บทที่ 13: พลัง

"เฮ้ย เฮ้ย เอซ ใจเย็นๆ!! เขาเพิ่งช่วยชีวิตพวกเรานะ ไม่งั้นพวกเราคงตายในมือพอร์เชอมี่ไปแล้ว" ซาโบ้พูด เขากลัวเคนอยู่นิดๆ เคนโหดมากตอนเจอพอร์เชอมี่ และไม่ยอมให้พอร์เชอมี่พูดด้วยซ้ำ เขาไม่อยากโดนหักกระดูก มันคงเจ็บมาก!!

ลูฟี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเคนถึงอยู่กับโจรตลอด และทำไมตอนนี้ถึงมาช่วยพวกเขา

"ถ้าพวกนายอยากรู้คำตอบ ฉันขอบอกว่าถ้าฉันเข้าไปยุ่งกับชีวิตพวกนายเร็วกว่านี้ พวกนายสองคนคงไม่แข็งแกร่งขนาดนี้ ลูฟี่เป็นผู้ใช้ผลปีศาจ ผลยางยืด แต่พวกนายสองคนก็เล่นงานเขาได้ง่ายๆ ถ้าฉันเข้าไปยุ่งกับชีวิตพวกนาย มันคงทำให้พวกนายอ่อนแอ แต่ตอนนี้พวกนายรู้แล้วว่าพลังที่แท้จริงคือพลังที่เป็นของตัวเอง" เคนพูด และนี่คือความจริง ถ้าพวกเขารู้ว่าเคนมีพลังเจ๋งๆ พวกเขาคงขี้เกียจ แต่ที่นี่เอซและซาโบ้ต่อสู้ดิ้นรนจนแข็งแกร่งขึ้น

เอซและซาโบ้เข้าใจความหมายของเคน มันเป็นความจริง!! พวกเขาคงแค่สบายใจอยู่ใต้ร่มเงาของเคน

"แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาอยู่ในชีวิตพวกเรา?" เอซถาม

"เพราะเหมือนลูฟี่ ฉันก็เหงาเหมือนกัน ฉันอยู่กับดาดันมานานมาก จนคิดถึงการมีเพื่อนแท้ ตอนนี้ฉันเป็นอิสระแล้ว เลยมาหาพวกนาย" เคนตอบความจริงครึ่งเดียว เขาบอกไม่ได้ว่าเขารอช่วงเวลานี้มาตลอด แต่มันเป็นความจริงที่เขารู้สึกเหงาที่นั่น

เอซและซาโบ้เข้าใจว่าสิ่งที่เคนพูดถูกต้อง เขาอยู่คนเดียวมาตลอด และเป็นเรื่องดีที่เคนออกมาตอนนี้ เคนมีพลังมหาศาล และพวกเขาสามารถได้ประโยชน์ได้ง่ายๆ ตอนนี้ เสือดุร้าย หมียักษ์ สัตว์ใหญ่พวกนั้น... พวกมันจะถูกจัดการในไม่ช้า เอซและซาโบ้เริ่มฝันกลางวันและน้ำลายไหล

ต่อมาเอซก็เถียงกับลูฟี่ว่าทำไมไม่ยอมบอกที่ซ่อน เขาน่าจะช่วยตัวเองได้ แล้วเหมือนเคน เขาก็บอกว่าเขาเหงาและเกลียดความรู้สึกนั้น สองครั้งแล้วที่เอซรู้สึกว่าตัวเองมีค่าและมีคนบอกว่าชีวิตของเขามีความหมาย

ตอนนั้นเป็นเวลากลางคืนแล้ว ซาโบ้ตัดสินใจไปอยู่กับเคนและคนอื่นๆ ในครอบครัวของดาดัน เพราะกลัวว่าบลูแจมอาจแอบโจมตีในตอนดึก เอซตกลงทันที แต่ก่อนกลับ เคนพูดว่า

"เอาเนื้อกลับบ้านกันหน่อย" โลกนี้มีผักและอาหารอื่นๆ แต่ในป่านี้มีแต่เนื้อที่หาได้ง่ายและมีปริมาณมาก ตาของลูฟี่เป็นประกายเมื่อเคนเสนอ เพราะเขารักเนื้อมาก ซาโบ้และเอซก็หิวเหมือนกันหลังจากวันที่เหนื่อยยาก

เป็นเวลากลางคืนแล้ว เคนจึงไม่เสียเวลามาก รีบไปที่แม่น้ำใกล้ๆ เพื่อฆ่าจระเข้สองตัว เอซและลูฟี่เป็นพวกที่กินมากกว่าปกติ จึงควรเอาเผื่อไว้ และเหมือนเคย เคนสามารถฆ่าจระเข้สองตัวด้วยการโจมตีครั้งเดียว การหาจระเข้นั้นยาก แต่เอซและซาโบ้ถือคบไฟช่วยส่องหา

พวกเขากลับบ้านค่อนข้างดึก แต่เมื่อกลับมา ดาดันและพวกโจรก็อ้าปากค้าง จระเข้สองตัว? เด็กสี่คนนี้ทำอะไรกัน?

"ดาดัน นี่ซาโบ้ เขาจะอยู่กับพวกเราที่นี่ เพื่อชดเชย พวกเราจะหาอาหารมาให้มากขึ้น" เคนพูดพร้อมรอยยิ้ม ดาดันกำลังจะดุเคนและเอซ แต่เมื่อเห็นใบหน้าเปล่งประกายของเคน เธอก็ยอมรับในที่สุด ยังไงพวกเขาก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารตราบใดที่เด็กพวกนี้อยู่

และแบบนี้ซาโบ้ก็ค้างคืนที่นั่น วันต่อมา ตอนเช้าตรู่ เด็กทั้งสี่คนออกไปสนุกกัน และเนื่องจากมีอาหารเหลือจากคืนก่อน พวกเขาจึงได้กินอาหารเช้าอย่างดี

ลูฟี่เล่าเรื่องผลปีศาจของเขาและสิ่งที่เขาทำได้กับร่างกาย ซึ่งเป็นเรื่องใหม่มากสำหรับซาโบ้ แม้ว่าเอซและเคนจะรู้และเห็นมาแล้วจึงไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับพวกเขา แต่เอซก็หันไปมองเคนและมองที่ร่ม

ตอนเช้าและคืนก่อน พวกเขาเห็นของวิเศษอีกอย่าง ค้อนกลายเป็นร่ม!! เอซและคนอื่นๆ สนใจเคนที่ใช้พลังได้มากกว่า

"เคน นายกินผลปีศาจอะไรมา? ร่างกายของนายทำลายไม่ได้ แถมยังมีค้อนวิเศษด้วย" เคนคิดอยู่พักใหญ่แล้วพูดว่า

"ฉันไม่รู้ว่ากินผลปีศาจอะไร..." เขาโกหกคำโตและไม่รู้สึกละอายใจเลย และทั้งสามคนก็ไม่รู้ว่าถูกโกหก

"...แต่ฉันรู้แค่ว่า ผลปีศาจที่ฉันกินให้พลังฉันใช้ชีวิตของคนอื่นในโลกอื่น และได้พลังที่ฉันเคยใช้ชีวิตมา เมื่อวานที่พวกนายเห็นคือฉันใช้พลังของธอร์ ธอร์เป็นเจ้าชายแห่งแอสการ์ด สำหรับมนุษย์ เราถือว่าพวกเขาเป็นเทพเจ้า ดังนั้นมันให้พลังมหาศาล ร่างกายแข็งแกร่ง อายุยืน ควบคุมสายฟ้า และแน่นอน ค้อนนี้ มันเป็นค้อนวิเศษ และมีแต่ผู้ที่คู่ควรเท่านั้นที่ยกมันได้" เคนพูดพลางเปลี่ยนร่มเป็นค้อนและวางไว้บนพื้นให้คนอื่นลอง

"โลกอื่น? นั่นคืออะไร? มันอร่อยหรือเปล่า ?"

"โลกอื่นคืออะไร? ฉันไม่เข้าใจ"

แล้วเคนก็นึกขึ้นได้ว่าเด็กพวกนี้ไม่เข้าใจความหมายของโลกอื่น ความรู้ที่เคนพูดออกมาทำลายโลกทัศน์ของพวกเขาอีกครั้ง ในสองวันพวกเขาได้เห็นและรู้เรื่องใหม่ๆ มากมาย จนลูฟี่บ่นในตอนท้ายว่านี่มันข้อมูลมากเกินไปสำหรับเขา

"ฮ่าๆๆ... งั้นพวกนายอยากฟังเรื่องราวของธอร์มั้ย?" เคนถามด้วยแววตาเป็นประกาย พวกเขาว่างอยู่แล้ว ดังนั้นการแบ่งปันเรื่องราวและใช้เวลาด้วยกันคงดีกว่า