฉันต้องดูแลอยู่แล้ว”

แม่ของหวังเป่าที่อยู่ข้างๆ ได้ยินก็รู้สึกเย็นวาบในใจ ดูแลชาวบ้านอะไร ดูตัวอย่างครอบครัวต้าอิ๋วสิ ที่ถูกตัดสินใจทิ้งไว้ให้ตาย

ทั้งสองครอบครัวจึงหยุดโวยวาย บอกเพียงว่าต้องการการชดเชย แต่ยังไม่ได้รับในทันที เพราะยังไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าทั้งสองคนตายจริงๆ

...

เมื่อเข้าไปในป่า เสิ่นชงหรานรู้สึกเหมือนเข้าไปในถ้ำเย็นยะเยือก หนาวจนกระดูก เย็นเฉียบยิ่งกว่าที่เคยเป็น

หนิงเจียเหม่ยเข้ามาด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง "เราจะกลับกันดีไหม เข้าไปแล้วจะรอดออกมาได้หรือเปล่า อยู่ที่นี่นานอีกนิดฉันรู้สึกเหมือนจะถูกแช่แข็งอยู่แล้ว"

เธอสวมเพียงเสื้อคลุมสั้นๆ ด้านบน และกางเกงขายาวเรียบๆ ด้านล่าง

อุณหภูมิตอนนี้ไม่ต่างจากหน้าหนาว การป้องกันความหนาวเพียงเท่านี้ไม่เพียงพอ

เฉินลวี่ และ คนอื่นๆ ต่างก็กำลังสวมเสื้อคลุมกันหนาว เพื่อความปลอดภัย พวกเขาได้เตรียมเสื้อผ้าครบทุกฤดูกาลไว้

เสิ่นชงหรานก็หยิบเสื้อคลุมขนเป็ดตัวยาวออกมาสวม ห่อตัวจนมิด ทำให้หนิงเจียเหม่ยที่อยู่ข้างๆ อิจฉามาก เพราะอุปกรณ์เก็บของของเธอมีพื้นที่เพียงหนึ่งตารางเมตรเท่านั้น

ปกติเธอใช้เก็บของที่จำเป็น อาหาร และ สิ่งของจิปาถะจนเต็มพื้นที่ การจะเตรียมเสื้อคลุมขนเป็ดขนาดใหญ่เช่นนี้เป็นไปไม่ได้

ถึงจะมองด้วยความอิจฉาแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ เสิ่นชงหรานมีเพียงตัวเดียว ซึ่งตอนนั้นเธอเก็บไว้เพราะอารมณ์ชั่ววูบ

กัวเจี้ยนไป๋ถูมือพลางพูดว่า "หนาวก็ขยับตัวเยอะๆ เธอยังมีเสื้อคลุมขนเป็ดติดตัวอยู่บ้างก็ดีแล้ว"

หนิงเจียเหม่ยจ้องเขาเขม็ง "แค่ตัวนี้มันกันความหนาวไม่พอหรอก มีสำรองอีกไหม?"

กัวเจี้ยนไป๋ส่ายหัวอย่างไม่พอใจ และ สะบัดมือเธอออก "ไม่มีๆ ฉันจะเตรียมเสื้อคลุมขนเป็ดเยอะๆ ไปทำไมกัน"

สุดท้ายเฉินลวี่ที่ไม่อยากฟังการทะเลาะกัน หยิบเสื้อแจ็คเก็ตขนเป็ดผู้ชายออกมา "ใช้ตัวนี้ไปก่อนแล้วกัน"

"ขอบคุณ!" หนิงเจียเหม่ยรีบรับมาทันที ถอดเสื้อคลุมสั้นตัวเองออกแล้วสวมเสื้อแจ็คเก็ตตัวนั้น ใส่แล้วรู้สึกเหมือนมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง

กลุ่มของพวกเขาเดินไปยังตำแหน่งที่จำได้ ไม่มีสิ่งผิดปกติใดๆ เกิดขึ้น พวกเขามาถึงที่ตั้งของดินวิญญาณได้อย่างราบรื่น

อาจเป็นเพราะกิ่งไม้ และ ใบไม้บังอยู่ หลุมฝังศพที่นี่จึงแทบไม่ได้รับผลกระทบจากฝน

เฉินลวี่หยิบพลั่วออกมาจากอุปกรณ์เก็บของ "เอาล่ะ เรารีบจัดการให้เสร็จเถอะ"

ทุกคนหยิบพลั่วออกมาเริ่มทำงาน ดินดำที่นี่หลวมมาก เพียงแค่ขุดไม่กี่ครั้งก็เปิดได้ ไม่กี่อึดใจ หลุมฝังศพนั้นก็ถูกรื้อจนราบ พวกเขายังคงขุดลงไป

แม้จะไม่รู้ว่าหลุมนี้ลึกเท่าไหร่ แต่จากการสังเกตตอนที่ชาวบ้านขุดหลุมฝังศพครั้งก่อน คาดว่าน่าจะลึกประมาณความสูงของคน

ดินดำที่หลวมทำให้พวกเขาขุดง่าย ไม่นานก็ขุดได้ลึกประมาณหนึ่งเมตร เสิ่นชงหรานปาดเหงื่อแล้วก้มลงขุดต่อ คิดในใจว่านี่มันงานใช้แรงงานชัดๆ

ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เก็บดินวิญญาณ จึงปล่อยมือจากพลั่วแล้วหมอบลงเก็บดินวิญญาณที่อยู่ใกล้ๆ เข้าอุปกรณ์เก็บของทันที

เธอไม่รู้ว่าการเก็บเพิ่มจะมีประโยชน์หรือไม่ แต่เธอยังคงใส่เข้าไปอย่างไม่หยุด ใช้ความคิดในการแยกดินวิญญาณออกจากของในอุปกรณ์

คนอื่นๆ ที่เห็นเธอทำเช่นนั้นก็หยุดตามไปด้วย โดยเฉพาะเฟิงอี้เฉินที่เคลื่อนไหวรวดเร็วที่สุด

เขาคิดจะเก็บตั้งแต่แรกแล้ว แต่ก็รอให้ขุดเสร็จก่อน พอเห็นเสิ่นชงหรานเริ่มเก็บกะทันหัน ก็รีบลงมือบ้าง

กัวเจี้ยนไป๋กับหนิงเจียเหม่ยที่เคยตั้งใจจะเก็บดินวิญญาณ ก็นึกไม่ถึงว่าเพิ่งมาถึงก็ลืมเรื่องนี้ไป คิดเพียงแค่ขุดหาไหเท่านั้น

ดินวิญญาณที่ขุดขึ้นมาถูกแบ่งกันไปในหมู่คนหกคน หลังจากนั้นพวกเขาก็ขุดต่อไปจนกระทั่งพลั่วของ

เฟิงอี้เฉินกระทบกับวัตถุแข็ง มีเสียงดังขึ้น

เฉินลวี่หยุดการขุดทันที "เจอแล้ว น่าจะเป็นไหที่พวกเขาพูดถึง"

แต่พวกเขาไม่อยากใช้มือขุด จึงใช้พลั่วต่อ แต่ขุดเบาๆ

ในที่สุดก็เห็นรูปร่างของไหชัดเจน มีสามใบ ขนาดไม่ใหญ่กว่าฝ่ามือมากนัก

คนอื่นๆ ยังคงลังเล เสิ่นชงหรานเป็นคนแรกที่หมอบลงหยิบไหออกมาใบหนึ่ง เฟิงอี้เฉินหยิบอีกสองใบ จากนั้นมองไปที่คนอื่นๆ "มีใครอยากถือไหม?"

กัวเจี้ยนไป๋กับหนิงเจียเหม่ยส่ายหัวทันที ใครจะรู้ว่าไหพวกนี้จะดึงดูดภูตผีหรือไม่

เฉินลวี่กับเจ้าโจวก็ไม่ได้อยากจะถือเช่นกัน เฟิงอี้เฉินจึงต้องถือเอง

กัวเจี้ยนไป๋ถึงกับพูดด้วยความไม่แน่ใจ "นี่อาจจะเป็นไหเก็บเถ้ากระดูกหรือเปล่า"

ภารกิจนี้น่าจะเสร็จสิ้นในอีกสองสามวัน จากนั้นจะมีภารกิจใหม่เริ่มต้น!

..........