บทที่ 10 สังหารศัตรู

พลังวิญญาณจากผลวิญญาณงูหินที่หงจ้านดูดซับเข้าไปเริ่มเปลี่ยนเป็นพลังบำเพ็ญเพียรภายในร่างกาย เขาใช้พลังนี้ในการทะลวงเปิดเส้นลมปราณที่ซ่อนอยู่ทีละเส้น แต่ละครั้งทำให้เกิดเสียงก้องภายในร่างของเขาเพราะพลังที่ล้นหลาม เพียงแค่สองวันเส้นลมปราณทั้งเก้าในเส้นลมปราณแรกก็ถูกเปิดออกจนหมด พลังภายในของเขาจึงยิ่งเพิ่มความเยือกเย็นจนเกิดเป็นลมปราณที่เย็นจัดปกคลุมทั่วตัว

เมื่อรู้สึกหิว หงจ้านก็เพียงลุกขึ้นกินเนื้ออสูร แล้วกลับมาฝึกฝนต่อ พลังจากผลวิญญาณงูหินยังคงเหลืออยู่มาก เขาจึงมุ่งหน้าไปที่เส้นลมปราณเส้นที่สอง และอีกสองวันต่อมา ในที่สุดเส้นลมปราณที่สองก็ถูกเปิดออกจนถึงระดับก่อนก่อกำเนิดขั้นที่สาม

ระหว่างการฝึก หงจ้านกลับได้ยินเสียงตะโกนและเสียงการต่อสู้ดังมาจากด้านนอก เขาลืมตาขึ้นในทันที เหล่าผู้ติดตามที่คอยปกป้องเขารีบเข้ามารายงานอย่างดีใจ

“คุณชาย ท่านตื่นแล้ว เยี่ยมมาก!”

“เกิดอะไรขึ้น?” หงจ้านถามด้วยความสงสัย

“เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว มีหมีอสูรบุกเข้ามาในหุบเขา พวกเราเลยต้องรับมือกับมันอยู่ขอรับ” หนึ่งในผู้ติดตามอธิบาย

หงจ้านพยักหน้าและมองดูการต่อสู้ หมีอสูรขนาดใหญ่กำลังคำรามด้วยความดุร้าย พุ่งโจมตีพวกผู้ติดตาม แต่พวกเขาประสานงานกันเป็นอย่างดี สามารถหลบการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด และจัดการสร้างบาดแผลให้มันได้เรื่อย ๆ

ทันใดนั้น เสียงร้องสุดท้ายของหมีอสูรก็ดังขึ้น และมันก็นอนจมกองเลือด ผู้ติดตามทั้งหมดต่างโห่ร้องด้วยความดีใจและหันมาก้มคำนับหงจ้าน

ทว่า หงจ้านกลับขมวดคิ้วเล็กน้อยและเอ่ยว่า “หุบเขานี้ลึกลับและเรายังใช้กิ่งไม้บังทางเข้าไว้ แล้วทำไมหมีอสูรถึงหาทางเข้ามาได้?”

เหล่าผู้ติดตามนิ่งงัน หนึ่งในนั้นจึงกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าตระหนก “เมื่อหมีตัวนี้วิ่งเข้ามามันมีบาดแผลเหมือนถูกใครบางคนทำให้โมโหและวิ่งเข้ามาทางนี้”

ทั้งหมดต่างหน้าซีดและรีบมองไปรอบ ๆ อย่างระวังตัว

“ตรงนั้น! มีคนอยู่!” ผู้ติดตามคนหนึ่งร้องขึ้นพลางชี้ไปยังภูเขาด้านบน

หงจ้านและพรรคพวกหันไปมอง และเห็นชายชุดเขียวสามคนยืนอยู่บนเชิงเขา พวกเขามองลงมาอย่างเย็นชาและเมื่อถูกพบเห็นก็เผยรอยยิ้มเหยียดหยาม

“ศิษย์พี่ ท่านระวังมากเกินไปแล้วนะ ท่านอาจารย์กล่าวชัดเจนว่า พวกมันเป็นแค่พวกหลอกลวงเท่านั้น”

“บางทีอาจจะได้รับโชคดีมา แต่ก็ยังอ่อนแอน่าสมเพช” … สามชายชุดเขียวยืนพินิจกลุ่มของหงจ้านในหุบเขาด้วยสีหน้าดูถูกอย่างไม่เกรงใจ

ทันใดนั้น หนึ่งในบริวารของหงจ้านกระซิบเบา ๆ ว่า “คุณชายขอรับ ข้าจำสามคนนี้ได้ พวกมันเคยอยู่ข้างหลังโฮ่วหยุนจื่อ”

หงจ้านสีหน้าเคร่งขรึม “โฮ่วหยุนจื่อ?”

ก่อนหน้านี้พวกเขาเคยปลอมตัวเป็นศิษย์ของโจวจิ้งเสวียนและหลอกกลุ่มของโฮ่วหยุนจื่อจนรอดพ้นจากการตรวจสอบ แต่กลับพบว่าพวกนี้เป็นศิษย์ของพรรคผิงหนาน

หัวหน้าชายชุดเขียวกล่าวด้วยเสียงเย็นชา “ชื่อของอาจารย์ข้า เจ้ามีสิทธิ์เอ่ยหรือไง เจ้าคนหลอกลวง?”

เพียงพูดจบ ชายชุดเขียวก็ร่ายกระบวนท่า มือของเขากำดาบยาวที่เปล่งแสงวูบวาบพุ่งตรงมาที่หงจ้าน

“แย่แล้ว! ทุกคนป้องกันเร็ว!” บริวารทั้งสิบของหงจ้านยกดาบขึ้นพร้อมกันและปัดดาบที่พุ่งเข้ามา

เสียงปะทะดังสนั่นไฟแลบกระจาย ทุกคนถูกแรงสะเทือนผลักล้มลง แต่ดาบของศัตรูก็ถูกผลักกลับไปยังทิศทางเดิม ศิษย์ใหญ่ชายชุดเขียวร้องเสียงดัง “กลับมา!” ทันใดนั้นดาบวิเศษก็ลอยกลับเข้ามือของเขา

“อึ้งไปเลยสิ! พวกมันกล้าปัดดาบข้าได้ ดาบพวกมันไม่ด้อยไปกว่าดาบข้าเลย” หัวหน้าชายชุดเขียวอุทานด้วยความตกใจ

ศิษย์อีกคนกล่าวด้วยสายตาโลภ “ไม่ใช่แค่พลังพวกมันเพิ่มเร็วเท่านั้นนะ แต่ยังมีดาบวิเศษอีก มีลับลมคมในแน่ ๆ”

หัวหน้าตอบกลับเสียงเข้ม “หึ! ความลับอะไรก็จะกลายเป็นของพวกเราทั้งหมด จับเป็นบางคนมาไว้สอบสวน ที่เหลือฆ่าให้หมด!”

“รับทราบ พี่ใหญ่!”

สองชายชุดเขียวพุ่งตัวลงหุบเขาเหมือนน้ำค้างพุ่งลงบ่อ ในขณะที่หัวหน้าไม่ได้ลงมาด้วย เห็นได้ชัดว่าเขามั่นใจว่าสองศิษย์น้องของเขาสามารถจัดการหงจ้านและคนอื่น ๆ ได้

ทุกคนในกลุ่มหงจ้านมองมาที่เขาด้วยความหวั่นวิตก หงจ้านสั่งเสียงเบาว่า “ข้าจะจัดการกับคนหนึ่ง ที่เหลือจัดการอีกคน ถ้าไม่ไหวก็ล่อให้มันเข้ามาในกับดักระเบิด”

เมื่อทุกคนเข้าใจคำสั่ง หงจ้านก็สั่งเสียงเข้ม “ลงมือ!” ทันใดนั้นเสียงร้อง “ฆ่า!” ดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง ทุกคนจึงกรูเข้าโจมตีศัตรูตามคำสั่งของหงจ้าน

หนึ่งในชายชุดเขียวเยาะเย้ยขึ้นว่า “พวกมันกล้าลงมือต่อกรกับเรางั้นหรือ? น่าสนใจ งั้นก็จัดการส่งพวกมันไปสู่ยมโลกเถอะ!” เขาและอีกคนเงื้อดาบโจมตีทุกคน แต่พวกของหงจ้านที่ถือดาบวิเศษก็ไม่ยอมแพ้ ต่างพุ่งเข้าโจมตีผู้ชายในชุดเขียวแต่ละคน

เสียงปะทะระหว่างดาบดังก้อง หงจ้านและศัตรูอีกคนดวลกันอย่างดุเดือด หงจ้านฝืนพลังปราณแห่งบาปออกมา เสียงดาบชนกันดังก้อง ทั้งสองฝ่ายถอยหลังออกจากกัน ชายชุดเขียวอุทาน “เจ้าก็มีพลังขั้นที่ห้าด้วยหรือ? เป็นไปไม่ได้!” หงจ้านเองก็รู้สึกแปลกใจ เพราะเขาอยู่เพียงขั้นที่สามเท่านั้น น่าจะเป็นเพราะผลจากวิชาฝึกบำเพ็ญแห่งยมโลก

หงจ้านไม่รอช้า พุ่งไปโจมตีอีกครั้ง ขณะเขาโจมตี ลมปราณสีดำเย็นยะเยือกกระจายตัวออกจากร่างทำให้ชายชุดเขียวหนาวสะท้านและโดนดาบของหงจ้านฟันจนไหล่ถูกบาดลึก เลือดสาดกระจายไปทั่วพื้น “อ๊าก!” ชายชุดเขียวร้องด้วยความเจ็บปวด หงจ้านฉวยโอกาสโจมตีซ้ำ จนเขาได้รับบาดเจ็บหลายแห่งจากดาบที่เย็นเยียบของหงจ้าน ท่ามกลางการโจมตี ชายชุดเขียวร้องขอความช่วยเหลือ “พี่ชาย ช่วยข้าด้วย!”

อีกคนบนเนินเขาเห็นเหตุการณ์ก็โกรธจัด จึงร่ายอาคมดาบและปล่อยดาบวิเศษพุ่งตรงมาที่หงจ้าน “คุณชายระวัง!” ทุกคนตะโกนเตือน หงจ้านใช้ดาบปัดป้องการโจมตี ดาบวิเศษกระเด็นไปปักอยู่ในดิน หงจ้านเห็นช่องโหว่ พุ่งเข้าใส่ศัตรู ใช้พลังปราณบาปทะลุทะลวงดวงตาของชายชุดเขียวทำให้ร่างของเขาชะงักงัน ก่อนที่หงจ้านจะฟันศีรษะของเขาขาดในพริบตา เลือดไหลนองทั่วพื้น

ชายชุดเขียวที่เหลือเห็นดังนั้นก็ตกตะลึงที่เพื่อนพ้องของตนตายคามือของหงจ้านอย่างน่ากลัว หงจ้านไม่ปล่อยให้เสียเวลา เขาพุ่งตรงไปที่หัวหน้าผู้ควบคุมดาบวิเศษ ผู้ที่บ้าคลั่งด้วยความโกรธที่เห็นน้องชายตายอย่างน่าสยดสยอง หงจ้านใช้พลังปราณบาปโจมตีจิตวิญญาณของเขาอีกครั้ง แต่หัวหน้าผู้นี้มีพลังวิญญาณเช่นกัน เขาสามารถฟื้นตัวได้ทัน แต่สายเกินไปที่จะป้องกันการโจมตีของหงจ้าน เขาเบี่ยงตัวหลบแต่ไม่พ้นที่จะถูกฟันแขนขาด

“อ๊าก!” เขาร้องด้วยความเจ็บปวดแต่ยังพยายามวิ่งหนี ทว่าหงจ้านไม่ยอมปล่อยให้เขารอด เขากระโดดขึ้นฟาดดาบลงใส่และปักมันเข้าที่อกของศัตรูจนแน่นิ่งไปกับพื้น เลือดแดงฉานกระจายไปทั่ว หงจ้านไม่รอช้า ใช้ดาบแทงซ้ำจนศัตรูไม่อาจต่อต้านได้อีก

หลังจากจัดการศัตรูที่เหลือ หงจ้านออกคำสั่ง “ย้ายที่ซ่อนทันที พาตัวคนที่รอดชีวิตไปด้วย เราจะไปสอบปากคำที่อื่น” ลูกน้องทุกคนรับคำด้วยความตื่นเต้นพลางช่วยกันเคลื่อนย้ายเสบียงและอาวุธเพื่อตั้งค่ายใหม่